H εκδίκηση της ιστορίας



Παρατηρώ ότι τα φληναφήματα περί ανασύστασης του σοσιαλιστικού χώρου με το κοινωνικό αλλά και εκσυγχρονιστικό (για ξεκάρφωμα) ΠΑΣΟΚ συνεχίζονται. Δεν εκπλήσσομαι. Αυτή η "αριστερή" παρέα, με αυτήν την αντίληψη για την πολιτική και για τη χώρα δεν μπορεί παρά να βρίσκει  δεσμούς και πολιτικές ταυτίσεις  με τους χειρότερους από αυτούς που μας οδήγησαν έως εδώ. (Leo)


του Γ. Μαλούχου από το ΒΗΜΑ


Δυστυχώς, η ώρα της κρίσεως, έφτασε. Στο δραματικό «διάγγελμά» του, σύμφωνα με το οποίο για όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα φταίνε όλοι, ακόμα -αν είναι δυνατόν- κι η ελευθερία του λόγου (!), μα ουδόλως η κυβέρνηση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θυμήθηκε τον Τσόρτσιλ: το αίμα και τα δάκρια. Όμως, μια άλλη ρήση του Τσόρτσιλ θα ήταν πιο κατάλληλη αλλά τη λησμόνησε, καθώς θα έπρεπε να την απευθύνει στην κυβέρνηση της οποίας είναι αντιπρόεδρος: μπορείς να κοροιδεύεις λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι όλους για πολύ καιρό. Γιατί αυτό ακριβώς πράττει συστηματικά επί δύο χρόνια η κυβέρνηση Παπανδρέου: κοροιδεύει, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Είναι κάτι που δεν μπορεί να κάνει πια, υπό την άμεση απειλή της ολικής κατάρρευσης.

Γιατί πορεύθηκε έτσι τόσο καιρό; Επειδή οι άνθρωποι που κατεξοχήν δημιούργησαν όλο αυτό το κακό, δεν θα μπορούσαν και να το αποτινάξουν από τις πλάτες του τόπου. Θα έπρεπε πρώτα να ακυρώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί αυτοί μας έφτασαν ως εδώ, κυβερνώντας όπως κυβέρνησαν όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και δεκαετίες. Είναι αυτοί οι άνθρωποι. Όχι άλλοι. Και δεν θα υπήρχαν αν δεν είχαν κυβερνήσει έτσι: αν δεν είχαν κάνει το κράτος εργαλείο τους, δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους. Αυτό πουλούσανε επί δεκαετίες, για να γίνουν ότι έγιναν…
Δύο χρόνια τώρα, η κυβέρνηση επί της ουσίας, εμπαίζει τους πάντες. Εμπαίζει και τους «έξω», λέγοντας ότι κάνει πράγματα που στην πραγματικότητα δεν κάνει, εμπαίζει όμως, ακόμα χειρότερα, και τους «μέσα», καθώς με την επιμονή της να αρνείται να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο ιδίως των περί και μέσα στο κράτος δικών της ομάδων συμφερόντων, ισοπεδώνει ότι άλλο υπάρχει σε αυτή τη χώρα.

Κι έτσι, ενώ το δημόσιο ήταν αυτό που πτώχευσε, και που αδιαμφισβήτητα είναι τεράστιο, αντιπαραγωγικό και αδύνατο να υπάρχει σε αυτή τη μορφή σε ένα σύγχρονο δυτικό κράτος, για να μη θιγεί σε τίποτα σ’ αυτό και φωνάξουν οι κομματικοί συνδικαλιστές, στους οποίους όλη η δύναμη δόθηκε από τους ίδιους πολιτικούς που σήμερα υποτίθεται ότι «μαζεύουν» την κατάσταση, διαλύθηκε, πρώτα εκ βάθρων, ο ιδιωτικός τομέας. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας, ή, έστω, ότι είχε μείνει απ’ αυτόν. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Και, φυσικά, αυτό δεν οδηγούσε πουθενά. Γιατί; Επειδή δεν ήταν ο ιδιωτικός τομέας η αιτία του κακού. Ηταν ο δημόσιος, γέννημα θρέμμα, σάρκα απ’ τη σάρκα του ΠΑΣΟΚ, που δεν τόλμησε εδώ και δύο χρόνια να τον αγγίξει. Και που τώρα πρέπει να τα κάνει όλα μέσα σε πέντε μέρες.

Πρέπει κάποτε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όχι για να κοιτάξουμε στο παρελθόν, αλλά για να μπορέσουμε έντιμα να αντιμετωπίσουμε το τρομερά δύσκολο μέλλον.

Ποιος έκανε το δημόσιο αυτό που είναι σήμερα; Ποιος το μετέτρεψε σε όχημα «κοινωνικής», δήθεν, πολιτικής; Ποιος το κατέστησε μακράν τον μεγαλύτερο εργοδότη στη χώρα; Ποιος πολέμησε με λύσσα την ιδιωτική επιχείρηση, την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα; Ποιος έφερε την αποβιομηχάνιση; Ποιος εκδίωξε τις ξένες επενδύσεις;
Το κυριότερο: ποιος δημιούργησε και εγκατέστησε στο επίκεντρο της συνείδησης αυτού του λαού την κουλτούρα δεν δουλεύω, με ζει (πλούσια) και με προστατεύει για πάντα το κράτος; Ένα κράτος που, σήμερα, πέφτει, ακριβώς κάτω από αυτό το βάρος. Πότε όμως ξεκίνησαν και θέριεψαν όλα αυτά;

Ηταν μια μέρα του Οκτωβρίου του 1981 όταν όλα αυτά έγιναν η νικηφόρα σημαία της νέας Ελλάδας για να ανδρώσουν μια ολόκληρη γενιά που έφερε την καταστροφή.

Όταν έπεφτε η κυβέρνηση Ράλλη, άφηνε πίσω της τον τελευταίο πρακτικά ισοσκελισμένο προυπολογισμό με τα πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία, τώρα, με τόση αγωνία (και δικαίως) τα αναζητά η κυβέρνηση για να ζήσει η χώρα, αλλά δεν τα βρίσκει. Τότε καταγράφηκαν για τελευταία φορά.

Όμως, για το «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά έπρεπε να πέσουν στην πυρά. Επρεπε το δημόσιο για γίνει αυτό που έγινε, για να χωρέσει όλη την κομματική πελατεία, για να μετατραπεί στο μηχανισμό με τον οποίο οι «προοδευτικές» κυβερνήσεις διατηρούσαν και μεγιστοποιούσαν τη δύναμή τους, χωρίς δεύτερη σκέψη για το κακό που έκαναν στη χώρα.
Το «Θεσμικό» κόμμα και οι διαβόητες «κλαδικές» της πρώτης περιόδου του έγιναν κάτι σαν μικρά «σοβιέτ» ελληνικού τύπου, τα οποία ήλεγχαν τα πάντα. Αυτά έμαθαν έναν ολόκληρο λαό ότι δικαιούταν να πληρώνεται χωρίς να δουλεύει, ότι δικαιούταν να λαμβάνει σύνταξη στα 45 του, ότι κάθε επιχειρηματίας που ήθελε να προκόψει ο ίδιος και να δώσει έτσι και δουλειά σε κάποιους άλλους έπρεπε να τιμωρείται από τα γρανάζια της παντοδύναμης γραφειοκρατίας, ή, για να τα καταφέρει, έπρεπε να πληρώσει και να είναι αρεστός στην πολιτική εξουσία.

Τότε έγινε κανόνας ότι το κράτος μπορούσε όχι μόνον να γιγαντώνεται χωρίς όριο και χωρίς κριτήριο, αλλά και να ξοδεύει ατέλειωτα χωρίς να ρωτάει κανέναν, καθώς και να βρίσκεται παντοδύναμο απέναντι σε ότι δεν του άρεσε, τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομία.

Αυτή η λογική έχτισε όλα όσα ζούμε σήμερα. Και η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ότι, όλα αυτά, τα μετέτρεψε σταδιακά σε αξιακό σύστημα του ελληνικού λαού. Σε τέτοιο βαθμό δε, που αυτή η αδιανόητη αντίληψη κατάπιε πολύ γρήγορα το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου.

Οταν το 2004 η Νέα Δημοκρατία ήρθε στην εξουσία, δεν τόλμησε να κάνει αυτό που όφειλε. Γιατί; Επειδή, με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, θα έπρεπε να λειτουργήσει πλέον εναντίον όλης της κοινωνίας. Δεν θέλησε να σηκώσει το κόστος, τουλάχιστον σε σχέση με την αντίληψη για το ρόλο και τη λειτουργία του κράτους. Κι έτσι, η περίφημη «επανίδρυσή» του, ενώ η ανάγκη της διαπιστώθηκε, έμεινε στα λόγια και ο χρόνος χάθηκε. Η λογική, απλή: αφού αυτό είναι όλο το σύστημα, από πάνω μέχρι κάτω, αφού αυτή είναι η κοινή συνείδηση, ποιος να τρέχει τώρα να σπάσει αυγά;… Αντίθετα, όλο αυτό, τελικά, βόλεψε κι όλας…

Κι η αριστερά; Αυτή ακόμα πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να είναι ο μεγάλος εργοδότης. Μόνο που δεν μας λέει που θα βρει τα λεφτά γι αυτό…

Μην κοροιδευόμαστε άλλο. Αυτός ο λογαριασμός ήρθε να πληρωθεί σήμερα. Ο λογαριασμός μιας χώρας που όσο ζούσε, πριν το ’81, χωρίς τους αδιανόητους πακτωλούς των ευρωπαικών χρημάτων δωρεάν βοήθειας, πρόκοβε: δεν χρωστούσε, το βιωτικό της επίπεδο σταθερά, έστω και αργά, ανέβαινε, είχε παραγωγή αξιόλογη και ανταγωνιστικότητα με τα δικά της, ίδια μέσα.

Μιας χώρας που έχτισε το μοναδικό παράδοξο να αρχίσει να διαλύεται ακριβώς από την ώρα που ήρθαν τα πολλά λεφτά.

Η κυβέρνηση Ράλλη, και εκείνες του Κωνσταντίνου Καραμανλή πριν από αυτή, που έβαλαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ υπό τις ιαχές πολέμου του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, είχαν πετύχει μια υγιή οικονομία χωρίς να έχουν διαχειριστεί φράγκο από τα ευρωπαικά λεφτά.

Αντίθετα, εκείνες που τις ακολούθησαν, κυριολεκτικά πνίγηκαν στο ευρωπαικό χρήμα. Τι έκαναν με αυτό; Αντί να εκτοξεύσουν τη χώρα και να διασφαλίσουν το μέλλον της, δημιούργησαν αυτό που ζούμε σήμερα. Το βάφτισαν προοδευτικό κι έβαλαν στο στόχαστρο της εξόντωσης ως «φασίστα», εχθρό του λαού, όποιον προσπαθούσε να εξηγήσει που θα καταλήξουν όλα αυτά.

Η ιδεολογική τρομοκρατία μιας ολόκληρης γενιάς τέτοιων «υπηρετών του λαού», που όμως μέρα με τη μέρα τον κατέστρεφαν, έγινε η απόλυτα κυρίαρχη ιδεολογία αυτού του τόπου. Όχι μόνον στο κράτος: μπήκε μέσα στα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων. 


Αυτά ήταν που μας έφεραν στη σημερινή αποφράδα, ημέρα. Την ημέρα ενός λογαριασμού, που, τώρα, πρέπει πλέον να πληρωθεί.

Οι Γερμανοί μπορεί να παίζουν το δικό τους παιγνίδι, που, επί της ουσίας, έχει εντελώς άλλη ατζέντα και στόχευση. Όμως, αυτό, δεν αλλάζει όλα τα παραπάνω, τα οποία, φυσικά τα χρησιμοποιούν σήμερα για να σφίξουν τη χώρα σε μια φοβερή μέγγενη. Εμείς τους δώσαμε τα όπλα να μας μετατρέψουν σε αιχμή του δόρατος για το χτίσιμο μιας γερμανικής Ευρώπης. Και αυτό πράττουν.

Και, φυσικά, αγγίζει τα όρια της παράνοιας να πιστεύει κανείς ότι οι Γερμανοί βοήθησαν την Ελλάδα όλο αυτό το διάστημα: αντίθετα, την έριξαν, με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την κρίση, πιο βαθειά στο χάος και έβγαλαν και οι ίδιοι πολλά λεφτά από αυτό, ενώ αναμένουν ότι θα βγάλουν ακόμα περισσότερα. Την ίδια ώρα, με μοχλό το ελληνικό πρόβλημα, κατίσχυσαν πλέον πλήρως σε όλη την ευρωζώνη.

Όλα αυτά κλήθηκε να διαχειριστεί πριν από δύο χρόνια, σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, ο Γιώργος Παπανδρέου. Είπε, είπε, είπε, αλλά δεν έκανε: ήταν το «Θα» απ’ την ανάποδη. Υποσχέθηκε προσπάθεια, αλλά δεν την έκανε αληθινά. Εκανε τα εύκολα, αλλά όχι τα σημαντικά. Και γι αυτό μας έφτασε ως εδώ.

Και πώς, να κάνει; Δεν είναι και ο ίδιος και η κυβέρνησή του προιόν αυτού του συστήματος; Δεν είναι το ίδιο το σύστημα, στην καρδιά του; Οι υπουργοί του δεν έγιναν, οι περισσότεροι ότι έγιναν ακριβώς συμβάλλοντας ενεργά στο φαινόμενο;

Όμως, τώρα, όλα αυτά τελείωσαν, δια της βίαιης έξωθεν επιβολής. Και ο τρόπος που διαχειρίστηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου την κρίση, με δύο χρόνια ψέματα και κουβέντες αντί για έργα, τα κάνει όλα πολύ πιο αμφίρροπα και απίστευτα επώδυνα.

Τώρα, πρέπει να διώξει μέσα σε λίγες ημέρες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, δικαίους και αδίκους, από το τερατώδες δημόσιο. Τώρα που η ύφεση καλπάζει και που δουλειά δεν υπάρχει πουθενά. Τώρα, πρέπει να πουλήσει τη δημόσια περιουσία, που, εν τω μεταξύ, στα δύο αυτά χρόνια έχει πλήρως απαξιωθεί και καλείται να τη δώσει άρον άρον για ένα κομμάτι ψωμί – που αλλού, στους Γερμανούς φυσικά.

Αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όπως δεν θα μπορούσε και χωρίς την απόλυτα ιδιοτελή εθνικιστική γερμανική πρέσα. Γιατί απλώς, αυτό που έχουμε φτιάξει, δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να υπάρχει.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Που, τώρα εκδικείται. Και, ανεξάρτητα και από τη δόση, που απλώς θα σωρεύσει κι άλλο χρέος και θα δώσει ανάσα λίγων εβδομάδων, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί κάτι πια να σταματήσει αυτή τη φοβερή εκδίκηση.

Σχόλια

  1. ΠΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (ΜΑΣ;) –PLAN B
    (Σχεδίασμα αφηγηματικού δοκιμίου )
    Στη μνήμη Αποστόλου Σάντα, 5-5-2011

    Alfred Döblin (συγγραφεύς και ψυχίατρος), Berlin Alexanderplatz, (1929), Πρόλογος “Το επάγγελμα του γιατρού μου έδωσε μια ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς κακοποιούς, από δω άντλησα ορισμένα ενδιαφέροντα -και άξια να ειπωθούν- πράγματα. Κι όταν συναντούσα αυτούς τους ανθρώπους και πολλούς όμοιούς τους έξω, έβλεπα …, την κοινωνία μας, από ένα πολύ ιδιόμορφο πρίσμα : ….πως δεν υπάρχουν σαφώς καθορισμένα όρια ανάμεσα σ' αυτούς που είναι εγκληματίες και σ' αυτούς που δεν είναι, πως σε όλα τα δυνατά επίπεδα η κοινωνία ή καλύτερα αυτό που εγώ έβλεπα, ήταν ζυμωμένη με το έγκλημα…”
    [...]
    ΙV. Απρίλιος 2013

    “Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα : Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε καθόλου, που πήγε όλος αυτός ο πλούτος ; 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις, ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. …

    Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. …Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια….
    Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)

    Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις. Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις από ΦΠΑ. Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις ετησίως. Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο.

    Οι Έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. ….

    Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς, ιδιωτικά αεροπλάνα κλπ. [6] …..”

    “Εδώ και πολλά χρόνια το κράτος παρέχει απλόχερα σε κάθε ενδιαφερόμενο τις αποδείξεις της ανικανότητάς του, με διαδοχικές περαιώσεις, ρυθμίσεις ληξιπροθέσμων οφειλών, διακανονισμούς, φορολογική ασυλία για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων και ούτω καθεξής. Κάθε φορά εξαγγέλλεται ότι θα είναι η τελευταία φορά, κάθε φορά απειλούνται όσοι δεν προσέλθουν οικειοθελώς στις εφορίες «δι’ υπόθεσίν τους» με αυστηρούς ελέγχους. …κάτι σαν το παραμύθι με τον ψεύτη βοσκό.”

    Τουλάχιστον δέκα φορές από το 1974 έως σήμερα, οι κυβερνήσεις που είχαν ανάγκη από έκτακτα έσοδα, κάλεσαν τους φορολογούμενους σε περαίωση των εκκρεμών φορολογικών τους υποθέσεων. Αν δεν συμφωνούσαν οι φορολογούμενοι, υπήρχε πιθανότητα οι εφοριακοί να έβρισκαν όλο και κάποια παρατυπία και τελικώς να πλήρωναν περισσότερα. Άρα και οι μη εκπαιδευμένοι μαθήτευσαν -με κρατική φροντίδα- στην φοροαποφυγή και την φοροδιαφυγή. Ειδικά υπό συνθήκες επερχομένης οικονομικής κρίσης, με τις 2 τελευταίες διαδοχικές περαιώσεις(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) δόθηκε άφεση αμαρτιών στους φοροδιαφεύγοντες πληρώνοντας ένα μικρό ποσοστό της φοροδιαφυγής (στην 2η περαίωση ευτυχώς έθεσαν το όριο ακίνητης περιουσίας 400.000 ευρώ) αντί να ψηφίσουν αμέσως νόμο που να περιλαμβάνει ουσιαστικές και -άμεσης εφαρμογής διατάξεις- για φορολόγηση των εχόντων (έστω και με κλιμακωτό κεφαλικό φόρο επιτηδεύματος, προοδευτική αύξηση του συντελεστή Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας,....) .

    Αφωτιστος Φιλλελην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συνοπτικά, οι κυβερνήσεις των δυο κομμάτων εξουσίας έκαναν διαρκώς "λάθη" την τελευταία 30-ετία :
    1. Δεν είχαν άλλο σχέδιο από την μέγιστη παραμονή τους στην εξουσία
    2. Δεν διευκόλυναν/επιδότησαν τις επενδύσεις για πραγματική ανάπτυξη και εξαγωγές, αλλά την επιδότηση αμφίβολης αποτελεσματικότητας επενδύσεων και αγροτών για παραγωγή ασύμφορων, εικονικών ή για καταστροφή προϊόντων
    3. Ευνόησαν το "παρκάρισμα" πολλών υψηλόμισθων, χαμηλής μόρφωσης υπαλλήλων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ εις βάρος πολλών απόφοιτων ΑΕΙ υψηλών ικανοτήτων.
    4.Διατηρούσαν μεγάλες κρατικές δαπάνες και ελλειμματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς
    5. Τα ελλείμματα συσσωρεύονταν διαχρονικά ως κρατικό χρέος, με αποτέλεσμα συνεχή δανεισμό για εξυπηρέτηση ελλειμμάτων, παλαιοτέρων δανείων,….
    6. Δημιούργησαν κράτος με την υψηλότερη διαφθορά, μαύρη και γκρίζα οικονομία στην Ε.Ε., της τάξης του 40%.
    7. Δημιούργησαν ένα πλήρως αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο φορολογικό σύστημα με πλειάδα διατάξεων φοροαποφυγών, φοροαπαλλαγών και εξαιρέσεων για φυσικά και νομικά πρόσωπα σε συνεργασία με τον ΣΕΒ και τους συνδικαλιστικούς φορείς ελ. επαγγελματιών, που τώρα -εκ των υστέρων- σε συνθήκες ύφεσης αρχίζει να καταργεί, διατηρώντας τους διεφθαρμένους εφοριακούς.
    8. Δεν "ήθελαν" να γνωρίζουν την ακίνητη κρατική περιουσία, αφήνοντας μικρούς, μεσαίους και μεγάλους καταπατητές να αποκτούν δια χρησικτησίας και άλλων μεθόδων δημόσιες εκτάσεις.

    Για να δούμε αν μπορούμε να ελπίζουμε στα … κόμματα εξουσίας στη χώρα μας, θα πρέπει να μελετήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές καταβολές τους, την συνολική δημοκρατική συμπεριφορά τους και την προσφορά τους στον τόπο. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμματα με βαθιές κοινωνικές και οικονομικές καταβολές. Δεν υπήρξαν ποτέ κόμματα δημοκρατικών αρχών με μακρά δημοκρατική παράδοση. Είναι κόμματα ιδιοκτησίες των δημιουργών τους. Ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν επέστρεψε στη λογική της ΕΡΕ, αλλά έφτιαξε το δικό του σπίτι, όπως το ήθελε αυτός, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου δεν επέστρεψε στη λογική της Ένωσης Κέντρου, αλλά έφτιαξε και αυτός τη δική του ιδιοκτησία.

    Και τα δύο κόμματα δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας από τους δύο αυτούς πολιτικούς με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών τους στη λογική της ιδιοκτησίας. Γύρω από τους ιδιοκτήτες αναπτύχθηκε, με το πέρασμα του χρόνου, μια πολιτική ολιγαρχία από διάφορες οικογένειες, συγγενείς και παντός είδους φίλους και παρέες…. Τελικά τα κόμματα, αυτά, όπως ήταν φυσικό ως ιδιοκτησίες περιήλθαν στους κληρονόμους των ιδρυτών τους. Ως κύρια πολιτική πρακτική και τα δύο κόμματα εφάρμοσαν την πελατειακή λογική της εξαγοράς της ψήφου με διάφορα ρουσφέτια και διορισμούς, το καθένα με τον δικό του τρόπο.”

    Τελικά, ο θεσμός της βασιλείας, και των τίτλων ευγενείας (δούκας, μαρκήσιος, κόμης, υποκόμης, βαρόνος,…) με τα αντίστοιχες ιδιοκτησίες δεν έχουν καταργηθεί ουσιαστικά.

    “Η Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.) προέρχεται από τα βάθη της προ-δικτατορικής ΕΡΕ, με τον εθνο-λαϊκισμό και τον ιδιόρρυθμο πατερναλιστικό κρατισμό να αποτελούν τη καταστατική ιδεολογική αναφορά της. Παλαιό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας …, συνήθιζε … να λέει πως, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό το γεγονός ότι το κόμμα, που εκφράζει τη συντηρητική παράταξη δεν αρέσκεται σε ιδεολογικές αναζητήσεις. Τούτο διότι, όταν αποφασίζει να το πράξει, ξεπροβάλει κυρίαρχο το ρεύμα μίας παλαιο-συντηρητικής και πατερναλιστικής τάσης, που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο έκφρασης ενός σύγχρονου φιλελεύθερου και προοδευτικού λόγου.”

    "2011:Οι νεοδημοκράτες … είναι οργισμένοι, αγανακτισμένοι, και πολλοί από αυτούς έγιναν πολιτικά "άστεγοι". Νέα παιδιά, που οραματίζονταν το μέλλον με αισιοδοξία, απογοητεύτηκαν και άλλαξαν πορεία. Πολλά μέλη, στελέχη και φίλοι του κόμματος, αλλάζουν απόψεις και συστρατεύονται σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. “

    Αφωτιστος Φιλλελην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. “Αγνώστου :…1.Το 1977, το 13,5% του ΠΑΣΟΚ του 1974, έγινε 25% για να φθάσει το 1981 στο 48 % και στην άλωση της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, υπό σχεδόν τριτοκοσμικές συνθήκες.
    2.Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε και πλαισιώθηκε κυρίως από εσωτερικούς μετανάστες και είναι - μακράν- το πρώτο κόμμα στους "προοδευτικούς" επαρχιώτες της υπαίθρου και των χωριών των πόλεων, οι οποίοι μπορεί να κινούνται ολίγον προς τα αριστερά ή τα δεξιά, αλλά είναι βέβαιο ότι θα ξαναγυρίσουν αμέσως στην στάνη, όταν ο τσοπάνος θα ανοίξει την πόρτα της για να βοσκήσουν λίγο χορτάρι.(Σ.Σ. πλέον δεν είναι τόσον βέβαιο, αλλά αρκετοί θα αναγκασθούν να επιστρέψουν στην γενέθλια γη).
    3. Την πρώτη 4ετία στις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ συνέρρεε παντός τύπου και είδους πληθυσμός, εφόσον ως αρχηγικό ‘’κίνημα‘’ προσέλκυσε αγρότες-κτηνοτρόφους , μικροέμπορους, βιοτέχνες, εσωτερικούς μετανάστες κάθε είδους. Μάλιστα, κάθε μη δεξιός διοριζόταν αυτή την 4ετία, αφού το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καν επαρκή οργανωτική δομή και αρκετά μέλη με προσόντα για διορισμό (λόγω και των διαγραφών-αποχώρησης πολλών σημαντικών σοσιαλιστών με δράση στην Χούντα καθώς και πολλών φοιτητών τον Μάιο του 1975, που διασκορπίσθηκαν σε άλλες ‘’προοδευτικές’’ οργανώσεις και κόμματα) και πολλές θέσεις στην δημόσια διοίκηση (αφού εξυπηρετήθηκαν οι σχετικά λίγοι οργανωμένοι οπαδοί του) περίσσευαν. (Σ.Σ. Την περίοδο 1981-1985 οι περισσότεροι πλέον επιστρέψαν και διετέλεσαν, είτε είναι, υφυπουργοί ή υπουργοί ).
    4. Με αυτό τον μηχανισμό διορίστηκαν αρκετοί απόφοιτοι 6-τάξιου γυμνασίου και πολλοί επιστήμονες μέλη του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού, μαοϊκοί, τροτσκιστές κ.λ.π., πολλοί από τους οποίους – στη συνέχεια- λόγω των σημαντικών γνώσεων τους επί της πολιτικής πρακτικής, συνεργάσθηκαν –νωρίτερα ή αργότερα - με το καθεστώς ΠΑΣΟΚ, αποκομίζοντας διάφορα οφέλη.”

    Εκτός από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που φέρνουν την κύρια ευθύνη για την βαθμιαία διόγκωση του χρέους από το 1981 έως σήμερα και μάλιστα την μεταολυμπιακή αφασία της ΝΔ (2004-2009) έχει πλέον χαθεί η τελευταία ευκαιρία των "αριστερών" κομμάτων και των αντίστοιχων συνδικαλιστών/ μόνιμων επί 35-ετία “στελεχών” να κάνουν την αυτοκριτική τους.

    Στο "υπερρυθμισμένο" ελληνικό κράτος δεν υπήρξε μακρόχρονο όραμα πορείας της χώρας μες τον κόσμο. Πραγματική ανάπτυξη, εξαγωγές, μείωση δημοσίων δαπανών, αγορά ελληνικών προϊόντων, καταπολέμηση της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, ήταν για τριάντα έτη “πουκάμισα αδειανά” παρά τα -περί του αντιθέτου- ψέματα των κομμάτων εξουσίας. Επίσης, η εξαιρετική διάσταση "πολιτικής ιδεολογίας" και καθημερινής πρακτικής χαρακτηρίζει τον μέσο αριστερό επιχειρηματία/ επαγγελματία/εργαζόμενο σχεδόν σε βαθμό σχιζοφρένειας.

    Αν έχει μείνει κάτι από ‘μας που τελειώσαμε το 6-ταξιο γυμνάσιο πριν το 1980, είναι η κριτική μας σκέψη. Αν λοιπόν φιμωθούμε η αυτολογοκριθούμε από την “πολιτική ορθότητα” (που έχουν εισάγει στην κοινωνία μας οι αγγλοσάξονες, μετά την έναρξη της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλευθερισμου) και δεν ονοματίζουμε τα πράγματα όπως είναι, χάνουμε ένα σημαντικό συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Η πολιτική ορθότητα είναι βαθειά αντιδραστική γιατί συσκοτίζει την πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φαινόμενα αναξιοκρατίας, μετριοκρατιας, μικρής- μεσαίας και μεγάλης διαφθοράς, νεποτισμού, κομματοκρατιας, παρεοκρατιας και ερωμενο-κρατιας(είναι ανθρώπινα)αλλά οι κλίμακες στην Ελλάδα έως σήμερα ήταν σε επίπεδο καθυστερημένων χωρών. Φαινόμενα μικρο-μεγαλομανίας συμβαίνουνι από τον πετυχημένο βιοτεχνη εως τον καθηγητή πανεπιστημίου, τον συνδικαλιστή, τον πολιτικό,….Με την οικονομική κρίση προστέθηκε και ο όρος κλεπτοκρατια, που -προς το παρόν- αρνουμαι να χρησιμοποιήσω.
    Στα πολιτικα κόμματα, στο Δημοσιο και τις ΔΕΚΟ, στα ΑΕΙ, ΤΕΙ και σ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις, ακόμα και στην αριστερα (ανθρώπινο είναι) παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα παρεοκρατιας και νεποτισμού (γόνοι συνδικαλιστών η πολιτικών που συνεχίζουν την συνδικαλιστική- πολιτική πορεία των γονιών τους) όχι δε σπάνιο και το φαινόμενο της ερωμενο-κρατιας (δηλ. η αιφνίδια εκτόξευση της με όρους οικονομικούς και lifestyle (δηλ. η τοποθέτηση της νυν η πρωην ερωμένης του εκάστοτε καθηγητή, βουλευτή, υπουργού, πρωθυπουργού,…σε θέση πολύ καλύτερη των προσόντων της, η προώθηση της από τα MME, κ.λ.π.).

    Μάλιστα δε το αυτό συμβαίνει και με την «νύχτα». Η καλλίπυγος τραγουδίστρια , αν τα φτιάξει με τον επιχειρηματία του νυχτερινού κέντρου διασκέδασης (έστω και για 20 έως 30 φεγγάρια), θα εκτοξευθεί στο αθηναϊκό στερέωμα των «φωνάρα-κορμαρα» αοιδών (διαφήμιση με αφίσσες, στα MME κ.λ.π.). Διαφορετικά, θα προχωρά “δια της αρχαιότητας” και είναι αμφίβολο αν σε 15 έτη θα τραγουδά ακόμα.

    “Αγνώστου :Πνευματικός ναρκισσισμός (ανθρώπινο είναι αλλά όχι αποδεκτό από πνευματικούς ανθρώπους όπως ποιητές, συγγραφείς, ..) : Τελικά και οι σύντροφοι ποιητών de facto έχουν ανέλθει στο πάνθεον της ποίησης και είναι υπεράνω κριτικής;
    Μηχανισμός : το παίζω υπεράνω, απόμακρος, είμαι δύσκολος, εσείς δεν καταλαβαίνετε, δεν ανέχομαι κριτική, σχόλια.
    Αποτελέσματα : Γίνομαι κάποιος, οι ενδιαφερόμενοι με παιδική περιέργεια θα με αγοράσουν να με διαβάσουν, θα δημιουργηθεί τελικά ο μύθος, θα γίνω ημίθεος και .. ενδέχεται θεός.”

    Πόσο πολύ ταιριάζει ο ψυχολογικός μηχανισμός προσέλκυσης ψηφοφόρων από τα πολιτικά κόμματα με τον παραπάνω μηχανισμό, για την δημιουργία λαμπερών υπερ-πολιτικών, που σκέπτονται “πριν από μας για μας” και –τελικά- δεν διαφέρουν και πολύ με την προώθηση ενός εμπορικού προϊόντος η μιας καλλίπυγου τραγουδίστριας!!

    Παράλληλα έχουν ενσωματώσει στην επικοινωνία τους και τους μηχανισμούς «αγκιτάτσιας» και «προπαγάνδας» με σκοπό να διεγείρουν –αφενός- το συναίσθημα και την ψυχή των ψηφοφόρων και –αφετέρου- τον νου τους με πολιτική επιχειρηματολογία. .

    Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην αποχή από τις εκλογές του 1946 και την ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους ….και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκώμενων από την τοπική εκδικητικότητα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο, στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αλλά απ’ ότι φαίνεται και στην Ευρώπη δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές :

    " συμφωνα με άρθρο του SLAVOJ ΖΙΖΕΚ [7], …,παρόμοιες εκτιμήσεις …κλονίζουν το βόλεμα των ριζοσπαστών διανοουμένων. Καθώς διάγουν βίο άνετο και προστατευμένο, δεν ενδίδουν, άραγε, στον πειρασμό να κατασκευάσουν σενάρια καταστροφής για να δικαιολογήσουν τη διατήρηση του επιπέδου ζωής τους; Για πολλούς …, αν πρέπει να γίνει μια επανάσταση, πρέπει να επιχειρηθεί μακριά από τον τόπο τους -στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα- έτσι ώστε, αφ' ενός να ζεσταίνεται η καρδιά τους από το επαναστατικό όραμα, αλλά …. ταυτόχρονα να αφοσιώνονται στην προώθηση της καριέρας τους....."

    “Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun [8]: Απ' όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης "Προλεταριακή πρωτοπορία", ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ' εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. ….”

    Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι "σταλινικοί" (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι "αριστεροί" φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών "ψηφοφόρων" δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.
    Τα ίδια σχεδόν επιδίωξαν και –τελικά- κατάφεραν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διαχρονικά, σε πολλούς επιστημονικούς Συλλόγους ( ΔΣΑ, ΙΣΑ, ΤΕΕ, κ.λ.π.) υπήρχε μια υπερκομματική mafia απ΄ όλες τις παρατάξεις. Μόνον που –πριν την οικονομική κρίση - λίγοι το έβλεπαν (τους ενδιέφερε), οι υπόλοιποι απλώς τους είχαν “γραμμένους” και κοίταζαν την δουλειά τους.

    Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένα τέκνα στελεχών της αριστεράς, αντιλαμβανόμενα το αδιέξοδο της “αριστερής” μεσοαστικής τάξης, στην δημιουργία της oποιας είχαν συμμετάσχει και ανήκαν –τελικά- οι γονείς τους, προσχώρησαν σε αριστερίστικες και –λίγα- σε επαναστατικές ιδέες και πρακτικές της νεανικής εποχής του Στάλιν (ληστείες τραπεζών, τυφλά κτυπήματα,…).

    Αφωτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι μισθοί των “χρυσοπληρωμένων” της ΕΡΤ
    .......................................
    ΜΑΛΟΥΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 70.080
    .......................................
    Πολλοι απο μας γραφουμε -και μαλιστα δωρεαν- το ιδιο καλα με τον κ. Γ.Μ.
    Να κανουμε αιτηση για προσληψη στην ΕΡΤ με τα μισα χρηματα;

    Αφωτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μάλιστα... Σκοπός αυτού του άρθρου η αγιοποίηση του Ράλη και του Καραμανλή. Προφανώς αν ήταν τόόσο δίκαιη η πολιτική τους δεν θα τους διαδέχοταν το Πασοκ. Προφανώς κατά τον αγιογράφο του Καραμανλή το ότι η μισή κοινωνία τότε βρίσκοταν εκτός των κέντρων απόφασης απλά αποσιωπάται. Και τέλος μια και είναι της μόδας τώρα τελευταία να κατακρίνουμε τα ελλείμματα το πρόβλημα δεν είναι αυτά κάθε αυτά αλλά η διαχείριση τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία