Στιγμιότυπα: Το blogging στα καλύτερα του

Στιγμιότυπα μιας κοινωνίας σε κρίση. Στιγμιότυπα γεμάτα αντιφάσεις, ιστορίες που σε αφήνουν μετέωρο, σενάρια από ταινίες ιταλικού ρεαλισμού. O Γιάννης, ο Left Liberal synthesis γράφει παγωμένα, κοφτερά, για τις περιπτώσεις του Κώστα και του Κader και ο Δημήτρης, ο Left division, σχολιάζει ενθυμούμενος την ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα  «ο κλέφτης των ποδηλάτων».

Σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω τις ιστορίες του Γιάννη μαζί με το σχόλιο του Δημήτρη. Απολαύστε τους. Το Blogging σε μεγάλα κέφια, όπως ταιριάζει στις δύσκολες μέρες που περνάει ο τόπος, αυτός ο τόπος που γεννάει τις αντιφάσεις και έχει πάντοτε ενδιαφέρον να τον ζεις και να τον μετράς.

Ντοκυμαντέρ:Ο Κώστας ψηφίζει Χρυσή Αυγή και ο Kader θα ξαναγυρίσει

Ρεπορτάζ: LLS, Παραγωγή Σκηνοθεσία Χρηματοδότηση : Η παρέα του Συντάγματος 

από το ιστολόγιο Left liberal synthesis  

Κώστας 

Γεννήθηκε στην Β Πειραιά το 1958. 

Παιδί τριμελούς οικογένειας

Ο Πατέρας του ήταν οδοκαθαριστής

Τελείωσε δύο τάξεις του Γυμνασίου και ταλαιπωρήθηκε δέκα χρόνια παίζοντας μπάλα σε ερασιτεχνικά σωματεία πιστεύοντας ότι είχε ταλέντο. Είχε σωματότυπο αρσηβαρίστα και δεν ήθελε να το δεχθεί.

Δούλευε υδραυλικός περιστασιακά ,μέχρι που οργανώθηκε στο Πασόκ . Το 1989 μέσω «κλαδικής» μπήκε στην Ευδαπ, όπου και εργάζεται μέχρι σήμερα.

Το 1996 παντρεύτηκε την Ελένη που είχε ένα μικρό δυάρι στον Άγιο Παντελεήμονα και δεν εργάζεται. Έχει ένα γιό στην β γυμνασίου.

Στην πολυκατοικία που μένει μένουν σήμερα μόνο τρεις οικογένειες Ελλήνων , ενώ όλα τα υπόλοιπα διαμερίσματα είναι νοικιασμένα σε αλλοδαπούς. Θεωρεί όλους τους αλλοδαπούς της πολυκατοικίας του καλούς ανθρώπους και έντιμους. Δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε ξένους που δεν ξέρει.

Στο υπόγειο της πολυκατοικίας μένουν 10-15 Νιγηριανοί που πληρώνουν 2 ευρώ την ημέρα στον ιδιοκτήτη , οποίος τα συλλέγει κάθε τρεις ημέρες. Ένα υπόγειο που μετά βίας έδινε ενοίκιο 150 ευρώ αποφέρει 1000. Ο ιδιοκτήτης πρωτοστατεί στα επεισόδια κατά των ξένων.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας κάθε βράδυ γίνεται «πεζοδρόμιο» με τιμές 5-20 Ευρώ, για υπηρεσίες που γίνονται στην διπλανή άδεια είσοδο μαγαζιού «στα όρθια»

Το πρωί η γειτονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα ο γιος πάει κανονικά σχολείο και η Ελένη ψωνίζει άφοβα. Στο γυμνάσιο ο γιός κάνει παρέα με Αλβανάκια γιατί είναι οι πιο καλοί μαθητές, οι πιο καθαροί.

Μόλις σκοτεινιάζει βγαίνουν από το σπίτι με προφυλάξεις και έχουν επινοήσει μεθόδους αυτοπροστασίας. Αναγκαστικά χρησιμοποιούν ένα γκαράζ που βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σπίτι το οποίο προσφέρει την ακόλουθη υπηρεσία. Αν ο πελάτης θέλει συνοδεύεται από ένα λυκόσκυλο που ξέρει όλες τις διαδρομές και γυρίζει μόνο του στο γκαράζ.

Ο Κώστας ψηφίζει Πασοκ σε όλες τις εκλογές, αλλά στις δημοτικές Χρυσή Αυγή.

Ο Κώστας έχει γράψει εδώ και δέκα μήνες ένα γράμμα με όλες τις οδηγίες προς την Ελένη για την περίπτωση που του συμβεί κάτι «κακό»

Kader

Γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1989

Είναι δευτεροετής της Νομικής και ξέρει σχεδόν Άριστα Γαλλικά Αγγλικά.

Παιδί τετραμελούς οικογένειας χωρίς πατέρα.

Ο ξάδελφος του με διδακτορικό της Νομικής δουλεύει φορτηγατζής στην γραμμή Αλγέρι- Bejaia.

Έμαθε από γνωστούς πώς είναι σχετικά απλό να έρθει στην Ελλάδα.

Με 50 ευρώ πάει στην Τύνιδα όπου με αναμονή μιας εβδομάδας μπορεί να πάρει τουριστική βίζα για Τουρκία. Μέτα με 250 Ευρώ πάει αεροπορικώς στην Κωνσταντινούπολη.

Στην Πόλη βρίσκει αμέσως γνωστούς που με 500 Ευρώ του εξασφάλισαν είσοδο από τον Έβρο.

Τον Μάιο συνελήφθη στην Ορεστιάδα όπου δήλωσε Παλαιστίνιος και άλλα στοιχεία . Με ένα πιστοποιητικό προσωρινής παραμονής αφέθηκε ελεύθερος .Έφτασε στην Αθήνα με οτοστόπ. Έφτασε στην Ομόνοια όπου βρήκε αμέσως δυο άλλους από το Αλγέρι. Έμενε στον χώρο του εφετείου. Σε δέκα ημέρες έκανε δύο κλοπές αλυσίδας. Με τα λεφτά εξασφάλισε ένα κινητό για να μιλάει με την μάνα του.

Είχε μάθει για ένα γραφείο που βγάζει πλαστά διαβατήρια αλλά δεν είχε τα λεφτά. Με πλαστό διαβατήριο ελπίζει να πάει στον ξάδελφο του στην Γερμανία.

Συνελήφθη τον Ιούνιο σε μπλόκο και παρέμεινε στα κρατητήρια Ομονοίας και Κυψέλης για δύο μήνες μαζί με άλλους πενήντα στον ίδιο θάλαμο. Έτρωγε μια φορά την ημέρα ένα κρουασάν και ένα χυμό πορτοκάλι. Είχε δικαίωμα τουαλέτας μια φορά την ημέρα με ουρά, και μπάνιο μια φορά την εβδομάδα με κρύο νερό. Είναι γεμάτος εξανθήματα λόγω κακής διατροφής. Οι μώλωπες από το ξύλο της σύλληψης είχαν φύγει σε δυο εβδομάδες.

Τον Σεπτέμβριο καταγράφηκε από την πρεσβεία της Αλγερίας , και με αεροπλάνο της γραμμής απελάθηκε.

Στην επιστροφή του ήταν χαρούμενος και δυνατός. Είχε δοκιμάσει μια εμπειρία και είχε αποκτήσει γνώσεις. Ξέρει τώρα πώς να προφυλαχθεί , ξέρει στοιχειώδη ελληνικά, και πιστεύει πως θα αποκτήσει τα λεφτά για το διαβατήριο πολύ πιο εύκολα.

Σήμερα δουλεύει σε μια οικοδομή μέχρι να μαζέψει 1500 ευρώ και τον Μάρτιο θα ξαναγυρίσει.

ΚΛΕΦΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Του left division

Το 48 παρουσιάζεται στις ιταλικές αίθουσες προβολής η κορυφαία ενδεχομένως εκδοχή του κινηματογραφικού ρεύματος που ονομάσθηκε νεορεαλισμός, σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Βιτόριο ντε Σίκα και σενάριο του επίσης εξαιρετικού Cesare Zavattini. Η εικόνα της Ρώμης αμέσως μετά τον πόλεμο μοιάζει σχεδόν ντοκυμαντερίστικη.
Ο ήρωας της ταινίας παρομοιάζεται περίπου με τυχερό του λόττο καθώς κερδίζει μια πολυπόθητη θέση δουλειάς σαν αφισσοκολλητής του δήμου, μόνο που για να πάρει τη θέση χρειάζεται κι ένα ποδήλατο. Η γυναίκα του βάζει ενέχυρο τα σεντόνια για να πάρει πίσω το οικογενειακό ποδήλατο που είχαν αφήσει προηγουμένως αμανάτι.
Κι ιδού η έκπληξη. Την ώρα που κρεμάει μια αφίσα της Χέιγουορθ ένδειξη πως η ομαλότητα έχει επανέλθει του κλέβουν το ποδήλατο. Εκεί δεν χάνεται μόνο το μεταφορικό μέσο αλλά κι ο έσχατος πόρος ζωής. Με τον ανήλικο γιο του ξεκινούν ένα δραματικό κυνήγι ανακάλυψης του ποδηλάτου από τις φτωχογειτονιές μέχρι τα συσσίτια της εκκλησίας.
Αποτέλεσμα είναι να βρεθεί ο κλέφτης αλλά όχι και το ποδήλατο. Την προσωρινή αισιοδοξία διαδέχεται η απογήτευση και ο ήρωας της ταινίας πάνω στην απελπισία του κλέβει κι ο ίδιος ένα ποδήλατο αλλά συλλαμβάνεται. Η επιείκια του ιδιοκτήτη τον γλυτώνει από τα χειρότερα και το έργο τελειώνει εκεί αφήνοντας ηθελημένα ένα ερωτηματικό για τις επόμενες κινήσεις του πρωταγωνιστή
Η πολιτική μπορεί να λείπει αλλά η ταινία είναι εξόχως πολιτική χωρίς να γίνεται στρατευμένη.Το ποιος είναι κλέφτης και παραβάτης, ποιος θύτης και θύμα μοιάζει σε κάθε σκηνή ζητούμενο. Ακόμα και το ίδιο το σύστημα με την ανοχή του απέναντι σ' αυτή την ιδιόμορφη παραβατικότητα δείχνει να μην ξέρει τα όρια που θα ήθελε το ίδιο να ορίσει. 
Ο κύκλος ολοκληρώνεται δέκα χρόνια μετά με επίσης ιστορικό ''ο κλέψας του κλέψαντος'' του Μάριο Μονιτσέλι. Τα πράγματα έχουν πλέον ομαλοποιηθεί κι ο δημιουργός της ταινίας βρίσκει την ευκαιρία να στήσει μια παρωδία οργανωμένης ληστείας όπως το ριφιφί. 
Κάθε συσχέτιση με σημερινές καταστάσεις όπου οι επιχειρηματικές πρακτικές επώνυμων πολυεθνικών εταιρειών διαπλέκονται με πολιτισμικές συμπεριφορές που η πολεμική ιαχή αέρας γίνεται αέρας κοπανιστός, αέρας χρηματιστηριακός, και εντέλει αεριτζίδικη συμπεριφορά είναι απλώς συμπτωματική.
Όπως ζητούμενο παραμένει ποιος βούτηξε το ποδήλατο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα λαμόγια του νότου ή μήπως οι νοικοκυραίοι του βορρά; Η αναλογικότητα των εικόνων του χθες με τις σημερινές έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Την ενεργή απουσία του πολιτικού συστήματος.
Κι όσο το σύστημα απουσιάζει σαν προοπτική εξόδου από την κρίση ο ''μαχαιροβγάλτης'' της προηγούμενης ανάρτησης θα κυκλοφορεί ανεμπόδιστος στα σοκάκια του κάθε άγιου Παντελεήμονα σπέρνοντας φοβικά σύνδρομα και διλλήματα παραβατικότητας στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους ανεξάρτητα από εθνικότητα.