Όπως το ΠΑΜΕ αντιλαμβάνεται το συνδικαλισμό...



Σήμερα θα σας διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη την εβδομάδα που μας πέρασε. Υπηρετώ σ’ ένα επαγγελματικό λύκειο (ΕΠΑΛ) της Δυτικής Αθήνας. Ίσως το καλύτερο ΕΠΑΛ της περιοχής. Σχετικά καινούργιο κτήριο, καθαρό, τεράστιοι ελεύθεροι χώροι, άρτια εξοπλισμένα εργαστήρια. Η διεύθυνση και το στελεχικό δυναμικό πασχίζουν και κρατούν το σχολείο σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Οι δάσκαλοι στην πλειοψηφία τους είναι εργατικοί, φιλικοί, νοιάζονται για τους μαθητές, δουλεύουν. Το κλίμα φιλικό, οι συνθήκες δουλειάς πολύ καλές για τα ελληνικά πάντα δεδομένα. Τα ΕΠΑΛ χάνουν παιδιά κάθε χρόνο, λόγω της πολιτικής των κυβερνήσεων που έχουν απαξιώσει την τεχνική εκπαίδευση. Το σχολείο αυτό χάνει και κάτι παραπάνω, γιατί επιμένει να είναι σχετικά αυστηρό, να κρατάει κάποιο επίπεδο, με αποτέλεσμα να μην το επιλέγουν όσοι και είναι οι περισσότεροι, θέλουν να πάρουν ακούραστα ένα πτυχίο χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν τίποτα . Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα τμήματα να λιγοστεύουν και κάποιοι καθηγητές να μην συμπληρώνουν ωράριο και να πρέπει κάποιες μέρες της εβδομάδας να απασχολούνται και σε κάποιο γειτονικό σχολείο. Αυτό για μας τους δημόσιους εκπαιδευτικούς είναι κάτι σαν αρρώστια, μας ξεβολεύει και δεν το θέλουμε. Ασκήθηκαν πιέσεις από τους συνδικαλιστές του σχολείου να σπάσει ένα τμήμα 28 παιδιών στα δύο με στόχο να εξυπηρετηθούν συνάδελφοι που δούλευαν και στο νυχτερινό ΕΠΑΛ που στεγάζεται στον ίδιο χώρο. Δηλαδή να μην χρειαστεί να πηγαίνουν και σε κάποιο γειτονικό σχολείο. Το οικείο γραφείο της εκπαίδευσης δεν δέχτηκε το αίτημα και η διεύθυνση του σχολείου κράτησε το τμήμα με 28 παιδιά, πράγμα που είναι μέσα στα όρια της νομιμότητας. Την ίδια στιγμή στο σχολείο αυτά τα περισσότερα τμήματα έχουν λιγότερους από 22 ενεργούς μαθητές. Έγινε συζήτηση στο σύλλογο των καθηγητών, δόθηκαν επαρκείς διευκρινήσεις από τη διεύθυνση και νομίσαμε ότι το θέμα έληξε.

Την επόμενη ημέρα, εμφανίστηκαν στο γραφείο του διευθυντή, δύο εκπαιδευτικοί συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ κατά δήλωσή τους. Δεν είχαν καμιά θεσμική αρμοδιότητα, δεν ήταν εκλεγμένοι σε κάποιο συνδικαλιστικό όργανο, δεν δούλευαν καν στην περιοχή, η μία μάλιστα ήταν ιδιωτική εκπαιδευτικός. Ήρθαν να ζητήσουν το λόγο από τον διευθυντή, γιατί δεν έσπασε το τμήμα, ώστε να γίνει και καλά καλύτερα το μάθημα, δηλαδή να βολευτούν οι εργαζόμενοι που ενδεχομένως ήταν φίλοι τους. Ήρθαν δηλαδή να πουλήσουν τσαμπουκά και νταβατζιλίκι σ’ ένα συνάδελφό τους, ένα δημόσιο λειτουργό, που γι’ αυτούς προφανώς ήταν μίσθαρνο όργανο της αστικής τάξης. Προφανώς ο διευθυντής έγινε έξαλλος, ειπώθηκαν διάφορα, τους ζήτησε να φύγουν από το χώρο με τον οποίο προφανώς δεν είχαν καμιά σχέση, αυτοί του είπαν το γνωστό παραμύθι περί δημοκρατίας, αγώνων του λαού, σχολείο της αγοράς και των μονοπωλίων  και άλλα τέτοια γλαφυρά, παλιά και φθαρμένα. Οι ψυχραιμότεροι του χώρισαν.

Η ιστορία αυτή περιγράφει την ποιότητα του συνδικαλισμού της συντεχνίας του δημοσίου. Είναι ο συνδικαλισμός της εξυπηρέτησης που κρύβεται και καλά πίσω από «επαναστατικές» δράσεις, «αγώνες» και «αριστερές ιδεολογίες». Ο συνδικαλισμός της φτηνής διαπλοκής, της τσάμπα μαγκιάς, του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» που το ΠΑΜΕ ερμηνεύει κατά το δοκούν και πράττει. Κάτι σαν τους παπάδες που διαμεσολαβούν μεταξύ του θεού και των πιστών του. Ποιους εκφράζουν αλήθεια τέτοιες πρακτικές; Σε τι βοηθάνε; Πόσο δυσφημούν κάθε διεκδικητικό αγώνα, κάθε έννοια συνδικαλισμού; Και όμως κάποιοι από το χώρο αυτό πιστεύουν ειλικρινά ότι έτσι προστατεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και βοηθούν στην εκπαίδευση των παιδιών του λαού. Τι είδους παθολογία είναι αυτή;

Νιώθω ανίκανος να δώσω απάντηση. Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, που το σχολείο στέκει αμήχανο στην άκρη του γκρεμού, που η κατάρρευση της χώρας είναι προ των πυλών, που χρειάζονται ιδέες, προτάσεις, πραγματικές ανατροπές ένα τμήμα της «Αριστερά» μάχεται ανεμόμυλους, κοιτάει το πρόσκαιρο, το λίγο, το τίποτα και κάνει σημαία του, το βόλεμα με τον πιο παρωχημένο τρόπο. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από ανόητους. 

Σχόλια

  1. Πέρα από την "κομπλεξική" -επιεικώς- συμπεριφορά των αυτοαποκαλούμενων εκπροσώπων του Μαρξ, οι οποίοι στην ουσία, είναι εκπρόσωποι της Μπρεζνιεφικής αντίληψης για την αριστερά, με ότι αυτό συνεπάγεται, εκείνο που πράγματι έχει σημασία φίλε leo, και θα πρέπει να δοθεί μεγάλη βαρύτητα είναι αυτό που αναφέρεις: "Τα ΕΠΑΛ χάνουν παιδιά κάθε χρόνο, λόγω της πολιτικής των κυβερνήσεων που έχουν απαξιώσει την τεχνική εκπαίδευση". Επειδή η τεχνική εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει πράγματι απαξιωθεί, για να μην πω, ότι ποτέ δεν ήταν σε υπόληψη, με ευθύνη περισσότερο εκείνων που υποτίθεται ότι πιστεύουν στην "εργατική τάξη", αλλά επί της ουσίας τη μισούν σαν ο διάολος το λιβάνι, θα πρέπει να δοθεί μάχη ώστε να αλλάξει αυτή η καταστροφική αντίληψη και κουλτούρα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και στο εκπαιδευτικό σύστημα, ότι τα ΕΠΑΛ είναι για να πάρουν ένα χαρτί οι μαθητές που δεν τα καταφέρνουν στο "θεωρητικό" Λύκειο της παπαγαλίας. Η τεχνική εκπαίδευση σε κάθε σοβαρή χώρα είναι πολύ σημαντική και άκρως απαραίτητη. Στη δική μας δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από ανόητους". Προσυπογράφω! Απλώς, εγώ θα πρόσθετα και από επαγγελματίες της επαναστατικής γυμναστικής με υπερβολική δόση κακίας! Μόνο τούτο σου λέω, φίλε leo, στην περιοχή μας στην Α/θμια Εκπ/ση, αφού έγινε μια καλή οργάνωση και δεν υπήρχε κανένα σχεδόν πρόβλημα από την πρώτη μέρα, οι επαγγελματίες του είδους βγήκαν παγάνα στα σχολεία να υποδείξουν στους εκπαιδευτικούς να μη δεχτεί κανένας και για κανένα λόγο να μετακινηθεί από τη θέση του, ούτε για μια ημέρα, για να καλύψει κανένα κενό αν κάποιος αρρωστήσει, ακόμη και αυτοί που στάλθηκαν για ενισχυτική διδασκαλία, γιατί περίσσευαν, για να μη κάθονται στα γραφεία. Κάτι έπρεπε να ανακαλύψουν οι άνθρωποι!Παλιές, φθαρμένες και γραφειοκρατικές σοβιετικού τύπου μέθοδοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλοι Από τα Αμφιλεγόμενα και Ελπήνορα συμφωνούμε απόλυτα. Τα τεχνικά είναι τα μόνα άμεσα παραγωγικά σχολεία. Αν σε κάτι συμμαχούν οι λούμπεν προστάτες της αστικής και της εργατικής τάξης είναι ακριβώς η απαξίωση κάθε έννοιας παραγωγής. Λες και δεν είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προυπόθεση κάθε επαναστατικής διαδικασίας.
    Η σοβιετικού τύπου μεθοδολογία είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Ολοι οι γηρασμένοι ιδεολογικοί μηχανισμοί σαν το ΚΚΕ καθώς αποσαθρώνονται, αποστεώνονται, μαζεύουν, συντηρητικοποιούνται ακόμα περισσότερο, γίνονται εχθροί του λαού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία