ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ Α.Σ.Ε.Π.

Πως το ίδιο το δημόσιο για να εξυπηρετήσει την πελατεία του καταστρατηγεί τους ίδιους του τους νόμους; 

Πως επιβραβεύονται οι αφανείς διαδικασίες και το μέσον και υποβαθμίζεται η αντικειμενική αξιολόγηση; 

Μιλάει κανένα κόμμα για αυτά, κανένας συνδικαλιστής, καμιά ομοσπονδία, κανένας εσμός ημετέρων που λυμαίνονται τον τόπο και κόβουν το οξυγόνο από όσους παλεύουν τίμια και στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις; 

Φυσικά και  όχι, δεν μπορούν, γιατί είναι μπουκωμένοι.

Aναδημοσιεύω από το Αlfavita  ένα τεκμηριωμένο και θαρραλέο άρθρο για το πρόβλημα των διορισμών στη Μέση εκπαίδευση.

ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ Α.Σ.Ε.Π.

Χατζηθεοδώρου Δέσποινα 
 

Είναι γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, αρχίζει να εμφανίζεται το πρόβλημα διορισμού των εκπαιδευτικών στη Δημόσια εκπαίδευση. Κριτήριο για πρόσληψη στο Δημόσιο αποτελούσε ο χρόνος κτήσης του πτυχίου. Το κράτος δεχόταν ότι ασφαλές εχέγγυο, για να μπορείς να διδάξεις, αποτελούσε το πτυχίο που αποκτούσες από το Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα οι διορισμοί να γίνονται μέσω της λεγόμενης επετηρίδας. Ωστόσο η αδυναμία των εκάστοτε κυβερνήσεων, να χαράξουν ένα πολυδύναμο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, που θα απαιτούσε εργαζόμενους όχι μόνο πανεπιστημιακής αλλά και σοβαρής τεχνολογικής μόρφωσης, καθώς και η διαμορφούμενη τάση των γονέων και της πλειοψηφούσης κοινωνίας να κατευθύνουν τα παιδιά τους στα ΑΕΙ, οδήγησε σε μια τεράστια ζήτηση για μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση, χωρίς αντίστοιχη προσφορά θέσεων στην αγορά εργασίας. Με αυτή την πρακτική, μια από τις πολλές ορατές παρενέργειες, ήταν η παραγωγή αριθμού εκπαιδευτικών, αρκετά περισσότερων από τις ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης. Και ως συνήθως συμβαίνει στη δύσμοιρη χώρα μας, αντί το πρόβλημα να εντοπισθεί και να συζητηθεί στη γέννησή του, αφέθηκε στη μοίρα του – και όχι μόνο – αφού οι λαϊκίζουσες εξουσίες και αντιεξουσίες το όξυναν παραπέρα, αυξάνοντας υπέρμετρα τις θέσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ χωρίς καμιά φαντασία, σκέψη και πρόγραμμα για εναλλακτικές μελλοντικές επαγγελματικές διεξόδους στους νέους μας.
Έτσι φθάνουμε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 το πρόβλημα να έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Με παρέμβαση του Γεράσιμου Αρσένη –υπουργού Παιδείας του ΠΑΣΟΚ τότε-καταργείται σταδιακά η επετηρίδα και ως σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών στο Δημόσιο ορίζεται ο διαγωνισμός τους υπό την επίβλεψη του περίφημου ΑΣΕΠ.. Κεντρική ιδέα του νέου εγχειρήματος είναι ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί πριν διορισθούν θα πρέπει να αξιολογούνται μέσω εξετάσεων. Είναι φανερό ότι όπως οποιαδήποτε μεγάλη τομή που αλλάζει πλήρως τα μέχρι τότε δεδομένα, η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση ευνόησε κάποιες ηλικίες(είναι κατανοητό ποιες) σε βάρος κάποιων άλλων. Ωστόσο επειδή έδινε τη δυνατότητα σε όλους να διεκδικήσουν μια θέση εργασίας στο Δημόσιο και ταυτόχρονα θέσπιζε το στοιχείο της αξιολόγησης , θεωρώ, παρά κάποιες δικαιολογημένες ενστάσεις, πως ήταν ένα βήμα εμπρός σε σχέση με τα μέχρι τότε ισχύοντα. Το κυριότερο όλων: Άλλαζε τελείως τους όρους του παιχνιδιού. ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΕΠΕΤΗΡΙΔΕΣ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ. Δημιουργούσε σταδιακά στάσεις και προγραμματισμούς ζωής σε δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς, πιθανόν και στις οικογένειές τους. . Ενώ λοιπόν στην κοινή γνώμη επικρατεί η αντίληψη πως οι προσλήψεις των εκπαιδευτικών γίνονται πλέον μέσω του διαγωνισμού του Α.Σ.Ε.Π. τα τελευταία χρόνια ζούμε την βαθμιαία ανατροπή του παραπάνω δεδομένου. Όλα βέβαια ξεκίνησαν από το συντεχνιακό αίτημα των αναπληρωτών, να διορίζονται αυτοί και μόνον αυτοί , χωρίς να διαγωνίζονται , βάσει της προϋπηρεσίας τους, που δεν αποκτήθηκε πάντοτε κατά διαφανή τρόπο( δικαίωμα που δεν θεμελιωνόταν, όσο ήταν σε ισχύ πλήρη το καθεστώς της επετηρίδας) Βέβαια, είναι γνωστό, ότι προϋπηρεσία, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη και καθημερινά αξιολογούμενη από μαθητές και γονείς, προϋπηρεσία που κάλλιστα μπορεί να αποδειχθεί από τις ασφαλιστικές εισφορές σε Τ.Ε.Β.Ε-Ι.Κ.Α, έχουν και οι εργαζόμενοι στα φροντιστήρια. Αβίαστα, λοιπόν δημιουργούνται τα παρακάτω ερωτηματικά:
• Είναι δυνατόν να εισάγεται ο διαγωνισμός του Α.Σ.Ε.Π., με τη λογική του ότι έφθασε ο καιρός να καταργηθεί η επετηρίδα, και ταυτόχρονα να αναδύονται ως κεφαλές Λερναίας Ύδρας νέες επετηρίδες από παντού; Είναι δυνατόν σε κάποιους να ζητάμε αξιολόγηση για να διορισθούν και σε κάποιους προύχοντες όχι; Είναι δυνατόν να ισχύουν ταυτόχρονα δύο τελείως διαφορετικά κριτήρια διορισμού;
• Γιατί να διορίζονται κατευθείαν εκπαιδευτικοί με 30 ή και λιγότερους μήνες προϋπηρεσία στο δημόσιο και να μην διορίζονται στη θέση τους εκπαιδευτικοί του ιδιωτικού τομέα με προϋπηρεσία 10 έως και 20 χρόνων;
• Γιατί είναι πιο ισχυρή η προϋπηρεσία στο Δημόσιο όταν είναι μη αξιολογήσιμη και όχι αυτή του ιδιωτικού τομέα όταν είναι αξιολογήσιμη και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες ανταγωνισμού λόγω πληθώρας ικανών εκπαιδευτικών;
• Γιατί είναι πιο σεβαστή η εμπειρία ενός μαθηματικού ή φυσικού ή φιλόλογου στο Δημόσιο όταν διδάσκει ακριβώς την ίδια ύλη με έναν αντίστοιχο εκπαιδευτικό ενός φροντιστηρίου;
• Μήπως τελικά τα φροντιστήρια είναι παράνομες επιχειρήσεις ;
• Πώς είναι δυνατόν σε άλλους διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π. να αναγνωρίζεται η προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα βάσει ενσήμων και στους εκπαιδευτικούς μετά βδελυγμίας όχι;
Παρεμπιπτόντως, το επιχείρημα πως υπάρχει δυσκολία για τον τρόπο με τον οποίο θα αναγνωρισθεί, θα μου επιτρέπατε να θεωρήσω πως δεν συνάδει με τις λειτουργίες ενός σοβαρού και αξιόπιστου κράτους.

Καταλήξαμε λοιπόν, παρά το ότι στην κοινή γνώμη επικρατεί η αντίληψη ότι οι διορισμοί των εκπαιδευτικών γίνονται πλέον μέσω του διαγωνισμού του Α.Σ.Ε.Π., το σαφώς μεγαλύτερο ποσοστό των προσλήψεων να γίνεται από επετηρίδες και σταδιακά να προχωράμε στην κατάργηση του Α.Σ.Ε.Π. Ας θυμηθούμε όμως με ποιες ρυθμίσεις φθάσαμε ως εδώ.

H συνέχεια στο Αlfavita