Κάπως έτσι βούλιαξαν τα πανεπιστήμια




Ο Θεοδόσης Τάσιος, καθηγητής του ΕΜΠ, σε μια γλαφυρή, αλλά απόλυτα ακριβή περιγραφή του ναυαγίου της ελληνικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Θα συνεχίζω ανεβάζοντας αντίστοιχα άρθρα γύρω από το Άσυλο και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
του Θεοδόση ΤΑΣΙΟΥ από το blog του Κώστα Καββαθά
Μετά από μισόν αιώνα (ακριβώς) από τότε που άρχισα να υπηρετώ την πανεπιστημιακή παιδεία, και μετά απ’ τους όποιους αγώνες (στους οποίους έχω συμμετάσχει, με νού καί με χέρια) κατά του πολιτικού κονφουζιονισμού, αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να ξαναβάλω τις φωνές: 
Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ’ το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Με όσην μου απόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι για την περί ιδιωτικών λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Εδώ το ελληνικό πανεπιστήμιο βουλιάζει από μέσα-του, κι εμείς αλλού τοποθετούμε τους φωνακλάδικους καβγάδες μας…
1. Το Ασυλον καταπατείται τρείς φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περι Ασύλου Νόμος – κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται απο μέλη της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας οτι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι «για το καλό της Παιδείας», να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ενα ιδεώδες;
Και ποιός, πότε και με τί εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το «ιδεώδες», ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητον – ακυρώνοντας για χάρη-του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μιά βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ’ όλο-του το μεγαλείο…
2. Η Δημοκρατία προοδεύει στην ελληνική κοινωνία, αλλά έχει προ πολλού καταργηθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η αντιπροσωπευτικότητα των φοιτητών που συμμετέχουν στη διοίκηση (ή στην παρεμπόδιση της διοίκησης, το ίδιο είναι), είναι διάτρητη. Πρώτον διοτι ουδείς εγγυάται την δημοκρατική ορθότητα των φοιτητικών συνελεύσεων (προσκλήσεις, απαρτίες, διαδικασίες, αντιδημοκρατικός τσαμπουκάς, κ.ά.). Δεύτερον διότι συχνά δέν στέλνονται έγγραφες εξουσιοδοτήσεις εκπροσώπων. Τρίτον διοτι συχνότατα όποιος γουστάρει (φοιτητής ή μή) μπουκάρει στη συνεδρίαση των οργάνων διοίκησης, όπου συμμετέχει ή ασχημονεί.
Αλλά η διάτρητη αντιπροσωπευτικότητα δέν είναι το μόνο έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο: Το χειρότερο είναι η κατα συχνά δυστυχώς διαστήματα εκτόξευση άμεσων ή έμμεσων απειλών κατά των άλλων μελών της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, κατά των Διδασκόντων δηλαδή. (Των απειλών αυτών βεβαίως διαφεύγουν όσοι Δάσκαλοι αιδημόνως σιγούν ή εξωπετάγονται αδιαμαρτύρητα.)
Εάν τα απαράδεκτα αυτά Αντιδημοκρατικά φαινόμενα συνέβαιναν σε Εργατικό Συνδικάτο, θα είχαν κατασταλεί άμεσα: Απ’ τη διοίκηση του Συνδικάτου ή απ’ τη Γ.Σ.Ε.Ε. ή απ’ την Δικαιοσύνη. Στο Πανεπιστήμιο (κατ’ αναλογίαν), οι μέν Πρυτανείες ποιούν την νήσσαν εξ ανάγκης, το κατα τα άλλα λαλίστατον Υπουργείο Παιδείας καμώνεται οτι τα αγνοεί, η δε Δικαιοσύνη είναι μή προσβάσιμη για τους τλήμονες πανεπιστημιακούς – διότι «Ασυλον (σου λέει) θα το… ποινικοποιήσεις;».
Ιδού γιατί σας λέω οτι γίναμε όλοι ξεδιάντροποι – θύτες και θύματα.
Κι ύστερα, τί όνειδος Δημοκρατίας είναι τούτο όταν το δικό-μου συνδικαλιστικό Σωματείο δέν έχει κηρύξει απεργία, οι «εκπρόσωποι» όμως ενος άλλου «σωματείου» με… απεργούν δια της βίας, πετώντας-με στον δρόμο; Χωρίς να αισχύνονται για την αντιδημοκρατική-τους συμπεριφορά, σου απαντούν (οι ανίδεοι) «μα, είναι πολιτικό το θέμα» (sic!).
Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά προέρχονται πάντοτε απο φοιτητικές μειονότητες, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας δέν συμμετέχει σ’ αυτές τις αντιπανεπιστημιακές ασχήμιες, αλλ’ ούτε και τις καταδικάζει! Διοτι απουσιάζει απ’ τις αντίστοιχες φοιτητικές συνελεύσεις όπου αργά την νύχτα παίρνονται οι σχετικές αποφάσεις – εν ονόματι ΟΛΩΝ των απόντων. Γιατί απουσιάζουν; Είτε διοτι δέν αντέχουν στις συνθήκες αυτού του αθλήματος, είτε διοτι πάσχουν καί αυτοί απ’ τον ίδιο ραγιαδισμό όπως όλοι μας.

3. Ητανε το κλήμα στραβό, το τρώει και το βόδι: Μικρή και υποανάπτυκτη Χώρα είμαστε, δέν έχομε (έτσι κι αλλιώς) μεγάλη Επιστήμη – κι ας μή γίνει (σήμερα) λόγος για την συντεχνία-μου των Διδασκόντων (εμείς καμωνόμαστε πως είμαστε εκτός κρίσεως). Κι εκεί απάνω που πάει να γίνει η στροφή, με νύχια και με δόντια, εκεί νά και μας προκύπτουν οι εθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορείες», «προληπτικά κλεισίματα», και ακυρώνουν περίπου το 30% του συνολικού διδακτικού έργου. Οχι το 3% (που θα ήταν ήδη κρίσιμο και πολύτιμο) αλλα το δεκαπλάσιό του. Κι όλοι μαζί απο κοινού αδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομούμε μονίμως υπογράφοντας οτι δήθεν πραγματοποιήθηκαν οι ελάχιστες 13 διδακτικές βδομάδες ανα εξάμηνο. Ψεύδος βέβαια. Ψεύδος όμως το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ το θυμούμαστε όταν αναλύομε (υψιπετώς) την πανεπιστημιακή-μας κατάντια.
4. Την (έμμονη πλέον) καταστροφή δημόσιας περιουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, την έχομε φάει στην περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί το αιδήμον Υπουργείο δεν ανακοινώνει τις ετήσιες στατιστικές αυτής της κυριολεκτικά απίστευτης αιμορραγίας των φορολογουμένων; Μα, υποθέτω διοτι δύσκολα θα βρεί φιλικούς χώρους για να δημοσιεύσει αυτά τα στοιχεία.
Με όλα τούτα τα δεδομένα, συνιστά φαρισαϊσμόν η ερώτηση «γιατί δεν πάει μπροστά το ελληνικό πανεπιστήμιο». Σας ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: Εάν ανάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στη φαμίλια σας, στα χωράφια σας, στο μαγαζί σας, στην επιχείρησή σας – θα είχατε ποτέ θέσει την αφελή ερώτηση «γιατί δεν πάει καλά το μαγαζί»;
Ετούτα δε όλα ΔΕΝ είναι βεβαίως θέματα παιδείας – είναι θέματα Απαιδείας πολιτικής. Αρα δέν είναι δουλειά των Δασκάλων – είναι αντικείμενο ευθύνης των Βουλευτών, εκείνων δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τον Λαό που είναι μάλλον αδιάφορος έναντι των απωλειών χρήματος, καλλιέργειας και ανάπτυξης, τις οποίες συνεπάγονται όλα ετούτα τα (μοναδικά στην Ευρώπη) τερτίπια.
Δύο πράγματα συμβαίνουν, αγαπητοί μου. Είτε όλα τούτα τα αγνοεί ο ελληνικός λαός και τα ελληνικά ΜΜΕ – οπότε έχομε οξύτατο έλλειμμα ευφυΐας. Είτε όλοι τα ξέρουν (το και πιθανότερο), και βουλιάζομε μέσα στον ραγιαδισμό μας (τα είχε προβλέψει κι ο Ιονέσκο με τους ρινώκερους) ή μέσα στην επαναστατική απολιτικότητά-μας. Και επιτρέψτε-μου να σας θυμίσω οτι η Δημοκρατία δέν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, με βάση το κριτήριο της ηλικίας: Οταν η «επανάσταση» γίνεται τρείς φορές τον μήνα επι τριάντα χρόνια, κάποιο απολιτικό σύνδρομο μου μυρίζει εμένα. Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του «υπόλοιπου» λαού…
Τί προτείνω; Είναι απλό: Να σταματήσει αμέσως η περι ιδιωτικών πανεπιστημίων μπουζουριέρα («άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»), και ν’ ασχοληθεί επιτέλους η Βουλή των Ελλήνων με την ΚΥΡΙΑ μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου. Κι αμέσως μετά, θά ‘ρθει η ώρα για τη γούνα α) των Διδασκόντων και β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας. Υπο τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές.
Υ.Γ.: Παρακαλώ όσους διαφωνούν με τις απόψεις-μου, να έχουν την καλοσύνη να χτυπήσουν κατα προτίμηση τις απόψεις μου, κι όχι τα τζάμια του Γραφείου μου.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

Σχόλια

  1. Πως να διαφωνήσει κανείς... Απλή παράθεση της πραγματικότητας είναι όλα αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ‎"Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται απο μέλη της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε."

    Νομίζω ότι επικεντρώνοντας το πρόβλημα στις διάφορες "δυναμικές" εκδηλώσεις αριστερών ομάδων στα πανεπιστήμια, έχουμε ξεχάσει τα δακρυγόνα που πετάγονταν από αστυνομικούς μέσα στο φουαγιέ του Πολυτεχνείου ΑΠΘ το 2009, τα μηχανάκια της ομάδας Ζ που γκάζωναν στο προαύλιο της πολυτεχνικής έτοιμοι να ποδοπατήσουν απλούς φοιτητές οι οποίοι μαζεμένοι μέσα στη σχολή πέρισυ τέτοιο καιρό δε μπορούσαν να αναπνεύσουν και διάφορα τέτοια όμορφα... κι αυτά είναι παρεμπόδιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας... και μάλιστα από τον υποτιθέμενο συνταγματικό "προστάτη" της... το κράτος....
    ή να ξεχάσουμε τους 41 αθώους συλληφθέντες (Αθήνα 2007, πολυπαιγμένο θέμα στα κανάλια, και τελική αθώωσή τους από τη δικαιοσύνη, έπειτα από την έμπρακτη συμπαράσταση των συναδέλφων τους), που πήγαν στη δίκη να τους υποστηρίξουν ακόμα και δικοί μας καθηγητές (τημμυ απθ) το 2007 τρώγοντας φυσούνες και δακρυγόνα μέσα στους διαδρόμους?
    νομίζω ο συντάκτης του άρθρου έχει χάσει κάποια επαφή με τα γεγονότα... η δράση και η αντι-δραση, "αντιδημοκρατικές" και οι δύο αν θέλετε (μια που ο καθένας πιά δίνει ένα δικό του ορισμό της δημοκρατίας στις εποχές που ζούμε), είναι φαινόμενα που στη φύση και στην πολιτική πηγαίνουν μαζί...

    Ωστόσο συμφωνώντας με τον συντάκτη ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός πάει κατά διαόλου...

    Φοιτήτρια Τμήματος Ηλ/γων Μηχ/κ'ων και Μηχ/κών Η/Υ ΑΠΘ

    Η.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο συνάδελφος κύριος Τάσιος εκφράζει με τρόπο εξαιρετικό τον πόνο όσων από μας νοιαζόμαστε για το έρμο το πανεπιστήμιο. Πώς θα γίνει να ενώσουμε όλοι όσοι έχουμε αυτές τις απόψεις τη φωνή μας, για να πάψουν οι κατ΄επίφαση δημοκράτες να μας καταπιέζουν;
    Καθηγήτρια ΑΠΘ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο συνάδελφος κ. Τάσιος φωτίζει επιδέξια (όχι με την έννοια της ηθελημένης απόκρυψης, αλλά με την έννοια της ανατομίας) τη μια πλευρά του φεγγαριού: το δεινοπάθημα της καθημερινότητάς μας στα ελληνικα ΑΕΙ και το φασισμό που περνιέται για δημοκρατία. Αυτό που δεν φωτίζεται είναι το δεινοπάθημα, σημερινό και δυστυχώς μελλοντικό, της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και της έρευνητικής δουλειάς μας από σχεδόν όλες και ιδιαίτερα από την νυν ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, η οποία δρα σα να τρέφει μέγα μίσος για οτιδήποτε συνδέεται με τα ΑΕΙ στη χώρα. Την ολόμαυρη κατασταση που διεκτραγωδεί (και έτσι ακριβώς είναι) δεν πρόκειται να την θεραπεύσουν τα "μεγαλόπνοα" σχέδια αλλαγής του υπουργείου, τα οποία μόνο ανθελληνικά τελικά θα μπορούσα να τα ονομάσω. Δε βρίσκω άλλη λέξη. Οι μηχανισμοί αυτοί επιθυμούν να διαλύσουν κάθε κοιτίδα παραγωγικότητας και επιστημονικής καινοτομίας, που με κόπο αρκετοί από μας έχουμε στήσει και με αίμα διατηρούμε (αφού εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα,) και έχουν αποδυθεί σε κυνήγι μαγισσών. Ελάχιστον ενδεικτικό "κωμικό", αν δεν ήταν τραγικό, παράδειγμα π.χ. ο νυν υφυπουργός. Μαίνεται κατά της οικογενειοκρατίας και της αναξιοκρατίας ο άνθρωπος που μετακινήθηκε στο πολυπόθητο πανεπιστήμιο Αθηνών χάρη στη συμβολή της πανεπιστημιακού συμβίας του, αφού απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων κατ' επανάληψη. Ίσως γι' αυτό μισεί τους συναδέλφους του. Για τι προσπαθούν να μας πείσουν υπουργός και υφυπουργός λοπόν? Για τις αγαθές προθέσεις τους ως προς την εξυγίανση? Τελευταίο δείγμα η κατάργηση των υποτροφιών ΙΚΥ για μεταπτυχιακές σπουδές για το τρέχον έτος. Αυτή την εκτίμηση τρέφουν για την ερευνητική δουλειά και την υποστήριξη των νέων επιστημόνων. Η φαυλότητα θα μας προστατέψει από τη φαυλότητα?

    Αν, δε, ο εκλεκτός συνάδελφος πιστεύει πράγματι πως οι διαμορφωμένοι συσχετισμοί της Βουλής των Ελλήνων θα λειτουργήσουν επ' ωφελεία της σφαιρικής έρευνας, της διαφάνειας, της υποστήριξης της σκληρής δουλειάς πάμπολλων μελών ΔΕΠ, λυπάμαι, αλλά δεν τον θεωρώ αφελή.


    ΜΕ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ
    Καθηγήτρια ΑΠΘ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ LEO
    Ενα ακόμη παλιο αλλά καλό του Γουσέτη το οποίο είχε λογοκρίνει η Αυγή.
    Μέρος 1ο
    Διονύσης Γουσσέτης:
    Από ποιον κινδυνεύει το δικαίωμα στο άσυλο;

    Έγραφα σε ανύποπτο χρόνο (13/5/2006) ότι ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου έχει μετατραπεί στο αντίθετό του. Κάποτε προστάτευε την ελευθερία έκφρασης, ενώ σήμερα χρησιμεύει για το φίμωμα της ελεύθερης έκφρασης από κάθε λογής δεξιά ή αριστερά καλόπαιδα. Δεν προστατεύει τη συλλογική έκφραση και διεκδίκηση. Προστατεύει τη συλλογική αυθαιρεσία, τον συλλογικό τραμπουκισμό και συλλογικές δράσεις που παραβαίνουν τον ποινικό κώδικα. Το παρακάτω παράδειγμα είναι διαφωτιστικό:
    Στις 20 του μηνός συνεκλήθη η Σύγκλητος του υπό κατάληψη Οικονομικού Πανεπιστημίου, κατ’ απαίτηση των φοιτητών -καταληψιών. Θέμα: Οι εξετάσεις σε σχέση με τις καταλήψεις.
    Η Σύγκλητος βρέθηκε μπροστά σε δυο προτάσεις. Των φοιτητών -καταληψιών που ζήταγαν να γίνουν δυο εξεταστικές περίοδοι τον Σεπτέμβριο και πολλών καθηγητών --ανάμεσά τους ο επίκουρος Βασίλης Βασσάλος- που θεώρησαν ότι αυτό απάδει σε ακαδημαϊκές εξετάσεις. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για διάβασμα των φοιτητών, ούτε για αξιοπρεπή διόρθωση των γραπτών. Πρότειναν να γίνει η εξεταστική περίοδος «Ιουνίου» τον Ιούλιο. Ήταν τότε που οι καταληψίες δήλωσαν το ανατριχιαστικό: ότι κανένας συγκλητικός δε θα φύγει αν δεν πάρουν τη «σωστή» απόφαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μέρος 2 συνέχεια
    Μπροστά στην ιταμή απειλή, η Σύγκλητος αποφάσισε αναβολή του θέματος. Οι καταληψίες όμως επανέλαβαν ότι σε κανένα δε θα επιτραπεί να φύγει, αν δεν ληφθεί η απόφαση της αρεσκείας τους. Ακολούθησε νέα -αναγκαστική- συζήτηση και ψηφοφορία, με φανερή και αιτιολογημένη ψήφο. Η πρόταση «Ιουλίου» έλαβε 4 ψήφους, ενώ η «σωστή» όλες σχεδόν τις υπόλοιπες (20~25). Από εκείνους που την υπερψήφισαν όμως, ελάχιστοι καθηγητές την υποστήριξαν. Οι περισσότεροι δήλωσαν ότι την υπερψηφίζουν βρισκόμενοι σε καθεστώς ομηρίας.
    Ωστόσο, το πιο ανατριχιαστικό συνέβη μερικές μέρες αργότερα. Ο Βασίλης Βασσάλος βρήκε το γραφείο του κατεστραμμένο: Σκισμένα βιβλία, σπασμένα παντζούρια, σπασμένος ο υπολογιστής του και ο σκληρός δίσκος -με δουλειά πολλών ετών- να λείπει. Στον τοίχο υπήρχε ένα σύνθημα: «Καμιά ειρήνη με τους καθηγητές». Και ένα άλλο, που φαίνεται στη φωτογραφία: «Φασίστα Βασσάλο θα σε κρεμάσουν οι φοιτητές».
    Πιο ανατριχιαστική είναι η συνέχεια. Η «Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης» ανακοίνωσε ότι «η συγκεκριμένη ενέργεια δεν εκφράζει το σύνολο της Επιτροπής και συνεπώς ποτέ δεν πάρθηκε από αυτήν σχετική απόφαση». Συνεπώς, κατ’ αντιδιαστολή, ο τραμπουκισμός εκφράζει τμήμα της Επιτροπής! Και βέβαια, δεν περίμενε κανείς να υπάρχουν επίσημες αποφάσεις για τραμπουκισμούς.
    Ωστόσο, αφού οι καταληψίες αρνούνται ανάμειξη στον τραμπουκισμό, ποιος τον έκανε; Λογικό είναι να κληθεί η Σήμανση να διαγνώσει. Αυτό όμως συνιστά, κατά τους καταληψίες ...παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το φορτώνουν, χωρίς αποδείξεις, στον κ. Βασσάλο και ζητούν την ...αποπομπή του από το Πανεπιστήμιο. Επιπλέον, του φορτώνουν αναλγησίες όπως ...κλείδωμα των φοιτητών στις αίθουσες διδασκαλίας!
    Μπροστά στην κατάσταση αυτή, ο καθηγητής Θάνος Σκούρας παραιτήθηκε από μέλος της Συγκλήτου και από Πρόεδρος του Τμήματός του. Εδώ που καταντήσαμε,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μέρος 3 συνέχεια
    πρόκειται για πράξη γενναιότητας: κινδυνεύει να υποστεί όσα και ο συνάδελφός του. Ιδού ένα απόσπασμα από το κείμενο της παραίτησής του:
    «Ο λόγος παραίτησής μου είναι, όπως λέχθηκε στην Σύγκλητο, ο ηθικός ξεπεσμός του οργάνου που συντελέσθηκε στην συνεδρίαση της 20ης Ιουνίου... Είναι η πρώτη φορά που η Σύγκλητος εξαναγκάζεται σε απόφαση καθ’ υπαγόρευση ομάδας φοιτητών που την έχουν θέσει σε ομηρία. Η απροκάλυπτη απειλή βίας και οι φασιστικές μέθοδοι τρομοκρατίας είναι το φυσικό απότοκο των καταλήψεων και του τρόπου που λειτουργεί σήμερα ο θεσμός του ασύλου. Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο εξευτελισμός της Συγκλήτου είναι το φυσικό επακόλουθο μιας συνεδρίασης που ορίζεται κατ’ απαίτηση των καταληψιών και ενώ το πανεπιστήμιο εξακολουθεί να βρίσκεται υπό κατάληψη.
    Είναι τραγικό να αποτελεί προαπαιτούμενο της συμμετοχής στην Σύγκλητο η τόλμη των μελών να διακινδυνεύσουν την σωματική τους ακεραιότητα στην άσκηση των καθηκόντων τους. Είναι όμως επίσης απογοητευτικό το προαπαιτούμενο αυτό να σπανίζει τόσο, ώστε η Σύγκλητος να υποκύπτει (έστω και μετά τέσσερις ώρες) στη θέληση των βιαστών της. Είναι, τέλος, θλιβερό και πικρή ειρωνεία για την διαστροφική μετάλλαξη ενός σημαντικού θεσμού, ότι οι βιαστές της ελεύθερης διαμόρφωσης γνώμης μέσα στη Σύγκλητο δρουν υπό την σκέπη του ασύλου -του θεσμού που θεσπίστηκε ακριβώς για την προάσπιση της ελεύθερης από πολιτικούς πειθαναγκασμούς σκέψης και έκφρασης στο πανεπιστημιακό χώρο».
    Ποιος θα αποζημιώσει το Βασίλη Βασσάλο και τους φοιτητές του, που έχασαν τις εργασίες τους; Ποιος θα παραπέμψει τους δράστες στη δικαιοσύνη; Κανείς. Το χειρότερο είναι ότι αυτές οι κτηνωδίες δεν είναι εξαίρεση. Οι παροικούντες τα ελληνικά πανεπιστήμια τις γνωρίζουμε πολλά χρόνια. Μας είναι οικείες. Είμαστε λοιπόν κι εμείς ένοχοι, αφού μέχρι σήμερα δε μιλήσαμε. Στο όνομα ποιας προοδευτικότητας άραγε;
    Δ. Γουσσέτης

    * Η γελοία δικαιολογία της Αυγής για την μη δημοσίευση: Να πάρουν την απόψη και της "άλλης πλευράς".
    Η παρωδία της δημοκρατίας. Ξέρετε: Μισή ώρα χρόνος στον Χίτλερ - μισή ώρα και στους Εβραίους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και να φίλε μου, που μπερδέψαμε το φασισμό και τους βανδαλισμούς με την ελεύθερη έκφραση και αυτό το βαφτίσαμε δημοκρατία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mια απάντηση στην καθηγήτρια του ΑΠΘ που υπογράφει με αγανάκτηση.
    Πράγματι ο Τάσιος αναλύει την μια πλευρά αλλά σαφώς θίγει και την άλλη.
    "Κι αμέσως μετά, θά ‘ρθει η ώρα για τη γούνα α) των Διδασκόντων και β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας. Υπο τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές."
    Προφανώς και στη βουλή θα λυθεί το ζήτημα τουλάχιστον αυτό ορίζει το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα, ανεξάρτητα από τους συσχετισμούς. Δεν τρέφω αυταπάτες για τις προθέσεις του υπουργείου, αλλά φοβάμαι ότι και οι ενδοπανεπιστημιακές δυνάμεις κρυμμένες πίσω από την αντίθεση με την κυβέρνηση, πασχίζουν να μην αλλάξει τίποτα στο χώρο. Διαφορετικά τόσα χρόνια τώρα θα είχαν αυτές καθορίσει την ατζέντα των αλλαγών, θα είχαν προχωρήσει στις αναγκαίες ανατροπές. Το αυτοδιοίκητο τους δίνει το δικαίωμα αλλά και την ευχέρεια των κινήσεων. Προσωπικά θαυμάζω τις μοναχικές προσπάθειες πολλών συναδέλφων σας, ειδικά στο ΑΠΘ, καθότι τυγχάνει κάποιους να τους γνωρίζω και προσωπικά. Εύχομαι να βγει κάτι θετικό για την κοινωνία μας απόλη αυτή την υπόθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. pap ευχαριστώ για το κείμενο του Γουσέτη. Θα το ανεβάσω άμεσα μάλλον στο Μια Μαργαρίτα στο σχολείο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. pandora
    νομίζω πως δεν υπάρχει θέμα δράσης και αντίδρασης. Τα πανεπιστήμια είναι κατεξοχήν άβατα (και θεσμικά)για τις κατασταλτικές δυνάμεις. Τα γεγονότα που αναφέρεις είναι σταγόνα στον ωκεανό της φασιστικής πρακτικής ταγμάτων εφόδου που παρουσιάζονται με αριστερό πάντοτε προσωπείο. Και δεν υπάρχει αντίθεση γιατί πίσω από το θέατρο της βίας υπάρχει μια κοινή ομολογία όλων των εμπλεκομένων. Πτυχίο για όλους και στα γρήγορα. Στο μέτρο που οι βανδαλισμοί, οι καταλήψεις, κλπ εξυπηρετούν τον βασικό σκοπό όλοι και όλα δουλεύουν άρτια. Τώρα κάπου κάπου το σύστημα απορυθμίζεται, κάποιοι το τραβάνε στα άκρα, κάποιοι δάσκαλοι παθαίνουν κρίσεις συνείδησης, ή κάποιοι μυστήριοι κρίσεις επαναστατικότητας, αλλά ο στόχος είναι στόχος. Πάντα έτσι ήταν από τον καιρό που ήμουν φοιτητής τη δεκαετία του 70.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία