Ναι, να φαγωθούμε μεταξύ μας

 

«Ήρθε, όμως, η ώρα να καταλάβει, ότι εκτός από την πίεση των κερδοσκόπων, υπάρχει και η πίεση της κοινωνίας» προσέθεσε και κατέληξε λέγοντας ότι την πίεση της κοινωνίας «θα την καταλάβει, για τα καλά, την ερχόμενη Τετάρτη, στη μεγάλη γενική απεργία». Τάδε έφη Α. Τσίπρας.

Μην τα λες αυτά, πρόεδρε, έτσι, γιατί τα’ πε και η Αλέκα και τα λούστηκε στην απεργία του ΠΑΜΕ. Δεν τρέχει τίποτα, ελάχιστοι θα απεργήσουν και ακόμα λιγότεροι θα συμφωνήσουν με το πολιτικό πλαίσιο της απεργίας. Κάποιοι δημόσιοι θα βγουν που τους κόψανε το πενηντάρικο. Δεν υπάρχει κλίμα. Σε εποχές κρίσης ο κόσμος μαζεύεται και περιμένει να δει. Κάνει δηλαδή το σωστό. Δεν εμπιστεύεται κανένα, πόσο μάλλον την Ανώδυνη Αριστερά.

Ο λαός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συμφωνεί με τα μέτρα του ΓΑΠ και της παρέας του. Δεν μπορεί παρά να ελπίζει. Και δεν συμφωνώ με τον πάντα εύστοχο κ. Ν. Ξυδάκη (http://vlemma.wordpress.com/) ότι ο φόβος έχει απλωθεί  πάνω από την πόλη. Δεν μας βλέπω και τόσο φοβισμένους. Κάτι, γιατί πιστεύουμε ότι η Ευρώπη θ’ ανοίξει το πουγκί της για μας, κάτι ότι  θα αποδώσουν εν μέρει τα μέτρα της κυβέρνησης, περιμένουμε να δούμε το φως στην άκρη του δρόμου για να συνεχίσουμε. Τι; Την καταλήστευση του κράτους και των φυσικών πόρων, την πίεση των αδυνάμων και των νέων που πληρώνουν την κρίση, τον δανεισμό, την απληστία, το γνωστό σύνδρομο μιας κοινωνίας χωρίς πολιτιστικό υπόβαθρο.

Ποιων όμως να το διευκρινίσουμε.

1. Της φοβερής και τρομερής οικονομικής ελίτ και των υπηρετών της, όλου αυτού του θλιβερού «επιστημονικού» δυναμικού που γλύφοντας μέσα στη  high lux μεζονέτα τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι των αφεντικών αυνανίζεται με τα μπούτια της οικιακής βοηθού από τη Γεωργία. Των κομπραδόρων, των τραπεζιτών, των πολιτικών, των ΜΜΕ, των τζακιών, κλπ, τα έχω  ξαναπεί, τα ξέρουμε.

2. Αλλά και ομάδων της μεσαίας τάξης. «Οι εργατουπάλληλοι και τα λαμέ φρικιά» που έλεγε ο Τζίμης ο Πανούσης. Με τη βοήθεια των «δικών της ανθρώπων», των μη προνομιούχων του Αντρέα, των εκσυγχρονιστών του Σημίτη και των κουμπάρων του Κώστα, νησίδες εργαζομένων τραβάνε την ανηφόρα, της προσωπικής καταξίωσης και δεν ξεχνάνε να ψηφίζουν όποιον τους τάζει την «μετά θάνατον ζωή». Νησίδες που κατασκεύασε η εξουσία για να ελέγχει και να αναπαράγεται. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, είναι όμως εμπόδιο σε κάθε όνειρο για κοινωνική δικαιοσύνη. Κάτι πρέπει να γίνει και με δαύτους.

Τώρα τα λόγια, ότι οι κερδοσκόποι μας πιέζουν και μας κλέβουν, ο Τρισέ, οι Γερμανοί κλπ, δεν είναι ικανά να ερμηνεύσουν την κατάρρευση. Το 80% του λαού ομνύει πίστη και παρέχει ανοχή στο δικομματισμό. Νομιμοποιεί τη ληστεία των κυβερνώντων και των συνεταίρων τους;

 Αυτό το 80% πως το περνάει έτσι ντούκου η Αριστερά, τώρα το κατάλαβα.   

Γιατί:

Ακούω καταγγελίες. Κούφια λόγια περί ανυπακοής, ανατροπής, κλπ. Δεν κάνουν εντύπωση. Είναι το αλατοπίπερο του συστημισμού από αντισυστημικές φούσκες. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο σλόγκαν που δεν λαμβάνεται πια. Ακούγεται από ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, δεν έχουν πιεστεί από τον έφορα, δεν έχουν μπλέξει στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας. Είναι οι ίδιοι γραφειοκράτες, εξουσιαστές, εμπόδιο σε κάθε όνειρο αλλαγής. Πολλοί από αυτούς ζούνε από την επιδότηση του κράτους προς τα κόμματα, και μισούνε το σύστημα γιατί δεν το ελέγχουν αυτοί. Έχουν και αυτοί ψηφιστεί ή διοριστεί από τις ίδιες κάστες για να αποτελούν το αριστερό άλλοθι  της κοινωνίας τους. Είναι ΠΓ, ΚΠΕ, ΚΕ, είναι 23, 82 ή 106, είναι εχθροί του λαού.

Αντιθέτως:

Τι θα λέγατε για μια Αριστερά που θα διαφωνούσε με την εθελούσια έξοδο των λιμενεργατών και την απεργία των τελωνειακών; Δεν θα ακουγότανε κάπως, δεν θα έκανε αίσθηση; Δεν θα προβλημάτιζε αλλιώς, όσους θέλουν ακόμα, να αντισταθούν αλλά φοβούνται και κρύβονται; Ε τα επιδόματα σας μειώνουν ρε Έλληνες, όχι τα άλλα, τα ωραία, τα από κάτω, τα black.

Τι θα λέγατε για μια Αριστερά που θα έλεγε μπράβο στην υπουργό που δεν έδωσε τις 15 χήνες σε κάθε αγρότη και «αγρότη», έτσι για να κάνει Πάσχα. Σε ένα κόσμο που αλλάζει, οι σιδεράδες γίνανε αλουμινάδες, οι γραφίστες μάθανε to photoshop, οι τυπογράφοι φωτοσύνθεση, αλλά κάποιοι  αγρότες του κάμπου ξέρουν μόνο το βαμβάκι.

Τι θα λέγατε για μια Αριστερά που θα ζητούσε χρονοδιάγραμμα από την υπουργό περιβάλλοντος για τις δράσεις που πρέπει να γίνουν στον Ασωπό. Που θα πήγαινε να δει αν πράγματι σφραγίστηκε η ΕΒΟ από το νομάρχη λόγω των αποβλήτων της και ότι όλα αυτά δεν είναι μόνο επικοινωνία;

Τι θα λέγατε σε μια Αριστερά  που θα έστελνε τους ακτιβιστές της σε 10 super market για να δουν αν οι τιμές του υπουργείου είναι ίδιες με αυτές στα ράφια;

Τι θα λέγατε για μια Αριστερά που θα αποδείκνυε απλά ότι στην  κατάρρευση των ταμείων κάποιο ρόλο έπαιξαν και οι συντάξεις των στρατιωτικών, των δικαστών, των υπαλλήλων της βουλής, οι εθελούσιες έξοδοι, αλλά και οι τα συμβούλια βεβαίως που πήραν τις αποφάσεις.

Τι θα λέγατε για μια Αριστερά που έκοψε τα ακτίφ και τα συνέδρια και έκανε μια έρευνα αγοράς για τα μεροκάματα των μεταναστών, στην αγροτική παραγωγή και τα εργοτάξια;

Ξέρω τι λέτε για μια Αριστερά που καταγγέλλει το σύμφωνο σταθερότητας και καλεί σε δημοψήφισμα. «Πιάσ τ’ αυγό και …..

Και λοιπόν θα φαγωθούμε μεταξύ μας;

Ναι, αλλά όχι μεταξύ μας, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κάποιοι είναι χειρότεροι.

Πιστεύω ολοένα και περισσότερο στο Νέο Ατομισμό, όχι στη μάζα. Πιστεύω στη διαλεκτική σύγκρουση, όχι στην πολεμική, όχι στη σύγκρουση για το διάφορο.

Μπορούμε να μιλάμε, κάποιοι θ’ ακούσουν, θα μιλήσουν.

Πιστεύω στην αδελφοσύνη των ανθρώπων, όπως και στην λατρεία του χρυσού. Όλα είναι δικά μας. Υπάρχει όμως και η πειθώ, το παράδειγμα,  η στοχευμένη πίεση προς την εξουσία, η αμφιβολία για ότι ακούμε, η ανάλυση και η ανάδειξη του πραγματικού κέρδους που θάχει ο κόσμος της εργασίας από μια δίκαιη και πιο ανθρώπινη κοινωνία. Υπάρχει και το «είμαι αλλιώς».

Έχει πνευματικούς ταγούς αυτή η χώρα να μιλήσουν σε πρώτο ενικό;

Έχει πολιτικά υποκείμενα που δεν συνεδριάζουν, δεν φραξιονίζουν, δεν ισορροπούν, αλλά στέκονται μέσα στη ζωή και μετράνε το μπόι τους και όχι τη σκιά τους όταν ο ήλιος δύει;

Ο πολιτικός ακτιβισμός αν έχει να προσφέρει κάτι, δεν είναι να σώσει δυο αρκούδες, να κάνει τρεις πορείες, ή να δώσει φαί σε πέντε άστεγους. Είναι, να πείσει το γείτονα να κλείσει την ΤV και να μιλήσει.