Οι φοιτητές στο χορό της αέναης μετακίνησης



του Νίκου Γραικούση

Σε λίγες ημέρες ανακοινώνονται από το Υπουργείο Παιδείας τα ονόματα των επιτυχόντων κατά σχολή, στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και εφέτος, χιλιάδες νέοι αυτοί της χώρας θα αναγκαστούν να μετοικίσουν στις πόλεις που βρίσκονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα που πέρασαν και χιλιάδες γονείς θα αναγκαστούν να πληρώσουν το ΄΄μάρμαρο΄΄ αυτής της μετοίκισης.

Το ερώτημά μου είναι, σε τι ακριβώς αποσκοπεί η όλη αυτή διαδικασία της ιδιότυπης αυτής  πληθυσμιακής ΄΄αποκέντρωσης΄΄ της Ελληνικής νεολαίας.

Για ποιόν ακριβώς λόγο δεν μπορεί μια μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη να δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο που να μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της ίδιας της πόλης και της ευρύτερης περιοχής της.

Η διασπορά των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της χώρας, με τη δικαιολογία της μεταφοράς εισοδήματος με αυτόν τον τρόπο από το κέντρο προς την περιφέρεια είναι απλά μια ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Είναι μια ΣΤΡΕΒΛΗ, ΑΔΙΚΗ και ΑΝΟΗΤΗ πολιτική, όπως το σύνολο των πολιτικών επιλογών των δυο κυβερνητικών κομμάτων εξουσίας τα τελευταία 35 χρόνια.

Η ύπαρξη  πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, με τις ανάλογες θέσεις ανά τμήμα, τις οποίες θα  δικαιολογεί ο πληθυσμός της ευρύτερης περιοχής του πανεπιστημίου, θα έλυνε σε μεγάλο ποσοστό το πρόβλημα χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών, από το αβάσταχτο ποσό που αναγκάζονται  να πληρώνουν για την εγκατάσταση των παιδιών τους σε μια άλλη πόλη.

Η ελεύθερη επιλογή πανεπιστημίου από τον κάθε επιτυχόντα με βάση τον τόπο της μόνιμης κατοικίας του, είναι το ζητούμενο μιας αναδιάρθρωσης των θέσεων και  των τμημάτων των ήδη υπαρχόντων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Με αυτόν τον τρόπο ο  ανταγωνισμός των υποψηφίων θα κατευθύνεται προς τη σχολή προτίμησης και όχι ως προς τον τόπο των σπουδών τους.

Δεν προχωρώ σε λοιπά προβλήματα αρμοδιότητας τομέα παιδείας, (κατάργηση πανεπιστημίων, σχολών κλπ) αλλά μένω μόνο στο κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα που δημιουργείται από την παρούσα κατάσταση.

Αν πρόκειται να επενδυθούν χρήματα στον τομέα, Κοινωνικό Κράτος – Παιδεία, φρονώ ότι η παραπάνω κατεύθυνση θα λειτουργήσει ανακουφιστικά για τις οικογένειες  που σπουδάζουν παιδιά ανά την Ελλάδα.

Καλό θα είναι δε, η Δημοκρατική Αριστερά να προχωρήσει, είτε με τον τομέα Παιδείας, είτε με τον τομέα Οικονομικής και Κοινωνικής πολιτικής, σε μια πιο εμπεριστατωμένη πολιτική πρόταση, στην παραπάνω κατεύθυνση.

Είναι πρόταση ΄΄αιχμής΄΄ και είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμηθεί από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας.
                                                                                                                Νίκος Γραικούσης.

Σχόλια

  1. H διασπορά των σχολών σε 66 πόλεις της χώρας έκανε κακό στη χώρα, στους πολίτες, στα ίδια τα πανεπιστήμια και την ποιότητα των σπουδών. Βοήθησε ίσως κάποιους επαρχιώτες προσοδούχους μέσω των σπιτιών και τους σουβλατζήδες. Είναι αμφίβολο αν προσέφερε στη ζωή της επαρχίας. Πανεπιστήμια πρέπει να υπάρχουν σε όλη τη χώρα αρκεί να είναι ολοκληρωμένα και ο αριθμός των φοιτητών τους ανάλογος με το πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής. Το κράτος θα μπορούσε να λύσει το θέμα με φοιτητικές εστίες και φοιτητικά εστιατόρια,μέσα στο campus κάτι που δεν έκανε σκοπίμως για να βοηθήσει τους απέξω. δεν είναι κακό στα παιδιά να φεύγουν από τα σπίτια τους, το αντίθετο. Κακό είναι να πρέπει να πληρώσουν ένα κάρι λεφτά χωρίς λόγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για σου leo. Συγχαρητήρια για τα μπλογκ σου. Σε μεγάλο βαθμό με βρίσκουν σύμφωνο τα όσα γράφονται σε αυτά. Όσον αφορά αυτό που λες για τους "προσοδούχους επαρχιώτες" που αποσκοπούν στο να "νοικιάσουν το σπίτι τους" έχεις απόλυτο δίκιο και εννοείται πως, σε συνδυασμό με υπουργούς "παιδείας" του παρελθόντος, διαφαίνεται η όλη σκοπιμότητά τους: Ο καθ' ένας εξ αυτών στήριζε τον τόπο του, προωθώντας νέες σχολές στα μέρη όπου εκλέγονταν ως βουλευτής, και παραμελώντας άλλες περιοχές (παράδειγμα Κομοτηνής, Σπάρτης κ.λ.). Παρόλα αυτά οι φοιτητικές εστίες που επισημαίνεις νομίζω θα έλυναν εν πολλοίς το πρόβλημα και όχι απλώς "η ύπαρξη πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, με τις ανάλογες θέσεις ανά τμήμα, τις οποίες θα δικαιολογεί ο πληθυσμός της ευρύτερης περιοχής του πανεπιστημίου", διότι μην ξεχνάς πως "όνειρο" πολλών φοιτητών και των γονιών τους είναι τα βλαστάρια τους να περάσουν Αθήνα, κάτι που όπως γίνεται αντιληπτό υπερφορτώνει τις σχολές της πρωτεύουσας (και έπειτα της συμπρωτεύουσας) και αφήνει στα αζήτητα σχολές της περιφέρειας. Το κύρος που αποδίδουμε εμείς οι ίδιοι στις σχολές αυτές, όταν το παιδί περάσει επί παραδείγματος χάριν στην Πάντειο ή στο Μετσόβιο, είναι αυτό που κάνει και το παιδί (τουλάχιστον στον καιρό μου) να επιλέγει με βάση τις βάσεις αυτών των σχολών και όχι με βάση τον τόπο της διαμονής του. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνούμε πως στην ψυχολογία των εφήβων ενυπάρχει και αυτό το αίσθημα διαφυγής από την οικογένεια (όσο το δυνατόν πιο μακριά), εξαιτίας αυτής της καταπίεσης του σχολείου και της εκπαίδευσης. Το "φοιτητικό όνειρο" έχει εν πολλοίς αντικαταστήσει το "όνειρο για σπουδές και μάθηση", με αποτέλεσμα να εμφανίζονται φαινόμενα όπως: Όσο πιο χαμηλόβαθμη και όσο πιο "περιφερειακή" σχολή πετυχαίνει κάποιο παιδί, τόσο και μικρότερες είναι οι πιθανότητες αυτό το παιδί να την βγάλει με επιτυχία -αλλά και να ακολουθήσει αυτό τον τομέα αργότερα προς εύρεση εργασίας. Πολλοί φοιτητές σπουδάζουν κάτι που δεν εντάσσεται στα ενδιαφέροντά τους, μονάχα και μόνο για να "αποδράσουν" από την καταπίεση που υπέστησαν τα σχολικά τους χρόνια. Θέλω να πω πως η ίδια η κοινωνία δίνει ιδιαίτερα βάρος ως προς τον τόπο των σπουδών -ιδιαίτερα όταν ο μαθητής είναι πολύ καλός και η βαθμολογία του είναι υψηλή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου Παναγιώτη. Χαίρομαι φυσικά που σου αρέσει η μαργαρίτα και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. πράγματι θίγεις ένα θέμα σοβαρότατο, το οποίο προσπαθώ να ακουμπήσω ελαφρά και από σπόντα σε μια επόμενη ανάρτηση, με ένα κείμενο που έχω ήδη ετοιμάσει. Πολύ σωστό αυτό που γράφεις:Όσο πιο χαμηλόβαθμη και όσο πιο "περιφερειακή" σχολή πετυχαίνει κάποιο παιδί, τόσο και μικρότερες είναι οι πιθανότητες αυτό το παιδί να την βγάλει με επιτυχία -αλλά και να ακολουθήσει αυτό τον τομέα αργότερα προς εύρεση εργασίας. Ο Καλικράτης της εκπαίδευσης θα πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία