Καλώς όρισες ΔΝΤ

Καλώς όρισε το ΔΝΤ. Το σοκ των μέτρων του μόνο καλό μπορεί να κάνει. Και δεν το λέω ειρωνικά, ούτε κάνω πλάκα. Δε νομίζω ότι μπορούμε να πάθουμε τίποτα χειρότερο από το ΔΝΤ, αντίθετα έχουμε μια ελπίδα να σωθούμε. Αν και μου διαφεύγει πως 3 άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν άκρη μέσα στο δαίδαλο του Ελληνικού κράτους και να προτείνουν μέτρα σωτηρίας.

Το ΔΝΤ ήρθε γιατί οι αγορές δεν μας δανείζουν πλέον. Οι 660 μονάδες βάσης το spread στην αγορά ομολόγων είναι σαν να σου λένε, δεν αγοράζουμε το χρέος σου. 

Με 13,6% του ΑΕΠ έλλειμμα, με 115,1% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος, με 50,4% του ΑΕΠ δημόσιες δαπάνες και με 36,9% του ΑΕΠ δημόσια έσοδα είναι σα να τους λες ότι δύσκολα θα σας το ξεπληρώσω στο ορατό τουλάχιστον μέλλον. Εκτός και αν  πείσεις τους δανειστές σου ότι έχεις ένα σχέδιο της προκοπής για να βγεις από την κρίση και φυσικά στελέχη άξια να το υπηρετήσουν. Α, και να μην το ξεχάσουμε, ένα πολιτικό κόσμο που συναινεί στην προσπάθεια και ένα λαό που έχει καταλάβει τι γίνεται και θέλει να παλέψει με τα θηρία.

Τώρα μην ακούσω για τους ληστές με τα λευκά κολάρα και άλλα τέτοια, εμείς ζητάμε δανεικά, δεν μας κλέβουν με δική τους πρωτοβουλία, αλλά με δική μας. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε. Αν τώρα ξέρει κανείς τίποτα άλλους καλούς τοκογλύφους ας τους δείξει.

Το πολιτικό προσωπικό

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έδειξε από την αρχή να κατέχει το θέμα, ούτε να υποψιάζεται την κατάληξη. Ο ΓΑΠ δεν έλεγε ψέματα προεκλογικά. Πίστευε ότι λεφτά υπάρχουν για να μοιραστούν, ξανά στους συνήθεις ύποπτους. Γι’ αυτό μόλις εκλέχθηκε έφυγε για ένα συνέδριο των Σοσιαλιστών σε κάτι εξωτικά νησιά, καθότι και πρόεδρος τρομάρα μας. Γι ’αυτό έψαχνε, με βιογραφικά και διαβούλευση, τρεις μήνες, να βρει γενικούς των υπουργείων από την αγορά, μέχρι που άρχισαν να πλακώνουν λαμόγια και το μάζεψε. Υπήρχε κάτι χαλαρό και cool στη αρχή. Ενδεικτικά αναφέρω:

 Η κ. Μπατζελή, που ξέρει καλά τα αγροτικά, προσπαθεί να φτιάξει ένα νόμο για τους συνεταιρισμούς αλλά δεν μπορεί.

Η κ. Μπιρμπίλη δυσκολεύεται να φέρει ένα έγκυρο νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων. Μάλιστα σκέφτηκε να τους καταργήσει, δηλαδή να καταργήσει τα μπαλκόνια για να μην μπαίνει σε μπελάδες.

Η κ. Λούκα ένιωθε ναυτία με τη Ναυτιλία και την πήρε ο άλλος (ο Γκαστόνε) που έχει και τη Δημόσια τάξη.

Οι κυρίες Φώφη και Μαριλίζα,  6 μήνες τώρα, δεν μπόρεσαν να βρουν έναν τρόπο να σταματήσουν την ληστεία με τις προμήθειες των νοσοκομείων. Μπόρεσαν όμως να κάνουν εμβόλιο (η μια νομίζω) για την ανύπαρκτη πανδημία. Κάτι είναι και αυτό.

Μόνο η κ. Διαμαντοπούλου κατάλαβε τα έξυπνα και έβαλε χέρι στους διορισμούς των εκπαιδευτικών. Σωστό.

Αν όλοι αυτοί και οι υπόλοιποι συντονίζονται από τον ΓΑΠ και τον κ. Πάγκαλο, καταλαβαίνετε ότι η ομάδα δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αυτός είναι ο πολιτικός μας κόσμος, αυτός που ψηφίζουμε. Ο Κώστας την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, ο Γιώργος φώναξε βοήθεια. Οι τύποι κατέβηκαν με καλοκαιρινά, ενώ έξω πλάκωναν πολικές αρκούδες.

Η κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας

 Διάβασα από σοβαρούς ότι θα έπρεπε να κάνει κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Λογικό για μια χώρα που έχει σωτήρες. Αλλά ας δούμε τον ευρύτερο πάγκο της εθνικής Ελλάδος. Ο Σαμαράς θα του πρότεινε λογικά τον Αβραμόπουλο, τον Παυλόπουλο, άντε και τον Παναγιωτόπουλο, δηλαδή αυτούς που εμπιστεύεται αλλά και που τίναξαν τη μπάνκα στο αέρα.  Τη Ντόρα δε νομίζω. Το ΛΑΟΣ τον Άδωνη και τον Βελόπουλο; Από την Αριστερά εκτός από τον σοβαρό και τίμιο Κουβέλη δύσκολα θα έβρισκε άξιο παίχτη. Από εξωκοινοβουλευτικούς το Μάνο ή τον Ανδριανόπουλο; Αν εξαιρέσεις τον Παπαδήμο δεν νομίζω ότι θα βρισκότανε άλλος σοβαρός τεχνοκράτης και γνώστης των πραγμάτων να αναλάβει να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα ασθενεί χρόνια τώρα βουτηγμένος στη διαπλοκή και την πελατειακή λογική και είναι αδύνατο να πείσει και τους πιο αφελείς ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο κόσμος της αγοράς, οι τραπεζίτες και οι περί αυτούς έχουν να σώσουν τα μαγαζιά τους, που είναι πάνω από τη χώρα και την κρίση της.

Η αριστερά του πρότεινε να βρει πόρους από αυτούς που τα κλέψανε. Ένα αυτοκίνητο σου κλέβουνε και σε 5 ώρες έχει γίνει ανταλλακτικά ή έχει πάει στην Αλβανία. Που να τα βρει. Πώς να πάρει πίσω από τους εργολάβους τα 5 χιλιόμετρα που στοίχιζε το ένα που κατασκεύαζαν. Πώς να εξαργυρώσει τα γήπεδα των Ολυμπιακών αγώνων που έστησε ο Σημίτης; Που να βρει τους ποντικούς που φάγανε τα λεφτά των ταμείων. Πώς να τα πάρει πίσω από τη Siemens; Που να βρει τις αγροτικές επιδοτήσεις που τις πήρανε τα κορίτσια του κάμπου. Εδώ δεν μπορεί να σώσει τα νοσοκομεία που τάχει μπροστά του και βλέπει τη ληστεία. Εδώ δεν τολμάει να σταματήσει την τρέλα των εξοπλισμών, φοβούμενος ότι αμέσως οι Γάλλοι και οι Γερμανοί που μας πουλάνε όπλα, θα δώσουν σήμα και οι Τούρκοι θα πετάξουν πάνω από την Αθήνα.

Εδώ δεν τολμάει να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία και να δημεύσει ένα μέρος της ώστε να το αξιοποιήσει για τη σωτηρία της χώρας. Νομίζει ότι θα χάσει ψηφοφόρους που επηρεάζονται από την εκκλησία. Μα οι πιστοί που έρχονται σε επαφή με το παπαδαριό πρώτοι και καλύτεροι ξέρουν τη λατρεία που τρέφουν  για το χρυσό ιερείς και μοναχοί, γι’ αυτό και κατά βάθος τους σιχαίνονται. Αλλά ο ΓΑΠ και η παρέα του είναι τόσο μακριά από τη μέση Ελλάδα.

Ο λαός - η Αριστερά

Μπορεί οι πολίτες να έδωσαν στο ΠΑΣΟΚ μια ισχυρή πλειοψηφία, μετά το όργιο διακυβέρνησης της ΝΔ, αλλά δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει ότι η χώρα χρεοκόπησε. Πάντα, ο αισιόδοξος βαλκάνιος πιστεύει ότι κάτι μαγικό θα γίνει και θα την γλυτώσει, πως τα ποτά στο party δεν τέλειωσαν, ότι ο εν Κανά γάμος επαναλαμβάνεται. Τόσα χρόνια, ζώντας με δανεικά, συνένοχος στο όργιο με την ψήφο του, αποχαυνωμένος από πλαστικό άρτο και γελοία θεάματα, βουτηγμένος στις έγνοιες για την «καλύτερη ζωή» και τη «μόρφωση» των παιδιών του, ο λαός ξέχασε τις έννοιες, ομαδικότητα, αλληλεγγύη, υπευθυνότητα απέναντι στο σύνολο. Εδώ παραπέμπω στο ενδιαφέρον post του LEFT LIBERAL SYNΤHESIS. Αυτά ο Έλληνας τα θυμάται όταν ζοριστεί πραγματικά και αυτό τώρα αρχίζει.

Αντίθετα πράγματα συμβαίνουν. Ας προσέξουμε, τις «αριστερές» δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ. Λάβροι κατά του μηχανισμού στήριξης οι Οικονόμου και  Τζουμάκας, πιέζουν οι "πράσινοι" συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΣΕ, για αλλαγή πολιτικής. Προφανώς γι’ αυτούς είναι κρίμα τώρα που έχουν τα κουτάλια να σωθεί το γιαούρτι. Τους καταλαβαίνω. Μετά από 5 χρόνια εκτός εξουσίας, να έρχεται η κρίση και το party να τελειώνει πριν καν αρχίσει.

Αλλά και η Αριστερά που εξ ορισμού μπορεί να αναλύει την κρίση, να την ερμηνεύει και να προτείνει λύσεις τι λέει; «Απάτη είναι η κρίση, για να τα πάρουν οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές από το λαό». Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν ενδιαφέρονται ούτε για την κρίση της χώρας, ούτε για τους εργαζόμενους και τους  αδύναμους που πληρώνουν το τίμημα σκληρά. Είναι πολιτικοί οργανισμοί - εταιρείες που νοιάζονται για την αυτο συντήρησή τους, δηλαδή για την επανεκλογή στο κοινοβούλιο που εξασφαλίζει τα προς το ευ ζην στις ηγετικές τους ομάδες. Το ΚΚΕ βέβαια με τον πλούτο που διαθέτει λόγω των επιχειρήσεών του νοιάζεται μάλλον για το παντεσπάνι του, οι άλλοι απλά για το ψωμί τους. Στη λογική αυτή, οι αντικαπιταλιστικές κορώνες και τα ανέξοδα επαναστατικά σαλπίσματα μπορούν να συσπειρώνουν τόσους αφελείς ή απελπισμένους, όσους απαιτούνται για να γίνεται η δουλειά. Όσο και να χρεοκοπήσει η χώρα, η κρατική επιδότηση στα κοινοβουλευτικά κόμματα, «πυλώνες» της δημοκρατίας, δύσκολα θα κοπεί. Μην είναι και τόσο σίγουροι.   

Σε ένα τέτοιο σκηνικό η έλευση του ΔΝΤ ήταν η μόνη λύση και ο ΓΑΠ πάτησε το κουμπί.

Τι περιλαμβάνει η απόπειρα:

- Περικοπές των δημοσίων δαπανών, και κυρίως στον ασύδοτο ευρύτερο δημόσιο τομέα ( ΔΕΚΟ, νοσοκομεία, ΟΤΑ). Τι να λέμε, ότι και να κοπεί εκεί είναι λίγο. Ειδικά οι δήμοι  παίρνουν χρήματα, χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο εκτός από το να μαζεύουν κουτσά - στραβά τα σκουπίδια από τους κάδους.

- Πρόγραμμα εξυγίανσης δημοσίων επιχειρήσεων, κλείσιμο πολλών, μετατάξεις εργαζομένων ή και απολύσεις. Μακάρι, μόνο που με τους απολυμένους κάτι πρέπει να γίνει.

- Μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, πάγωμα των προσλήψεων. Κοντά στο 1.200.000 είναι πλέον πολλοί και κυρίως αντιπαραγωγικοί. Προκαλούν και πολιτιστική κρίση εκτός από οικονομική. Τόσοι μορφωμένοι άνθρωποι, ικανοί και έμπειροι, να κάθονται ή να παρασιτούν. Θα μπορούσαν να δουλέψουν, αν οι δημόσιες επενδύσεις τους έδιναν πραγματική δουλειά.

- Απελευθέρωση αγορών και κλειστών επαγγελμάτων. Σωστό, μια παράλογη αγκύλωση χρόνων να λυθεί τώρα.

- Μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Εδώ είναι η κόκκινη γραμμή και εδώ πρέπει να εστιάσει το όποιο κίνημα, αλλά που; Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι πιο σκληρά εργαζόμενοι δεν το αξίζουν. Χωρίς ωράριο, χωρίς υπερωρίες, χωρίς συνδικαλιστική υποστήριξη, συχνά χωρίς πλήρη ασφάλιση, χωρίς δύναμη, και με το φόβο της απόλυσης, δεν έχουν καμία σχέση με τους ΔΥ, οι οποίοι απολαμβάνουν δικαιωμάτων, και κυρίως του δικαιώματος της μη απόλυσης. Εκεί πρέπει να στραφεί η όποια αντίδραση μπορεί να προτάξει η κυβέρνηση στο ΔΝΤ, αλλά και το όποιο λαϊκό κίνημα υπάρχει ή εμφανιστεί. 

Το ΔΝΤ με την τεχνοκρατική λογική του μπορεί να επιβάλλει ότι οι φαύλες κυβερνήσεις αδυνατούν. Ο μηχανισμός διάσωσης όμως δεν είναι παντοδύναμος και αλάνθαστος. Είναι άγνωστο αν παρόλα αυτά θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία και την έξοδο από το Ευρώ. Χωρίς αναδιάρθρωση και ανάπτυξη της παραγωγής είναι μάλλον αδύνατο να παράγουμε τον απαιτούμενο πλούτο, ώστε να έχουμε ελπίδα ότι θα ρυθμίσουμε τα χρέη μας. Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας φαντάζει αδύνατο. Εδώ παραπέμπω στην ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟ  για ένα σχετικό και ενδιαφέρον post.

Ποιος όμως θα φτιάξει και ποιος θα καθοδηγήσει ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο; Ο λαός κάποια στιγμή θα καταλάβει και θα στρατευτεί, ή τουλάχιστον κάποιες δυνάμεις του απαλλαγμένες από κομματικές σκοπιμότητες που θα ζητήσουν το λόγο και θα συγκροτήσουν κινήματα, όχι ζητώντας το σοσιαλισμό εδώ και τώρα, αλλά τη σωτηρία. Χωρίς όμως πολιτικούς ταγούς, χωρίς σχέδιο και στόχο είναι αδύνατο να πετύχουν κάτι. Η πλειοψηφία στηρίζει τις πολιτικές του ΓΑΠ μέχρι να καταλάβει ότι αυτός αδυνατεί να βρει βιώσιμη λύση. Μετά η κατάσταση μπορεί να γίνει μη ελεγχόμενη, όταν το πέπλο της ανασφάλειας αρχίζει να σκεπάζει τη μεσαία τάξη αυτή δηλαδή που έχει πράγματα για να χάσει. Δεν έχουμε δει καταστάσεις κοινωνικής ανομίας.

Μπορούμε όμως να ελπίζουμε ότι το σύστημα θα σωθεί με τα μέτρα του ΔΝΤ και μαζί με αυτό και εμείς που είμαστε μέσα του, χωρίς κανείς από μας να κάνει τίποτα; Και αν οι λύσεις αποδειχθούν λίγες ή λανθασμένες; 

Εμείς,  ο κόσμος της εργασίας και της διανόησης, ο πραγματικός κόσμος, της πραγματικής και λογικής Αριστεράς, με όποιο νόημα της δίνει ο καθένας μας, μπορούμε να συγκροτούμε παρέες, ομάδες, συσπειρώσεις, κινήματα, πολιτικά μορφώματα και να κρατάμε ζεστή την ιδέα μιας μεταρρυθμιστικής διαδικασίας. Να παρεμβαίνουμε στην κρίση με αποκαλύψεις, ιδέες  και δράσεις, να απομονώνουμε τις υποκριτικές κραυγές και να αντιπαλεύουμε τη γραφειοκρατία και τον παρασιτισμό. Να δεχόμαστε το προφανώς σωστό για τη ζωή μας και τη φύση, έστω και αν είναι ή φαντάζει αστικό, καπιταλιστικό ή συμβιβαστικό. Ψεύτικο να μην είναι. Φαντάζει σαν φρούδα ελπίδα, μα η οργάνωση και ο αγώνας από τα κάτω είναι το μόνο που μας έμεινε. Το έχετε καταλάβει.