8 καρφιά στο σώμα της μέσης εκπαίδευσης (1)




Παρουσιάζω, στην ανάρτηση αυτή, τα 4 από τα 8 καρφιά της μέσης εκπαίδευσης που θα με απασχολήσουν αυτές τις μέρες. Έπεται και η συνέχεια.

Καθώς πλησιάζουμε προς την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς αρχίζει από τη συνδικαλιστική νομενκλατούρα και η γνωστή ιερεμιάδα της εποχής. Τυπικός εκπρόσωπος αυτής της σχολής ο κ. Καλομοίρης. Τους θρήνους του για την κατάντια της εκπαίδευσης στην εποχή των μνημονίων μπορείτε να βρείτε στην Αυγή(7/08/11)1. Το πρόβλημα δεν είναι οι μισές αλήθειες και τα ολόκληρα ψέματα που γράφονται. Είναι που η μέση εκπαίδευση έχει τεράστια προβλήματα τα οποία και αποσιωπούνται, ενώ αναδεικνύονται ως μείζονα τα εργασιακά προβλήματα των εκπαιδευτικών. Η συνδικαλιστική νομενκλατούρα από την δεξιά έως την άκρα αριστερά, προσπάθησε την Άνοιξη του 2011 να στήσει ένα κίνημα με βάση τις συνενώσεις των σχολικών μονάδων, αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν ακολούθησαν ούτε οι τοπικές κοινωνίες, ούτε οι δημοτικές αρχές, ούτε καν οι εκπαιδευτικοί που «θίγονται». Οι περισσότερες συγχωνεύσεις ήταν λογικές και αναμενόμενες και η κοινωνία τις αποδέχτηκε. Τώρα επανέρχονται με την πιθανή αύξηση του ωραρίου, τον αριθμό των μαθητών και τη μείωση των διορισμών, τα οποία θα περιφέρουν από το Σεπτέμβρη ως φόβητρο στους συλλόγους των διδασκόντων. Δεν τους ενδιαφέρει η βαθιά κρίση την οποία διέρχεται το δημόσιο σχολείο, ούτε η βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου. Δεν ασχολούνται με τη διαδικασία μετάδοσης της γνώσης,  αλλά με τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη και το πλήθος των διορισμών, διανθισμένα με την απαράδεκτη γκάφα του υπουργείου στο θέμα των σχολικών βιβλίων. Αν οι μαθητές είναι λίγοι και οι δάσκαλοι πολλοί, όλα είναι καλώς καμωμένα. Γιατί όταν, όλο και περισσότεροι δάσκαλοι δουλεύουν όλο και λιγότερο χρόνο και χωρίς κανέναν έλεγχο και προγραμματισμό, τότε αυτό είναι νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος, έστω και αν είναι καταστροφή για την οικονομία και τη δημόσια παιδεία της χώρας. Ωστόσο, το πρόβλημα της μέσης εκπαίδευσης δεν είναι μόνο ο καταγγελτικός και άστοχος συνδικαλισμός. Η πολιτεία είναι αυτή που έχει την κύρια πολιτική ευθύνη για ένα σύγχρονο δημόσιο σχολείο που θα δουλεύει νόμιμα και αποδοτικά προς όφελος των μαθητών και των μαθητριών. Είναι αυτή που πρέπει να άρει τις στρεβλώσεις, να ανακατανείμει τις πιστώσεις και να διοικήσει στιβαρά όλο το σύστημα, τηρώντας τους νόμους που αυτή θεσπίζει. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

1. Διορισμοί
Η αλήθεια είναι ότι η κ. Διαμαντοπούλου χάλασε το party των διορισμών στη ΜΕ.
Πρώτο, γιατί άρχισε να φέρνει πίσω στα σχολεία, τους αποσπασμένους σε διάφορες πιθανές και απίθανες υπηρεσίες. Και αυτό ενόχλησε, όλους τους διαπλεκόμενους και πρώτα τους έχοντες κομματική αβάντα, ως πρωταθλητές του σπορ της απόσπασης. Δυστυχώς, δεν θα τους φέρει όλους.  
Δεύτερο, γιατί συγχώνευσε ή κατάργησε μικρά σχολεία που υπολειτουργούσαν «προς όφελος» των εργαζομένων και εις βάρος των μαθητών,  μειώνοντας έτσι οργανικές θέσεις. Ένα ζήτημα είναι αν οι δήμοι μπορούν να εγγυηθούν την ασφαλή μεταφορά των μαθητών κυρίως στην επαρχία. Ένα άλλο είναι αν τα συγχωνευμένα σχολεία είναι έτοιμα να δουλέψουν απρόσκοπτα.
Τρίτο, γιατί από φέτος  το υπουργείο είναι περισσότερο αυστηρό στον έλεγχο του αριθμού των τμημάτων ανά τάξη και σχολείο. Για όσους δε γνωρίζουν, τα τμήματα δημιουργούνται με βάση τον αριθμό των εγγεγραμμένων και όχι αυτών που τελικά παρακολουθούν μαθήματα. Σε κάτι νυχτερινά, σε κάτι ΕΠΑΛ που έχουν ειδικότητες, σε κάτι μικρά σχολεία της επαρχίας, εμφανίζονται μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ των δύο αυτών αριθμών, της τάξης του 20% ή και παραπάνω, εν γνώσει όλων των υπευθύνων. Ακόμα, ενώ ο νόμος ορίζει ρητά ότι δεν μπορούν να λειτουργούν τμήματα ειδικότητας με λιγότερα από 12 παιδιά στη Β’ λυκείου και λιγότερα από 8 παιδιά στη Γ’, πολλά λειτουργούσαν κατά παρέκκλιση εξυπηρετώντας είτε πραγματικές ανάγκες, είτε τις ανάγκες απορρόφησης του πλεονάζοντος προσωπικού.  Αυτά συνεπάγονται περισσότερα τμήματα, κυρίως εργαστηριακά, άρα και περισσότερες πληρωμένες, αλλά μη δουλεμένες εργατοώρες. Υπό την απειλή του ελεγκτή δημόσιας διοίκησης, οι διευθυντές, οι προϊστάμενοι και οι περιφερειάρχες θα είναι εφέτος περισσότερο προσεκτικοί στις εφαρμογές των νόμων. Ίσως……..
Τέταρτο, γιατί με πίεση που ασκείται στις κατά τόπους Διευθύνσεις ανακαλύπτονται συνάδελφοι με μειωμένο ωράριο (για το οποίο προφανώς και δεν ευθύνονται οι ίδιοι) και τοποθετούνται στα λειτουργικά κενά που δημιουργούνται. Ήδη σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου, για τα οποία δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι, ανακαλύφθηκαν 1000 καθηγητές τεχνικής εκπαίδευσης με εβδομαδιαίο ωράριο από 0 έως 3 ώρες. Μπορεί να είναι και περισσότεροι. Ας ελπίσουμε ότι η επιχείρηση διευθέτησης του προβλήματος θα γίνει έγκαιρα και με επιτυχία. Ωστόσο υπάρχει ένα πραγματικό πρόβλημα. Τόσοι συνάδελφοι κυρίως τεχνικών ειδικοτήτων που διορίστηκαν ανεξέλεγκτα την εποχή των παχιών αγελάδων, τώρα βγαίνουν υπεράριρθμοι. Τι θα γίνει με αυτούς; Υπάρχει ορθολογικό σχέδιο απορρόφησης σε θέσεις με πραγματικές ανάγκες ή μετάταξης; Μάλλον όχι, οπότε……….

Τέλος, μπορεί να είναι λιγότεροι (546) οι μόνιμοι διορισμοί, αλλά θα υπάρξουν και διορισμοί ωρομίσθιων και αναπληρωτών (24000) για να καλυφτούν πιθανά κενά. Η γραφειοκρατία και η παρεοκρατία και οι αδυναμίες της διοίκησης είναι σίγουρο ότι θα αφήσουν τάξεις χωρίς καθηγητές και η σχολική κοινότητα πρέπει να είναι σε εγρήγορση, όχι απλά για να διαμαρτυρηθεί, αλλά για να καλύψει τα κενά με κάθε τρόπο. Αυτό όμως είναι διαφορετικό από την εκ των προτέρων κλάψα για την κακή κυβέρνηση που θέλει να κάνει μόνο οικονομία, με ταυτόχρονη απόκρυψη ουσιαστικών «λεπτομερειών». Εδώ φαίνεται και η αντιλαϊκή στάση αυτού του τύπου συνδικαλισμού. Προκειμένου να γίνονται  διορισμοί ώστε να βολεύονται έμμεσα  οι διαπλεκόμενοι και οι λουφαδόροι, ας τιναχτεί το δημόσιο στον αέρα, ας μειωθούν κι’ άλλο οι μισθοί όλων, ας υποβαθμίζεται η εκπαίδευση. Για να έχει αποτέλεσμα ο απαραίτητος συνδικαλιστικός έλεγχος της εξουσίας θα πρέπει να αναγνωρίζει την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, αλλά και τις χρόνιες στρεβλώσεις που υπάρχουν στο δημόσιο τομέα και για τις οποίες και αυτός έχει βάλει το χεράκι του. Να μιλήσει κάποτε για τα μειωμένα ωράρια, τις αποσπάσεις στο σπίτι, τη λούφα και την παραλλαγή.

2. Αριθμός μαθητών ανά τάξη

Ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη είναι το νέο φετίχ του συνδικαλισμού τα δύο τελευταία χρόνια. Πέρυσι παρ’ όλες τις προβλέψεις, στο τέλος δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς για συνωστισμό στις τάξεις, τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια. Φέτος θα δούμε. Ωστόσο ένας λογικός αριθμός  μαθητών ποτέ δεν επηρέασε την απόδοση της τάξης, όταν όλα τα άλλα γίνονται σωστά. Η απόδειξη μας έρχεται όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά και από τα ιδιωτικά σχολεία με τις τάξεις των 30-35 μαθητών  στα γραφεία των οποίων συνωστίζονται πολλοί από τους συνδικαλιστές για να γράψουν τα παιδιά τους. Απλά, η διαχείριση μιας  γεμάτης τάξης απαιτεί επαγγελματική γνώση του αντικειμένου, σοβαρή προετοιμασία, και εντατική δουλειά  και αυτό συγκρούεται με την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και συνεπώς ενοχλεί. Στο δασκαλοκεντρικό - εξουσιαστικό μοντέλο διδασκαλίας ο καθηγητής θέλει λίγους και πειθήνιους μαθητές που θα κάθονται ακίνητοι και αμίλητοι και θα τον προσέχουν. Σε άλλα μοντέλα, δημιουργικής συμμετοχής των μαθητών στην εκπαιδευτική διαδικασία και ομαδοσυνεργατικής, ο αριθμός των 25-28 μαθητών δεν είναι πρόβλημα, αλλά μέρος της λύσης του. Τα μοντέλα όμως αυτά έχουν και απαιτήσεις για τις οποίες το δικό μας σύστημα είναι τελείως απροετοίμαστο.
Η ΜΕ στη χώρα μας  πάσχει τόσο από έλλειψη και σωστό καταμερισμό των κονδυλίων, όσο και από προγράμματα σπουδών και αξιολόγηση. Το πελατειακό κράτος πιεζόμενο από τα συνδικάτα διέθετε τα κονδύλια στους διορισμούς εκπαιδευτικών και όχι στην πραγματική εκπαίδευση.   Ας μας πουν οι συνδικαλιστές πόσοι από τους πανάκριβους διαδραστικούς πίνακες, με τους οποίους εξοπλίστηκαν τα σχολεία πέρυσι, δούλεψαν έστω και μια φορά. Ας μας πουν πόσα από τα πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια φυσικών επιστημών των Λυκείων, εργάζονται τουλάχιστον για τις υποχρεωτικές ασκήσεις. Όμως, κάθε εργαστήριο έχει και από ένα υπεύθυνο καθηγητή ο οποίος έχει μείωση ωραρίου 3 ώρες εβδομαδιαίως. Οπότε ένα παλιός που έχει πρόγραμμα 16 ωρών και γίνεται συνήθως υπεύθυνος εργαστηρίου, δουλεύει 13 ώρες την εβδομάδα. Καλό ακούγεται ε; Ελλάς το μεγαλείο σου………

3. Το ωράριο των καθηγητών
Δεν χρειαζόταν να μας το πει ο ΟΟΣΑ και ο Α. Γκουρία. Το ξέραμε ότι οι Έλληνες καθηγητές εργάζονται λιγότερο από τους άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους τους και αμείβονται χειρότερα. Είναι και αυτό μια ελληνική κατάκτηση. Ο στόχος εξάλλου του κινήματος ήταν πάντοτε αυτός. Λιγότερη δουλειά στο σχολείο, γρήγορη επιστροφή στο σπίτι και το απόγευμα έχει ο θεός. Και με τόση δουλειά δεν μπορούσε στα σοβαρά να ζητά κανείς περισσότερα χρήματα. Δυστυχώς και αυτό το παρτάκι φαίνεται ότι τελειώνει. Κάποια στιγμή τα κόλπα με τους αποσπασμένους και τις συγχωνεύσεις θα τελειώσουν και επειδή λεφτά δεν υπάρχουν για διορισμούς, θα αυξηθεί το ωράριο, ενώ ο μισθός ήδη έχει μειωθεί. Με 2 ώρες αύξηση εβδομαδιαίως, το υπουργείο κερδίζει μια θέση νέου ανά 8 παλιούς. Δηλαδή 23 ώρες την εβδομάδα  για τον κάθε νεοδιόριστο. Σε μια εποχή που η ανεργία καλπάζει, κλείνουν υπηρεσίες και συζητιούνται απολύσεις ΔΥ, το να αναγκαστείς να δουλέψεις 23 ώρες δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Όμως οι άγγελοι της καταστροφής έχουν διαφορετική γνώμη2.    

4. Θεσμοί αντισταθμιστικής εκπαίδευσης

Η κατάργηση της πρόσθετης διδακτικής στήριξης (ΠΔΣ) είναι ένα σκληρό φάουλ της παρούσας κυβέρνησης εις βάρος των κοινωνικά και οικονομικά αδυνάμων και δεν πρέπει να περάσει έτσι. Ο συνδικαλισμός δεν την είδε ποτέ με καλό μάτι και ποτέ δεν την υποστήριξε, απλά την ανέχτηκε, όσο το επιμίσθιο ήταν καλό.  Τώρα κόπτεται για την κατάργησή της. Στο παρελθόν η ΠΔΣ λειτούργησε συχνά ως τρόπος συλλογής μορίων των ημετέρων και παράκαμψης του ΑΣΕΠ, πράγμα που συνέβαλε στον μαρασμό της.  Προτείναμε να λειτουργήσει εκεί όπου τα παιδιά την έχουν πραγματικά ανάγκη με αυστηρό έλεγχο της ποιότητας διδασκαλίας, της τήρησης του ωραρίου και του αριθμού των μαθητών. Ακόμα, αν αυτό δεν γίνει δυνατό, προτείναμε να οργανωθεί η ΠΔΣ από τους Δήμους και οι καθηγητές ( διορισμένοι και αδιόριστοι) να εργάζονται εθελοντικά και χωρίς αμοιβή. Ήδη κάποιοι Δήμοι το κάνουν. Εφόσον το σχολείο δεν εκπληρώνει τους στόχους του και οι μαθητές του χρειάζονται πρόσθετη βοήθεια, το κράτος είναι υποχρεωμένο να την παρέχει. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει διάθεση και συνεργασία για να βρεθούν και να εφαρμοστούν.



Σχόλια

  1. Η σκαλα της γνωσης μου θυμιζει το "a stairway to the infinity". Δεν ειναι λογικο να μιλαμε για μεση εκπαιδευση, οταν προηγειται αυτη του δημοτικου κ.ο.κ. Αν η σκαλα του Γυμνασιου ειναι σαθρη κινδυνευουμε να πεσουμε απο ...το Λυκειο προς τα κατω.

    Προταση
    Να βρεθει επιζων συνεργατης του Παπανουτσου και σε περιπτωση αδυναμιας καλος γνωστης του εργου του και με μια ολιγομελη επιτροπη εμπειρογνωμονων(εως 11 ατομα)που να εχουν μελετησει καλα τα καλυτερα εκπαιδευτικα συστηματα παγκοσμιως για να παρουν σωστες ιδεες, να θεσουν τους στοχους ενος μακροπνου (λ.χ. δεκαετους) νεου εκπαιδευτικου συστηματος απο το νηπιαγωγειο εως την τριτη λυκειου.
    Να δωσει αυστηρες οδηγιες για τον σκελετο της υλης, δινοντας μεγαλη σπουδαιοτητα στην παιδευτικη διαδικασια,την ανακαλυψη και ανδειξη των ατομικων δεξιοτητων, την ομαδικη συνεργασια, στην κοινωνικοτητα, την αφοσιωση στους τεθεντες στοχους, στην ηδονη της ανακαλυψης και στην ικανοποιηση της επιλυσης ενος προβληματος και τελικα στην εκπαιδευση του τυπου "μαθαινω να μαθαινω"
    Μονον με τον τροπο αυτο δηλ. τον εκσυγχρονισμο του πλεον επιτυχημενου εκπ. συστηματος στην χωρα δηλ. του Παπανουτσου, που να ικανοποιει ταυτοχρονα τις αναγκες μετα απο 20 ετη (μεχρι τοτε θα μαθαινουμε ευκολα καθε καινουργιο απαραιτητο για την δουλεια μας η απο περιεργεια, εφοσον στο σχολειο εχουμε μαθει καλα πως να μαθαινουμε), θα ελπιζουμε οτι τα εγγονια μας θα ειναι πιο βελτιωμενα απο εμας που περασαμε 12 ετη μαθαινοντας να μαθαινουμε, ασχετα αν τελεισαμε με 16,5 το δημοσιο 6ταξιο Γυμνασιο και πηραμε PhD σε 3 ετη η τελεισαμε το υπερεπαρκες τοτε 6ταξιο Γυμνασιο μολις με 13,5 και δεν ειχαμε την οικονομικη δυνατοτητα η βαριομαστε να δωσουμε εισαγωγικες για χαμηλοβαθμα ΑΕΙ η τα ΚΑΤΕΕ.
    Υπονοειται οτι θα πρεπει να υπαρχει:
    παγιος τροπος αυστηρης αλλα δικαιης βαθμολογησης, με αριστα το 17, μεταξεταστεους κ.λπ., ωστε καθε τιτλοποιημενο σκαλοπατι γνωσης να εχει πραγματικη αξια χρησης για τον κομιστη και την κοινωνια και να μην αποτελει ενα ακομη "χαρτι".
    συνεχης και εκτεταμενος ελεγχος δεξιοτητων, ωστε οι προικισμενοι σε διαφορους τομεις να οδηγουνται και στις αντιστοιχες κατευθυνσεις, εφοσον οι μαθητες το επιθυμουν (προτυπα, μουσικα, καλλιτεχνικα, τεχνικα, αθλητικα,.... γυμνασια και λυκεια)με αντιστοχιες εξετασεις δεξιοτητων.

    Ενα ερωτημα εχω . Ποσοι απο τους εκπαιδευτικους εχουν απομεινει πλεον(αυτοι/αυτες πανω απο 50)που να γνωριζουν το συστημα Παπανουτσου (μαθαινω να μαθαινω);\
    Κι αλλο ενα: πως να πεισεις την ελληνικη οικογενεια οτι ενας αποφοιτος αγροτικου λυκειου που καλλιεργει και εξαγει, ενας αξιοπιστος υδραυλικος η εργοδηγος, μια καλη κομμωτρια η μοδιστρα, ενας σωστος οδηγος λεωφορειου ειναι καλυτερος απο εναν ανεργο αποφοιτο ΑΤΕΙ που στην χειροτερη (και ελπιζω τελευταια) περιπτωση φετος εισηχθει με 3 εως 6 αν ειναι πολυτεκνος;

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. για αλλη μια φορά με κάλυψες εντελώς με τις απόψεις σου...
    μακάρι να είχαν την ίδια άποψη και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους σου... κάποιοι δε από αυτούς τους βολεμένους, αραχτούς, κομματικούς παραγοντίσκους των πελατειακών σχέσεων,γραφειοκράτες κ.λ.π. όχι μόνο δεν θα έπρεπε να διδάσκουν αλλά να μην περνούν ούτε καν έξω από σχολείο...
    βέβαια το "ψαρι βρωμάει από το κεφάλι.." και όπως σαφώς αναφέρεις "Η πολιτεία είναι αυτή που έχει την κύρια πολιτική ευθύνη για ένα σύγχρονο δημόσιο σχολείο που θα δουλεύει νόμιμα και αποδοτικά προς όφελος των μαθητών και των μαθητριών..."
    ας ελπίσουμε πως όλη αυτή η κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών θα μας βοηθήσει να αλλάλουμε τρόπο σκέψης και εργασίας...

    ez

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά και άγια όλα αυτά, με τα περισσότερα εκ των οποίων συμφωνώ. Υπάρχουν όμως κι άλλα εξίσου σημαντικά. Όπως η διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού με το οποιοδήποτε κόστος. Προκειμένου να μη "χαλαστούν" οι πάσης φύσεως ειδικότητες που μέχρι πέρυσι καλοπερνούσαν με 10-12 ώρες διδασκαλίας για δεκαετίες και δε μιλούσε κανείς, τώρα "συμπληρώνουν" ωράριο με β' αναθέσεις (κυρίως την Ιστορία ή ακόμα και τα Μαθηματικά, τη Φυσική ή άλλα) χωρίς επιμόρφωση, χωρίς τη γνώση σύγχρονων διδακτικών μεθόδων και προσεγγίσεων, μόνο και μόνο να συμπληρώνουμε το "ωραριάκι" μας, να κάνουμε τη δουλίτσα μας, να μη χάσουμε τη θεσούλα μας (τα υποκοριστικά δεν είναι τυχαία). Κι όλα αυτά με τη φαρδιά πλατεία σφραγίδα των ΠΥΣΔΕ, στα πλαίσια της συναδελφικής αλληλεγγύης και για να μη χάσουν οι συνάδελφοι τη βολή τους, να μη μετακινηθούν για τη συμπλήρωση ωραρίου, χάνονται ολόκληρα λειτουργικά ή ακόμα και οργανικά κενά και δεν ιδρώνει κανενός το αυτί. Κανείς όμως δε μιλά για την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας, για το πώς σβήνουμε με σφουγγάρι ή γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας όλα αυτά τα μεγαλόπνοα περί νέου σχολείου και καινοτόμων δράσεων και διδακτικών προσεγγίσεων, αφού κάποια μαθήματα διδάσκονται από οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτούς που τα σπούδασαν, τα εξέλιξαν και τα υπηρετούν με επιτυχία για πολλά χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξεχασα και ο θεμα του προσωπικου. Οπως και οι γιατροι που κανουν ειδικοτητα μετα απο 5 εως 7 ετη απο την ληψη πτυχιου, ετσι και οι εκπαιδευτικοι- ακομη και της γενιας μου- διοριζονταν σε μεγαλη ηλικια (35 εως 40) αφου ειχαν κανει τις επιλογες ζωης τους (μερικοι ηταν ανωριμοι ακομη και σε μεγαλη ηλικια για το επαγγελμα του εκπαιδευτικου μεσης εκπαιδευσης).
    Οι δικοι μας καθηγητες μ.ε.(τελειωσα 1973) ασχετως χαρακτηρα ηταν δημοσιοι λειτουργοι με παθος για το μαθημα τους. Ποσα μας εμαθαν! Καθως περνουν τα χρονια, ακομη και τους πιο στριφνους τους θυμαμαι με αγαπη, τους τελευταιους με συμπαθεια.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλοι, σωστές οι παρεμβάσεις σας και χρήσιμες. Να σας υπενθυμίσω ότι ακολουθεί και 2ο μέρος με τις γενικές διαπιστώσεις και την πολιτική, κατά τη γνώμη μου, ουσία της κατάστασης.
    Μια πρώτη αναφορά στα σχόλια.
    @ez
    Οι κομματικοί παράγοντες δεν υπάρχουν μέσα στα σχολεία. Είναι αποσπασμένοι και λουφάζουν. Διευθύνουν όμως και οργανώνουν τις μεταρρυθμίσεις ( τρομάρα τους) με όλες τις καταστροφικές συνέπειες. Όμως το σχολείο λόγω της φύσης της δουλειάς, μπορεί να δουλέψει έξω και χωρίς αυτούς. Είναι θέμα διευθυντή και μιας ομάδας 5-10 δασκάλων που γουστάρουν τη δουλειά τους και σας πληροφορώ ότι το κάνουν. Αλλά δεν είναι αυτοί που δίνουν το γενικό τόνο, προφανώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε, νομίζω ότι το θέμα θίγεται, έστω και όχι ενδελεχώς. Αν αρχίσω να τα γράφω όλα όσα συμβαίνουν........Δίκιο έχεις. Μέσα σε μια λογική να μην δυσκολευτεί η ζωή του συναδέλφου, και πάει και σε ένα άλλο σχολείο,χάνονται τσάμπα χρήματα, εις βάρος της εκπαίδευσης. Το πελατειακό κράτος καλά κρατεί και θα κρατεί μέχρι να διαλυθούν τα πάντα.
    Αφώτιστε
    Συνάντησα και συναντώ ανθρώπους 40-50 χρονών και βάλε, συνήθως πρώην φροντιστές με φοβερό κέφι για δουλειά, όπως και νέα παιδιά με γνώσεις και σύγχρονα εφόδια που κάνουν παπάδες. Αλλά μέσα σε ένα συνολικά στρεβλό σύστημα χάνονται. Θέλει πολιτική πυγμή και άποψη για να δουλέψουν οι θεσμοί και πάνω απόλα θέλει να πας κόντρα στην πελατεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σπύρος Τσαλαβούτας9 Σεπτεμβρίου 2011 στις 2:23 π.μ.

    Άσχετη ερώτηση αλλά δεν είχα πού αλλού να την απευθύνω: με το Forum Έρευνας και Διαλόγου για την Εκπαίδευση τι θα γίνει φέτος; Θα ξαναβρεθούμε ή αυτό ήταν και πάει; Γιατί ούτε διάλογο μέσω e-mail βλέπω πλέον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Leo και αλλες εκπαιδευτικες δυναμεις

    Μου φαινεται οτι τα προβληματα παιδειας δεν μπορει να επιλυθουν απο τους ιδιους τους εκπαιδευτικουυς.
    Εδω η κατασταση ειναι στο κοκκινο (αριστουχοι σχεδον αγραμματοι, λειτουργικα αναλφαβητοι, πονηρο χαϊδεμα αυτιων σε εφηβους και γονεις οτι δηθεν η νεα γενια ειναι καλυτερη απο την προηγουμενη , παραμορφωση της κωδωνοειδους καμπυλης της κανονικη κατανομης ικανοτητων/προσπαθειας προς τα δεξια, ισοπεδωση, μετριοκρατια και αποστηθιση,...).
    Απαγορευση ενος πλεονεκτηματος του ελληνα , της κριτικης σκεψης. Φανταστειτε οτι συμφοιτης μου και καθηγητης στο ΕΜΠ, κατηγορειται απο τους φοιτητες του οτι τα θεματα απαιτουν κριτικη σκεψη!!!
    Γραφω κι εσεις ασχολειτε με τα εσωτερικα σας θεματα που ειναι δευτερευοντα.

    Το επιπεδο της παιδειας μας ειναι αρκετα χαμηλο.Πασχει κυριως στον τροπο διδασκαλιας και βαθμολογησης στους μαθητες εως 15 ετων.

    Επαναλαμβανω τα κυρια σημεια της χθεσινης παρεμβασης μου και καλο ειναι να αναπτυχθει σχετικος διαλογος.

    Προτεινα μια ολιγομελη επιτροπη εμπειρογνωμονων(εως 11 ατομα)που να εχουν μελετησει καλα τα καλυτερα εκπαιδευτικα συστηματα παγκοσμιως για να παρουν σωστες ιδεες, να θεσουν τους στοχους ενος μακροπνοου (λ.χ. δεκαετους) νεου εκπαιδευτικου συστηματος απο το νηπιαγωγειο εως την τριτη λυκειου.
    Η επιτροπη να δωσει αυστηρες οδηγιες για τον σκελετο της υλης, δινοντας μεγαλη σπουδαιοτητα στην παιδευτικη διαδικασια,την ανακαλυψη και ανδειξη των ατομικων δεξιοτητων, την ομαδικη συνεργασια, στην κοινωνικοτητα, την αφοσιωση στους τεθεντες στοχους, στην ηδονη της ανακαλυψης και στην ικανοποιηση της επιλυσης ενος προβληματος και τελικα στην εκπαιδευση του τυπου "μαθαινω να μαθαινω"

    Υπονοειται οτι θα πρεπει να υπαρχει:
    παγιος τροπος αυστηρης αλλα δικαιης βαθμολογησης, με αριστα το 17, μεταξεταστεους κ.λπ., ωστε καθε τιτλοποιημενο σκαλοπατι γνωσης να εχει πραγματικη αξια χρησης για τον κομιστη και την κοινωνια και να μην αποτελει ενα ακομη "χαρτι".
    συνεχης και εκτεταμενος ελεγχος δεξιοτητων, ωστε οι προικισμενοι σε διαφορους τομεις να οδηγουνται και στις αντιστοιχες κατευθυνσεις, εφοσον οι μαθητες το επιθυμουν (προτυπα, μουσικα, καλλιτεχνικα, τεχνικα, αθλητικα,.... γυμνασια και λυκεια)με αντιστοχιες εξετασεις δεξιοτητων.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο Βενιος Αγγελλοπουλος συμφωνει οτι στο εκπαιδευτικό μας σύστημα το ζητούμενο είναι, ..., η απομνημόνευση και η αναπαραγωγή της γνώσης, όχι η οργάνωση της σκέψης.

    Αποσπασμα συνεντευξης του Β.Α.


    Δεν θα πρέπει να ανέβει η ποιότητα των σπουδών, και με ποιο τρόπο;

    Σίγουρα, αλλά όχι με τον τρόπο που επιχειρείται. Σε όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα το ζητούμενο είναι, εδώ και δεκαετίες, η απομνημόνευση και η αναπαραγωγή της γνώσης, όχι η οργάνωση της σκέψης. Κυριαρχεί η επιφανειακότητα και όχι η δόμηση της γνώσης. Όλες οι αλλαγές που έχουν γίνει ήταν τεχνικές μετατροπές του εξεταστικού συστήματος με παράλληλη υποβάθμιση της διδασκαλίας (κατάργηση της Ευκλείδειας Γεωμετρίας, χρήση των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής για την πρόσληψη των εκπαιδευτικών και άλλα πολλά). Η σημερινή τάση εντείνει την υποβάθμιση σπουδών και πτυχίων: διευρύνει τα γνωστικά αντικείμενα αντί να εμβαθύνει (για να υπάρξει διεπιστημονικότητα -νέα λέξη της μόδας- πρέπει να υπάρχει συγκρότηση σε κάθε επιστήμη χωριστά). Κι από την άλλη, εξατομικεύει τη διαδρομή του κάθε φοιτητή, χρησιμοποιώντας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας –την ελευθερία του καταναλωτή- η οποία θα εξελιχθεί επίσης και σε εξατομικευμένη επιβολή διδάκτρων.

    Για να αναστραφεί αυτή η πορεία δεκαετιών, που οδηγεί τη χώρα σε μια πνευματική γενοκτονία, και μάλιστα επιταχυνόμενη, δεν αρκούν τα αποσπασματικά μέτρα που παίρνει κάθε κυβέρνηση και που αλλάζουν στον επόμενο μετασχηματισμό. Χρειάζεται συστηματική προσπάθεια, που η εξουσία δεν θα καταβάλει, και που μόνον κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να προωθήσουν, μέχρι τουλάχιστον να υπάρξει ένα αντίστοιχο πλειοψηφικό ρεύμα. Χρειάζεται, μέσα και έξω από το σχολείο, αγώνας εναντίον των στερεοτύπων, δουλειά με τα παιδιά για την ανάπτυξη της γλώσσας, της σκέψης, της φαντασίας και της έκφρασης. Και προφανώς αυτό δεν γίνεται με αποφθέγματα του τύπου «το αντίδοτο της παπαγαλίας είναι η ψηφιοποίηση», όπως αποφάνθηκε ο πρωθυπουργός μας πέρσι στους Δελφούς. Και ούτε μπορεί η κατάσταση στην Παιδεία να αλλάξει προς το καλύτερο και στα υπόλοιπα να μένουμε στα ίδια και χειρότερα.
    Για περισσοτερα στο
    http://venios.wordpress.com/2011/04/19/

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία