«Ανοιχτό μυαλό, ανοιχτό πανεπιστήμιο»




Οι δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης, αλλά και της οιονεί μεταρρύθμισης, το πάλεψαν και το παλεύουν. Οι πρώτες ανοικτά, οι δεύτερες στα μουλωχτά, να μείνουν τα πανεπιστήμια κλειστά, να πάνε πίσω, να καταρρεύσουν, να μείνουν όρθια μόνο τα συμφέροντα των συντεχνιών. Αυτό εξάλλου, οι ίδιες δυνάμεις μέσα και έξω από την κυβέρνηση, μέσα και έξω από την Αριστερά κάθε απόχρωσης, παλεύουν να κάνουν και για ολόκληρη την κοινωνία. Είναι οι στυλοβάτες του πελατειακού κράτους, οι μέντορες της διαπλοκής, οι εχθροί του λαού. Όμως κάθε δράση έχει και την αντίδρασή της. Από παντού ακούγονται μηνύματα αντισυσπειρώσεων,των φοιτητών και των καθηγητών τους που θέλουν να μείνει το πανεπιστήμιο ανοικτό, που θέλουν την κοινωνία να προχωρά μέσα από τις αντιφάσεις της. Η κοινωνία οργανώνεται μέσω του internet, ανατρέπει τις αποφάσεις των μειοψηφιών, ανοίγει τις σχολές και δίνει ελπίδες, μέσα στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών.
Ακολουθεί άρθρο του φίλου μας Ορέστη, πρωτεργάτη του αγώνα για ανοικτά πανεπιστήμια. (Leo)


του Ορέστη Καλογήρου από τα ΝΕΑ 16/11.2011

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στο ελληνικό πανεπιστήμιο θυμίζει τη χιλιοειπωμένη φράση του Αντόνιο Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει, ο καινούργιος δεν έχει ακόμη γεννηθεί». Μέσα στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης που έχει ζήσει η χώρα τα τελευταία χρόνια και εν μέσω μιας μεταρρυθμιστικής ερήμου ψηφίστηκε από 260 βουλευτές ένας σημαντικός νόμος, που αλλάζει το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Πριν από μερικές εβδομάδες είχα κάνει την πρόβλεψη ότι «όσοι φοβούνται, αλλά και όσοι εύχονται, πως η ψήφιση του νόμου θα οδηγήσει σε παρατεταμένη αναταραχή τα πανεπιστήμια, όπως το 2006, θα διαψευστούν. Αυτή τη φορά», έλεγα, «η πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και η κοινωνία, δείχνουν ότι δεν θα ανεχθούν απειροελάχιστες μειοψηφίες να ταλαιπωρήσουν το πανεπιστήμιο». Μήπως διαψεύστηκα εγώ; Θα προσπαθήσω να αποδείξω πως όχι.
Εδώ και δύο εβδομάδες, περίπου 250 τμήματα είναι υπό «κατάληψη». Η κατάσταση αυτή έχει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά των τελευταίων, τουλάχιστον, ετών. Οι αποφάσεις παίρνονται από το 5%-10% των φοιτητών-μελών των κομματικών στρατών, με απίθανες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και με πολλαπλή παραβίαση του καταστατικού των ίδιων των φοιτητικών συλλόγων, ώστε να εκπίπτουν σε οποιοδήποτε Μονομελές Πρωτοδικείο. Οι «καταλήψεις», πράξεις παράνομες, νεκρώνουν το πανεπιστήμιο, το μετατρέπουν σε έρημη χώρα και επιτείνουν την απαξίωσή του. Επικρατεί ένα κλίμα ζόφου και εγκατάλειψης. πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φοιτητές απειλούνται επειδή θέλουν, οι μεν να κάνουν τη δουλειά τους, οι δε να σπουδάσουν. Ομως όλα αυτά έχουν ειπωθεί πολλές φορές και είναι γνωστά.


Εκείνο που είναι πρωτόγνωρο είναι η αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας, τόσο των καθηγητών όσο και των φοιτητών. Καθώς πρυτάνεις, συνδικαλιστές και κατ' επάγγελμα αρνητές κάθε αλλαγής έχουν βραχυκυκλώσει τα θεσμικά όργανα των καθηγητών και των φοιτητών, πρωτοβουλίες αυθόρμητες, από τα κάτω, ξεφυτρώνουν παντού σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας με ένα σύνθημα: «Ανοιχτό μυαλό, ανοιχτό πανεπιστήμιο»! Οι πανεπιστημιακοί συγκεντρώνουν εκατοντάδες υπογραφές κάτω από κείμενα για τον σκοπό αυτόν. Ζητούν από τους θεσμικούς παράγοντες, και ιδιαίτερα από τους πρυτάνεις, να συμβάλουν στη διεξαγωγή των εξετάσεων, στην έναρξη των πανεπιστημιακών παραδόσεων, στην προστασία του σύνθετου εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου του πανεπιστημίου, αλλά και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την ομαλή υλοποίηση των νομικών τους υποχρεώσεων σε σχέση με τον νέο νόμο. Δηλώνουν ότι οι όποιες επιφυλάξεις ή/και αρνητικές εκτιμήσεις για τις πρόσφατες θεσμικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση δεν αποτελούν άλλοθι για τις συνθήκες ακαδημαϊκής εκτροπής, που υπονομεύουν το μέλλον των σπουδαστών και δυσφημούν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Οπως έγραψε ένας συνάδελφος στον εσωτερικό διάλογο του ΑΠΘ, «είμαστε, ίσως, μία από τις λίγες κατηγορίες εργαζομένων (στο Δημόσιο, για να μην ξεχνιόμαστε) που όταν βλέπουμε κατεβασμένα τα ρολά δυσανασχετούμε ή και οργιζόμαστε, και δεν κάνουμε επιτόπου μεταβολή ανακουφισμένοι που δεν θα δουλέψουμε».

Από την άλλη μεριά, οι φοιτητές οργανώνονται με τον τρόπο που ξέρουν. Σχηματίζουν ομάδες στα κοινωνικά ηλεκτρονικά δίκτυα, συντονίζονται με τα κινητά τους και συμμετέχουν με πρωτοφανείς αριθμούς στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους με στόχο να τερματιστούν οι καταλήψεις. Για παράδειγμα, στη Νομική του ΑΠΘ 420 ανεξάρτητοι φοιτητές κατόρθωσαν να ανατρέψουν την κατάληψη. Αλλού δεν τα καταφέρνουν για ελάχιστες ψήφους. Παντού όμως είναι αισθητή η παρουσία τους.

Πολλά έχουν να γίνουν ακόμη. Πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες τηλεφωνούν από το σπίτι και ρωτούν τις γραμματείες «πότε θα λήξει η κατάληψη». Η απογοήτευση συχνά μετατρέπεται σε αδιαφορία. Αλλά και ο φόβος για το μέλλον σε απελπισία. Η αλήθεια είναι πως η εποχή δεν είναι η καλύτερη για να εδραιωθούν και να δώσουν καρπούς οι μεταρρυθμίσεις. Οι έλληνες πανεπιστημιακοί καλούνται να υλοποιήσουν μια γιγάντια προσπάθεια για την ανάταξη των πανεπιστημίων, σε συνθήκες συνεχούς μισθολογικής συρρίκνωσης. Παρά τις κοινές δοξασίες, στην πλειονότητά τους ασκούν με συνέπεια ένα σύνθετο διδακτικό και ερευνητικό έργο, που γίνεται όλο και πιο δύσκολο σε συνθήκες οικονομικού στραγγαλισμού τόσο του εισοδήματος του μέσου πανεπιστημιακού όσο και της χρηματοδότησης της λειτουργίας των πανεπιστημίων. Από την άλλη μεριά, όμως, οι περισσότεροι καθηγητές και φοιτητές γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Το πανεπιστήμιο για να ζήσει και να δώσει αυτά που μπορεί πρέπει να μείνει ανοιχτό. Οι Κασσάνδρες εν τέλει θα διαψευστούν. Το πανεπιστήμιο και θα ανοίξει και θα ζήσει. Γιατί αυτό έχει επιλέξει η μεγάλη πλειοψηφία των καθηγητών και των φοιτητών. Και η κοινωνία είναι δίπλα τους.

Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής στο Tμήμα Φυσικής του ΑΠΘ

Δείτε και αυτό, ψηφίζω ανοικτή σχολή

Σχόλια

  1. Ζουμε την εποχη των τερατων, συνεχισε ο μακαριτης. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Zούμε την εποχή της αυτοοργάνωσης των μαζών ενάντια στα συμφέροντα ενός φαύλου πολιτικού συστήματος όλου του χρωματικού φάσματος. Μέσα στο φάσμα αυτό η αριστερά αντισυστημική και ανανεωτική έχει τη θέση που της αξίζει. Σιγά μην έλειπε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι παθαίνουν όλοι με τον Γκράμσι :P
    Είναι ίσως η συνηθέστερη "επίκληση στην αυθεντία" που συναντά κανεις σε κείμενα..

    Κατα τ ' άλλα κι εγώ πολύ ευχαριστήθηκα την αυτοοργάνωση των φοιτητών, έστω και μέσω facebook. Άλλωστε είναι οι αμέσως επόμενοι μετά τους "Αγανακτισμένους" που διαδραματίζουν έντονο πολιτικό ρόλο στις εξελίξεις.

    Πάνω που ήμουν και έτοιμη να κάνω join στη σελίδα των παιδιών (άλλωστε κι εγώ ανοιχτή τη θέλω τη σχολή μου, αλλά με κριτική και πολιτική ματιά απέναντι στους νόμους και τα τεκταινόμενα), βλέπω στο έγκριτο δελτίο ειδήσεων του star channel δύο κοπέλες με άψογο μακιγιάζ, νύχια, και βαθύ ντεκολτέ, να μην μπορούν να αρθρώσουν τον πιο απλό πολιτικό λόγο και να μην μπορούν κάν να μιλήσουν σωστά ελληνικά.

    Άφησα το "join" στο γκρουπάκι τους γι' αργότερα.
    Άκουσα τον Άρη Πρωτοσάλτε να λέει για τη συγκεκριμένη κίνηση : "ας αφήσουμε τα λουλούδια να ανθίσουν". Είναι επικίνδυνο το ότι τα "¨λουλούδια" δεν έχουν ούτε πολιτική άποψη, ούτε άρτια χρήση των ελληνικών, και ακόμη πιο επικίνδυνο ότι τους στηρίζουν δημοσιογράφοι των πιο λαϊκίστιων συνιστωσών της δεξιάς όπως ο Πρωτοσάλτε. Ας το σκεφτούμε λίγο κι αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. pandora καλησπέρα
    Αυτό είναι λυμένο εδώ και χρόνια. Βγαίνεις και λες πχ την άποψη Α και βγαίνουν ο κατατζαφέρης, η Πετρούλα, ο Στάλιν ή ο Πρωτοσάλτε και συμφωνούν μαζί σου. Πρόβλημά τους.Εσύ λες την άποψή σου. Οι σχολές ανοικτές είναι η ορθή λογική. Κλειστές δεν κάνουν απολύτως τίποτα, μόνο λουφάρουν οι καθηγητές και οι εργαζόμενοι. Στις ανοικτές σχολές μπορούν να συμβούν τα πάντα, στις κλειστές τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δε διαφωνώ... αλλά δε σχολίασα και μόνον αυτό ;-)
    Θα μου άρεσε τα συγκεκριμένα κινήματα να έχουν παρουσιάσει και πολιτικό λόγο... βγάλαν δυο χαζοβιόλες που δε μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο. Εκεί είναι το πρόβλημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. pandora
    Δεν τις είδα, αλλά φαντάζομαι αυτό που λες. Δεν έχουμε ως χώρα εμπειρία από τέτοια κινήματα από τα κάτω. Στη σοβιετικού τύπου δημοκρατία μας η πολιτική και ο συνδικαλισμός ασκείται από τις κομματικές νομενκλατούρες και τους μηχανισμούς. ΚΑι μόνο όμως η ύπαρξη αντίδρασης είναι σημαντική αλτερνατίβα. Οι καταστάσεις κρίσεις απελευθερώνουν δυνάμεις, που θα αναζητήσουν νέες μορφές οργάνωσης αλλά και διαφορετικό πολιτικό λόγο. Έχουμε δρόμο ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία