Nα πας νωρίς-νωρίς να τους ψηφίσεις, γιατί μετά έχει το ψητό της Κυριακής

H βαθιά κρίση των πολιτικών μας κομμάτων αναδεικνύεται ανάγλυφα μέσα από τις λεγόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Αλλοπρόσαλλες επιλογές, σημαίες ευκαιρίας, μετατοπίσεις διακυβευμάτων, απ’ όλα έχει ο μπαξές της εγχώριας πολιτικής. Το μόνο που δεν έχει είναι το πραγματικό ενδιαφέρον για τα καθημερινά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών. Και πίσω απ’ όλα μια ανομολόγητη έγνοια για τα εκατομμύρια του ΕΣΠΑ και τις τσέπες που θα καταλήξουν.

Αν υπάρχει ένα κεντρικό διακύβευμα στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι αυτό της τύχης του δημόσιου χώρου και των αντίστοιχων υπηρεσιών. Τη στιγμή που η καμένη Πάρνηθα έχει αρχίσει να χτίζεται, τα λιγοστά πάρκα της Αθήνας κινδυνεύουν από τον Ομέρ Πριόνη, τα αυθαίρετα κατακλύζουν τις παραλίες μας, οι φτωχές πλευρές των μεγάλων πόλεων γίνονται άντρα εγκληματικότητας, το εξασθενές χρώμιο φτάνει στα ποτήρια και τα πιάτα μας, τα σκουπίδια μας δεν βολεύονται, τα κόμματα τραγουδούν σε ήχο πλάγιο δεύτερο και περί άλλων τυρβάζουν. Η κοινωνία αμήχανη, τα ξύνει μηχανικά και περιμένει την πολυπόθητη Κυριακή που θα βάλει τα καλά της και θα πάει να σταυρώσει κάτι απίθανες καλοθρεμμένες μούρες που υπόσχονται την ανατροπή. Τι να ανατρέψετε ρε παιδιά;

ΠΑΣΟΚ: Περνάει τον Καλλικράτη και περιμένεις ότι έχει ένα στοιχειώδες σχέδιο για να το προσωπικό που θα τον υπηρετήσει. Τουλάχιστον σε επίπεδο περιφέρειας, μιλάμε για πολύ χρήμα, σε ποιους θα το εμπιστευτούν; Υποτίθεται ότι η κομισιόν τους επιβάλει την αλλαγή στο διοικητικό χάρτη της χώρας για την αποτελεσματική απορρόφηση των κονδυλίων της περιφερειακής ανάπτυξης και της κοινωνικής πολιτικής. Καλώς. Αλλά μήπως έχετε ρε παιδιά ένα πρόγραμμα, κάποιες προτεραιότητες, κάτι για τις πρώτες 100 μέρες έστω; Κυβέρνηση είσαστε με ποιους θα υποστηρίξετε τις επιλογές σας. Με τον υπερκομματικό Τατούλη, ή με τους υπουργούς σας που εξαναγκάζετε να κατέβουν ως υποψήφιοι, ή μήπως με την Αράπογλου; Και αφού δεν θέλουν οι άνθρωποι να υποβιβαστούν, είναι δυνατόν, ακόμα και αν εκλεγούν, να δουλέψουν σοβαρά και με κέφι; Στην πρώτη κρίση ή στις επόμενες εκλογές θα την κοπανήσουν, ως στρατιώτες του κόμματος που είναι, για άλλα πιο «υπεύθυνα» πόστα. Και αν έχετε σκοπό να ανακυκλώσετε αποτυχημένους υπουργούς, τότε γιατί μιλάτε για επανάσταση στο χώρο της αυτοδιοίκησης; Και αν πρόκειται να μετατάξετε τους ικανούς, έχετε άλλους το ίδιο ικανούς για τα υπουργεία που θα χηρέψουν; Και εντάξει με τον αρχηγό του κάθε συνδυασμού. Η ομάδα του, ποια θα είναι, ξέρει το σύστημα, έχουν μοιραστεί τα πόστα, σε δυο μήνες θα είστε έτοιμοι να σώσετε τη χώρα;

ΝΔ: Ζήλεψε ο Σαμαράς τον Τσίπρα και βγήκε στο κλαρί κατά του μνημονίου. Προφανώς ποντάρει στη δυσαρέσκεια του κόσμου από την οικονομική δυσπραγία και ελπίζει σε ψήφους που θα του δώσουν το δικαίωμα να ζητήσει εκλογές. Αμ δε. Με το Γκιουλέκα θα πάρει τη Θεσσαλονίκη; Ίσως, αλλά μετά τι θα την κάνει; Έχει αφήσει ο φτερωτός γιατρός κάτι για να καταστρέψει ο επόμενος; Στην περιφέρεια της Αττικής την πολιτική μάχη θα δώσει ο μπασκετμπολίστας και γιατρός  που δεν είναι ούτε πολιτικός κάποιας εμβέλειας, αλλά ούτε και αυτοδιοικητικός, είναι απλώς άγνωστος και άπειρος. Εντάξει για ένα μικρό δήμο, να μάθει τις κινήσεις και τα pick and roll των επιδοτήσεων, αλλά στην μεγαλύτερη περιφέρεια, δηλαδή ένας μικρός πρωθυπουργός; Και αν η ΝΔ σαλπίζει την ανανέωση, γιατί εμπιστεύεται ότι παλιό και ανακυκλωμένο διαθέτει για την υπόλοιπη χώρα. Γιατί στηρίζει στην Αθήνα, το χειρότερο δήμαρχο όλων των εποχών (και με τον Πλυτά μέσα); Άγνωστες οι βουλές του κόμματος, αμφίβολη και η ικανότητα να βλέπουν τα προφανή.

ΣΥΝ: Εδώ ο μπαξές είναι ζούγκλα μέσα στην οποία χαθήκαμε. Πολιτικό πρόταγμα η καταδίκη του μνημονίου. Και λοιπόν; Μια συμβολική μάχη, στην εικονική πραγματικότητα; Το μνημόνιο είναι νόμος του κράτους, η μάχη που έδωσε η Αριστερά χάθηκε γι’ αυτήν πανηγυρικά. Μήπως όμως στην πολιτική της ατζέντα υπάρχει κάτι, από κοινωνική αλληλεγγύη, από καθημερινότητα που συνθλίβει, από εξαθλίωση των γειτονιών, από οικολογική υποβάθμιση, από ληστεία δημόσιων πόρων, από συνεταιριστική οργάνωση;

Μήπως δηλαδή η γραμμή άμυνας πρέπει να μετατοπιστεί, στις ανοικτές πληγές του κοινωνικού σώματος, εκεί που δίνουν τη μάχη όλες οι αριστερές παρατάξεις σε όλο τον κόσμο;

Και αν για την αριστερά αυτά είναι γράμματα κενά και μη πολιτικοί στόχοι, τότε γιατί να λέγεται αριστερά; Επειδή φωνάζει και κουνά το δάχτυλο στον εργασιακό μεσαίωνα; Τα γεγονότα τους έχουν ξεπεράσει αλλά αυτοί μη μπορώντας να κάνουν αναλύσεις και να παράγουν πολιτική, παρακαλάνε το Μητρόπουλο, τη Σακοράφα και τον βαθύ ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τους θιασώτες της πολιτικής που μας έφερε εδώ, στο χείλος της χρεοκοπίας. Η αντισυστημική Αριστερά που λίγωνε στη θέα της πυρπολούμενης Αθήνας το Δεκέμβρη του 2008, προβάροντας τον Λένιν τον Οκτώβρη, ψάχνεται τώρα με τον ήρωα του Αυτιά να κάνει αντίσταση. Την ίδια στιγμή, για τα μέτρα και την λογική τους, η επιλογή του Αλαβάνου δεν καταλαβαίνω που σκοντάφτει. Αριστερός, υπερκομματικός, με αποδοχή σε κάθε αριστερή γκρούπα, αλλά και σε ευρύτερο αριστερό κοινό, άνθρωπος τίμιος και έμπειρος περί τα πολιτικά. Αλλά ξέχασα, υπάρχει η προσωπική κόντρα με τον αρχηγό. Αυτά, φίλοι, δεν είναι ούτε ριζοσπαστικά, ούτε ανανεωτικά. Είναι παλιά, πολύ παλιά και βαρετά.   

Τελικά τι είναι αυτό το κάτι που μένει, όταν η πολιτική πεθαίνει; Η κυριαρχία των πιο αντιδραστικών και διαπλεκόμενων δυνάμεων.

Που θα χτίσουν την Πάρνηθα και την Ανατολική Αττική,  που θα αφήσουν την Αθήνα στα χέρια ενός τεράστιου δικτύου διεθνούς λαθρεμπορίου παντός είδους, που θα πολεμήσουν κάθε ανεξάρτητη συνεταιριστική προσπάθεια μικρής κλίμακας, που θα φεσώσουν με το αζημείωτο όλους τους δήμους και που θα σπαταλήσουν τα χρήματα του ΕΣΠΑ σε φαραωνικά έργα που δεν θα τελειώσουν ποτέ.

Και συ αμέτοχε νοικοκύρη, βάλε τα καλά σου και πάγαινε να ψηφίσεις τους εκπροσώπους σου, την Κυριακή νωρίς - νωρίς γιατί μετά σε περιμένει το ψητό της κατσαρόλας και οι απίθανες μεσημεριανές ονειρώξεις, λίγο πριν βγουν τα αποτελέσματα των Εxit poll. Λίγο πριν δεις την κηδεία σου στην ΤV.