Δείκτης προστασίας 3%



To 49% συμφωνεί με τους προπηλακισμούς των βουλευτών. Και λίγο είναι. Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερο. Η συνέντευξη είναι τηλεφωνική και ο καθένας  φοβάται να πει φόρα παρτίδα τα θέλω και τα γούστα του. Τι νόμιζε ο βουλευτής, όταν όλοι έτρεχαν να του σφίξουν το χέρι, ή τον αποθέωναν όταν εκφωνούσε από το βήμα τις κοινότυπες ασυναρτησίες του. Ότι τον σέβονταν, ότι τον θαύμαζαν, ή μήπως ότι τον αγαπούσαν. Το διορισμό περίμεναν, την εξυπηρέτηση, εκείνο το αυθαιρετάκι να τους το βολέψει, τη μεταγραφή του παιδιού από την επαρχία να τους κανονίσει. Τώρα που οι ρέφες τελείωσαν μπορούν να βγάλουν το άχτι τους. Και να οι μούτζες και να τα μπινελίκια, και να τα γιαούρτια, οι φραπέδες, τα μπουνίδια, τα γιούχα και τα γιούργια, όλος ο εξοπλισμός μιας φοβικής, συντηρητικής, εθνοκεντρικής κοινωνίας, απέναντι στους «κλέφτες», που όσο έκλεβαν και μοίραζαν τα ανάλογα ήταν καλά, τώρα που σταμάτησαν πρέπει να τις φάνε.
Το 80% συμφωνεί με την κατάργηση του ασύλου. Και τι νόμιζε η Αριστερά ότι τα φληναφήματα περί δημοκρατίας και ελεύθερης διακίνησης των ιδεών που προστατεύονται και καλά από το άσυλο είχαν διείσδυση στην κοινωνία; Οι νοικοκυραίοι ματώνουν για να στείλουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο, επενδύουν πάνω τους, και κει που τα στέλνουν θέλουν να σπουδάζουν, να μαθαίνουν, να παίρνουν πτυχίο στα γρήγορα και με άριστα. Δεν θέλουν το κάθε παλαβό να τους χαλάει το σχολείο, να τους καταλαμβάνει την αίθουσα, να τους κλείνει το εργαστήριο. Δημοκράτες είναι βέβαια, αλλά η δουλειά τους πρέπει να γίνεται.

Το 68,3% θεωρεί αρνητική τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, το 53,9% θεωρεί σωστή την αρνητική ψήφο του Σαμαρά, αλλά και το 68,4% θεωρεί ότι τα κίνητρά του ήταν μικροπολιτικά. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Μια κοινωνία ζαλισμένη απ’ το σεισμό, χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, χωρίς νομιμοποιημένους ηγέτες, χωρίς να ξέρει τι της ξημερώνει, δεν μπορεί παρά να ταλαντώνεται ανάμεσα στη ευθύνη και την ανευθυνότητα, ανάμεσα στα θέλω της προηγούμενης ζωής της και τη σκληρή πραγματικότητα του σήμερα. Η πολιτική του Σαμαρά την εκφράζει απόλυτα. Όπως αυτός έτσι και η κοινωνία θέλει τα δανεικά των ευρωπαίων, αλλά δεν θέλει να αναλάβει και τις υποχρεώσεις που αυτοί της επιβάλουν.
Τώρα που οι διορισμοί στο δημόσιο τελείωσαν, τώρα που το χρέος μας πνίγει, τώρα που το κοινωνικό κράτος καταρρέει, θυμούνται ότι πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να περιοριστεί το κράτος, να αλλάξουν τα πανεπιστήμια, να χτυπηθεί η διαφθορά. Τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν αμυδρά τις αιτίες, αλλά δεν έχουν χέρια και λόγο να απαιτήσουν τις ορθολογικές λύσεις, να σκύψουν στις δουλειές τους, να στηρίξουν μια δίκαιη, οικολογική και αριστερή τελικά λιτότητα. Έχουν μονάχα χέρια για να μουτζώνουν και στόματα για να βρίζουν.

Το 35% δεν ψηφίζει κανένα κόμμα. Ίσως περιμένει το Μεσσία, το Χρηστό, Εκείνον που θα το πάρει από το χέρι και θα το οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας. Στην καινούργια αναβαπτισμένη, μέσα στα εθνικά ιδεώδη, πατρίδα.  Ευτυχώς δεν έχει φανεί, ακόμα. Ελπίζω ο Πατερούλης να μην έχει ακόμα γεννηθεί. Και η Σπίθα του εθνικισμού να σβήσει. Η λύση είναι πάντα στα χέρια του υποκείμενου της ιστορίας. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε, για να αλλάξει και η χώρα. Και η δημοκρατία είναι το μόνο εργαλείο που έχουμε.

Και κείνη ή έρημη η Αριστερά που φλερτάρει ντροπαλά και ανομολόγητα με το γιαούρτι, ή που απαγγέλλει αυτάρεσκα το ποίημα της ιδεοληψίας της, είναι καιρός να καταλάβει ότι ο δείκτης προστασίας, «3%» δεν της αρκεί κάτω από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Η αριθμητική του 3%, μπαίνω στη βουλή, παίρνω την επιδότηση και άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα, είναι του νηπιαγωγείου και πρέπει να τελειώνει. Να προτάξει το αίτημα της απλής αναλογικής, να αναζητήσει συμμαχίες διακυβέρνησης και να αναλάβει τις ευθύνες της.

 Η ευθυνόφοβη βερμπαλιστική Αριστερά καλά θα κάνει να διαβάζει πίσω από τα δεκαδικά των δημοσκοπήσεων και να τρέμει. Να τρέμει εκείνο το κλικ που βυθίζει τις κοινωνίες στον ολοκληρωτισμό, εκείνη τη σταγόνα του καταλύτη που πήζει την κόλλα στους αρμούς, που μεταμορφώνει την υδαρή «επαναστατικότητα» σε σκληρό, ατόφιο φασισμό.   

Σχόλια

  1. Oι μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Μ. Αντονιόνι πριν 41 έτη τα έχουν ήδη πει όλα!!!

    Daria imagines destruction in Michelangelo Antonioni's Zabriskie Point, released in 1970. Music by Pink Floyd - Come In Number 51, You're Time is Up.


    Αφωτιστος Φιλελλην
    Οπαδος της καταστροφης ολων των υφισταμενων πολιτικων σχηματισμων

    Υ.Γ. Αν τελικα θα παιξουν στο εργο, ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜ. ΑΡ. ειναι η αιτία της έκρηξης και ο πυροσβεστηρας αντιστοιχα.

    http://www.youtube.com/watch?v=bJsW6ta4X8o

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εντάξει αυτή είναι η μια ανάγνωση.
    Χωράει πολύ κουβέντα γιατί μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού αναγκάστηκε (όπως εκτιμώ) να προσαρμοστεί σε αυτό το σύστημα .

    Το 49% μήπως επικροτεί τους προπηλακισμούς επειδή ακριβώς τους θεωρεί άμεσα υπεύθυνους για την σημερινή κατάσταση (ή μήπως δεν είναι οι άμεσα υπεύθυνοι;).

    Το 68,4 που θεωρεί ότι τα κίνητρα του Σαμαρά είναι μικροπολιτικά, γιατί έρχεται σε αντίφαση με το 53,9 που θεωρεί σωστή την αρνητική ψήφο του Σαμαρά; (Από την στιγμή μάλιστα που που το 68,3 θεωρεί το μεσοπρόθεσμο αρνητική εξέλιξη)

    Το 35 % που δεν ψηφίζει κανένα κόμμα μήπως βρίσκεται σε απόγνωση / σύγχυση. Μήπως κάνουμε εμείς κάποιο λάθος; Και εάν κάνουμε λάθος προς ποια κατεύθυνση.
    Εγώ π.χ. θεωρώ ότι οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουμε δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικές και δεν είναι πλήρεις.
    Π.χ. η πρόταση μας για την αντιμετώπιση του χρέους είναι ίσως η καλλίτερη, αλλά δεν λέμε τι θα κάνουμε αν οι εταίροι δεν την υιοθετήσουν και επιμένουν στο μεσοπρόθεσμο.

    ΥΓ: Και για να μην παρεξηγηθώ για τους προπηλακισμούς, προσωπικά απεχθάνομαι κάθε είδους βία, ακόμη και απέναντι σε εγκληματίες ή την εκπαιδευτική απέναντι στον σκύλο μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημήτρη φοβάμαι ότι όχι απλά δεν υπάρχει μεταρρυθμιστική πρόταση εφαρμόσιμη, αλλά ούτε και αντίστοιχη πολιτική στη χώρα αυτή και τους πολιτικούς σχηματισμούς της. Το παρόν μορφοποιήθηκε ως παράγωγο του πολιτικού αμοραλισμού και των ενστίκτων των καταπιεσμένων και αδικημένων μαζών, πέτρωσε και είναι αδύνατο να στρίψει αν δεν σκοτώσει τον εαυτό του. Οι εξελίξεις στην Ελληνική κοινωνία είναι αργές,έστω και αν το περιβάλλον τρέχει. Η πλειοψηφία πιστεύει ότι όλα είναι ένα κόλπο που έστησαν οι κερδοσκόποι για να μας πάρουν τα πλούτη μας. Η πλειοψηφία δεν θέλει ακόμα αλλαγές. Απλά έχει αρχίσει κάτι να καταλαβαίνει και γιαυτό τα γκάλοπ είναι τόσο αντιφατικά. Τα πολιτικά κόμματα είναι μουγκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Περιεγραψε μας εσυ τις συμμαχιες χωρις φοβο και παθος λοιπον. MIKE

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ρε Mike όλα εγώ θα τα κάνω;. Και βέβαια θα σου τις περιγράψω σε επόμενη ανάρτηση.Και βέβαια δεν θα σου κρύψω ότι είναι το ΠΑΣΟΚ ή κάτι από αυτό, όπως θα προκύψει από τη ρευστοποίηση και την κατάρρευσή του. Αλλά και τμήματα της υπόλοιπης αριστεράς. Η αναφορά στο 3% απευθύνεται και στο Συνασπισμό. Το θέμα είναι να αναζητηθούν οι πολιτικές σωτηρίας, οι συμφωνίες και οι συμμαχίες με κοινωνικές ομάδες. Το θέμα δεν είναι η σωτηρία των κομμάτων αλλά του λαού τον οποίο εκπροσωπούν. Αλλά αυτό απαιτεί άλλη κουλτούρα πολιτικής για την οποία δουλεύουμε. Η ύπαρξη της ΔΗΜΑΡ είναι ή μπορεί να γίνει καταλύτης ενός τέτοιου κινήματος.Μην ξεχνάμε ότι κάπως έτσι ξεκίνησε.
    Αρκεί να συμφωνήσουν όλοι πάνω σε ένα μεταρρυθμιστικό και μεταβατικό πρόγραμμα. Α και να καταργηθούν οι κόκκινες γραμμές, δεν τις αντέχω στην πολιτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία