Δεν θέλουμε να πέσουμε σαν ήρωες, θέλουμε να ζήσουμε, έστω και με λιγότερα.



 Μια απόπειρα υπεράσπισης των 32

Οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις του λαού μας δεν απειλούνται από τις προσπάθειες κάποιων μειοψηφιών να μας βγάλουν από την Ευρώπη. Απειλούνται ασφαλώς από μιαν οικονομία και κοινωνία που νοσούν βαθειά, αλλά και από τα πρωτοφανή μέτρα που επιβάλλονται από τις σημερινές συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες καθώς και από την ελληνική κυβέρνηση που προσπαθεί να τα εφαρμόσει άκριτα. Σωτήρης Βαλντέν.

Για τους 32 η πολιτική δεν έχει να κάνει με συμφέροντα, με ιδεολογίες, με αντιπαραθετικά επιχειρήματα. Δεν έχει να κάνει με το ποιος κάνει τι σε ποιον, και ποιος ωφελείται. Στο δίλημμα αν πρέπει οι πολίτες να ενωθούν για να εκβιαστούν οι πιστωτές μας, ή αν, αντιθέτως, πρέπει να εκβιαστεί η κοινωνία για χάρη των πιστωτών, οι 32 δεν αποδεικνύουν κάποια εμφανή δυστοκία. Ευκλείδης Τσακαλώτος

Στο πεδίο του τι πρέπει να κάνουμε ισχύει πάντοτε ένας βαθμός μεροληψίας και συγκεκριμένης δέσμευσης. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, ακόμα και αν σε κάποια πράγματα μπορεί και να συμπίπτουμε. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε σχέση με την υπαρκτή κοινωνική-οικονομική συνθήκη, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τη γενικότερη στάση έναντι του κυρίαρχου προστάγματος «εξορθολογισμού». Σε αυτό το σκληρό έδαφος οι συμπτώσεις, έστω και με τη μορφή υπογραφών σε ένα κείμενο, δεν είναι διόλου αθώες. Νικόλας Σεβαστάκης.

Δεν μας λένε ποιοι έχουν κάνει θυσίες μέχρι τώρα και τι αποτέλεσμα είχαν. Και φυσικά δεν μας λένε ποιους καλούν να κάνουν πάλι και άλλες θυσίες. Μήπως, άραγε, δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν το ΠΑΣΟΚ; Την οικονομική ολιγαρχία; Τις συντεχνίες, τις ποικίλες νομενκλατούρες και το βαθύ πασοκικό κράτος; Πόσο υπεύθυνη είναι, άραγε, μια τέτοια στάση αποσιώπησης;
[…] Άλλοι, απ’ αυτούς, δίδασκαν σπουδαία πράγματα στο πανεπιστήμιο, έπαιρναν προαγωγές σε ανώτερες καθηγητικές βαθμίδες, σίγουρα αξιοκρατικά και χωρίς συνάφεια με την εξουσία, άλλοι έκαναν τέχνη και πολιτισμό, ασκούσαν την επιστήμη τους και τα προσοδοφόρα επαγγέλματά τους, και όλη η κοινωνία προχωρούσε ρολόι. Όλα ήταν... ανιδιοτελή, αδιάφθορα, υπεύθυνα, αξιοκρατικά, αξιοπρεπή, η κοινωνία έσφυζε από υγεία! Θανάσης Αθανασίου

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας Από το κείμενο των 32.

 Είναι εντυπωσιακή η σφοδρότητα της επίθεσης που δέχτηκαν οι 32, επειδή τόλμησαν να ζητήσουν από τις πολιτικές δυνάμεις να τολμήσουν τη συναίνεση. Αλλά και το εύρος του πολιτικού φάσματος που τους επιτέθηκε εντυπωσιάζει. Ήδη παράθεσα μικρά αποσπάσματα από 4 πολιτικούς σχολιαστές της ευρύτερης Αριστεράς και Κεντροαριστεράς που τους εγκαλούν για περίπου τον ίδιο λόγο. Στη χώρα αυτή, η συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων σε μια εποχή ιδιαίτερης κρίσης είναι έγκλημα καθοσιώσεως και πρέπει με κάθε τρόπο να αποτραπεί. Και είναι έγκλημα, λόγω της ταξικής διαφοράς. Οπότε οι 32 είναι τουλάχιστον ύποπτοι για συνεργασία με τις δυνάμεις της αστική τάξης και της συντηρητικής Ευρώπης που μας οδήγησαν εδώ και σίγουρα εχθροί των λαϊκών στρωμάτων που υφίστανται δραματικά τα αποτελέσματα της καθολικής κρίσης.

Ένα κείμενο 32 διανοουμένων από ποικίλους πολιτικούς χώρους δεν είναι δυνατό να έχει σαφές πολιτικό πρόσημο, ούτε ταξικές αναλύσεις. Μπορεί να αποστέλλει όμως ένα γενικό πολιτικό μήνυμα σε συγκεκριμένους αποδέκτες, μπορεί να είναι χρήσιμο. Οι 32 ζητούν από τα πολιτικά κόμματα να  συνεργαστούν για να αποτρέψουν την επικείμενη καταστροφή της χώρας.

Αν θα μπορούσε να τους εγκαλέσει κάποιος για κάτι, είναι ότι απευθύνονται στα συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα. Θα μπορούσε να τους θεωρήσει αιθεροβάμονες όταν τους βλέπει να ζητούν ομοψυχία και κοινή προσπάθεια από τους παντός είδους κατσαπλιάδες που μας οδήγησαν εδώ με την αμέριστη συμπαράσταση ή ανοχή του λαού. Όμως όλοι, από τα μικρά κόμματα, τους δημοσιογράφους μέχρι και τους αγανακτισμένους ζητούν από τα κόμματα εξουσίας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το ζητούμενο είναι μια πολιτική λύση που θα αποτρέψει το χάος. Το αν έχουν στερέψει οι υγιείς δυνάμεις μέσα στα κόμματα ή είναι τελείως αναιμικές είναι μια αλήθεια, αλλά και πάλι αυτές ζητάς να υποστηρίξεις και να αναδείξεις. Γι’ αυτό λέμε να υποστηρίξουμε τις όποιες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ ή στη Ν.Δ.

Οι 32 δεν συνιστούν πολιτική συλλογικότητα και μάλιστα αριστερή, ούτε απευθύνονται σε μια τάξη. Ως συστημικοί καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί απευθύνονται στην κοινωνία και ζητούν συνεργασία για την εξεύρεση λύσεων που θα αποτρέψει την οριστική πτώχευση, την έξοδο από την ευρωζώνη, την έλευση του πολιτιστικού χειμώνα, την καταστροφή. Επιτέλους κάποιοι μιλούν για συνεργασία και καταγγέλλουν την ιδιοτέλεια, το κομματικό και προσωπικό συμφέρον. Δεν μίλησαν νωρίτερα. 
Σωστό για κάποιους εξ αυτών, αλλά και λάθος για κάποιους άλλους εξ αυτών των οποίων η προσωπική στάση και η δημόσια έκθεση, στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδος» εθεωρείτο μονομανία ή αναχρονισμός, και περνούσε απαρατήρητη. Αλλά ποιος ορίζει τη χρονική στιγμή μηδέν, για να αρχίσουν οι άλλοι να μιλάνε; Ποιος είναι ο αφέτης στον πολιτικό στίβο;
Και εν πάσει περιπτώσει θα είναι διαφορετικά τα πράγματα μετά τη χρεωκοπία. Μέχρι χτες δεν ξέραμε, σωπαίναμε, ζούσαμε αμέριμνοι, αλλά σήμερα καλούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ζητάμε να δημιουργηθεί ένα «κοινωνικό κεφάλαιο» που θα υποστηρίξει την πορεία για μια άλλη Ελλάδα. Από αυτή τη συσπείρωση δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κανέναν που προσφέρεται εθελοντικά. Είναι όλοι πολύτιμοι.

Αυτό που ενοχλεί τους επιτιθέμενους είναι η συνεργασία. Στο αξιακό τους σύστημα η κατ’ όνομα υπεράσπιση ταξικών συμφερόντων και η συγκρουσιακή λογική απέναντι σε δυνάμεις του «αστισμού» αποτελούν το θεμέλιο της πολιτικής, ακόμα και την ύστατη στιγμή. Τη συνεργασία την αντιλαμβάνονται μόνο ως χειραγώγηση και μόνο στα πλαίσια ενός στενού κύκλου ανθρώπων με περιορισμένα συμφέροντα.  Κάνουν ότι αγνοούν ότι η κατάρρευση θα εξοντώσει πρώτα και κύρια και δια παντός, τους αδύναμους τους οποίους υπερασπίζονται. Ισχυρίζονται ότι η θυσία  πρέπει να αφορά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, λες και υπάρχει ιστορικό παράδειγμα, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που να τους δικαιώνει. Λες και υπάρχει πιθανότητα σε μια χειμαζόμενη οικονομία, οι αδύναμοι να απολαμβάνουν της αλληλεγγύης των ισχυρών. Λες και η ταξική πάλη τέλειωσε, οι κυρίαρχες ελίτ αναγνωρίζουν την αμαρτία τους και είναι έτοιμες να χαρίσουν τα ιμάτιά τους στους πένητες. Τι λεγκαλιστικά ιδεολογήματα κρύβονται πίσω από αριστερές αγκυλώσεις;

Οι 32 καλούν τα κόμματα να βρουν κοινές λύσεις. Αν η Αριστερά έχει λύσεις, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, ας κάνει πολιτική, ας κάτσει στο τραπέζι, ας διαπραγματευτεί, ας υπερασπιστεί την τάξη την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.  Ας ταξινομήσει τα πολιτικά προτάγματα και ας αποτιμήσει το κόστος και την ανάγκη της κάθε θυσίας. Ας προσπαθήσει να σώσει τη ζωής της μετά των αλλοφύλων. Αλλά ποια Αριστερά, αυτή η αενάως διασπώμενη , υπό το κράτος της φαντασίωσης της κατοχής της απόλυτης αλήθειας; Της Αριστεράς που ζει και αναπαράγεται μέσα από τις άνευ κανόνων εσωτερικές της συγκρούσεις; Αυτή η Αριστερά είναι δυνατόν να σκεφτεί και να πράξει κάτι ενωτικό και χρήσιμο για την κοινωνία των πολιτών;

Αν οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις έχουν λύση, ας ενωθούν απέναντι στους πιστωτές, όχι για να εκβιάσουν αυτούς που έχουν τον έλεγχο του οξυγόνου που μας κρατάει στη ζωή, αλλά για να ορίσουν ένα δικαιότερο και βιώσιμο μνημόνιο. Δεν είναι μόνο οι συντηρητικές ευρωπαϊκές δυνάμεις που μας «ταλαιπωρούν», είναι και οι λαοί τους που μας πληρώνουν.   
Η ταξική πάλη την οποία επικαλούνται οι επικριτές, δεν έχει μονάχα επιθέσεις στην τακτική της, έχει και στιγμές εκεχειρίας, διαπραγμάτευσης, συμμαχιών ακόμα και με τον ταξικό αντίπαλο, προκειμένου να αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή. Η ιστορία διδάσκει.
Αν, λοιπόν, οι 32 που ζητούν ομοψυχία και διαπραγμάτευση είναι ύποπτοι, τότε αυτοί που καλούν σε ασταμάτητο δήθεν πόλεμο καθολικής φθοράς, με κραυγές και ψηφίσματα, τι είναι; Είναι αθώοι;
Αλλά οι θεωρίες συνομωσίας δεν είναι για μας. Εμείς και πολλοί άλλοι ακόμα, αγωνιούμε για την κάθε ημέρα που ξημερώνει, ενώ κάποιοι έχουν την πολυτέλεια να αγωνιούν για την ηγεμονία της αριστερής ιδεοληψίας τους. Μέχρι το τέλος, θα κηρύσσουν τη διχοστασία  απέναντι στην ελάχιστη συμφωνία. Το πρότυπο του Σαμουήλ στο Κούγκι τους εμπνέει.
Εμείς όμως, δεν θέλουμε να πέσουμε σαν ήρωες, θέλουμε να ζήσουμε, έστω και με λιγότερα.

Σχόλια

  1. Μόνος σου δίνεις την απάντηση: Ως συστημικοί καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί ...

    Αφού το σύστημα έχει αποφασίσει για την Ελλάδα την πλέον ταχύρυθμη “νεοφιλελευθεροποίηση” και πάνω σ' αυτό δεν σηκώνει κουβέντα, τι συνεννόηση μπορεί να υπάρξει; η μόνη επιλογή των κομμάτων που μπορεί να εκληφθεί ως συνεννόηση είναι η πλήρης συμμόρφωση! Τίποτα λιγότερο δεν γίνεται αποδεκτό, ειδάλλως η ΝΔ και το ΛΑΟΣ θα έπαιρναν το βραβείο της πιο συναινετικής αντιπολίτευσης της νεοελληνικής ιστορίας.

    Εδώ είναι λοιπόν η μπαγαποντιά. Πέστε το ρε 32, πέστε το ευθαρσώς, να ακολουθήσουμε όλοι τον Γιωργάκη, τι συνεννόηση και ομοψυχία μας τσαμπουνάτε;

    dimitris t

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσο για τους ήρωες και το Κούγκι ψάξε τους στους έλληνες που δεν είναι μπαταχτσήδες και ξεπληρώνουν τα “χρέη” τους.

    Οι υπόλοιποι είμαστε στη λογική δεν τους χρωστάμε τίποτα, να πάνε να...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για να μπορουν καποιοι να "διαπραγματευονται" κυριαρχικά διακιωματα , ξεπουλημα δημοσιας περιουσιας .. και καποιοι σαν τον συγραφεα του κοινενου να ζησει με λιγωτερα....ειναι γιατι κάποιοι ήταν ρεαλιστες ,πάλευαν για το αδύνατο.... ΑΥΤΆ ΤΑ ΛΙΓΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ????
    http://limoktonia.blogspot.com/2009/09/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία