μη μαδας τη μαργαριτα

Κατ’ αρχήν, οφείλω να ευχαριστήσω και δημόσια το φίλο πλέον, διαχειριστή του blog Αριστερή Στρουθοκάμηλος , Γιώργο Παπασπυρόπουλο, που μου έδωσε το έναυσμα, την αφορμή, να επανέλθω στα κοινά μετά από πολύχρονη απουσία και να δραστηριοποιηθώ στις τάξεις της Δημοκρατικής Αριστεράς. Τόσο η «Μαργαρίτα» όσο και η «Στρουθοκάμηλος» υποστήριξαν εξαρχής την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συνασπισμό και τη δημιουργία ενός νέου φορέα στο χώρο της ρεφορμιστικής αριστεράς. Δεν ήταν αίτημα των καιρών, ήταν ο καιρός ο ίδιος. Δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση στα συνέδρια της αριστεράς. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι συνέδρια μηχανισμών, που διαγκωνίζονται ή μάχονται σκληρά για τον έλεγχο του κόμματος, για τη μικροεξουσία τους. Οι θέσεις που ψηφίζονται συνήθως δεν έχουν διαβαστεί από τους συνέδρους, τουλάχιστον με την προσήκουσα προσοχή. Αλλά και αυτές είναι αποτέλεσμα συγκερασμών και αμοιβαίων διευθετήσεων των ηγετικών ομάδων. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα κείμενο θέσεων δεν έμειν...

Δυο ιστορίες μια για την Ελλάδα της απόλυτης λούφας και της παραλλαγής μέσα από τη νομιμότητα και μια για την Ελλάδα της προσπάθειας και της νίκης ακόμα και όταν η φύση είναι αντίπαλος. της Βάντας Τσέλιου Ιστορία πρώτη Είμαι διευθύντρια σε ένα από τα τρία (3!) γυμνάσια της Α' Δ/νσης Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης Αθήνας όπου έχουν θεσμοθετηθεί Τμήματα Ένταξης (για παιδιά με ειδικές μαθησιακές ανάγκες). Αυτό σημαίνει ότι,  ενώ ως σχολείο ζητήσαμε την ίδρυση Τμημάτων Ένταξης για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών που "οργανικά" ανήκουν στο σχολείο μας (και είναι στατιστικώς βέβαιο ότι σε ένα μαθητικό πληθυσμό περίπου 240 παιδιών θα υπάρχει διψήφιος αριθμός μαθητών με ειδικές ανάγκες), εντέλει υποδεχόμαστε παιδιά με σοβαρά προβλήματα από διάφορες απομακρυσμένες γειτονιές της Αθήνας. Έστω! Για τα παιδιά αυτά η πολιτεία μας διέθεσε δύο εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές) στις αρχές Οκτώβρη, εκ των οποίων η μία παραιτήθηκε μια βδομάδα μετά για προσωπικούς λόγους. ...

To κείμενο αυτό συμβαδίζει πλήρως με τις απόψεις του διαχειριστή του blog. Εξάλλου πολλά από  αυτά που αναφέρει, αλλά κυρίως η ιδεολογική γραμμή που το διαπερνά, είναι γραμμή και των κειμένων που κατά καιρούς έχω γράψει και αναρτήσει, ένα χρόνο τώρα. Ελπίζω στο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς να τύχει της ανάλογης συζήτησης και κριτικής. Οι φίλοι που το υπογράφουν τυγχάνουν της βαθιάς και ειλικρινούς μου εκτίμησης και τους ευχαριστώ και από τη θέση αυτή για την ευκαιρία που μου δίνουν να μοιραστώ μαζί τους τις ανησυχίες και τις απόψεις τους. (Leo) αναρτήθηκε πρώτη φορά στο Τhe book's Journal Tο κείμενο αυτό προέκυψε από συζητήσεις μεταξύ των συνυπογραφόντων, γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, αλλά συνυπογράφεται από όλους, προκειμένου να καταδειχθεί όχι μόνο το αυτονόητο, η συμφωνία δηλαδή με τον προβληματισμό που αναπτύσσεται, αλλά κυρίως η ανάγκη κοινής στάσης, αν όχι συστράτευσης, όλων στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε. Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται ε...

E νώ άλλοι ασχολούνται με τις συνενώσεις και άλλοι απλά με τη δουλειά τους, το υπουργείο ετοιμάζεται να λανσάρει τη μεταρρύθμιση στο Λύκειο. A ν πιστέψουμε τις πληροφορίες της Καθημερινής, 4 είναι οι βασικές καινοτομίες του νέου Λυκείου. Τις παραθέτω: 1. Η μείωση της ύλης στα υποχρεωτικά μαθήματα, ώστε οι μαθητές να μαθαίνουν στο σχολείο τα βασικά και να έχουν τη δυνατότητα να ανατρέχουν σε άλλες πηγές για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν. 2. Η χρήση του ψηφιακού εκπαιδευτικού περιεχομένου στη διδασκαλία των μαθημάτων. 3. Η ερευνητική εργασία που καθιερώνεται πιθανότατα τρεις ώρες εβδομαδιαίως. Οι μαθητές θα μάθουν να εκπονούν εργασίες στο πλαίσιο των μαθημάτων, η αξιολόγηση των οποίων θα συνυπολογίζεται στον τελικό βαθμό της τάξης και για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. 4. Ατομικός φάκελος κάθε μαθητή, ο οποίος θα τον «συνοδεύει» από την Α΄ έως και τη Γ΄ Τάξη, θα δημιουργηθεί στο πλαίσιο του νέου τρόπου αξιολόγησης. Το κατά πόσο αυτά είναι καινοτομίες και μάλιστα προοδευτικ...

Για γέλια αλλά όχι και για κλάματα οι πρόσφατες σκηνές στο δημαρχείο της Αθήνας. Απλά υπογραμμίζουν κοινές σε όλους αντιλήψεις. Απέναντι στις προσπάθειες ενός λαού να βγει από την κρίση στέκονται μαύρες και κόκκινες δυνάμεις που έχουν για το δημόσιο χώρο μια αντίληψη απύθμενου πηγαδιού που μπορεί να ποτίζει τους πάντες και για πάντα. Φίλοι του λαού, εχθροί του. (Leo) Tου Πασχου Μανδραβέλη «Ηλία γερά, παρ’ τους τα μυαλά», ήταν το σύνθημα των συμβασιούχων που μπούκαραν προχθές στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αθήνας. Αίτημα των περίπου τριακοσίων διαδηλωτών είναι η άμεση μονιμοποίησή τους στον δήμο, χωρίς τη διαδικασία του ΑΣΕΠ. Ο Ηλίας, βέβαια, είναι ο γνωστός από διάφορα show της τηλεόρασης κ. Ψινάκης, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο να πει στους διαδηλωτές «αργήσατε να έρθετε». Aργησαν, προφανώς, για να κάνουν μπάχαλο το Δημοτικό Συμβούλιο. Από κοντά και ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, της «Χρυσής Αυγής», ο οποίος άρπαξε το μικρόφωνο και καταχειροκροτούμενος από τους διαμαρτυρόμεν...

H σκηνή του γιούργια των μαθητών στα γραφεία της εκπαίδευσης υπό τις προτροπές και ιαχές συγκεκριμένων αγωνιστών της καθηγητικής συντεχνίας αποτελεί ηθικά και πολιτικά παραδεκτή δράση αριστερών συλλογικοτήτων; Τυχαία ελάχιστοι εκπαιδευτικοί ακολούθησαν; Απλή λογική να δούμε ποιες συγχωνεύσεις κάνουν καλό και ποιες κακό δεν υπάρχει; Όχι δεν υπάρχει. Στο θέατρο του παραλόγου, οι ηθοποιοί πρωταγωνιστές έχουν μια κάποια ψυχοπαθολογία. Για να είναι πιο πειστικοί πάντοτε. ( Leo) Από το blog Ελπήνωρ Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας δεν είναι το δημοσιονομικό. Είναι το έλλειμμα της κοινής λογικής. Αυτό που κάνει το αυτονόητο να μοιάζει με επανάσταση και μέτρα όπως η συνένωση των σχολικών μονάδων να φαίνεται ριζοσπαστική. Ο σχολικός χάρτης της χώρας μέχρι σήμερα μοιάζει πολύ με το υπόλοιπο ελληνικό Δημόσιο. Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα. Ένα σχολείο εδώ, ένα γυμνάσιο παραπέρα, πέντε μαθητές στη μια τάξη και επτά στην άλλη, μισό σχολείο στο ένα χωριό, μ...

|   Κατερίνα Επιτροπάκη Μέλος της οργάνωσης ΔΗΜ.ΑΡ. Νέου Κόσμου ·          Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε. Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς   από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της   το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες. Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε. ·     ...

Διασκεδάζω αλλά και οργίζομαι όταν διατυπώνονται απορίες από έξυπνους ανθρώπους για την υποστήριξη της εγχώριας «επαναστατικής αριστεράς» προς τον Καντάφι. Γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης στο Red Notebook Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της. Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.   E , λοιπόν αν έχεις απορία γι’ αυτά τα πράγματα, δεν ξέρεις τι είναι και τι θέλει αυτή η δήθεν Αριστερά, φίλε μου. Όσο καταγγέλλουμε όλοι μαζί το μνημόνιο είναι καλά. Όσο μιλάμε όλοι μαζί για τον καπιταλισμό που πεθαίνει πάλι είναι καλά. Όταν όμως μιλάμε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και του πλανήτη που λέε...

Από το φίλο μας τον Πολυβώτη Στους εξεγερμένους της Βεγγάζης που πανηγύρισαν για την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι σοφοί της ελληνικής αριστεράς λένε «μη χαίρεστε, καλύτερα να σας σφάξουν παρά αυτό που έρχεται». Ανίκανοι να ιεραρχήσουν τις διαφορετικές εκφάνσεις του καλού και του κακού, επιλέγουν με μοναδικό κριτήριο το τι κάνουν οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του κακού. Η κατάντια της ελληνικής αριστεράς δεν έχει όρια. Διαβάζω στο κύριο άρθρο της «Αυγής», με τίτλο «Μακριά από τον πόλεμο!», ότι «χώρες όπως η Ελλάδα, [..] δεν έχουν λόγο να αναμιχθούν στρατιωτικά στην κρίση», ότι «όσοι τώρα σπεύδουν να ενεργήσουν στρατιωτικά για... ανθρωπιστικούς λόγους, είναι οι ίδιοι οι οποίοι επί σειρά ετών στήριζαν το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι και έκαναν μπίζνες μαζί του» και ότι, άκουσον άκουσον, «θα αρκούσε μια απόφασή τους για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Καντάφι και της οικογένειάς του, ώστε το καθεστώς να αντιληφθεί ότι η απομόνωση μετράει»! Ο Λαφαζάνης λέε...

Τ ο πρόβλημα δεν είναι οι συγχωνεύσεις, το επίδομα κεραίας, το γιαούρτωμα του Πάγκαλου και οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων που τιμωρούν τους πολίτες για να συνετιστεί η εξουσία. Εκεί έξω βρέχει, ανεργία, πείνα, ναρκωτικά, βία και εκμετάλλευση, αλλά και δουλειά και προσπάθεια και γνώσεις και αλληλεγγύη και ελπίδες. (LEO)   Του Φώτη Γεωργελέ , Athens Voice, 17.3.11 Ε ίχα βρεθεί στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα µετά το 9/11.  Η πόλη ακόµα θρηνούσε τους 3.000 νεκρούς της. Συνεργεία οξυγονοκολλούσαν τα φρεάτια των δρόµων, φοβόντουσαν νέα βοµβιστική επίθεση. Η σκόνη υπήρχε ακόµα στην ατµόσφαιρα, στο κέντρο της πόλης µια τεράστια πληγή, συντρίµµια φωτισµένα µέρα νύχτα. Στους δρόµους, σε διαφηµίσεις, σε αφίσες, στις βιτρίνες των µαγαζιών, µια λίγο αυτοσαρκαστική, λίγο «δεν το βάζουµε κάτω» επιγραφή έλεγε: «Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Ν. Υόρκη είναι ανοιχτή για τις γιορτές». Προσπαθούσαν να πείσουν τους εαυτούς τους και τους ξένους που ακύρωναν το ταξίδι τους, ότι ...