Υπάρχει αριστερό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης;
Κάποιοι έχουν ένα
παγιωμένο μοντέλο για την επόμενη μέρα του καπιταλισμού. Το σοβιετικό
μοντέλο με ή χωρίς παραλλαγές. Το πιστεύουν τόσο πολύ που έχει για τη ζωή τους
τη θέση θρησκείας. Άλλοι πάλι υποθέτουν ότι το κλυδωνιζόμενο σύστημα θα
καταφέρει και πάλι να φύγει προς τα μπρος με νέες δυνατότητες ανάπτυξης, ίσως
να είναι πιο σκληρό και εξουσιαστικό για να αποφύγει τις μελλοντικές
επαναστάσεις. Άλλοι πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός μπορεί και να έχει ανθρώπινο
πρόσωπο, να είναι φιλικός προς το περιβάλλον, περισσότερο κοινωνικά δίκαιος. Άλλοι
θέτουν το πρόταγμα της από-ανάπτυξης, για επιστροφή των κοινωνιών
σε μέτρα περισσότερο συμβατά με τα μέτρα της φύσης, για απαλλαγή από το στόχο
της οικονομικής ανάπτυξης.
Όπως και νάχει αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συζητάμε.
Πολίτες και πολιτικές δυνάμεις μπορούν να ξαναδώσουν στην πολιτική το
περιεχόμενό της, δηλαδή τη δυνατότητα να ρυθμίζει αυτή τις τύχες του κόσμου και
όχι οι αγορές. Αρκεί βέβαια να το θέλουν και να προσπαθήσουν.
Σε ένα περιβάλλον ανοικτών οικονομιών στον διεθνή
ανταγωνισμό, με δημοσιονομικές κρίσεις και επικείμενες καταστροφές, η πολιτική
ζωή υποχωρεί και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της εξαχρειωμένης ιδιωτικής
πρωτοβουλίας κυριαρχεί, ορίζοντας τις τύχες των ανθρώπων και της φύσης. Η
πολιτικοποίηση όλων των λειτουργιών, οικονομικών, κοινωνικών και οικολογικών
της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου, είναι απαραίτητη όπως έγραφε και ο
Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Ευθύνη της Αριστεράς να ανοίξει αυτή την πολιτική συζήτηση
με όλους και κυρίως με τα μέλη και τους οπαδούς της. Πάνω στο τραπέζι όλες οι
απόψεις πρέπει να είναι νόμιμες, όσο δεξιές ή αριστερίστικες και αν φαίνονται.
Ο κάθε πολιτικός οργανισμός πρέπει τουλάχιστον αυτό να το κατοχυρώσει. Το αν ο
Φ. Κουβέλης έχει απόψεις νεοφιλελεύθερες για κάποιους δεν πρέπει να του απαγορεύει
να πάει στο συνέδριο και να πει τη γνώμη του. Ίσα - ίσα από τη σύγκρουση των ιδεών, την αντιμαχία,
περιμένουμε να βγει κάτι και όχι από την πλήρη ταύτιση όπως των μελών του ΚΚΕ,
για παράδειγμα. Αυτή εξάλλου ήταν πάντοτε η ιδιαιτερότητα της ανανεωτικής
αριστεράς και το φανερό της θέλγητρο για του εραστές της σκέψης και του διαλόγου.
Ότι, μπορούσες να ακούσεις τα πάντα, να προβληματιστείς και να διαλέξεις.
Η οικονομική κρίση και οι φόβοι της χρεοκοπίας ξύπνησαν στην
Αριστερά επαναστατικές ορέξεις για καταστάσεις μη ελεγχόμενες, που δημιουργούν
πολιτικό περιβάλλον προνομιακό για την ανάληψη της εξουσίας και επιβολή ενός
άλλου μοντέλου. Μπορεί να μην το ομολογούν, αλλά η συνεχής αναφορά σήμερα
στο σοσιαλισμό και στο τέλος του
καπιταλισμού από αρκετούς αριστερούς
αυτό υποδηλώνει. Η χώρα να χρεοκοπεί, οι τράπεζες να πολιορκούνται, τα είδη
πρώτης ανάγκης να κρύβονται, οι μανάδες να αδειάζουν τα super market, οι αναρχικοί να καίνε
την Αθήνα και η πολιτική ηγεσία της χώρας να φεύγει από του
Μαξίμου με ελικόπτερο είναι σκηνικά που έχουν πιθανότητα να συμβούν στο άμεσο
μέλλον. Αντί λοιπόν να φανταζόμαστε την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα και να
λιγώνουμε, ας ξεκινήσουμε να συζητάμε δύο πράγματα τουλάχιστον.
1. Τον τρόπο
διαχείρισης της επερχόμενης κρίσης προς όφελος του λαού και όχι της αστικής
τάξης, όσο γίνεται πιο αναλυτικά και εμπεριστατωμένα.
2. Τη σύνθεση των πολιτικών δυνάμεων και των συμμαχιών που
θα τη διαχειριστούν.
Το να ζητάμε να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου για νάρθει η
κυβέρνηση Σαμαρά ή όποια άλλη, με πολύ ή λίγο νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν
μπορεί να είναι στόχος για το λαϊκό κίνημα .
Το να περιμένουμε να ωριμάσουν οι υποκειμενικές συνθήκες (
γιατί οι αντικειμενικές ως γνωστόν είναι έτοιμες για το ΚΚΕ) για νάρθει ο
σοσιαλισμός, θάναι πάλι χρονοβόρο και δεν θα προκάνουμε.
Το να καταγγέλλουμε αδιακρίτως την ιδιωτική πρωτοβουλία και
να αποθεώνουμε το κράτος δεν είναι οικονομικό, αλλά ούτε χρήσιμο, άσε που δεν
μεταφράζεται σε τίποτα.
Το να ζητάμε απλά να πληρώσουν οι ακατονόμαστοι πλουτοκράτες
για την κρίση είναι ατελέσφορο. Τουλάχιστον αν τους κατονόμαζαν θα μπορούσαμε
να τους στριμώξουμε σε κάποιο δρόμο και να τους τα πάρουμε.
Το να συζητάμε όμως την πολιτική διαχείρισης της κρίσης που
βαθαίνει, απλώνεται, ξεσπάει και θρυμματίζει τον κοινωνικό ιστό είναι η ίδια η
ζωή μας. Ο κίνδυνος μιας αντιδημοκρατικού τύπου επιβολής την κρίσιμη στιγμή
μπορεί να μην είναι ορατός σήμερα, αλλά το σήμερα αλλάζει με πολύ γοργό ρυθμό.
Σε καταστάσεις γενικευμένης ανομίας δεν ξέρεις ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν
να ηγεμονεύσουν και τι σχέδιο μπορούν να επιβάλλουν. Το να στραφεί η χώρα σε
πιο αυταρχικές δομές μπορεί να φαντάζει τώρα απίθανο, αύριο όμως; Αυτό δε σημαίνει
ότι η Αριστερά θα υποστείλει τις σημαίες διεκδίκησης των δίκαιων των εργαζομένων.
Κάθε άλλο. Αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να εκφράσει ανοιχτά πρώτα στους εργαζόμενους
και μετά στις υπόλοιπες παραγωγικές τάξεις
αυτής της χώρας, ποιο είναι το δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και το σχέδιο
θα πρέπει να είναι ένα και συγκεκριμένο και όχι πολλά και μεταβαλλόμενα. Ο
Συνασπισμός έχει την ευκαιρία μέσα από το συνέδριο να συζητήσει και να πάρει
πολιτικές αποφάσεις πάνω στο μείζον. Δεν είναι η εποχή για να λύσουν τις διαφορές
τους οι τάσεις και τα μικροσυμφέροντα.
Ο κίνδυνος να πιαστεί και πάλι η Αριστερά στον ύπνο είναι
φανερός. Δεν πρόκειται για την τύχη της ιδεολογίας μας, για τη ζωή όλων μας πρόκειται,
φαντάζομαι να το βλέπουν.
Δηλαδή, Μέτωπο Λογικής και Αλληλεγγύης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι Γιώργο μου μέτωπο παραλογισμού και ο καθένας για την τάση του. Τα κόμματα είναι μικρογραφίες της κοινωνίας μας. Ίσως να είμαστε εμείς παράλογοι και μίζεροι όπως μου έγραψε ένα άγνωστος σχολιαστής. Η γενιά την -ήντα. Ίσως πάλι να είμαστε τόσο μέσα στα πράγματα και να μην τόχουμε καταλάβει. Έτσι ή αλλιώς η Ανανεωτική Αριστερά οφείλει να αναζητήσει τρίτο δρόμο. Το πράγμα γέμισε και δεν πάει άλλο. Ανακύκλωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό άρθρο. Πάντως είναι αλήθεια ότι έχει αρχίσει να μου τη δίνει η υστερική και εντελώς αντεπιστημονική αδημονία επανάστασης και κατάρρευσης του καπιταλισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Δείμο. Ο καπιταλισμός καταρρέει και αν δεν το βλέπεις εσύ στη ζωή, το βλέπουν αυτοί στον ύπνο τους και είναι το ίδιο. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν είναι ώρα για πλάκα, αλλά για συσπείρωση και οργάνωση της σκεπτόμενης αριστεράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Λέο
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενιές και γενιές αριστερών έζησαν με την αναμονή και την προσδοκία ότι, όπου νάναι, ο καπιταλισμός πεθαίνει. Φαίνεται ότι η βεβαιότητά μας αυτή ήταν εσφαλμένη. Μάλλον ευχή απλουστευτική ήταν. Πρέπει όπως λές να ξανασυζητήσουμε -όσοι έχουν κουράγιο- όμως ο χώρος του ΣΥΝ δεν ενδείκνυται, υπάρχουν διαφορές λογικής φύσης που σε κάνουν να λές: "Τι ζητάς εσύ στρατηγέ μου, ένας Υδραίος στη Λάρισα;"
Αντί για τον καπιταλισμό, άλλος είναι που πεθαίνει.
Ο ΝΕΚΡΟΣ
Ήρθαν τα πρώτα τηλεγραφήματα
Σταμάτησαν τα πιεστήρια και περίμεναν
Έγιναν οι παραγγελίες στις αρμόδιες αρχές.
Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.
Όλοι φόρεσαν τις μαύρες γραβάτες
Δοκίμασαν στον καθρέφτη τις συντριμμένες πόζες
Ακούστηκαν οι πρώτοι λυγμοί τα θλιβερά εγκώμια.
Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.
Στο τέλος οι ώρες γινήκαν μέρες
Εκείνες οι φριχτές μέρες της αναμονής
Οι φίλοι άρχισαν να διαμαρτύρονται
Έκλεισαν τα γραφεία τους σταμάτησαν τις πληρωμές
Γυρνούσαν τα παιδιά τους αδέσποτα στους δρόμους.
Έβλεπαν τα λουλούδια να μαραίνονται.
Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.
(Τόσα και τόσα πράγματα πού δεν προβλέπονται
Τόσες συνέπειες ανυπολόγιστες, τόσες θυσίες,
Σε ποιους υπεύθυνους να διαμαρτυρηθείς, που να φωνάξεις;)
Και ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.
Μανόλης Αναγνωστάκης
αγαπητέ μου synpoliti
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι βέβαια ο ΣΥΝ είναι αυτός που πεθαίνει. Η συζήτηση αν γίνει ποτέ, θα γίνει σε κάτι καινούργιο. Απλά θέλησα έστω και την ύστατη στιγμή να εμφανιστώ ενωτικός, εγώ που είμαι απέξω και τα βλέπω αλλιώς. Αλλά μάλλον φαίνομαι να λέω άσχετα. Σε ευχαριστώ για το ποίημα του Αναγνωστάκη.
Ακολουθεί ανάρτηση σχετική με αυτό που βάζεις.