Αριστερά στον αιώνα σου, πές μου, τι βλέπεις;

 

Διαβάζω σε αφίσα της ΟΛΜΕ - ΔΟΕ: «Αντισταθείτε, δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους……»

Ακούω σε δηλώσεις ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ: « Όχι στη συναίνεση, δεν ψηφίζουμε τον πρόεδρο, κλπ.»

Δεν κατάλαβα. Δεν θα πληρώσετε; Μα μέχρι τώρα τι κάνετε, δεν τους πληρώνετε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Δεν συναινείτε;

Βλέπετε καμιά αντίσταση, ή έστω άλλη στάση του λαού, καμιά αυτοοργάνωση, κάτι εναλλακτικό;

Ακούτε τίποτα γόνιμες ιδέες, εκτός από παραληρήματα τύπου Αλέκου, ή κοινοτυπίες τύπου Αλέκας;

Η πράσινη ανάπτυξη του Γιώργου τρώγεται και σαν σαλάτα;

Νομίζετε ότι ο Δεκέμβρης ήταν του λαού;

Ξέρετε τίποτα εργάτες που θα βγούνε τον Μάη στους δρόμους;

Εγώ ξέρω μια μέρα απεργία για να δώσουμε απάντηση στα …….

 Όταν το σύστημα δουλεύει καλά, πληρώνετε πανάκριβα τη γη, τα κουτιά - σπίτια σας και τους γιατρούς σας και όταν έχει κρίση, σας μειώνουν τους μισθούς και τα επιδόματα και πάλι από την αρχή.

Αλλά να τα πάρω και γω από την αρχή;

Οι εθνικές και υπερεθνικές οικονομικές ελίτ εργάζονται καλά και συνεχώς και παράγουν πλούτο, δηλαδή υπεραξίες. Χρησιμοποιούν απλά υλικά, με βάση τους φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό. Η καταστροφή αυτών των δύο είναι η πηγή τους κέρδους τους. Επειδή όμως η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν την παραγωγή πιο εύκολη και αποδοτική, δηλαδή, τη ληστεία high teck, δίπλα τους αναπτύχθηκε και μια σοβαρή κάστα υπαλλήλων που διαχειρίζονται την τεχνολογία. Συγκαταλέγονται πλέον στις ελίτ. Αυτοί έχουν τις δικές τους περιοχές κατοικίας, τα δικά τους σχολεία, τα δικά τους νοσοκομεία και τα δικά τους νεκροταφεία για να μη ξεχνιόμαστε.

 Τα υπόλοιπα τα έχουν αφήσει στους διεθνείς οργανισμούς και στο κράτος, στους λεγόμενους θεσμούς.

Τι είναι ο Αλμούνια, ο Τρισέ, ο Μπαρόζο, θεοί; δικτάτορες; βασιλιάδες; Υπάλληλοι, μόνο.

Ότι είναι και οι ομόλογοί τους στην ΠΟΥ οι οποίοι κήρυξαν πανδημία γρίπης, χωρίς κανένα λόγο, για να κερδίσουν γρήγορα και πολλά οι ελίτ των φαρμακοβιομηχανιών . Έτσι αφήνουν σήμερα μια χώρα σαν την Ελλάδα, και αύριο σαν την Πορτογαλία ή την Ισπανία να την κατασπαράσσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα λεγόμενα και «αγορές», στην αγορά των ομολόγων, δηλαδή του χρέους,  ενώ θα μπορούσαν να μην τις αφήσουν να φτάσουν εκεί.

Τα κράτη, δύο βασικά μελήματα, έχουν όταν φυσικά δεν κάνουν πόλεμο. Εργασιακή ειρήνη και μαζική κουλτούρα.

Ειρήνη η πιο γλυκιά λέξη για όλους μας. Για να δουλεύει το σύστημα πρέπει όλοι να συνεργαζόμαστε, αρμονικά, περιμένοντας  το κομμάτι από την πίτα που μας ανήκει. Ο παράξενος, ο πραγματικά εναλλακτικός, ο αιρετικός χαλάνε την αρμονία, πρέπει να υπάρχουν σαν μια επίφαση δημοκρατίας, αλλά μέχρι εκεί. Το κοινωνικό κράτος, κυρίως ευρωπαϊκός θεσμός για ιστορικούς λόγους, έρχεται να εγγυηθεί την ειρήνη. Παρέχει, διορίζει, σπουδάζει, νοσηλεύει, απασχολεί, αστυνομεύει, κάνει τη λάντζα, ώστε το κεφάλαιο να αναπτύσσεται. Μαζί του νομίζουμε ότι αναπτύσσεται και η κοινωνία επειδή έχει πρόσβαση, πλέον στην τεχνολογία του mobile, σε σύγχρονα φάρμακα και γρήγορα αυτοκίνητα, στη μαζική κουλτούρα, σε «όγκους κοπριάς».

Εδώ, οι ελίτ διαμορφώνουν τα γούστα των πελατών τους και όχι οι ανάγκες των πελατών τη ζήτηση και την παραγωγή των αγαθών, η γνωστή πλέον διαστροφή, την ξέρουν και τα παιδιά που βάζουν τις μπόμπες.

Στην Ελλάδα, μια χώρα μικρή, χωρίς ορυκτό πλούτο και απέραντους σιτοβολώνες, χωρίς σοβαρή αστική τάξη, χωρίς βιομηχανική και τεχνολογική παραγωγή, χωρίς εξαγωγικό εμπόριο, χωρίς έρευνα και τεχνολογία , χωρίς παιδεία, το κράτος λειτουργεί σαν μάνα μας με τα όποια καλά και τις όποιες στρεβλώσεις. Υποχρεωτικά. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι, ή τέλος πάντων όχι επικίνδυνα δυσαρεστημένοι, θρέφει περισσότερους από όσους μπορεί και έτσι χρεώνεται. Και η διαφθορά και η αδικία και η πολιτική απάτη και η εκκλησία θρέφονται,  γιατί η μάνα αγαπάει όλα τα παιδιά της.

Με την ίδια, η άλλη πολιτική της ΟΝΕ, τα χρέη είναι χρέη, η παραγωγή δεν υπάρχει και η ανάπτυξη είναι χλωμή. Αύριο να ξεχρεώναμε μαγικά, δεν θα άλλαζε η ζωή μας. Οι όποιες αυξήσεις στους μισθούς, και τα χουβαρνταλίκια του κράτους, θα ανέβαζαν τις τιμές και τα κέρδη του κεφαλαίου. Απλά θα αγόραζες ένα ακόμα αυτοκίνητο για να μολύνεις περισσότερο τον αέρα που αναπνέεις και θάχτιζες ένα ακόμα σπίτι μέσα στο δάσος και δίπλα στο γιαλό για να κολυμπάς τελικά στο βόθρο σου. Ξέχασα, θα σπούδαζες και καλύτερα το παιδί σου, βέβαια, αν οι σχολές ήταν ανοικτές.

Δεν παρανομεί μόνο ο ημέτερος, παρανομούμε όλοι, να μην ξεχνιόμαστε, ε!

Συνεπώς αν είσαι Αριστερά και έχεις τα εργαλεία υποτίθεται να αναλύσεις την κοινωνία, κοίτα πιο πέρα από το μεροκάματο και την ληστρική ΟΝΕ, από τα κουρελόχαρτα των συμφώνων σταθερότητας και τον Αλμούνια.

Ψάξε μαζί με λαό για τον οποίο νοιάζεσαι, μη του δείχνεις, μην τον δασκαλεύεις, αφού ούτε εσύ ξέρεις το σωστό πια. Μη χαιδεύεις αυτόν που κλείνει το δρόμου ΤΟΥ, άνοιξε εσύ το δρόμο στους άλλους.

Ο λαός σου συναινεί συνειδητά, δεν είναι μοιρολάτρης. Απλά δεν ξέρει αν υπάρχει άλλη ζωή, αν υπάρχουν πράγματα πιο αξιόλογα από αυτά που έχει, αν αξίζει να ψάξει κάτι άλλο.

Ούτε και γω ούτε και συ ξέρουμε, ίσως κάποιοι που έχουν ψάξει τους μεγάλους διανοητές να φαντάζονται κάτι, αλλά ποιος ξέρει;

πόσο τον νοιάζει, πραγματικά, η καταστροφή του περιβάλλοντος;

πόσο τον ενοχλεί το στρες του;

πόσο λυπάται την κάθε κούφια μέρα των παιδιών του στο σχολείο;

πόσο ζηλεύει μια ξέγνοιαστη εκδρομή την Τρίτη;

Νομίζω καθόλου, πραγματικά καθόλου.

Αν λοιπόν η εναλλακτική Αριστερά δεν ψάξει να βρει την εικόνα ενός άλλου κόσμου, που μπορεί να γεννηθεί μέσα από τον παλιό, χωρίς βία, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα ουσιαστικό.

Ήδη στην Ευρώπη γεννιέται μια εναλλακτική στάση ζωής καταρχήν με βάση ένα νέο ατομισμό που θα στηρίζεται στη γνώση του πολίτη για το άτομο και τα «θέλω» του. Που θα κουμπώνει με την αλληλεγγύη μεταξύ των διαφορετικών ατόμων, πέρα από φυλή, χρώμα θρησκεία, σεξουαλικές προτιμήσεις, την  καλή ζωή (όχι την καλύτερη) και τη μη βλαβερή ανάπτυξη, (αν υπάρχει τέτοια). 

Είναι καιρός οι διανοητές της Αριστεράς (αν υπάρχουν ακόμα) να μας πουν στον αιώνα τους τι βλέπουν. Και αν βλέπουν κάτι να μην το ονομάσουν πάλι σοσιαλισμό. ε!