Ας κάνουν οι ξένοι ό,τι δεν µπορούµε εµείς





Στο ίδιο πνεύμα με μας, ο Αρίστος Δοξιάδης και ο Αντώνης Μανιτάκης θεωρούν ωφέλιμη την ευρωπαϊκή εποπτεία. Τα φληναφήματα περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας απλά θέλουν να αποκρύψουν τα όργια των εξυπηρετήσεων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος  που συμβαίνουν πίσω από την κουρτίνα της εθνικής υπερηφάνειας.  Ακόμα κρύβουν την εθνική ανικανότητα και την εθνική ευθυνοφοβία του πολιτικού συστήματος. Το κακό είναι ότι οι ξένοι άργησαν να καταλάβουν με τι είχαν να κάνουν, και η ζημιά έγινε. Ας ελπίσουμε όχι ανεπιστρεπτί. 


του Αρίστου Δοξιάδη από το ΒΗΜΑ 


Εθνική κυριαρχία στα οικονοµικά ζητήµατα δεν σηµαίνει ότι «το έθνος» ασκεί την κυριαρχία, γιατί το έθνος δεν είναι υποκείµενο και δεν ασκεί τίποτε. Σηµαίνει ότι την οικονοµική πολιτική την ασκούν οµάδες που είναι πολίτες ετούτης της χώρας και όχι κάποιας άλλης. Αλλά η κυριαρχία που ασκούν δεν είναι πάντα σε όφελος των υπόλοιπων πολιτών της χώρας.

Οπου λειτουργεί ικανοποιητικά η δηµοκρατία, οι κυρίαρχες οµάδες εφαρµόζουν πολιτική που εξυπηρετεί τους πολλούς. Αντίθετα, στις δικτατορίες «εθνική κυριαρχία» σηµαίνει ότι κάποιος δικτάτορας κάνει ό,τι θέλει, συνήθως χωρίς να ωφελείται ο λαός. Ανάµεσα στις αναπτυγµένες δηµοκρατίες και στις δικτατορίες υπάρχουν οι περισσότερες χώρες, µε ατελείς δηµοκρατίες, µε οµάδες προνοµιούχων που έχουν ειδική πρόσβαση στην εξουσία, που πότε ασκούν «φιλολαϊκή» πολιτική, πότε βοηθάνε να αναπτυχθούν υγιείς επιχειρήσεις, πότε κλέβουν τα ταµεία του κράτους και πότε αναγκάζονται να µαζέψουν τα συντρίµµια µιας κακής περιόδου. Οι δηµοκρατίες συνειδητά έχουν εκχωρήσει µέρος της οικονοµικής τους κυριαρχίας σε οργανισµούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση. Για παράδειγµα, έχουν απεµπολήσει το δικαίωµα να επιβάλλουν προστατευτικούς δασµούς για να στηρίξουν οµάδες επιχειρήσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι λαοί ωφελήθηκαν όπου απεµπολήθηκε το δικαίωµα – γιατί µπήκε φρένο στις αξιώσεις των επιχειρηµατιών που θα καρπώνονταν προσόδους από µια προστατευτική πολιτική, σε βάρος των καταναλωτών και των άλλων κλάδων της οικονοµίας.

Στην Ελλάδα είχαµε ένα εθνικό πλην όµως άθλιο σύστηµα οικονοµικής διακυβέρνησης στο οποίο συµµετείχε η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού. Μοίραζε προνόµια και απέφευγε κάθε γενικό και µακρόπνοο σχέδιο: συνταξιοδοτικές ρυθµίσεις ούτε δίκαιες ούτε βιώσιµες, δηµόσια έργα υπερτιµηµένα και µισοτελειωµένα, τοποθετήσεις στο ∆ηµόσιο που δεν εξυπηρετούσαν το δηµόσιο συµφέρον, πληρωµές σκοτεινές, άγνωστος αριθµός δηµοσίων υπαλλήλων, κρατικές προµήθειες αλαλούµ. Το σύστηµα είχε τυπική πολιτική νοµιµοποίηση, αλλά ήταν χτισµένο έτσι που να µην επιτρέπει πολλές επιλογές, είτε για τους ψηφοφόρους είτε για τους λίγους αιρετούς που ήθελαν να φέρουν κάτι καινούργιο. Παράδειγµα, η οικτρή αποτυχία όσων επιχείρησαν να θέσουν το Ασφαλιστικό σε πιο υγιείς βάσεις. Η πολιτική οικονοµία χαρακτηρίζει µια τέτοια κατάσταση «θεσµική παγίδα» (institutional trap). Μερικές κοινωνικές οµάδες κερδίζουν από τα προνόµια του συστήµατος. Αλλες πιο πολυπληθείς πλήττονται, αλλά δεν µπορούν να φανταστούν και να πεισθούν ότι θα κερδίσουν σε ένα ριζικά διαφορετικό θεσµικό πλαίσιο. Το κόστος της µεταρρύθµισης µοιάζει βαρύ, ενώ το όφελος άγνωστο. Συνεπώς οι δυνάµεις της συντήρησης παραµένουν κυρίαρχες, παρ’ όλα τα προφανή προβλήµατα του status quo.

Ετσι φτάσαµε στη χρεοκοπία και στην παρέµβαση των ευρωπαίων εταίρων. Εκχωρήσαµε κυριαρχία, αρχικά ως προς τους δηµοσιονοµικούς στόχους. Σε αυτό δεν είχαµε επιλογή, για τους γνωστούς λόγους. Θα µπορούσαµε όµως να είχαµε επιλέξει εµείς τα µέσα και τα µέτρα πολιτικής για να πιάσουµε τους στόχους. «Εµείς», δηλαδή η ελληνική πολιτική ηγεσία. ∆εν το έκανε, γιατί ήταν ανέτοιµη, ανίκανη, ή δεν ήθελε να πάρει το πολιτικό κόστος να προωθήσει και να υπερασπιστεί ένα δικό της σχέδιο λιτότητας. Ελεγε λοιπόν στην τρόικα «πείτε µας τι να κάνουµε» και µετά στους Ελληνες «µας το επιβάλλουν οι ξένοι». Αντίθετα, οι Ιρλανδοί σχεδίασαν δικό τους πακέτο λιτότητας, οδυνηρό αλλά εφαρµόσιµο και µάλλον αποτελεσµατικό. Από ό,τι φαίνεται, θα βγουν από την κρίση πολύ πιο γρήγορα από εµάς.

Τώρα συζητείται το ενδεχόµενο η εµπλοκή της ΕΕ να υπερβεί τον σχεδιασµό των µέτρων, και να φτάσει στην εφαρµογή. Αν γίνει αυτό, πάλι θα είναι αποτέλεσµα της ανικανότητας των δικών µας – ή της ευθυνοφοβίας. Κανένας στην ΕΕ δεν επιθυµεί να στηθεί σε ένα υπουργείο και να µετράει πόσα οδοιπορικά εγκρίνει ο γενικός γραµµατέας. Θα το κάνει, αν το κάνει, µόνο για να διασώσει το σχέδιο διάσωσης. Το πιθανότερο όµως είναι ότι θα επιµείνει να εγκατασταθούν νέες διαδικασίες και συστήµατα ελέγχου, όπως επέµεινε για την Ενιαία Αρχή Πληρωµών και για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Και θα ελπίζει ότι µε αυτά τα συστήµατα η ελληνική πολιτική ηγεσία θα µπορεί να ελέγξει πιο καλά το κόστος. Αν όµως εµείς επιµένουµε στις λαθροχειρίες, οι Ευρωπαίοι δεν µπορούν να κάνουν τίποτε.

Σε αυτό το επίπεδο, των διαδικασιών και των ελέγχων, είναι καλοδεχούµενη η ευρωπαϊκή εποπτεία, και ας µην αρέσει στους πολιτικούς µας. Η αδιαφάνεια και τα παραθυράκια ήταν συστατικό στοιχείο του κράτους των προσόδων όπου διαφέντευαν. Αν ο εξωτερικός παράγοντας σπάσει τη θεσµική παγίδα και τους αναγκάσει να εγκαταστήσουν την υποδοµή µιας σύγχρονης διαχείρισης, ας γίνει έτσι. Αυτή η υποδοµή είναι απαραίτητη για τη λογοδοσία: είτε προς τις Βρυξέλλες είτε προς τον λαό. 

Ο κ. Αρίστος Δοξιάδης είναι οικονομολόγος. 



Στο ίδιο πνεύμα: Ανάµεσα στην Ευρώπη και στη µοναξιά του Αντώνη Μανιτάκη 

Σχόλια

  1. Θα ήμουν τολμηρός αν έλεγα ότι "η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως 50.000 ευρωπαίους να στήσουν μια λειτουργούσα δημόσια διοίκηση και να επικουρήσουν τον επίσης πάσχοντα , κατά πλειοψηφία εν πολύς, κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα". Ίσως αυτό να ήταν ένα αποτελεσματικό μέτρο βοήθειας που θα έπρεπε να αιτηθεί η ελληνική κυβέρνηση από την ΕΕ. Νομίζω ότι αξίζουμε μιας τέτοιας βοήθειας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε όχι και 50000 φίλε Παναγιώτη , αλλά σίγουρα χρειάζονται αρκετοί. Το κυριότερο χρειάζονται η τεχνογνωσία, η μέθοδος, η συνέπεια, η οργάνωση που λείπουν από το σοβιετικό μας κράτος, αλλά υπάρχουν παντού στο κόσμο, ακόμα και στην Ανατολή. Σήμερα ακόμα και αν είχαμε κυβέρνηση τελείως διαφορετική θα ήταν αδύνατο να κατεβάσει στη βάση του κράτους οποιαδήποτε απόφαση και να υλοποιηθεί. Μεσαία στελέχη και συνδικαλιστές που ουσιαστικά κυβερνούν το κράτος θα τις είχαν ακυρώσει ή τροποποιήσει έτσι ώστε να βολεύει αυτούς αλλά και τους υπαλλήλους. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους σήμερα είναι ο ΔΥ που δουλεύει ευσυνείδητα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για να μπορείς να πάς σε μια προσδιορισμένη κατεύθυνση μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεδομένα αφετηρίας και μέγεθος, πρέπει να έχεις σε όλα τα επίπεδα άτομα που να έχουν την πραγματικά λειτουργική δυνατότητα να υλοποιήσουν. Τέτοια είναι δυσεύρετα στην Ελλάδα σήμερα μετά την πνευματική και ηθική αλλοίωση που έχει υποστεί ο πληθυσμός. Δυστυχώς, εκτιμώ ότι οι 50.000 μπορεί και να μην φτάνουν, τουλάχιστον για την αρχή, ώστε να μπορεί το πλοίο Ελλάς να κάνει την μανούβρα ολικής και ταχείας αλλαγής πορείας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μηπως ο τιτλος πρεπει να αλλαξει ως εξης :
    "Ας κάνουν αλλοι ελληνες ό,τι "δεν µπορούν" να κανουν αυτοι οι ελληνες"
    Και εξηγουμαι:
    Μετα:
    3 γενιες Παπανδρεου (επι ΑΓΠ συνυπηρχαν ΓΑΠ, Κατσιφαρας & Κατσανεβας, ενω τωρα ο ανηψιος Κατσανεβας)
    2 γενιες Καραμανλη (ο Κωνσταντινος, ο Αχιλλεας και τα ανηψια Κωστας Καραμανλησ & Μ.Λιαπης) και
    2 γενιες Μητσοτακη (Κωστας, Ντορα & Κυριακος)
    που δεν καταφεραν να διοικησουν την χωρα με την κοινη λογικη αλλα με καταστροφικη ιδιοτελεια
    τι -αραγε- οδηγει τον "σοφο λαο" να επιμενει να τους ψηφιζει ακομη σε σημαντικο ποσοστο;

    Ικανοι ελληνες υπαρχουν ακομη πολλοι και στην χωρα (αλλα και στο εξωτερικο) και παντα υπηρχαν, ασχετα αν και πολλες φορες αριστοι δεν ηταν αρεστοι στα συμφεροντα και στον"σοφο λαο".
    Μετα το 1981 λειτουργουμε ως ληστοσυμμοριες (τοσο οι εχοντες οσον και ο "σοφος λαος" μεσω συνδικαλιστων, πολιτικων , παραγοντων, δημαρχων, κ.λ.π. και εξαναγκαζουμε να παραιτηθουν αξιολογοι ελληνες υπουργοι η υψηλοβαθμοι λειτουργοι της Δημ. Διοικησης.

    Τρια παραδειγματα:

    1. "Στο πλαίσιο αυτών των δεσμεύσεων ο κ. Δρεττάκης ετοίμασε ένα φορολογικό νομοσχέδιο στο οποίο συμπεριελήφθησαν οι πρώτες ιδέες για τις αντικειμενικές αξίες στα ακίνητα κ.λπ. Η κρίση όμως που κατέληξε στην παραίτηση άρχισε να κυοφορείται από τη στιγμή που ο Δρεττάκης απεφάσισε να κάνει πράξη τη φορολογία στα ακίνητα που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Ετοίμασε με επιμέλεια το σχετικό νομοσχέδιο και το έθεσε υπόψη του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής, του λεγομένου ΚΥΣΟΠ.

    Στη συνεδρίαση αυτή του ΚΥΣΟΠ που έγινε πριν από το Πάσχα του 1982 προήδρευε ο Ανδρέας Παπανδρέου και μετείχαν ο Λάζαρης, ως υπουργός Συντονισμού, ο Αρσένης ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο Κουλουριάνος ως διοικητής της ΕΤΒΑ, ο Γεννηματάς ως υπουργός Εσωτερικών και ο υπουργός Οικονομικών κ. Μανόλης Δρεττάκης. Ο τελευταίος εισηγήθηκε τις βασικές αρχές του νομοσχεδίου που είχε αρχίσει να συντάσσει και το ΚΥΣΟΠ ομόφωνα έδωσε τη συγκατάθεσή του. Προβλεπόταν αφορολόγητο 25 εκατομμυρίων και η φορολόγηση γινόταν κλιμακωτά με αυξανόμενους συντελεστές, ανάλογα με το ύψος της περιουσίας.

    Ενθουσιασμένος ο Δρεττάκης προώθησε το νομοσχέδιο στη Βουλή όπου ψηφίσθηκε πανηγυρικά τον Μάιο του 1982 και ετέθη αμέσως σε εφαρμογή. Σε λίγες ημέρες μάλιστα είχαν υποβληθεί πάνω από 1 εκατομμύριο δηλώσεις φορολογουμένων με αναγραφή της ακίνητης περιουσίας τους. Και ακριβώς, αυτή τη στιγμή του θριάμβου, αφού το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ φορολογούσε τον πλούτο όπως αυτός εκφραζόταν με την ακίνητη περιουσία, ξεσπάει σαν κεραυνός η κρίση. Ο Δρεττάκης ειδοποιείται από το Καστρί ότι ο Ανδρέας απεφάσισε να τροποποιήσει τον νόμο και να ορίσει ότι δήλωση υπαγωγής στη φορολογία ακίνητης περιουσίας θα κάνει προαιρετικά όποιος εκτιμά ότι η αξία της υπερβαίνει τα όρια του νόμου. Ο Δρεττάκης αισθάνεται κεραυνόπληκτος και δηλώνει ότι εάν ο πρωθυπουργός προβεί σε τέτοια ανακοίνωση, αυτός θα παραιτηθεί. Και όμως, ο Ανδρέας με την παντοδυναμία που είχε εκείνη την εποχή, το απετόλμησε. Με μια απλή δήλωσή του στη Βουλή ανακοίνωσε την τροποποίηση ψηφισμένου από τη Βουλή νόμου...." 19-04-2008 www.kathimerini.gr

    2. Το 2001 ο "σοφος λαος" με μεγαλειωδη πορεια του απετρεψε την μεταρρυθμιση στο ασφαλιστικο του Τ.Γιανιτση. Η απόρριψη του Νόμου Γιανίτση - η καποιου αναλογου - έχει κοστίσει στην Ελληνική κοινωνία περι τα 70 δις.
    ..................
    3. "... ο γενικός γραμματέας Πληροφοριακών Συστημάτων, Διομήδης Σπινέλλης παραιτήθηκε λόγω ακύρωσης προστίμων για παραβάσεις στη διακίνηση του πετρελαίου θέρμανσης από τον γενικό γραμματέα Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων Γιάννη Καπελέρη," Αυγη

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία