Αλλάζει κάτι στην πολιτική της ΔΗΜ.ΑΡ;

Επιτέλους η ηγετική ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ δείχνει να κατάλαβε ότι οι στρογγυλές, σαν κουλούρια, ανακοινώσεις - παρεμβάσεις  δεν αποτελούν αξιόπιστο μπούσουλα για μια ριζοσπαστική και όχι απλά αβλαβή, διέλευση στο σημερινό πολιτικό τοπίο. Και το κατάλαβε,  αφού είδε και μέτρησε τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιδράσεις. Κατάλαβε, ότι για να κάνεις πολιτική θα πρέπει να σπάσεις και αυγά, θα πρέπει και να ρισκάρεις, ειδικά όταν είσαι ένα νέο κόμμα, με μεγάλο συνασπισμένο παρελθόν.

Έτσι αποφάσισε να μιλήσει τολμηρά για την υπόθεση της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, με επερώτηση στη βουλή.

«Με αφορμή την εξαίρεση των χώρων άσκησης θρησκευτικής  λατρείας από την καταβολή του έκτατου τέλους ακίνητης περιουσίας, επανέρχεται το αίτημα για την παύση των φοροαπαλλαγών της Εκκλησίας. Χωρίς να παραγνωρίζουμε το πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, τη στιγμή που χιλιάδες Έλληνες πολίτες βιώνουν τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας, τα εισοδήματα της Εκκλησίας εξακολουθούν να είναι στο φορολογικό απυρόβλητο».  

Απέφυγε βέβαια να επαναφέρει το επίκαιρο όσο ποτέ αίτημα του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος. Αλλά και εκείνο το «Χωρίς να παραγνωρίζουμε το πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας,» τι το ήθελαν οι ερωτώντες; Ποιο πνευματικό έργο μπορεί να έχει ένας κατεξοχήν, ιδεολογικά σκοταδιστικός, πολιτικά ακροδεξιός και οικονομικά αδιαφανής,  αδηφάγος μηχανισμός και γιατί πρέπει να μην το παραγνωρίζει ένα αριστερό κόμμα, δεν το καταλαβαίνω. Αλλά ας είναι. Η επερώτηση ήταν και εύστοχη και χρήσιμη.

Σήμερα η ΔΗΜ. ΑΡ μίλησε ακόμα πιο τολμηρά αλλά και δίκαια για την υπόθεση της υπέρογκης βουλευτικής ασυλίας και της επιδότησης των κομμάτων.

Συγκεκριμένα ο Φώτης Κουβέλης δήλωσε:

«Οι έλληνες βουλευτές είναι βουλευτές μιας χώρας που η κοινωνία της δεινοπαθεί. Πρέπει να μειωθεί αποφασιστικά η βουλευτική αποζημίωση και να καταργηθεί η αποζημίωση για τη συμμετοχή στις επιτροπές της βουλής. Να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται όπως όλοι οι έλληνες πολίτες, μόνο από τον επαγγελματικό ασφαλιστικό τους φορέα. Πρέπει να περικοπεί δραστικά η κρατική επιχορήγηση στα κόμματα. Οι περικοπές αυτές είναι βέβαιον ότι δεν αποτελούν πανάκεια για την αντιμετώπιση της κρίσης. Έχουν, όμως, έντονο το συμβολισμό για μια κοινωνία που στενάζει από τα βάρη.»

Ελπίζουμε οι δύο αυτές ανακοινώσεις να συνοδευτούν και με άλλες πιο τολμηρές και αιχμηρές παρεμβάσεις στα πολιτικά μας πράγματα. Να τολμήσει επιτέλους να τοποθετηθεί υπέρ του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, χωρίς να φοβηθεί το πολιτικό κόστος. Είναι  αισθητά περισσότεροι αυτοί που θα χειροκροτήσουν μια τέτοια στάση, από αυτούς που θα την καταδικάσουν. Η απελευθέρωση της αγοράς μπορεί να  είναι ένα άμεσο μέτρο χτυπήματος της ανεργίας  και συνεπώς και δίκαιο είναι και ορθολογικό. Αλλά και ιδεολογικά, θα σηματοδοτήσει τη θέληση μιας μικρής μερίδας του πολιτικού συστήματος, να αλλάξει κάτι, έστω και λίγο, στη χώρα αυτή.

   

Αυτό που θα πρέπει να επανεξετάσει η ΔΗΜΑΡ, είναι τη στάση της απέναντι στο νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Φαντάζομαι ότι, καθώς περνάει ο χρόνος, αντιλαμβάνεται το ρόλο που παίζουν οι πρυτάνεις και όλο αυτό το σύστημα διοίκησης και παραδιοίκησης των ΑΕΙ. Φαντάζομαι να συνειδητοποιεί ότι, η λυσσαλέα αντίδραση απέναντι στο νόμο δεν έχει δημοκρατικά και εκπαιδευτικά ελατήρια, αλλά καθαρά συντεχνιακά,  που έχουν να κάνουν με το σύστημα νομής της εξουσίας και τα παγιωμένα συμφέροντα. Ήδη αναπτύσσεται ένα κίνημα « για ανοικτές σχολές» που συσπειρώνει δάσκαλους και φοιτητές, ανατρέπει τις πλειοψηφίες των κομματικών παρατάξεων και παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος στις δυνάμεις της βίας και της έκπτωσης. Η ΔΗΜ.ΑΡ έχει χρέος, ως αριστερά της ευθύνης, να βγει και να υποστηρίξει ανοικτά και επίσημα  το κίνημα αυτό. Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα, ο αντίπαλος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση με τις άστοχες και άδικες επιλογές της. Είναι  και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες στο όνομα, είτε της δημοκρατίας, είτε του αριστερισμού προσπαθούν να βυθίσουν τη χώρα στο κόσμο της βίας και να τη στείλουν στον τάφο  πριν την ώρα της.