Το ρεύμα της Κριτικής Αριστεράς αντιμέτωπο ξανά με τις ίδιες αγκυλώσεις



Είναι σαφής η ανάγκη να αποφύγει το νέο κόμμα την πεπατημένη. Να ανοίξει στην κοινωνία και στις νέες ιδέες, απόψεις, επεξεργασίες, αλλά και να δει την κοινωνία από μια άλλη οπτική γωνία. Η αριστερά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό που ξέρουμε. (Leo) 


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
από το blog Πράσινη Στρουθοκάμηλος

Το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς μοιάζει σαν να τελείωσε πριν καν αρχίσει. 
Όχι γιατί δεν συζητήθηκαν, έστω και στους διαδρόμους, κάποια θέματα. Όχι γιατί δεν υπήρξαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ομιλίες, δίπλα στις γνωστές στρογγυλεμένες των αριστερών συνεδρίων. Ούτε γιατί δεν εκλέχτηκαν στην ηγεσία όσα νέα και αξιόλογα άτομα θα μπορούσαν. 
Αλλά γιατί ακολούθησε την πεπατημένη.
Για όσους υπήρξαν μέλη του Συνασπισμού, η εικόνα του συνεδρίου ήταν ένα πιστό αντίγραφο εκείνων του παλιού τους κόμματος. Ακόμα και οι "τάσεις" έκαναν την επανεμφάνισή τους με τις καμιά δεκαριά λίστες υποψηφίων που κυκλοφόρησαν.
Παράλληλοι μονόλογοι, συνόψιση και υποσχέσεις από τον πρόεδρο και μετά μάχη για την εξουσία. Τηλεαστέρες, συγγενείς και φίλοι, παλιές καραβάνες συνωστίζονται ξανά στις πρώτες θέσεις της πρώτης ΚΕ του νέου κόμματος, συρρικνωμένης στα πρότυπα του ΣΥΝ για να είναι "λειτουργική".
Από άποψη πολιτικής, πολλές διάσπαρτες ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά καμιά σαφής αιχμή για το διαφορετικό - εκείνο που θα δικαιολογούσε την αυτόνομη συγκρότηση ενός καινούργιου ρεύματος στην αριστερά. Και μαζί, άρνηση να αποκτήσει η συλλογικότητα καθαρό οικολογικό χαρακτήρα ( η οικολογία παραμένει "τμήμα" ) και το χειρότερο, άρνηση δημοκρατικού και συμμετοχικού χαρακτήρα στην δομή της. 
Γιατί τότε τόση φασαρία;

Η κριτική συμπόρευση στην αριστερά μοιάζει ακόμη κάτι άγνωστο στην χώρα μας. Τα εργαστήρια του Νίκι (Βέντολα) στην Ιταλία, φαντάζουν επιστημονική φαντασία στα καθ' ημάς. Η αμεσοδημοκρατική συμμετοχική, ανοιχτή συλλογικότητα δημιουργεί φοβία και ανασφάλεια. 
Κάθε κόμμα, ορίζει με σαφήνεια την περίφραξή του, αφήνει απ' έξω την πολλή κριτική και τα άτομα με γνώσεις και απόψεις και γεμίζει τις καρέκλες με τους έμπιστους, τους κολλητούς, τους δικούς μας - κι ας είναι ακατάλληλοι, είναι όμως πιστοί!
Αυτή η παθογένεια, είναι βαθιά συντηρητική πολιτική επιλογή διαχρονικά, όλου του αριστερού πολιτικού προσωπικού (πλην εξαιρέσεων) από την εποχή του Λένιν μέχρι σήμερα. Με την διάλυση της 2ης Διεθνούς η συνύπαρξη των διαφορετικών ρευμάτων έλαβε τέλος - και μέχρι σήμερα δεν έγινε δυνατόν να αποκατασταθεί. Ακόμα και ο Συνασπισμός, που έδειχνε για ένα διάστημα ότι θα μπορούσε να περιλάβει όλη την Αριστερά, δεν τα κατάφερε - και σήμερα έχει γεμίσει γκρουπούσκουλα και ορφανά την επικράτεια.


Φαίνεται ότι οι "έμπειροι" προτιμούν πάντα και από θέση αρχής ένα χλωμό συνονθύλευμα φιλόδοξων επαγγελματιών της πολιτικής με κοινή συγκολλητική ύλη το μοίρασμα συντεχνιακής εξουσίας, παρά ένα ανοιχτό μελίσσι δημιουργικότητας και παραγωγής ιδεών και δράσεων - γιατί εκεί η θέση τους δεν είναι εξασφαλισμένη άρα μόνο πρόσκαιρα και κατ' ανάθεση και αξιολόγηση, επαγγελματική. Κι αυτοί θέλουν να ζήσουν από την Αριστερά, από την Οικολογία, από την πολιτική.
Έτσι η οριοθέτηση των χώρων τους είναι το πρώτο τους μέλημα. Όπως αφήνουν το σημάδι τους τα αρσενικά ζώα έτσι και αυτοί οριοθετούν το μαντρί τους. Σήμερα κοντεύουμε να έχουμε περισσότερα κόμματα από ...μέλη και ατελείωτο αριθμό αρχηγών.

Τι λοιπόν ήρθε να κάνει η Δημοκρατική Αριστερά μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον; 
Μα να φέρει το καινούργιο! Αυτή ήταν η κοινή φιλοδοξία όσων συντάχθηκαν με το εγχείρημα.
Να δημιουργήσει έναν χώρο ανοιχτό σε ιδέες, ελκτικό για συμμετοχή, καλόπιστο στην προσφορά, δεκτικό σε αναστοχασμό και αναθεώρηση, ξένο σε αυτοματισμούς και δόγματα.
Να επιλύσει το χρόνιο πρόβλημα της αριστεράς με την οικολογία και την "ανάπτυξη".

Να ανοίξει εργαστήρια παραγωγής ιδεών και δράσεων και όχι να κλείσει κόσμο σε κομματικά γραφεία.
Και η βασική προϋπόθεση γι αυτό θα ήταν να παραμερίσει ο εγωϊσμός του παλιού, να ανοίξει και να υποδεχτεί ζεστά το καινούργιο, το πρόθυμο, το γεμάτο ενέργεια και ιδέες. Να διατυπωθεί με έργα και πράξεις η καθαρή πολιτική βούληση υποδοχής με κάθε τρόπο του νέου και η εξασφάλιση της ανεμπόδιστης λειτουργίας του από μηχανισμούς και ομάδες εξουσίας.
Τι έγινε όμως; Μάλλον το αντίθετο.
Αν κληθούμε να βαθμολογήσουμε το συνέδριο με τα παραπάνω κριτήρια, δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν θα είναι θετικά - μάλλον μια χαμένη ευκαιρία θα περιγράψουν: Κάποιες καλές θέσεις σε ένα στρογγυλεμένο ακίνδυνο πλαίσιο και μια κομματική δομή τρίτης διεθνούς. 
Πράγματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να εκφράζονται και μέσα στον ΣΥΝ - μόνο που θα μειοψηφούσαν ίσως για κάποιο διάστημα στα κομματικά όργανα. Αλλά αυτό ήταν μόνο το πρόβλημα;
Η πολιτική "απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ", είναι λοιπόν γεγονός. Και τώρα τι ακολουθεί; Το "Εδώ ο καλός Συνασπισμός"; Μέχρι εκεί φτάνει η εμβέλεια της ανανεωτικής αριστεράς;


Ακούω συχνά την ερώτηση: "Μήπως ο Φ. Κουβέλης έκανε νέο κόμμα για να γίνει επιτέλους αρχηγός;"
Φυσικά η ερώτηση είναι ανόητη και προσβλητική. Όμως, αν δεν είναι σαφείς και ξεκάθαρα διακριτοί οι λόγοι του νέου εγχειρήματος και το καινούργιο που φέρνει στην πολύπαθη αριστερά, φοβάμαι ότι η παραπάνω ερώτηση θα είναι αυτή που θα μείνει στην ιστορία ως και η απάντηση. Αυτή και ο εγωϊσμός των "δημογερόντων" της αριστεράς...

Φαίνεται ότι το ρεύμα της Κριτικής Αριστεράς δεν μπορεί παρά να παραμείνει ανέστιο, οριζόντια διακομματικό και ελεύθερο από κομματικές ταυτίσεις. Όντας ελεύθερο από την φύση του και δημιουργικό δεν χωρά σε στενά πλαίσια και συγκεκριμένες διευθύνσεις. Όντας από την φύση του ανοιχτό δεν αντέχει τις τρικλοποδιές των οργανωμένων μηχανισμών. Μπορεί να δουλέψει καλύτερα σαν λόμπι, σαν δίκτυο, σαν ομάδες επιρροής που βρίσκονται παντού και όχι περιχαρακωμένο σε κάποιον δεσμευτικά κλειστό χώρο (με αυτήν την έννοια ίσως έχουν δίκιο και οι Οικολόγοι Πράσινοι που λειτουργούν περισσότερο σαν λόμπι της οικολογίας -που φιλοδοξεί να διαπερνά οριζόντια όλους τους πολιτικούς χώρους- παρά σαν κλασικό πολιτικό κόμμα).

Και φυσικά όταν μια πόρτα κλείνει μια άλλη ανοίγει...

Σχόλια

  1. Μπλά, μπλά, μπλά, η συνηθισμένη γκρίνια και ανυπομονησία. Φτιάνεις τώρα κάτι που θα έχει αποτέλεσμα μετά από 10 χρόνια, πότε θα το καταλάβετε αυτό ρε παιδιά;

    Πόσο προβλέψιμοι Θεέ μου και έλπιζα ότι θα ήταν κάτι καλύτερο αυτή τη φορά....

    Πάλι θα αρχίσουν να πλακώνονται μεταξύ τους ή να λένε φιλοσοφικές αναλύσεις για την "κρίση".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι πολλοί είναι αυτοί που θα συμφωνήσουν...
    Προσωπικά θέτω το θέμα στο:
    http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/04/blog-post.html
    άν σε κάποιους ενδιαφέρει τι λέει η "μικρότητά" μου
    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στη φάση που βρισκόμαστε σαν κοινωνία και σαν κόμμα, όλες οι φωνές είναι χρήσιμες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι απόψεις του Γιώργου δεν είναι γκρίνια, αποτελούν σπουδή πάνω στις χρόνιες δυσλειτουργίες των αριστερών κομμάτων, που ποτέ δεν συζητούνται ανοικτά. Τα συνέδρια πρέπει να γίνονται αλλιώς. Δεν ξέρω πως, αλλά και αυτό το στυλ δεν βοηθάει, δεν βοηθούσε ποτέ, στην παραγωγή θέσεων. Απλά εκλέγει μια νέα ηγεσία. Η ΔΑ πρέπει να βρει δομές για γόνιμους προβληματισμούς, επεξεργασίες και παραγωγή πραγματικών θέσεων σε θέματα αιχμής που θα επιλέξουμε εκ των προτέρων, συλλογικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. γρίνια είναι. Ας μπει μέσα ο Γιώργος και ας προσπαθήσει να τα αλλάξει όλα. Φυσικά και δε θα μπορεσει, ένας κούκος μόνος του, αλλα αν ο καθένας για να συμμετέχει θέλει και την απόλυτη εξουσία να τα κάνει όλα εδώ και τώρα την κάτσαμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ενώ σε είκοσι χρόνια, όπως στον Συνασπισμό, όλα θα αλλάξουν, έ, ανώνυμε; Και στο μεταξύ;
    Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό - άλλωστε μέσα είμαι...
    Που είναι όμως όσα υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο πριν εννέα μήνες; Όταν δεν πιάνεις τα κεντρικά θέματα (λαϊκισμό, οικολογία, δημοκρατία) και μιλάς για όλα και τίποτα, τι είσαι; Μήπως μια ακόμα λέσχη γενικώς;
    Ας μιλήσουμε καθαρά και τίποτε άλλο δεν με ενδιαφέρει - αν όμως δεν το κάνουμε κάποιος άλλος θα το κάνει, αργά ή γρήγορα. Είπαμε, η φύση μισεί το κενό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πιστεύω ότι κατά την έναρξη και τις τοποθετήσεις το συνέδριο κινήθηκε σε επίπεδο πολιτισμού υψηλών ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

    Δυστυχώς η εικόνα «αμαυρώθηκε» από ένα παρασκήνιο διαδρόμων και ψηφοθηρικών ζυμώσεων και τις λίστες.

    Η δε εικόνα των ψηφοφοριών, με αποκλειστική ευθύνη του προεδρείου, δεν εκπλήρωσε το μίνιμουμ των προδιαγραφών, για να μπορεί να είναι «η γνήσια έκφραση της βούλησης των συνέδρων» επάνω στα διάφορα θέματα, τα οποία τέθηκαν σε ψηφοφορία.

    Το φαινόμενο των επαναληπτικών ψηφοφοριών, όταν δεν βόλευε, δια της ανατάσεως της χειρός, με ταυτότητα συνέδρου αλλά και χωρίς την ταυτότητα…

    Δεν έπρεπε να υπάρξει ως φαινόμενο στην ΔΗΜ.ΑΡ. που ευαγγελιζόμαστε.

    Και νομίζω ότι είναι σημαντικό αλλά και ενδεικτικό στοιχείο...

    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γκρίνια,μιζέρια
    Αφου ο Στρουθοκαμηλος μας φλόμωσε στην αντισύριζα μανία, τώρα συνεχίζει στην αντι ηγετική τρέλλα.Μωρε με αυτά τα μυαλά καλύτερα να μενατε στον Συν, θα είχατε και πιο πολυ γκρίνια ακόμα.Πολύ μιζέρια χρειάζεται για να ξεκινας την μουρμούρα αμέσως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. θα επαναλάβω και εδώ την γνώμη μου, όπως την έβαλα και στην στρουθοκάμηλο:
    Παρακολουθώ παρά πάνω από ένα χρόνο τώρα την «αριστερή στρουθοκάμηλο» και πάντα την έβρισκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Η πίεση, έστω ιντερνετική, που άσκησε για την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από τον ΣΥΝ, και η βεβαιότητα που δημιουργούσε με την αρθρογραφία της για την συμμετοχή σε νέο σχήμα ανένταχτων αριστερών, υπήρξε για πολλούς το σκούντημα που τους έλειπε.
    Στο σημερινό κείμενο, δείχνει μια απογοήτευση.
    Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το συμμερίζομαι, όμως δεν το αγνοώ κιόλας.
    Όλες οι επισημάνσεις έχουν βάση, απλώς εμένα μου φαίνονται υπερβολικές οι διαπιστώσεις.
    Πιο πολύ το βλέπω σαν κείμενο σοβαρού προβληματισμού για την ανατροπή ή την αποφυγή δυσάρεστων επαναλήψεων σε τρόπους και συμπεριφορές πολιτικά άχρηστες.
    Άχρηστες για την πολιτική ανάπτυξη ενός νέου κόμματος , όχι για την προσωπική προβολή.
    Να προσθέσω μόνο, ότι το ερώτημα "ποιούς εκπροσωπεί η ΔΑ" δεν έχει απαντηθεί ακόμη. Ελπίζω να μην αργήσει.
    ΥΓ. Σίγουρα το θέμα δεν αποτελεί ευκαιρία για να βγάλει το άχτι του όποιος- όπως ο τελευταίος ανώνυμος- δεν χωνεύει τον "στρουθοκάμηλο".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου και να προκαλέσω διάλογο.
    Υπάρχει και ένα θέμα διαθεσιμότητας.Οι εποχές της αθρόας προσέλευσης έχουν παρέλθει. Ο κόσμος μπορεί ακόμα να στρατεύεται, αλλά ζορίζεται κιόλας, έχει δουλειές, οικογένειες κλπ. Φως δεν βλέπει, πρόοδο δεν βλέπει, αλλαγές δεν βλέπει και αποτραβιέται. Τότε θα μείνουν οι λίγοι, αλλά συνεπείς και θα διαχειριστούν το μηχανισμό με συνέπεια και να τον καπελώσουν. Μετά όταν ασκείται κριτική θα σου πουν. ¨μα εμείς τα κάνουμε όλα, τι γυρεύεις";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να υλοποιήσουμε τις διακηρύξεις μας και να απαλλαγούμε από την κακή μας κληρονομιά.

    Αλλά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε!

    Κι ας ματώσουμε…γιατί πάντα θα θέλουμε να είμαστε η αριστερά της προσφοράς και της θυσίας… όπως τα παλιά καλά χρόνια της ανιδιοτέλειας της πολιτικής...

    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Στη ΔΗΜΑΡ εκφράζονται και συστεγάζονται δύο κυρίως πολιτικές συνιστώσες. Εκτιμώ, πως τα κοινά τους σημεία είναι λιγότερα από ότι σε άλλους αριστερούς σχηματισμούς του παρελθόντος. Μια συνιστώσα, που εκφράζεται κυρίως από ανθρώπους που επανήλθαν σε πολιτική και συνδικαλιστική δράση μετά από δεκαετίες, φαίνεται να εγκαταλείπει το μαρξισμό, και όχι μόνο το λενινισμό. Επίσης δείχνει να αποδέχεται τον καπιταλισμό και την ιδιωτική οικονομία ως το κυρίαρχο παραγωγικό και εργασιακό πλαίσιο της Ε.Ε., ανεξάρτητα από την κριτική που ασκεί στις νεοφιλελεύθερες στρεβλώσεις του. Δε ζητά να το ανατρέψει. Δεν επαγγέλλεται την κοσμοαλλαγή. Υποστηρίζει μια ευρεία μεταρρύθμιση του ελληνικού κράτους και του ελληνικού πολιτικού συστήματος με στόχο τον εκσυγχρονισμό του, δηλαδή ακριβέστερα τον εκδυτικισμό του. Ο "υπαρκτός δυτικός κόσμος" είναι το πρότυπό της. Αυτή η συνιστώσα θα μπορούσε να στεγαστεί και σε ένα φιλελεύθερο, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αλλά τέτοιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά εκφράζεται στη ΔΗΜΑΡ μια τάση πολιτική που όχι μόνο προέρχεται από την ιδεολογική παράδοση του ΚΚΕ εσωτ. και του ευρωκομμουνισμού αλλά εξακολουθεί να πιστεύει στην ερμηνευτική και πολιτική δυναμική αυτής της παράδοσης. Η δεύτερη αυτή τάση φαίνεται να είναι και σήμερα η κυρίαρχη και να κρατάει τα κλειδιά του κόμματος. Αλλά και οι μουσαφιραίοι βάλαν πόδι. Θα δούμε τι θα γίνει αλλά τη συγκατοίκηση τη βλέπω δύσκολη όχι λόγω προσωπικών αντιθέσεων αλλά οι διαφωνίες μου φαίνονται μεγάλες. Η συγκυρία αλλά και ανθρωπολογικοί και υπαρξιακοί λόγοι τους κρατάνε προς το παρόν κάτω από την ίδια στέγη αλλά είναι φανερό και αναπόφευκτο να διαγκωνίζονται για την επικράτηση βάζοντας και τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο. Ας μη μας ξενίζει.
    Dimef

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Προς τον ανώνυμο (Dimef) που είπ: Ο "υπαρκτός δυτικός κόσμος" είναι το πρότυπό της." δεν συμφωνώ. O υπαρκτός δυτικός κόσμος ούτως ή άλλως έχει τεράστιες διαφορές. Τι σχέση έχει το κοινωνικό κράτος της Φιλανδίας με την καπιταλιστική ζούγκλα (για τους περισσότερους) της Ελλάδας? 'Η της Αγγλίας αν προτιμάς? Και γιατί ακόμα και το Φιλανδικό κράτος να μην επιδέχεται μεγάλες αλλαγές? Τι ακριβώς σε χαλάει εσένα στη βάση του δυτικού μοντέλου, το οτι ψηφίζουμε μόνο μια φορά στα 4-5 χρόνια? Λεπτομέρεια που μπορεί να αλλάξει, αρκεί να μειωθούν οι ώρες εργασίας χεχε.

    Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση οτι είναι στο χέρι μας αρκεί να ξεκουνηθούμε. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του δυτικού μοντέλου, οτι μόνοι μας, οι πολίτες εκχωρούμε την εξουσία. Είτε γιατί κάποιοι είμαστε "βολεμένοι", ή κουρασμένοι ή βουτηγμένοι στα προβλήματα. Αλλα δε γίνεται αλλιώς, αν τα θέλουμε όλα έτοιμα και βολικά καλά να πάθουμε. Δε θα έρθει κανένας μεσσίας να μας σώσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνομαι καλά αυτά που υποστηρίζεις και αν κατάλαβες σωστά αυτά που ήθελα να πω. Μερικές φορές η συζήτηση μέσω υπολογιστή είναι γεμάτη παρεξηγήσεις. Ναι, συμφωνώ με αυτά που λες. Και υπερασπίζομαι τις κατακτήσεις του δυτικού καπιταλισμού και της δυτικής δημοκρατίας. Νομίζω πως τα επιτεύγματά τους δεν αφορούν μόνο το παράδειγμα της Φιλανδίας. Σε κάθε περίπτωση διαφορές υπάρχουν όπως υπήρχαν και στον υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και κοινά στάνταρντς ζωής καιπολιτισμού. Τώρα σε ότι αφορά την περίπτωση της Ελλάδας ας το αφήσουμε καλύτερα.Εδώ αυτό που ονομάζεται ιδιωτική οικονομία έχει δεινοπαθήσει ή έχει στρεβλωθεί.Ο όρος κοσμοαλλαγή είναι μαρξικός και αναφέρεται στην ανατροπή του συστήματος μέσω επανάστασης και όχι στην ανανέωσή του μέσω μεταρρυθμίσεων. Άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια δεν είμαι με την επανάσταση ούτε με τους μεσίες.
    Dimef

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία