Επιστροφή στο παρελθόν για την Αριστερά

Επιστροφή στο παρελθόν. Καθώς διαβάζω την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ, γίνομαι 18 χρονών, νέος με μαλλιά, μούσια και τζάκετ,  μέλος τότε του ΡΦ και χώνομαι στα πηγαδάκια για να συζητήσω το ένοπλο ή το δημοκρατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ακούγοντας τη συνέντευξη του Π. Παπακωνσταντίνου ή διαβάζοντας αποσπάσματα από το πρόσφατο βιβλίο του, αναλογίζομαι  την ένωση σοσιαλιστικών χωρών που προτείνει στη θέση της ευρωπαϊκής ένωσης και αναρωτιέμαι αν θα είναι η Βαρσοβία η πόλη που θα υπογραφεί το νέο σύμφωνο.

 Σαν ζόμπυ οι παλιές αφηγήσεις του σοσιαλιστικού παράδεισου προτάσσονται με επίπεδο ή πιο εκλεπτυσμένο τρόπο ως η μοναδική προοπτική της ανθρωπότητας. Τι κι’ αν ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε μέσα στα αδιέξοδα και τα εγκλήματά του, τι κι΄ αν η Κίνα είναι μια άγρια καπιταλιστική χώρα με διαχειριστή το κομμουνιστικό κόμμα. Τι κι αν ελάχιστοι είναι οι διανοούμενοι στην Ευρώπη που επικαλούνται ακόμα αυτό το σοσιαλιστικό μοντέλο ως λύση στα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Τι κι΄ αν τα αριστερά κινήματα στην Ευρώπη είναι πιο αδύναμα από ποτέ. Στην Ελλάδα ο κομμουνισμός είναι προ των πυλών, απλά ο  «υποκειμενικός λαϊκός κοινωνικοπολιτικός παράγοντας» είναι ακόμα αδύναμος, αλλά που θα πάει θα δυναμώσει. Έτσι κι’ αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, θα φροντίσουμε εμείς και γι’ αυτό.   

Λέει η ΑΠ:

«Υπάρχουν ήδη σήμερα οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας όπου έχει βασικό χαρακτηριστικό της την απόφαση του λαού να μετατρέψει την ιδιοκτησία των μονοπωλίων σε κοινωνική λαϊκή. Όμως υπολείπεται σε δύναμη και οργάνωση ο υποκειμενικός λαϊκός κοινωνικοπολιτικός παράγοντας που θα δρομολογήσει αυτήν την εξέλιξη, στην κατάλληλη στιγμή, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα θα έχει υποστεί τέτοια και τόσα πλήγματα που δεν θα μπορεί να κυριαρχεί, να εξουσιάζει όπως σήμερα.»

Γράφει ο Π.Π στο βιβλίο του:

Πέραν του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα εθνικοποιηθούν κρίσιμοι για την εθνική οικονομία και τις κοινωνικές ανάγκες κλάδοι, όπως οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, οι φαρμακοβιομηχανίες (οι οποίες, συν τοις άλλοις, επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων), η ενέργεια, η παιδεία και η υγεία. Σημαντική ανάπτυξη του δημόσιου τομέα είναι ανάγκη να υπάρξει στον τομέα της ενημέρωσης – όχι μόνο στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, αλλά και στην έντυπη δημοσιογραφία, όπου η κρίση των εφημερίδων καθιστά αναγκαία για την επιβίωση σοβαρών, ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης την υπαγωγή τους σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.[2]

Μ’ αρέσει που δημοσιογράφος προτείνει να υπαχθούν ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Δηλαδή να γίνει η ανεξάρτητη ενημέρωση κρατική. Τότε τι ανεξάρτητη θα είναι; Τι είναι το κράτος, κάτι ουδέτερο; Κάποιες τάξεις ή έστω κάστες δεν θα το ελέγχουν και θα το χρησιμοποιούν σε κάθε σύστημα; Τουλάχιστον στην αστική δημοκρατία υπάρχει η δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης στα πλαίσια ενός συντάγματος. Μπορεί και ο ΠΠ να γράφει τις απόψεις του. Μπορεί να κυκλοφορεί και ο Ριζοσπάστης. Αν μπουν όλα σε κρατικό έλεγχο;

Προφανώς πρόκειται για το γνωστό σοβιετικό μοντέλο που προτείνεται και πάλι σε εποχή κρίσης του καπιταλισμού ως παράδεισος. Μέσα στην αναμπουμπούλα κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία να πουλήσουν περσινά ξινά σταφύλια. Το μόνο που δεν μας λένε, επιμελώς είναι αν όλα αυτά θα γίνουν μετά από εκλογές ή ένοπλη εξέγερση. Αν θα λειτουργούν κόμματα, αν θα γίνονται εκλογές, αν ο λαός μπορεί να μετανιώνει και να αλλάζει το σύστημα κατά το δοκούν. Ποιοι θα κυβερνούν και θα σχεδιάζουν το μέλλον. Αν τέλος πάντων επιτρέπεται, όχι η δημοκρατία, αυτό είναι αστικό κατάλοιπο, αλλά η κριτική στη δόμηση του σοσιαλισμού, αν οι εργάτες μπορούν να αποφασίζουν την πορεία της χώρας έξω από το κόμμα.

Ίσως φαίνεται γελοίο ότι προσπαθώ να θέσω ερωτήματα σε τέτοια κείμενα και λόγους. Αυτός όμως είναι ο λόγος της σημερινής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είτε είναι ΚΚΕ, είτε ΣΥΡΙΖΑ,  είτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκπλήσσει το θράσος να επαναφέρονται τέτοια αποτυχημένα απάνθρωπα μοντέλα προς συζήτηση στην Αριστερά. Δυστυχώς αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό στο χώρο και οι απόψεις τους. Ακόμα με εκπλήσσει πως άνθρωποι με κουλτούρα κοσμοπολίτικη και ευρεία μόρφωση ονειρεύονται να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα τέτοιο παράδεισο - φυλακή.

Το αποτέλεσμα; Η αριστερά καλείται να συζητάει τέτοια ανεδαφικά πράγματα, ενώ η χώρα καταρρέει, η χρεοκοπία είναι προ των πυλών, το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να κάνει τα στοιχειώδη, ο φασισμός βρυχάται.  Αυτό ακυρώνει στην πράξη, το οποιοδήποτε όραμα για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση αυτού του άθλιου συστήματος. Μπολιάζει το λαό με ηττοπάθεια, γιατί ακόμα και τα πιο φανατικά μέλη του ΚΚΕ ξέρουν ότι η ζωή τους δεν πρόκειται να αλλάξει με τέτοιους στόχους. Μια ζωή θα επικαλούνται το σοσιαλιστικό παράδεισο και μια ζωή η αστική τάξη και οι πολιτικοί υπηρέτες της θα τους χώνει όλο και πιο βαθιά μέσα στο χώμα. Στο τέλος θα πάρουν το όνειρο στον τάφο τους, χωρίς να έχουν πολεμήσει, σκιαμαχώντας.

Την ίδια στιγμή δύο κόμματα στελεχωμένα από ασήμαντους ή ιδιοτελείς εναλλάσσονται στην εξουσία χωρίς να πληρώνουν για τα εγκλήματα και τα λάθη τους και η Αριστερά κάθεται και συζητάει για την εθνικοποίηση των τραπεζών που, όπως λέει και ο ΠΠ πριν 10 χρόνια ήταν όλες κρατικές, γιατί να μη γίνουν και τώρα. Φαντάζει αδύνατο να ανατραπούν κοινοβουλευτικά οι ασήμαντοι, γιατί είναι πιο ασήμαντοι αυτοί που θέλουν να τους ανατρέψουν.