Θα μιλήσουμε κάποτε για την τρομοκρατία;

Μια κουλτούρα βίας και τρόμου επιβάλλεται  αργά αλλά σταθερά στην πόλη. Βία συλλογική ή ατομική, βία στο όνομα του έθνους, ή της ομάδας, στο όνομα της επανάστασης ή της συνδικαλιστικής διεκδίκησης, βία κρατική, βία λεκτική ή βία ληστρική, αλλά και βία που σκοτώνει. Όπως και νάχει η βία τρομοκρατεί και διεκδικεί εξουσία.

Η τρομοκρατία  ως ακραία έκφραση ιδεολογικού λόγου στοχεύει στην εξουσία, έστω και αν φαινομενικά την αντιμάχεται. Χρησιμοποιείται ως μέσο άσκησης πολιτικής, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και πεδίο για να ασκηθούν πολιτικές στο όνομα της καταπολέμησής της. Η βόμβα, το περίστροφο, η χειροδικία, η φωτιά και η καταστροφή, ο εκφοβισμός, ο εγκλεισμός αποτελούν τα μέσα. Στόχος η επιβολή εξουσίας ομάδων και ιδεολογιών.

Μπορεί να εμφανίζεται ως αμυντική διαδικασία από ομάδες που περιθωριοποιούνται από την καπιταλιστική εξουσία και το κράτος, ωστόσο διεκδικεί και καταφέρνει να εδραιώσει το δικό της νόμο και να αντλήσει το μέρος της ισχύος που της αναλογεί.

Αριστερή ή δεξιά τρομοκρατία δεν διαφέρουν παρά μόνο στο φαινομενικό στόχο που προβάλλουν. Είναι συνυφασμένη με την πολιτική και ιδεολογική παράδοση ολοκληρωτικών κινημάτων είτε του φασισμού είτε του μπολσεβικισμού, αλλά και των «νόμιμων» ολιγαρχικών κυβερνήσεων του φιλελευθερισμού.

Η χρήση της κοινωνικής βίας είναι πάντοτε αντιδραστική. Κινητοποιεί τα πιο συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας, με αποτέλεσμα αυτή να ζητάει την αναστολή των ελευθεριών της από το κράτος προκειμένου να προστατευθεί. Έτσι διαμορφώνεται ένα νομικό και πολιτικό πλαίσιο που διευκολύνει την άσκηση της κρατικής εξουσίας, αλλά ποτέ δεν βλάπτει τη μήτρα της όποιας τρομοκρατίας.

Όσους αστυνομικούς με ή χωρίς μηχανές και αν βγάλει το κράτος στους δρόμους, η τρομοκρατία θα συνεχίσει να επιβάλλεται. Ταυτόχρονα όμως θα απλώνεται στην πόλη μια αίσθηση ότι κάποιοι μας παρακολουθούν με βλοσυρό βλέμμα, ένας φόβος, ο φόβος της κρατικής επιβολής, συνοδοιπόρος με το φόβο ενός τυφλού τρομοκρατικού χτυπήματος.

Οι θεσμοί δεν εμπόδισαν ποτέ τον τρομοκράτη.

Οι ένστολοι κρατικοί υπάλληλοι που τρομοκρατούσαν λεκτικά τους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας,  στην παρέλαση, κατέδειξαν ότι ο νόμος ή ηθική του όρκου τους δεν μπορεί να τους περιορίσει.

Την ίδια στιγμή η βόμβα που σκότωσε και τραυμάτισε παιδιά αποπειράθηκε με επιτυχία να δηλώσει ότι αυτός που την έβαλε δεν είναι ο μεταπράτης μιας ιδεολογίας, αλλά ο εξουσιαστής στο όνομα της όποιας ιδεοληψίας του, ή ψύχωσής του. Και έχει σημασία ότι η βόμβα έσκασε σε μια φτωχή περιοχή της πόλης και σκότωσε ανήμπορους και μετανάστες. Δείχνει την καθολική κυριαρχία της βίας και την ανεβάζει πάνω από τάξεις και στρώματα.

Οι πράξεις βίας, βέβηλες από τη φύση τους, διεγείρουν την κοινωνία του θεάματος. Γίνονται πρώτο θέμα με σκανδαλιστικές λεπτομέρειες, βοηθούν τους μιντιακούς τρομοκράτες να απλώσουν το πέπλο τους, να φτιάξουν κλίμα, μέσα στο οποίο η ολιγαρχία θα μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα σώματα και ψυχές. Την ίδια στιγμή οι τρομοκράτες θύτες και θύματα της ίδια κοινωνίας εκσπερματώνουν ιδεολογικά, ίσως και σωματικά.

Δεν είμαστε όμως όμηροι της βίας ούτε πρέπει να γίνουμε.

Η Αριστερά έχει κάθε λόγο να κινήσει πραγματικές μαζικές διαδικασίες άρνησης και καταπολέμησης της βίας. Συχνά η τρομοκρατία επικαλείται την αριστερή ιδεολογία  και παραχαράζει το όνομά της.

Η  παραπαίουσα σύγχρονη Αριστερά  αισθάνεται συμπλεγματική απέναντι σ’ αυτήν την επίκληση και ενώ τυπικά καταδικάζει, δεν κινητοποιείται, δεν δείχνει να την ενοχλεί πραγματικά. Ως ιδανικός αυτόχειρας δεν εννοεί ότι η βία στρέφεται άμεσα και έμμεσα πρώτα εναντίον της και κυρίως εναντίον του λαού στο όνομα του οποίου δήθεν ομνύει.

Ίσως γιατί δεν έχει απογαλακτιστεί από την κόκκινη τρομοκρατία άλλων εποχών. Ίσως γιατί θύμα των όρων της κοινωνίας του θεάματος αισθάνεται  να διακινούνται και με αυτόν τον τρόπο οι ιδέες της. Ίσως να αναζητεί και αυτή, από σπόντα, μερίδιο από την εξουσία του τρόμου.

Ας μιλήσει κάποιος από την επίσημη ηγεσία της Αριστεράς για την βία και την τρομοκρατία έχοντας αφήσει όμως τα ξύλινα γράμματα και τα κούφια λόγια στο σπίτι του. Να φαίνεται στο πρόσωπό του ότι τον ενοχλεί.