Μήπως θα έπρεπε να δουλέψουμε την επόμενη Κυριακή;

Σ’ αυτή τη χώρα η υποκρισία περισσεύει. Όλη η αντιπολίτευση διατείνεται ότι ο ΓΑΠ εξαπάτησε το λαό,  αφού υποστήριζε προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν. Σωστό.  Ακόμα διατείνεται ότι η πλειοψηφία των πολιτών είναι κατά του μνημονίου. Σωστό. Εδώ ακόμα και τον Δημαρά θα αναδείξουν ως μικρό πρωθυπουργό για να δείξουν την αντίθεσή τους. ¨Όλα τα κόμματα ακόμα και ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη για τη χώρα. Να συμφωνήσω. Τότε γιατί δεν πιάνουν την ευκαιρία που μόνος του έδωσε ο ΓΑΠ και να ζητήσουν εκλογές με σκοπό να τον ανατρέψουν; Γιατί οργίζονται όταν ο ΓΑΠ εκβιάζει και δεν σηκώνουν το γάντι;

Μα δεν θέλουν να πέσει ο ΓΑΠ. Ποιος σοβαρός νεοδημοκράτης πιστεύει ότι η ΝΔ στην κατάσταση που βρίσκεται μπορεί να κυβερνήσει και να αντιμετωπίσει επιτυχώς την κρίση; Κανείς, ούτε ο Σαμαράς. Ποιος αριστερός πολίτης πιστεύει ότι το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ ή  ΔΑ ή και οι όλοι μαζί μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το λούκι και μάλιστα προς όφελος των εργαζομένων; Κανείς και μάλιστα, όσοι από την Αριστερά προτείνουν εναλλακτικά μοντέλα, αυτά είναι μοντέλα σοσιαλιστικής οργάνωσης του κράτους που απαιτούν ωρίμανση άλλων συνθηκών στο θέατρο της ταξικής πάλης και κανονική επανάσταση.

Κανείς δεν τολμά να προτείνει τον εαυτό του ως λύση. Κανείς, πλην του απόμαχου Μητσοτάκη, δεν προτείνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Όλοι ελπίζουν να πετύχει το εγχείρημα του ΓΑΠ και της τρόικας, να βγει η χώρα από την κρίση, να επιστρέψει στις επάρατες αγορές και όλα να τελειώσουν σαν γάμος. Μετά έχει ο Θεός. Μπορούμε να συνεχίσουμε το ανούσιο πολιτικό παιχνίδι και με τη βοήθεια των ΜΜΕ να συζητάμε για τα επουσιώδη, όπως πάντα. Να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, να διοριζόμαστε στο δημόσιο, να κερδίζουν τα λαμόγια, να ροκανίζουν κανένα κόκαλο οι εργαζόμενοι και να κηρύσσει ο Αλαβάνος ελεύθερη την Αττική. Μιας και τον ανέφερα, ήταν την Κυριακή το μεσημέρι μαζί με μια ομάδα υποστηρικτών του συνδυασμού «Ελεύθερη Αττική» στα διόδια Καπανδριτίου. Είχαν ανοίξει τις μπάρες, σε συμφωνία με τους υπεύθυνους φαντάζομαι και τα αυτοκίνητα πέρναγαν ελεύθερα, για κάποια ώρα. Ελεύθερη Αττική στην πράξη. Να τον ευχαριστήσω και δημόσια για τα 1,90 Ευρώ που καβάντζωσα. Αυτό θα πει λαϊκή πολιτική, να βλέπει άμεσα στην τσέπη του ο λαός τα κέρδη.  

Τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν δείξει ότι αντιλαμβάνονται την κατάσταση. Αντί να ροκανίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται και να αντιπολιτεύονται υποκριτικά κάποιον στον οποίο ελπίζουν να σώσει τα λεφτά τους, θα μπορούσαν να τον «βοηθήσουν». Αλλιώς ας τον ρίξουν, μέσω εκλογών, ή με όποιο άλλο τρόπο μπορούν.

Το κλαδί που κάθεται ο πολιτικός κόσμος είναι κοινό με αυτό της κυβέρνησης. Είναι το σύστημα το οποίο υπηρετούν χρόνια τώρα, είτε ως κυβερνώντες είτε, ως αντιπολιτευόμενοι, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί. Εισπράττουν τις παχυλές τους επιδοτήσεις, διορίζουν δεξιά και αριστερά, συμμετέχουν στο παιχνίδι εξουσίας ανάλογα με τη δύναμή τους. Μπορεί να μην έφαγαν όλοι τα ίδια, αλλά στο ίδιο τραπέζι κάθονται τόσα χρόνια. Μπορεί να παίζουν διαφορετικά όργανα, αλλά παίζουν το ίδιο τραγούδι που λέει και ο Ελπήνορας. Μπορεί η Αριστερά να μην κυβέρνησε ποτέ, αλλά και ποτέ δεν εναντιώθηκε πραγματικά στον κατήφορο του πελατειακού κράτους, που ήταν μια από τις καίριες αιτίες που μας έφερε ως εδώ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά υποστήριξε κάθε συντεχνιακό αίτημα, συχνά πλειοδοτώντας, προκειμένου να κερδίσει αυτή τα οφέλη της πελατειακής και φαύλης πολιτικής του δικομματισμού.

Ας βγει η δήθεν αντισυστημική Αριστερά να δηλώσει ότι όλη της η δύναμη πηγάζει από το λαό και αυτός θα την στηρίξει και ας αρνηθεί την επιδότηση.  Τι αντισυστημική είναι; Ας καλέσει το ΚΚΕ το λαό και την εργατική τάξη σε απεργία διαρκείας και ας αποκαλύψουν όλοι επιτέλους τη πονηρή συνταγή  σωτηρίας της χώρας και του λαού της. Γιατί την κρατούν μυστική; Αφού ο λαός δεν θέλει το μνημόνιο και τον ΓΑΠ, κάποιον άλλο θα θέλει, δεν μπορεί; Γιατί δεν αυτοπροτείνονται;

Η υποκρισία περισσεύει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση αυτή είναι αντιλαϊκή, αλλά και οι φίλοι του λαού δεν έχουν να προτείνουν κάτι βιώσιμο. Αυτός είναι και ο λόγος που η Αριστερά κρύβεται πίσω από τους μαξιμαλισμού της. Τι να μας πει η καπιταλιστική κρίση, στο σοσιαλισμό θα χορτάσουν ψωμί οι εργαζόμενοι, θα δουν σωστή παιδεία οι νέοι, θα βασιλέψει η τάξη και η ηθική. Αλλά κανένας δεν έχει μια ανάλυση με πραγματικά δεδομένα, ένα πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών μετά το ΔΝΤ, έστω μια υπόθεση εργασίας για το πώς θα μπορούσε να πολιτευτεί αυτή η χώρα προκειμένου να βγει από την κρίση, χωρίς να λιμοκτονήσουν οι εργαζόμενοι. Κάτι χειροπιαστό, να νιώσει και ο χειμαζόμενος λαός ότι έχει μια πλάτη. Γιατί αν έχουν, αλλά δεν καταδέχονται να  σώσουν τον καπιταλισμό,  τότε γιατί συμμετέχουν στο εκλογικό παιχνίδι;

Το βράδυ της Κυριακής θα είναι όλοι στο γυαλί για να αναλύσουν το αποτέλεσμα και να πανηγυρίζουν για τα κέρδη τους, δήμαρχους, σύμβουλους, περιφερειάρχες, ένα συρφετό, από ανθρώπους λίγους που ένας  λαός βαριεστημένος και αδιάφορος θα τους έχει δώσει την ευκαιρία να γευτούν εξουσία και ίσως και κάτι παραπάνω (ή πολύ παραπάνω). Όλοι θα δηλώσουν, εμβριθώς, ότι ο λαός έστειλε μήνυμα καταδίκης του μνημονίου και της κυβέρνησης, αλλά κανείς δεν θα ζητήσει να μιλήσει ο λαός και με άλλες εκλογές, αυτή τη φορά για κυβέρνηση. Θα κρυφτούν πίσω από ένα ανώδυνο αποτέλεσμα και θα καμώνονται ότι δεν είναι γυμνοί και αδύναμοι.

 Η τρόικα συγκυβερνά σήμερα μια χώρα, που δεν έχει ικανό πολιτικό προσωπικό καμιάς απόχρωσης. Οι πολίτες αναζητούν τους σωτήρες του έθνους σε γόνους πολιτικών του παρελθόντος, χωρίς εχέγγυα για την ικανότητά τους, αλλά και με δείγματα για το ακριβώς αντίθετο. Ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σχεδόν από αδράνεια, αδιαφορώντας ουσιαστικά για την τύχη της χώρας τους και κοιτάνε τις δουλειές τους. Την αριστερά δεν την επιλέγουν γιατί σέβονται την αντισυστημικότητά της και δεν θέλουν να την αναγκάσουν να σώσει ένα σύστημα που θέλει να ανατρέψει. Μπορεί εξάλλου καθώς θα πηγαίνει να σχηματίσει κυβέρνηση να τσακωθούν οι ηγέτες  μεταξύ τους και να μην φτάσουν ποτέ ενώπιον του αρχιεπίσκοπου. Κανείς δεν ελπίζει σε κανέναν, ούτε καν ένας Μπερλουσκόνι δεν μπορεί να ανατείλει στον τόπο αυτό. Καμιά πολιτική προσωπικότητα δεν έχει ενδιαφέρον. Συνεπώς, αφού η συγκυρία οδήγησε στην κορυφή ακόμα και τον ΓΑΠ, όλοι είναι χαρούμενοι που βρέθηκε κάποιος να παλεύει με τα θηρία, ώστε όλοι οι άλλοι να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους.

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η απάθεια του λαού, η άγνοια κινδύνου της χώρας. Φαίνεται να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους σε κάθε πολιτικό σχήμα. Τώρα που και οι διορισμοί τελειώνουν δεν έχουν κίνητρο, ούτε σε  προεκλογικές συγκεντρώσεις να πάνε. Πολλοί είναι αυτοί που δεν θα ψηφίσουν. Στις ιδιωτικές συζητήσεις μιλούν με τα χειρότερα λόγια για τους πολιτικούς. Σιχαίνονται τους συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων, αλλά τους φοβούνται ή θέλουν να τα έχουν καλά μαζί τους για μια δύσκολη στιγμή. Η καθολική έκπτωση του πολιτικού συστήματος είναι πλέον γεγονός. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ακροδεξιά λειτουργεί ως καταφύγιο του πόπολου, ευτυχώς όμως τα ποσοστά της είναι ακόμα χαμηλά. Εδώ η δυνατότητα του ΚΚΕ  να κρατά ένα κόσμο συσπειρωμένο στο όραμα του σοσιαλφασισμού μας σώνει από την γιγάντωση του original φασισμού. Κάτι είναι και αυτό. Έτσι μένουμε σε ένα εκκρεμές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με σχεδόν σταθερή περίοδο. Η πολιτεία μας είναι εγκλωβισμένη και αδρανής, μα μια σπίθα μπορεί να προκαλέσει σύντομες εκρήξεις που θα χρωματίσουν την καθημερινότητα για να επιστρέψουμε και πάλι στον ανούσιο αφρό των ημερών. Οι πολιτικοί μας προτρέπουν να κοιτάμε τις δουλειές μας, εξάλλου οι εκλογές είναι πάντα Κυριακή που δεν δουλεύουμε. Μήπως θα έπρεπε να δουλέψουμε την επόμενη Κυριακή;