Νοσταλγός της παλιάς "σοσιαλιστικής" Ελλάδας

Σε μια αποστροφή του λόγου του ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι νοστάλγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το λεγόμενο και κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, για τους εραστές του. Και δεν είναι ο μόνος. Μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας νοσταλγεί τόσο αυτό, όσο και τις όμορφες, «σοσιαλιστικές» ημέρες του. Και δεν έχει άδικο. Οι μεγαλόσχημοι οικονομικοί παράγοντες νοσταλγούν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ, τα δημόσια έργα «αέρα-πατέρα», τις αγορές του αιώνα. Οι αγρότες νοσταλγούν τις ημέρες που ζύγιζαν βρεμένο το μπαμπάκι και περνούσαν τα ίδια 50 πρόβατα 20 φορές μπροστά από τους κουτόφραγκους και αυτοί έγραφαν 1000 και πλήρωναν τα ανάλογα. Νοσταλγούν τις ημέρες που η χώρα είχε τόσα ελαιόδεντρα όσα έφταναν για να καλύψουν κάθε σπιθαμή της επικράτειας, όχι μόνο της ξηράς αλλά και της θάλασσας. Ήταν οι μέρες των επιδοτήσεων.

Ο απλός κόσμος νοσταλγεί τις μέρες που φορτηγά ξεφόρτωναν καρέκλες έξω από τα υπουργεία για να μη στέκονται όρθιοι οι ημέτεροι διορισμένοι. Ήταν τότε που τους έπαιρναν από το μαντρί με μισή παντόφλα, τους κατέβαζαν στην πόλη, τους περνούσαν από την εθνικοτοπική και την κλαδική και τους πάρκαραν στην τράπεζα, στον οργανισμό, στο υπουργείο. Μετά από λίγα χρόνια ήταν σύμβουλοι και διευθυντές, είχαν θέσεις ευθύνης. Ήταν τότε που με απολυτήριο τριών τάξεων γυμνασίου και ένα πτυχίο σχολής εργοδηγών, βρισκόσουν «καθηγητής» σε τεχνικό λύκειο.

Από τα κόκαλα που έπεφταν από το τραπέζι των αρχόντων, όσοι ήθελαν και μπορούσαν,  κάτι άρπαζαν και λίγδωναν το άντερό τους. Όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Συλβάνο, Ιταλός, που ζει 30 χρόνια στην Ελλάδα, η πρώτη φράση που έμαθα στα ελληνικά ήταν, « μη σε νοιάζει, έχω δικό μου άνθρωπο». Τι να έκαναν οι άνθρωποι;

Δίπλα τους ανάσανε βαριά από τα βάρη και τη δουλειά η άλλη Ελλάδα. Η σιωπηλή Ελλάδα της εργασίας. Αυτή που δεν είχε δικό της άνθρωπο, αλλά μονάχα τα χέρια και το μυαλό της. Όταν ο Τσοβόλας τα έδινε όλα, αυτοί κοιτούσαν τα επιδόματα να περνούν και γυρνούσαν στη δουλειά τους, στα χρέη και τις έγνοιες τους.

Η Ελλάδα εκείνη έχει ακόμα τρανταχτούς εκπρόσωπους στα πολιτικά πόστα. Είναι όλοι αυτοί που καμώνονται τους σωτήρες και τους εκσυγχρονιστές και πασχίζουν να σώσουν, όχι το σύνολο, αλλά εκείνους τους παλιούς ευνοημένους, τους δικούς τους. Στριμωγμένοι ανάμεσα στους δανειστές και στους πελάτες, με τη βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια τους, πανικόβλητοι και κάθιδροι, θεσπίζουν βάρβαρα μέτρα επί δικαίων και αδίκων και εκλιπαρούν για συναίνεση.

Δυο χρόνια τώρα δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν φύλλο πορείας. Όχι γιατί είναι ανίκανοι, αλλά γιατί δεν ξέρουν άλλο είδος πολιτικής από το μοίρασμα προνομίων και επιδομάτων στους ψηφοφόρους και στους δυνατούς. Στους δικούς τους.

Δυο χρόνια τώρα, δεν βρίσκουν τρόπο να μαζέψουν τους φόρους, να περιορίσουν τη σπατάλη, να κόψουν τις μίζες και το λάδωμα, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να βάλουν χέρι στις ΔΕΚΟ, να πουλήσουν ότι μπορούν και πρέπει, να κάνουν κάτι με την εκκλησία, να κάνουν μια βιώσιμη συμφωνία με τους δανειστές.

Δεν είναι νεοφιλελεύθεροι. Πολιτικοί είναι, ενός φαύλου πολιτικού συστήματος που έμαθε να πολιτεύεται με δανεικά και να μετρά το πολιτικό κόστος. Δεν είναι θιασώτες της υγιούς επιχειρηματικότητας, αλλά εκείνης της κρατικοδίαιτης από την οποία έχουν να περιμένουν διάφορο. Δεν είναι θιασώτες ενός κράτους δικαίου, αλλά εκείνου του κράτους που πουλά εξυπηρετήσεις με αντάλλαγμα ψήφους. Δεν είναι ευρωπαϊστές, αλλά έβλεπαν και βλέπουν την Ευρώπη ως την αγελάδα από την οποία θα μπορούσαν αενάως να αρμέγουν.

Έχει η Ελλάδα και άλλους εκπροσώπους εκείνου του παλιού ΠΑΣΟΚ, τους λεγόμενους και κοινωνιστές, που απελευθερώνονται από το κόμμα τους και ρέπουν προς τον «αντισυστημισμό». Είναι αυτοί που υπόσχονται επιστροφή στην παλιά «σοσιαλιστική» Ελλάδα, των «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και «βυθίσατε το Χόρα». Πατριώτες, αγανακτισμένοι και αντιμνημονιακοί. Είδαν φως και βγήκαν από το ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας την είσοδο στη βουλή. Αν δεν τα καταφέρουν θα ξαναμπούν. Επισκέπτονται τα γραφεία της Αριστεράς και διαπραγματεύονται συμμαχίες και  μέτωπα, ανασυγκροτήσεις και κινήματα. Είναι τόσο σοσιαλιστές, όσο και ο προπάτοράς τους. Μαζί τους φέρνουν  «αδικημένους» ραντιέρηδες, και παλιούς ξεπεσμένους πρασινοφρουρούς. Φέρνουν όμως και έναν απλό κόσμο που δεν καταλαβαίνει ότι η χώρα βρίσκεται ήδη σε χρεοκοπία και νομίζει ότι με το να τους στείλει στη βουλή δυναμώνει τα κινήματα αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό.

Νομίζω ότι, καθήκον της όλης Αριστεράς είναι να τους κλείσει την πόρτα. Οι ομάδες αυτές λειτουργούν ως αναχώματα, που κρατάνε κόσμο εγκλωβισμένο στις πολιτικές του πελατειακού κράτους και της επίπλαστης ευδαιμονίας που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Δεν είναι προοδευτικά σχήματα, δεν ανήκουν στο σοσιαλιστικό χώρο, δεν ενδιαφέρονται για αριστερές ή μη μεταρρυθμίσεις, ούτε για τη σωτηρία της χώρας. Αναζητούν τρόπο να λύσουν το πρόβλημα της πολιτικής και οικονομικής τους επιβίωσης καθώς το πολιτικό σκηνικό ρευστοποιείται. Επιτέλους, η Αριστερά, αντισυστημική και ανανεωτική ας κοιτάξει να αρθρώσει ένα δικό της πειστικό λόγο με βάση την όποια ιδεολογία ασπάζεται και ας αφήσει κατά μέρος τις αθροίσεις των πιθανών ποσοστών. Εκτός και αν αναπολεί, όπως και ο Αλέξης, το παλιό ΠΑΣΟΚ και τα επιτεύγματά του και θέλει να του μοιάσει.

  Καλό είναι να μιλάνε όλοι με όλους, αλλά μερικές συναναστροφές έχουν ένα ιδιαίτερο πολιτικό πρόσημο που επηρεάζει αρνητικά. Είναι κακές, γιατί δίνει υπόσταση και πολιτικό βάρος στις δυνάμεις της έκπτωσης. Με ιδιαίτερη ανακούφιση άκουσα χτες ότι η ανανεωτική αριστερά δεν βλέπει πλέον το μέλλον της ντυμένο με παλτά. 

 Σε εποχές φτώχιας δεν λέει να πληρώσουμε για μοντελάκια, τα ρετάλια του παρελθόντος. Έτσι δεν είναι;