μη μαδας τη μαργαριτα

Θα ξεκινήσω με μια ανέκδοτη αλλά πραγματική προσωπική ιστορία. Το 2004 πέρασα τα περίφημα ΠΕΚ ως νεοδιόριστος εκπαιδευτικός. Δηλαδή παρακολούθησα ένα πρόγραμμα εισαγωγικής επιμόρφωσης, τρομάρα της. Σχολικοί σύμβουλοι, και «έμπειροι» εκπαιδευτικοί μας βύθιζαν επί 4 - 5ώρες την ημέρα στα πιο βαθιά χασμουρητά. Κοινοτυπίες και ασυναρτησίες σε συσκευασία «έχω μια τάση προς εμετό». Σκάει και σύμβουλος Φυσικός, με συγγραφική πείρα σε σχολικά βιβλία και καθώς κάνει και αυτός το νούμερό του, υπόσχεται συνεχώς στους νέους, ότι στο τέλος θα παρουσιάσει το νέο μοντέλο επίλυσης προβλημάτων Φυσικής που εκπονήθηκε από το ΜΙΤ of USA . Κανείς μας δεν υποψιάστηκε τίποτα. Πράγματι μετά αυλών και παιάνων παρουσιάζει στο τέλος τη φοβερή ανακάλυψη:   «Γράφουμε τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Κοιτάμε από πιο κεφάλαιο είναι. Γράφουμε τους σχετικούς τύπους, λύνουμε τις εξισώσεις ως προς τον άγνωστο κλπ…»  Στην αρχή πέσανε γέλια, αλλά αυτός επέμενε ότι μιλούσε σοβαρά και τα πράγματα αγριέψανε.

Σκουπίδια και σκουπιδότοποι. Αδύνατο να τα φορτωθείς, αλλά αδύνατο και να τα κρύψεις. Όταν δένεις τη πλαστική σακούλα και τη σουτάρεις στον κάδο, αναρωτήθηκες ποτέ που πάνε τα σκουπίδια σου, ποια είναι η τύχη τους; Κομμάτια δικά σου είναι. Έχουν τμήματα από το DNA σου, κάτι στις σερβιέτες σου, κάτι στο χαρτί της τουαλέτας που σκουπίστηκες, κάτι στο προφυλακτικό που χρησιμοποίησες, είναι ψήγματα του εαυτού σου. Και είναι όλα σκουπίδια. Το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Ακόμα ένα άλυτο πρόβλημα. Το αγνοούμε. Το φέρνουμε στο προσκήνιο μόνο όταν, απεργούν οι σκουπιδιάρηδες, γεμίζει η χωματερή, ή πέφτουν δακρυγόνα κοντά σε υποψήφιες χωματερές. Τότε ακούγονται κάτι δήθεν σοβαρές κουβέντες και το πρόβλημα μετατίθεται, για πότε; Για ποτέ, για κάποτε. Τα σκουπίδια βουνό. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται, εδώ και χρόνια, το έχουν κάνει τόσο μεγάλο και εκρηκτικό ώστε να φαίνεται άλυτο. Είναι μέθοδοι του στυλ «τα πετάω χύμα πίσω από το λόφο» ή τα θάβω «υγειονομικά» στους Χ

«Πείτε μου τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη θεός και θα σας πω αν πιστεύω σ' αυτόν» έλεγε ο Αϊνστάιν, όταν του έθεταν το σχετικό ερώτημα περί πίστης. 'Εναν αιώνα και κάτι μετά, ένας συνάδελφός του, ο Αμερικανός φυσικός Victor J. Stenger, εκπρόσωπος του κινήματος του Νέου Αθεϊσμού, που προέκυψε ως αντίπαλο δέος στον παραλογισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, έχει καταλήξει: η θρησκεία είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε το σύμπαν, μια απειλή για την κοινωνία, ένα όπλο ελέγχου στα χέρια των πλουσίων και ισχυρών. Πώς καταρρίπτεται; Με κάτι που σπανίζει ολοένα και περισσότερο στις μέρες μας: με τη λογική. Μια συνέντευξη του εκπροσώπου του κινήματος του Νέου Αθεϊσμού, Victor Stenger στο Χρόνη Πολυχρονίου. Από την Ελευθεροτυπία   Το ερώτημα περί ύπαρξης ή μη του θεού έχει βασανίσει εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά -πολύ πιο σημαντικό- στο όνομα του θεού έχουν γίνει μερικοί από τους πιο αιματοβαμμένους πολέμους στην ισ

Η οικονομική κρίση φαίνεται να μην επηρεάζει αισθητά την πρόοδο των θετικών επιστημών και της βασικής έρευνας, ανά τον κόσμο. Τομείς όπως η φυσική των υψηλών ενεργειών, η βιολογία του DNA, η καταπολέμηση των ασθενειών, η κοσμολογία και η αστροβιολογία αναπτύσσονται ραγδαία, μεταβάλλοντας συνεχώς την εικόνα που έχουν οι επιστήμονες για το πολύ μικρό και το πολύ μεγάλο. Πολλές ανακαλύψεις οφείλουν την πρόοδό τους στην ανάπτυξη των ηλεκτρονικών συσκευών, παρατήρησης και ανίχνευσης. Σύντομα, στα επόμενα χρόνια θα δούμε τη δυνατότητα παραγωγής ενέργειας από τη σύντηξη ισοτόπων υδρογόνου που θα λύσει μελλοντικά το ενεργειακό πρόβλημα και θα μας λυτρώσει από την εξάρτηση από τα συμβατικά καύσιμα που παράγουν αέρια που επιδεινώνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας. Επιστήμονες απ' όλο τον κόσμο συνεργάζονται καθημερινά και ενώνουν τις δυνάμεις τους και η συνεργασία αυτή γίνεται ευκολότερη με την εκπληκτική ανάπτυξη του διαδικτύου. Ταυτόχρονα βέβαια εκ

Στο site 30/900 βρήκα ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο, “Tο τέλος της εργασίας και το μέλλον της”, του Jeremy Rifkin. Σας το παραθέτω. Το κίνημα 30/900 είναι μια κίνηση αυτόνομων που διεκδικεί 30 ώρες δουλειά την εβδομάδα και μισθό 900Ευρώ καθαρά. Σχετικές αφίσες έχουν γεμίσει την Αθήνα. ……..... Oι εργατικοί ηγέτες εκείνης της εποχής έστρεψαν την προσοχή τους στην ιδέα ότι τα οφέλη της παραγωγικότητας θα έπρεπε να συνδυαστούν με μια μείωση ωρών εργασίας ως ενός τρόπου για να επιστρέψουν στη δουλειά οι άνεργοι, να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη και να αναζωογονηθεί μια αδρανής οικονομία. Aν και όλη τη δεκαετία του 1920, τα συνδικάτα υποστήριζαν ότι τα οφέλη της παραγωγικότητας έπρεπε να τα μοιράζονται και οι εργαζόμενοι με τη μορφή λιγότερων ωρών εργασίας, τα επιχειρήματά τους εστιάζονταν περισσότερο στα ψυχολογικά και κοινωνικά ευεργετήματα του ελεύθερου χρόνου παρά στα οικονομικά οφέλη. O ιστορικός Mπέντζαμιν Xάνικατ σημειώνει ότι το 1929, στο συνέδριο της Aμερικανικής

του Γιάννη Σταυρακάκη και του Γιώργου Κατσαμπέκη Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή (Ενθέματα), 19/12/2010   «Όμως μέσα στο κομματικό σύστημα ελλόχευε μία ωρολογιακή βόμβα: O λαϊκισμός» Γιάννης Λούλης (Ημερησία, 6.11.2010) «Αν ο λαϊκισμός ήταν θρησκεία, η Ελλάδα θα ήταν Πακιστάν» Στέφανος Κασιμάτης (Η Καθημερινή, 22.9.2010) «Λαϊκισμός: 1. α. Πολιτική φιλοσοφία που υποστηρίζει τα δικαιώματα και την εξουσία του λαού στην πάλη του ενάντια στην προνομιούχο ελίτ. β. Το κίνημα που οργανώνεται γύρω από αυτή τη φιλοσοφία. [...]» American Heritage Dictionary Κάτι τρέχει με τον λαϊκισμό. Γιατί τροφοδοτεί άραγε συνεχώς ανησυχητικές διατυπώσεις, όπως οι δύο πρώτες παραπάνω; Φαίνεται πως δε περνά ούτε μέρα που να μην διαβάσουμε κάτι γι' αυτή την τρομερή αρρώστια της πολιτικής που κατατρώει τη δημοκρατία μας και απειλεί να εκραγεί ως βόμβα στα χέρια του πολιτικού συστήματος που τον ανέθρεψε, οδηγώντας μας όλους στο χάος. Ιδού λοιπόν ο εχθρός: Ο λαϊκισμός! Αυ

Ο φίλος Τάκης Παπαθεοδωρόπουλος βάζει και πάλι το θέμα της κοινωνικής Αριστεράς. Αυτής της Αριστεράς που δεν μένει μακριά από τη φωτιά καλώντας άλλους για να τη σβήσουν, αλλά αυτής που συμμετέχει οργανικά ως σώμα στις κοινωνικές εξελίξεις και στις ταξικές συγκρούσεις και αφουγκράζεται τις άμεσες ανάγκες του λαού.  Από το Μάϊο του 2010 μιλάμε γι’ αυτά τα πράγματα, (Κρίση και κοινωνική Αριστερά) αν και τότε η κρίση δεν είχε δείξει καθαρά τα δόντια της. Με το να μένουμε αδρανείς περιμένοντας την κυβέρνηση και το ΔΝΤ να σώσουν την χώρα από την ανοικτή πτώχευση δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Άσε που δεν θα τη σώσουν απ’ ότι φαίνεται.  Με το να περιμένουμε την απόλυτη καταστροφή για να καταγγείλουμε μετά τον καπιταλισμό, μπορεί να έχει ένα πρόσκαιρο κομματικό όφελος, αλλά η καταστροφή θ’ αφήσει πίσω της ανθρώπινα συντρίμμια και δεν πρέπει.  Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε άμεσα και έξω από κομματικούς σχηματισμούς σε επιτροπές πολιτών ενάντια στην κρίση. Η πρόταση γίνεται προς όλ

   ....γιατί τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι και αλλιώς. Τι να σχολιάσω; από την καλή μου φίλη  Γεωργία Καρβουνάκη Άρωμα κανέλας και πασπαλισμένα με καρύδι και καβουρντισμένο σουσάμι ήταν τα χρόνια μου.. τα ενήλικα, τουλάχιστον.. Ανήμερα Χριστουγέννων πέταξα για πρώτη φορά με αεροπλάνο αφήνοντας πίσω τον πρώτο έρωτα της ζωής μου.. Ανήμερα Πρωτοχρονιάς δέχτηκα μια -ασυνήθιστη, αλήθεια- πρόταση γάμου, ανήμερα τα επόμενα Χριστούγεννα ένα κατάλευκο νυφικό κρεμόταν έτοιμο να το φορέσω την επόμενη μέρα, λίγο φαρδύ στη μέση μιας και μέσα μου χτυπούσε η δεύτερη καρδιά μου.. Ένα χρόνο αργότερα ένα πολύ μικρό, απαλό χεράκι μου έδινε τις μπάλες του χριστουγεννιάτικου δέντρου να τις κρεμάσω με την προσδοκία πολλών χαρούμενων, ευτυχισμένων γιορτών στο μέλλον.. Τα επόμενα Χριστούγεννα, στα 23 μου έκανα μόνη μου γιορτές και δεύτερη επέτειο γάμου στο Νοσοκομείο Παίδων κρατώντας το μικρό χεράκι με λαχτάρα και συντριβή.. o θεός γελούσε με ύφος κακό όταν εγώ έκανα όνειρα.. Δεν

Η ορθόδοξη  εκκλησία της Ελλάδος είναι ένας σχηματισμός με χαρακτηριστικά εμπορικής επιχείρησης, πολιτικού κόμματος και ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους και έχει κάθε δικαίωμα να παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα της χώρας, να κάνει προπαγάνδα, να στρατολογεί πιστούς, να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της.  Δεν δικαιούται όμως να φοροδιαφεύγει, να παρανομεί, να κάνει αθέμιτο ανταγωνισμό σε άλλες εκκλησίες, να βυσσοδομεί, να τυγχάνει προνομιακής αντιμετώπισης από το κράτος, να παρεμβαίνει στην εκπαιδευτική διαδικασία και να μετατρέπει σε μάθημα όλων των ελληνοπαίδων το δόγμα της. Και το ελληνικό κράτος δεν δικαιούται να την προστατεύει, να της δίνει θεσμικό ρόλο τιμητή, να πληρώνει το υπαλληλικό προσωπικό και τα στελέχη της, να της δίνει ιδεολογικό ρόλο θεματοφύλακα αξιών. Ο ελληνικός λαός δεν θέλει καμιά ελεημοσύνη από την εκκλησία και τους θλιβερούς εκπροσώπους της.  Δεν θέλει ούτε το λάδι αλλά ούτε το κρασί της.  Τα δικά του θέλει να πάρει πίσω, αυτά πο

Χτες, το blog Αριστερή Στρουθοκάμηλος ( ΑΣ ) ξεσκέπασε μια μόνιμη πληγή των αριστερών κομμάτων, την εσωτερική δημοκρατία, με αφορμή το καταστατικό που θ’ αρχίσει να συζητάει, οσονούπω, το νέο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς , ενόψει του συνεδρίου του. Γράφει η ΑΣ: «Η ιδέα του κόμματος των μελών όσο υπάρχει το σύστημα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι ανέφικτη - ακόμα και με την νομιμοποίηση των εσωκομματικών ομάδων ως τάσεων ή ρευμάτων ιδεών. Κι αυτό γιατί όταν δεν λειτουργεί η δημοκρατία, η εναλλαγή, η ανακλητότητα και η περιφερειακή αποκέντρωση το μέλος δεν παίζει κανένα ρόλο και η γραμμή κατεβαίνει αλλά δεν επιστρέφει, δεν "ανεβαίνει", εμποδισμένη από  την εσωτερική γραφειοκρατία και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.» Τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, αιτούνται την πραγματική δημοκρατία για την κοινωνία, αλλά την ξεχνούν στις εσωτερικέ τους λειτουργίες. Το πρόσχημα της ανάγκης για   ενιαία δημόσια έκφραση, με στόχο την

O Α Χατζής θυμάται την Άννα Φρανκ, τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και τους Ρομά ως θύματα του Γερμανικού ναζισμού για να αναρωτηθεί αν το μικρόβιο του ρατσισμού εξαλείφθηκε το 45 με τη στρατιωτική ήττα της χιτλερικής Γερμανίας. Όταν όμως αποφασίζει να κάνει τη βόλτα του στην Ελλάδα του 2010 συναντά ακόμα τον αντισημιτισμό, την ομοφοβία,  το διωγμό των Ρομά, αλλά και την άρνηση προς στους μουσουλμάνους να λατρέψουν το θεό τους. Συναντά ανθρώπους των οποίων η ζωή είναι δύσκολη γιατί κάποιοι επιμένουν στην αρχή ότι δεν είναι όλοι ίσοι. (Leo) από το blog   liberty via του blog Koblopoulos του Αριστείδη Χατζή* Μια μέρα αυτός ο τρομερός πόλεμος θα τελειώσει. Θα έρθει καιρός που θα ‘μαστε άνθρωποι ξανά και όχι μόνο Εβραίοι. Άννα Φρανκ, 9 Απριλίου 1944 Ήταν η τρίτη φορά που βρισκόμουν στο Amsterdam αλλά η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν  το σπίτι της Άννας Φρανκ . Τα μουσεία για το ολοκαύτωμα που είχα ήδη επισκεφτεί ( το μεγάλο στην Ουάσινγκτον  και το  μικρό στην Πράγα ) με ε