Είναι εφικτός ένας δημόσιος τραπεζικός πυλώνας;



Τις προάλλες η Δημοκρατική Αριστερά τοποθετήθηκε πάνω στο ζήτημα του τραπεζικού συστήματος, λέγοντας καταρχήν τα αυτονόητα

«Το πρόβλημα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην επιτυχή αντιμετώπιση των stress tests. Πρέπει να αναδεικνύεται και να αναζητείται η προοπτική του τραπεζικού τομέα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τη συμβολή του στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.

Ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, υποστηρίζοντας την ανάγκη συγκρότησης ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα διερευνούμε τα στοιχεία και το περιεχόμενό του. Άποψή μας είναι ότι ο πυλώνας αυτός δεν μπορεί παρά, στις σημερινές συνθήκες, να προκύπτει μέσα από τη σύμπραξη Εθνικής, ΑΤΕ, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Για το λόγο αυτό συνεχίζουμε τις συναντήσεις με τους εργαζόμενους και τις διοικήσεις αυτών των Τραπεζικών ιδρυμάτων.

Ειδικότερα, η ΑΤΕ με την αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου και με εξυγίανσή της μπορεί να αποτελεί, με δεδομένο και τον έντονο κοινωνικό της χαρακτήρα, ουσιώδες και αποφασιστικό στοιχείο του δημόσιου τραπεζιτικού πυλώνα.»

Γιατί η αριστερά ζητάει δημόσιο τραπεζικό πυλώνα τη στιγμή που σύσσωμα τα ΜΜΕ άρα και η αστική τάξη υποστήριξαν το deal της τράπεζας Πειραιώς με το ΤΤ και την ΑΤΕ;
Προφανώς γιατί πιστεύει ότι ένα ισχυρό δημόσιο τραπεζικό τραστ θα βοηθήσει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Πως; Οξύνοντας τον ανταγωνισμό με τις ιδιωτικές τράπεζες. Μπορεί να αυξάνει τα επιτόκια καταθέσεων και να μειώνει τα επιτόκια δανεισμού, συνεπώς να αποκτά μεγάλη ρευστότητα με την προσέλκυση των λαϊκών αποταμιεύσεων. Δηλαδή, μπορεί να σπάσει το εγχώριο τραπεζικό καρτέλ. Μια τέτοια πολιτική έχει νόημα εφόσον η ρευστότητα διοχετευτεί με σωφροσύνη προς την αναπτυξιακή δραστηριότητα της χώρας. Δηλαδή τη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όχι όμως ημετέρων λαμογιών,  αλλά αυτών που έχουν καινοτόμα και βιώσιμα σχέδια και προσφέρουν πραγματικές θέσεις εργασίας. 
Ακόμα, χρηματοδότηση για την αναδιάρθρωση της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής, όχι όμως για μερσεντές δίπλα στο μαντρί, αλλά για πραγματικές επενδύσεις σε νέα βιολογικά γεωργικά προϊόντα, που έχουν σχέση με τη μεσογειακή διατροφή και έχουν τεράστια ζήτηση στις διεθνείς αγορές. Μια τέτοια όμως χρηματοδότηση πρέπει να ελέγχεται από κοντά και να καθοδηγείται. Να λοιπόν που θέλει εξειδικευμένους αλλά και αδιάφθορους οικονομολόγους και γεωπόνους και αυτό είναι έργο μιας παράλληλης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Τέλος, τι θα λέγατε για επενδύσεις στην τουριστική βιομηχανία, στις νέες τεχνολογίες, στην απελευθερωμένη αγορά ενέργειας κλπ με στόχο όμως την αποκέντρωση, την ενίσχυση των πρωτοβουλιών νέων επιχειρηματιών, την τόνωση των εξαγωγών. Συνεπώς ένας ισχυρός δημόσιος τραπεζικός πυλώνας, μια τράπεζα κοινωνικού χαρακτήρα, είναι εργαλείο κοινωνικής ανάπτυξης και έχει δίκιο η ΔΑ.

Ο ΓΑΠ στη ΔΕΘ του 2009 είχε προαναγγείλει  τη δημιουργία υπερ-τράπεζας για την ανάταξη της οικονομίας. Φήμες ήθελαν τότε τη συγχώνευση του ΤΤ με την ΑΤΕ bank, με αποτέλεσμα να ανέβουν και οι μετοχές τους, γρήγορα όμως η κυβέρνηση το διέψευσε, πράγμα που δείχνει ότι κουβέντες του αέρα μπορεί να λέγονται αφειδώς από υπεύθυνα χείλη. Εκτός και αν άλλα συμφέροντα ματαίωσαν τα σχέδια.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ίσως είναι αδύνατη η συνένωση τραπεζών, ίσως είναι πιο υγιεινή η δημιουργίας μιας νέας δημόσιας υπερτράπεζας, από την αρχή. Οι χρόνιες στρεβλώσεις στο δημόσιο χώρο δυσκολεύουν πάντοτε μια ανασύσταση, Τα χρήματα για να στηθεί σίγουρα υπάρχουν ( 28 δις δόθηκαν δώρο στις ιδιωτικές), εξάλλου δεν είναι ανάγκη να έχει μόνο κρατικά κεφάλαια, μπορεί να έχει και μετόχους με χαμηλά ποσοστά, αλλά αυτά είναι τεχνικά προβλήματα που λύνονται από τους ειδικούς. Πολιτική πρόθεση υπάρχει; Δε νομίζω. Η σημερινή ηγεσία του κράτους αλλά και η αυριανή δεν θέλουν να έρθουν σε κόντρα με το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο, αντιθέτως αναζητούν τρόπους να του πουλήσουν την ΑΤΕ και το ΤΤ κοψοχρονιά. Από τη μεριά του το τραπεζικό κεφάλαιο συζητά τις συνενώσεις που θα οδηγήσουν σε μεγάλα ιδιωτικά τραστ, για να μπορούν να απαιτούν κρατική στήριξη όταν κινδυνεύουν, αλλά και για να αντιμετωπίσουν μια πιθανή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σε 2 χρόνια.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Ποιες είναι οι εγγυήσεις ότι θα κάνει αυτά για τα οποία ιδρύθηκε και δεν θα γίνει ένα ακόμα εργαλείο των επιχειρηματικών ελίτ;

Και εδώ η Αριστερά δεν λέει τίποτα. Σωπαίνει γιατί αρχίζουν τα δύσκολα, τα αδιέξοδα.

Ο χαρακτηρισμός της ως δημόσιας τράπεζας της διασφαλίζει ντε φάκτο υγεία και φιλολαϊκή πολιτική; Μήπως δεν ήταν η προηγούμενη διοίκηση του ΤΤ χωμένη μέχρι τα μπούνια στο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων; Μήπως ο δημόσιος έλεγχος έσωσε την ΑΤΕ από την απαξίωση ή μήπως  ακριβώς η  συμμετοχή του φαύλου δημοσίου την οδήγησε εκεί;  Και αν δείξουμε στο ΠΑΣΟΚ εμπιστοσύνη, πράγμα που οφείλουμε να μην κάνουμε, μπορούμε να πούμε το ίδιο για μια επόμενη δεξιά κυβέρνηση που ο σοφός λαός θα αναδείξει στην εξουσία;
Ποιες πολιτικές δυνάμεις εγγυούνται για τη διοίκηση και την πολιτική μιας τέτοιας τράπεζας;

Άρα, φίλοι και σύντροφοι, χρειάζονται μηχανισμοί ελέγχου έξω και πάνω από την κρατική εξουσία, έξω και πάνω από τους δημόσιους αφερέγγυους  μηχανισμούς. Και που να καταφύγουμε; Τι μας μένει; Ο εργατικός έλεγχος, ο έλεγχος της τράπεζας από τους εργαζόμενους. Μπορεί το συνδικάτο των εργαζομένων να ασκήσει έλεγχο στην τράπεζα; Μερικοί ίσως γελούν προκαταβολικά. Δεν είδα μέχρι τώρα τα συνδικάτα των εργαζομένων στις κρατικές τράπεζες να τις προφύλαξαν ποτέ ή να τις ανάγκασαν για άλλη πολιτική. Τα συμφέροντα των εργαζομένων τα υπερασπίστηκαν, την τράπεζα ποτέ. Η κρατούσα συνδικαλιστική λογική βλέπει το δημόσιο ως εχθρικό, αλλά ταυτόχρονα εύκολα και ανώδυνα απαλλοτριώσιμο. Μήπως δεν είναι τα συνδικάτα που συνδιοικούν εδώ και 40 χρόνια το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα; Γιατί δεν πρόκειται για αληθινούς εκπροσώπους εργαζομένων, αλλά για εκπροσώπους  κομμάτων, μαφιών, συμφερόντων, συντεχνιών που αντιλαμβάνονται το δημόσιο ως χρυσοτόκο όρνιθα..
Μήπως να εμπιστευτούμε τον έλεγχο του δημόσιου τραπεζικού πυλώνα στα κόμματα; Δεν χρειάζεται, έχουμε πείρα από διακομματικές επιτροπές αλλά και από συγκυβερνήσεις, απλά το πλιάτσικο γίνεται διακομματικά, πιο σίγουρα και πιο άγρια.

Συνεπώς, δεν υπάρχει λύση; Και βέβαια υπάρχει, αλλά δεν είναι στατική. Ένας δημόσιος τραπεζικός πυλώνας μπορεί να αποτελέσει μοχλό κοινωνικής ανάπτυξης και αντίπαλο δέος στο ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο, όσο υπάρχει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που τον υποστηρίζει έμπρακτα, που ελέγχει την κυβέρνηση, τη διοίκηση, τα συνδικάτα των εργαζομένων, τα κόμματα. Ως λαϊκό κίνημα δεν  εννοούμε προφανώς ομάδες διαμαρτυρίας, σταλινικά γκρουπούσκουλα, αμόρφωτα φρικιά, εργατοπατέρες, μπλε, κόκκινα και πράσινα λαμόγια. Με τον όρο κίνημα εννοούμε  συγκροτημένες ομάδες εργαζομένων, ακτιβιστές, έντυπα, διαδικτυακούς τόπους, αδιάφθορες προσωπικότητες και επαγγελματίες, μικρούς επιχειρηματίες, δηλαδή αποκεντρωμένες συλλογικότητες που έχουν άμεσο συμφέρον να αναπτυχθεί μια τέτοια τράπεζα.
Σίγουρα ο έλεγχος γίνεται από διαφανείς  δημόσιους ή ιδιωτικούς επαγγελματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, τα αποτελέσματα και οι μέθοδοι των οποίων είναι ανοικτοί στο λαό και τη δημόσια κριτική. Μην ξεχνάμε ότι οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης θα θελήσουν σύντομα να θάψουν μια τέτοια προσπάθεια. Όσο υπάρχει λαϊκή βούληση να προστατευτεί μια δημόσια τράπεζα από παντός είδους λυκόρνια, αυτή μπορεί να επιβιώσει και να λειτουργήσει θετικά για το δημόσιο συμφέρον, αρκεί να βρει και ικανά στελέχη να τους αναθέσει αυτό το δύσκολο έργο. Το ζήτημα των στελεχών είναι τεράστιο, καθότι μια έντιμη διοίκηση είναι το κλειδί της σωστής λειτουργίας κάτι που αποσιωπάται από το λεγόμενο λαϊκό κίνημα. Όσο η λαϊκή διάθεση ατονεί και δικαιώματα των εργαζομένων εκχωρούνται εν λευκώ σε συνδικαλιστές κόμματα, κυβερνήσεις, δηλαδή σε αδιαφανείς μηχανισμούς σωτήρων, το μεγάλο τραπεζικό κεφάλαιο μπορεί να κοιμάται ήσυχο.

Σχόλια

  1. Ναι αλλά αυτό ακριβώς είναι το επίδικο αντικείμενο, δηλ. η αυτοοργάνωση από τα κάτω.
    Τα λέμε τα ξαναλέμε, αλλά ...
    Είναι το θέμα της ιδεολογίας που έλεγες αλλού.
    Και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και ποιος είναι αισιόδοξος;
    Δυστυχώς στην αριστερά δεν υπάρχει κοινός τόπος τουλάχιστον σε κάποια βασικά. Παντού επιδιώκονται διαφοροποιήσεις έστω και τεχνικές. Να λύσει ο καπιταλισμός την κρίση μόνος του. Ποιο δεξιά θέση δεν έχω ακούσει. Μα όταν την λύσει εμείς θάμαστε οι χαμένοι. Στην κρίση θα παρέμβεις και θα απαιτήσεις.
    Όμως καλό είναι να βλέπουμε και την άλλη πλευρά. Στο θέμα του δημόσιου τραπεζικού πυλώνα οι λαλίστατοι σοσιαλδημοκράτες καθηγητές δεν έβγαλαν άχνα. Προστατευτισμός θα σου πουν. Απέναντι όμως στην ασυδοσία θα πρέπει ο λαός να αντιτάξει μια νόμιμη βιώσιμη άμυνα, το κοινωνικό κράτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μία τράπεζα στην υπηρεσία του κοινωνικού συμφέροντος... Το θέλουμε??? Μπορούμε??? Το αντέχουμε???
    Φίλε leo, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, και ως άτομα και ως κοινωνία, για να διασφαλισθεί το ελάχιστο της δυτικοευρωπαϊκής "συλλογικής συνείδησης", η οποία πιστεύω ότι προϋπόθεση τέτοιων εγχειρημάτων... από το νεοελληνικό "εγώ, μέρος της συντεχνίας" στο "εμείς, μέρος/μέλος κοινωνικού και αδιαίρετου συνόλου", με την κοινωνική εσωτερίκευση και εμπέδωση του homo sapiens και την αποβολή του ναρκισσιστικού ιλαροτραγικού homo neohellenicus pasocus είναι "διαστημικών αποστάσεων" ταξίδι...και η ελληνική κοινωνία κινείται με ταχύτητες "ανατολίτικου αραμπά"...
    Χαίρομαι για την πίστη σου στον εργαζόμενο...το πρόβλημά μου είναι ότι δεν είναι ο εργαζόμενος που θα θέλαμε και εσύ και εγώ να είναι...αυτός που έχει εσωτερικεύσει όλες τις εξελικτικές διαδικασίες από την αναγέννηση και μετά...όλα τα κινήματα της εξέλιξης της δυτικής ευρώπης...
    δυστυχώς όμως στον ελληνικό χώρο έχουμε τον "αποτυχημένο νάρκισσο", στην κορύφωσή του λόγω της μεταπολιτευτικής περιπέτειας... και πολύ φοβάμαι στο απόγειο της επικινδυνότητάς του...
    Τώρα κάποιοι ρομαντικοί, όπως εσύ, και οι αναγνώστες σου προσπαθούν να το παλέψουν...μέχρι που κάναμε και την Δ.Α. και να δούμε που θα βγάλει...εξάλλου το ταξίδι έχει την δική του αξία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αγαπητέ drpkouts
    Σημαντική η παρατήρησή σου περί συλλογικής συνείδησης. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται ένα μέρος της λύσης κάθε προβλήματος της κοινωνίας μας. Ακόμα και στο "ανεδαφικό" μοντέλο μου ο έλεγχος επαφίεται σε αυτήν ακριβώς την έγνοια και τη συμμετοχή ενός μέρους της κοινωνίας χωρίς άμεση ατομική ανταπόδοση. Σήμερα φαντάζει εξωπραγματικό. Πες μου όμως υπάρχει άλλο ρεαλιστικό πρόταγμα αυτή τη στιγμή;
    Ίσως και μας να μας κινεί ο ίδιος ιλαροτραγικός ναρκισσισμός, νάχουμε τη χαρά να λέμε ότι εμείς τα λέγαμε αλλά ποιος μας άκουγε. Ίσως μας συγκινεί απλά το ταξίδι. Όπως και νάναι έχει ενδιαφέρον. Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αγαπητέ leo
    ...εμείς τα λέγαμε αλλά ποιος μας άκουγε...
    θα είχε ενδιαφέρον, εμείς οι παλιότεροι του χώρου, να βρισκόμασταν και να ανταλλάσαμε τις εμπειρίες μας επάνω στο θέμα αυτό... και να βγάλουμε τα όποια συμπεράσματα...ίσως να αποδεικνύονταν και χρήσιμο... για τότε που "ήμασταν οι νέοι που δεν ξέραμε...", όπως άφηναν να εννοηθεί οι "καταξιωμένοι καθοδηγητές ηγέτες".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ωραία ιδέα, νομίζω πρέπει να το οργανώσουμε από Σεπτέμβρη. Μια συνάντηση παλιών Ρηγάδων και γενικότερα του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά και όσων άλλων μετέχουν των ίδιων αντιλήψεων. Στη Θεσσαλονίκη έγινε ήδη. Έχουμε κάτι να πούμε ακόμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία