Δύο μικρές ιστορίες, μια για κάθε Ελλάδα

Δυο ιστορίες μια για την Ελλάδα της απόλυτης λούφας και της παραλλαγής μέσα από τη νομιμότητα και μια για την Ελλάδα της προσπάθειας και της νίκης ακόμα και όταν η φύση είναι αντίπαλος.


της Βάντας Τσέλιου

Ιστορία πρώτη

Είμαι διευθύντρια σε ένα από τα τρία (3!) γυμνάσια της Α' Δ/νσης Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης Αθήνας όπου έχουν θεσμοθετηθεί Τμήματα Ένταξης (για παιδιά με ειδικές μαθησιακές ανάγκες). Αυτό σημαίνει ότι,  ενώ ως σχολείο ζητήσαμε την ίδρυση Τμημάτων Ένταξης για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών που "οργανικά" ανήκουν στο σχολείο μας (και είναι στατιστικώς βέβαιο ότι σε ένα μαθητικό πληθυσμό περίπου 240 παιδιών θα υπάρχει διψήφιος αριθμός μαθητών με ειδικές ανάγκες), εντέλει υποδεχόμαστε παιδιά με σοβαρά προβλήματα από διάφορες απομακρυσμένες γειτονιές της Αθήνας. Έστω!

Για τα παιδιά αυτά η πολιτεία μας διέθεσε δύο εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές) στις αρχές Οκτώβρη, εκ των οποίων η μία παραιτήθηκε μια βδομάδα μετά για προσωπικούς λόγους. Έτσι τα τμήματά μας έμειναν υποστελεχωμένα και κάποια παιδιά και οι οικογένειές τους "παγιδεύτηκαν" σε ένα σχολείο μακριά από τη γειτονιά τους, όπου η πραγματική εκπαιδευτική παροχή είναι πολύ μικρότερη από την επαγγελλόμενη.

Για την κατάσταση αυτή δεν έπαψα να διαμαρτύρομαι γραπτά και προφορικά από την αρχή της χρονιάς (προϊστάμενος Γραφείου, Διευθυντής Δ/νσης, ΠΥΣΔΕ, αιρετοί).

Προ ημερών (16/3/2011) τυχαία πληροφορήθηκα το εξής καταπληκτικό: Σε γειτονικό Γυμνάσιο (24ο) είχαν προσληφθεί δύο ωρομίσθιες εκπαιδευτικοί της ειδικής αγωγής με σκοπό την παράλληλη στήριξη μαθητή με προβλήματα όρασης. Επειδή όμως οι εκπαιδευτικοί των κανονικών τάξεων (ανενημέρωτοι για το θεσμό και ανεκπαίδευτοι) αντέδρασαν πολύ αρνητικά ("δεν θέλουμε έναν σπιούνο μέσα στην τάξη μας"), οι γονείς του μαθητή παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους και απέσυραν το αίτημα για παράλληλη στήριξη του παιδιού τους. Έκτοτε και για αρκετό διάστημα (δεν ξέρω ακριβώς πόσο) οι δύο εκπαιδευτικοί (νεαρό επιστημονικό προσωπικό με αυξημένα προσόντα) παρέμεναν στο σχολείο άνευ αντικειμένου και πού και πού έκαναν τίποτα θελήματα....

Αυθημερόν απευθύνθηκα εγγράφως στον προϊστάμενο και ζήτησα να διατεθούν στο σχολείο μας οι δύο εκπαιδευτικοί.

Την επόμενη μέρα (17/3) με προφορική εντολή οι δύο κυρίες παρουσιάστηκαν σε μας, ενημερώθηκαν από εμένα πολύ αναλυτικά για το πλαίσιο λειτουργίας, για τον κάθε μαθητή ξεχωριστά, για τα προβλήματά του, για την πρόοδό του και για τους μαθησιακούς στόχους που είχαμε θέσει, καταρτίσαμε ωρολόγιο πρόγραμμα και είπαμε -ενδομύχως-  "δόξα σοι ο θεός'.

Τη Δευτέρα 21/3 οι δύο κυρίες δεν εμφανίστηκαν στο σχολείο και ειδοποίησαν τηλεφωνικώς ότι είχαν εντολή από τη Δ/νση να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση απραξίας.

Επειδή δεν πίστευα στ' αυτιά μου, τηλεφώνησα αμέσως στη Δ/νση όπου έμαθα αρμοδίως τα εξής: 

Οι συγκεκριμένες ωρομίσθιες εκπαιδευτικοί είχαν προσληφθεί μέσω  ΕΣΠΑ, που δικαιολογεί πιστώσεις μόνο για  παράλληλη στήριξη και όχι για τμήματα ένταξης. Επομένως, η αξιοποίησή τους στο σχολείο μας είναι παράνομη, ενώ η αργομισθία στο διπλανό σχολείο (οριακά;) νόμιμη!!!! 

Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω.

Ιστορία δεύτερη

Χτες το σχολείο μας έζησε μια από τις  ωραίες του στιγμές.

Η καθιερωμένη σχολική γιορτή για την 25 Μαρτίου διοργανώθηκε φέτος από τους μαθητές των Τμημάτων Ένταξης. 

Η επιμέλειά τους, η σοβαρότητά τους, η απόδοσή τους ήταν συγκινητικές.

Μας καθήλωσαν όλους -μικρούς και μεγάλους- και το χειροκρότημα στο τέλος ήταν ενθουσιώδες, γνήσιο και λυτρωτικό.

Θάθελα να βλέπατε τη Χ (με μέση νοητική υστέρηση) να διαβάζει άψογα το ποίημα της ντυμένη με τα καλά της  και το Υ (με σύνδρομο …….) απολύτως ταυτισμένο με τον Κολοκοτρώνη να ...μιλάει στους Έλληνες στην Πνύκα!

H Bάντα Τσέλιου είναι η διευθύντρια του 46 Γυμνασίου Αθηνών