«Μια μικρή τζούρα από το εκφασισμένο(;) μέλλον μας»




από το blog Μenokio
Θεωρούμε ότι τα σημερινά (πρωτόγνωρα για την ιστορικά διαμορφωμένη ελλαδική πολιτική κουλτούρα) γεγονότα στις παρελάσεις είναι πολύ επικίνδυνα και ανησυχητικά όχι τόσο για την αστική δημοκρατία, αλλά κυρίως για την αποτύπωση του πολιτικού συσχετισμού κεφαλαίου-εργασίας μέσα σε αυτήν. Το Ιούνιο σε αυτό το ιστολόγιο είχαμε γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Δεν θα περάσουν», με το οποίο κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου αναφορικά με την ανάπτυξη τάσεων, πρακτικών και σημειολογιών, οι οποίες οδηγούν σε εκφασισμό, διαβλέποντας ως κομβικά σημεία σε αυτήν την διεργασία αφενός τα αντι-μεταναστευτικά πογκρόμ του Μαΐου και αφετέρου το «κίνημα των αγανακτισμένων». Αν τον Ιούνιο, ότε και γράψαμε το κείμενο, διατηρούσαμε μια επιφύλαξη γι’ αυτά που γράφαμε, σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να πούμε ότι η ζωή επαληθεύει αυτές τις ανησυχίες με πολύ ανησυχητικό τρόπο.

Για εμάς οι σημερινές ματαιώσεις των παρελάσεων συνιστούν δυναμική και κεντρική εκδήλωση του εθνικιστικού υπόγειου ρεύματος, το οποίο υποβόσκει μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αν θέλετε να το πάμε ακόμα παραπέρα, μπορούμε να πούμε ότι για όποιον έχει μελετήσει τη μεσοπολεμική ανάπτυξη του φασισμού και γνωρίζει ότι το «κιτς» είναι η βασική πολιτισμική συνθήκη για την φασιστική πολιτισμική ηγεμονία, τότε ένας τέτοιος άνθρωπος, μπορεί να βρει στα σημερινά γεγονότα την απογείωση του «κιτς».

Τεκμηριωτικό της παραπάνω διαπίστωσης είναι το ότι πάνδημος ο «εθνικιστικός/πατριωτικός χώρος» από τις «αριστερές», τις πασόκικες και μέχρι τις εθνικοσοσιαλιστικές του εκφράσεις πανηγυρίζει για τα σημερινά γεγονότα και παραδέχεται την άμεση και πρωταγωνιστική του εμπλοκή σε αυτά.

Σήμερα λοιπόν, αν στις 19-20 Οκτώβρη «έπαιξε μπάλα» η «αριστερά» και κομμάτια από τη μισθωτή εργασία, «έπαιξε μπάλα» ο «εθνικιστικός χώρος» και κομμάτια από τη μικροαστική μάζα. Το δυστύχημα είναι ότι ενώπιον της «κοινωνίας του θεάματος» ο «εθνικιστικός χώρος» έχει σημειολογικά να επιδείξει πολιτική νίκη με την ματαίωση των παρελάσεων και την αποχώρηση των εκπροσώπων του Κράτους, ενώ το εργατικό κίνημα έχει να επιδείξει σε αυτήν την σημειολογική αντιπαράθεση ενώπιον της «κοινωνίας του θεάματος» δεκάδες τραυματίες και έναν νεκρό.

Από την άλλη, η ανάπτυξη της παραπάνω περιγραφόμενης τάσης είναι πλήρως ενταγμένη σε αστικούς και κρατικούς σχεδιασμούς, που αφορούν την πολιτική διαχείριση της «ελληνικής κρίσης». Γι’ αυτό και η αστυνομία είχε, απ’ ό,τι αποκαλύπτεται, ρητές εντολές να μην αποτρέψει τις σημερινές εκδηλώσεις. Με αυτήν την έννοια τα σημερινά γεγονότα είναι ακόμα ένα ψηφίο στο συνολικότερο ψηφιδωτό της αστικής στρατηγικής εις βάρος του προλεταριάτου, το οποίο μάλιστα όσο οξύνεται ο κοινωνικός ανταγωνισμός τόσο θα αποκτά και μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Δεν είναι μετά ταύτα για μας το ζητούμενο η υπεράσπιση της δημοκρατίας, αλλά να δείξουμε ότι ο εκφασισμός ως βέλος μες στην φαρέτρα του αστισμού στην πάλη του κατά του προλεταριάτου, δήλωσε σήμερα δυναμικά παρών. Γι’ αυτό εξάλλου και δεν υπάρχουν στην ανάλυσή μας θολές αταξικές έννοιες όπως «λαός», «έθνος», «κόσμος», «πατρίδα» κλπ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο εθνικοσοσιαλιστικό εννοιολογικό πλαίσιο η «εθνο-λαϊκή κοινότητα» και το «δίκαιο κράτος» ήταν οι πρωταρχικές αναφορές. Αν χάσουμε λοιπόν τα ταξικά μας γυαλιά, θα κάνουμε ότι κάνει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να πανηγυρίζουμε δηλαδή για τον «λαό» και την «οργή».

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, ο ψαλμός του εθνικού ύμνου, τα συνθήματα που ακούστηκαν, οι ελληνικές σημαίες, το «οι προδότες στο Γουδί-ο Βελουχιώτης στην Βουλή», οι παραδομένες στην πυρά γερμανικές σημαίες-όλο αυτό το σημειολογικό σύμπαν, το οποίο αναδείχθηκε σήμερα με σχεδόν εμετικό τρόπο, κουβαλούν από πίσω τους κοινωνικές σχέσεις, εκφράζουν την αγανάκτηση και την ανημπόρια του μικροαστού-μικροϊδιοκτήτη, τις ματαιωμένες προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη, την αίφνης συντετριμμένη εθνο-μαλακία, η οποία φούσκωσε απότομα την περίοδο 1995-2004 και πάει λέγοντας. Το συναίσθημα «λαϊκή οργή» ως αυτονομημένη από τις κοινωνικές σχέσεις πολιτική δυναμική δεν μας λέει τίποτα. Αν θέλετε η φασιστική προπαγάνδα είναι που στοχεύει στο θυμικό, ενώ η κομμουνιστική στις ταξικές ανάγκες και επιθυμίες.

Οι μικροαστοί είναι κοινωνικό υποκείμενο χωρίς χαρακτήρα, πλήρως έκθετοι στον αστισμό, εύκολα μετατρέψιμοι σε όχλο, εύκολα χειραγωγήσιμοι από τον πολιτικό εσμό, ο οποίος οργάνωσε τα σημερινά γεγονότα. Το επικίνδυνο με τα σημερινά γεγονότα, είναι ότι η κοινωνική τάση εκφασισμού τείνει να προσλάβει πιο συγκροτημένα και μορφοποιημένα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αν αυτή η εξέλιξη συνδεθεί περαιτέρω με συγκεκριμένες πολιτικές οργανώσεις και σχηματισμούς, τότε θα αποκτήσει οργανικότητα και θα καταστεί «κίνημα». Σε αυτήν την περίπτωση όσοι μιλάνε για εργατικές ομάδες αυτοάμυνας και περιφρούρησης στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς θα σταματήσουν ξαφνικά να είναι γραφικοί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο παραπάνω παιχνιδάκι έχει έντονο μερίδιο ευθύνης και δεν το κρύβει. Αντικειμενικά λειτουργεί ως σοσιαλφασισμός, όπως τον εννοούσε η Γ’ Διεθνής. Να απαγκιστρωθεί από τον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό του, όποιος συνεπής αριστερός άνθρωπος τον πιστεύει και συγχρόνως πιστεύει και στην εργατική τάξη.

Η εργατική τάξη είναι τάξη με ιστορικό χαρακτήρα. Ο εργάτης μπορεί να καταλάβει την ρίζα της κακοδαιμονίας. Ο εργάτης έχει τη δύναμη μέσα από την παράλυση της παραγωγής να προκαλέσει ρήγματα στην αστική Κυριαρχία. Ο εργάτης, η στρατηγική του και η κουλτούρα του μπορεί να ηγεμονεύσει επί των υπόλοιπων καταπιεζόμενων στρωμάτων και να οδηγήσει έτσι στην κοινωνική απελευθέρωση. Η εναλλακτική απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου δεν είναι το «όλοι μαζί» αλλά η εργατική τάξη ηγέτιδα του αντι-ηγεμονικού μπλοκ κοινωνικών δυνάμεων. Αν η εργατική τάξη αυτή τη στιγμή φαίνεται στους μικροαστούς αριστερούς διανοούμενους να είναι λιγότερο «συγκρουσιακή» από τους μικροαστούς, αυτό γίνεται επειδή ακριβώς είναι τάξη με χαρακτήρα και ξέρει αφενός ότι για να χτυπήσει τη γροθιά στο μαχαίρι πρέπει αυτό να είναι λυγισμένο και αφετέρου ότι η φασίζουσα εθνικιστική εκτροπή είναι θανάσιμος κίνδυνος πρώτ’ απ’ όλα γι’ αυτήν και για ολόκληρη την κοινωνία…Η ευθύνη για να αναλάβει το ρόλο της η εργατική τάξη πέφτει ακέραια στις πλάτες των κομμουνιστών.

ΥΓ: Τα σημερινά «κατορθώματα» των «αγωνιζόμενων ελλήνων» δεν έχουν καμία σχέση με την αξιοπρεπή, πραγματικά αντιστασιακή και παραδειγματική στάση μαθητών, οι οποίοι είτε έστρεψαν το κεφάλι στους εκπροσώπους του Κράτους είτε παρέλασαν με υψωμένες τις γροθιές τους. Μόνο αυτοί τίμησαν το λαϊκό ΟΧΙ…Είναι αθλιότητα του φασισμού και του σοσιαλφασισμού που προσπαθεί να εμπλέξει το αγωνιζόμενο κομμάτι της μαθητιώσας νεολαίας των λαϊκών οικογενειών, στα καμώματά του.

Σχόλια

  1. "...τις ματαιωμένες προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη, την αίφνης συντετριμμένη εθνο-μαλακία, η οποία φούσκωσε απότομα την περίοδο 1995-2004 και πάει λέγοντας..."

    αυτό τα λέει όλα...
    είχαμε αναγάγει σαν πρώτιστη αξία στη ζωή μας το χρήμα...
    είχαμε ξεχάσει και χάσει κάθε άλλη αξία, όπως, περηφάνια, αξιοπρέπεια κ.λ.π.

    ίσως είναι ευκαιρία να ξαναβρούμε τον χαμένο μας εαυτό...

    ez

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Thanks Leo. Αυτό είναι πλουραλισμός, η δημοσίευση απόψεων που είναι στην αφάνεια, στο περιθώριο.

    Το κείμενο μ' αρέσει πολύ, (μου θυμίζει ΟΑΚΚΕ πλάκα πλάκα) και μ' αρέσει γιατί επιτέλους αυτό το παραμύθι οτι τα συμφέροντα των αστών με την εργατιά ταυτίζονται πρέπει να τελειώνει. Αλλιώς ούτε θα συνυπάρξουν αυτοί οι δύο ούτε θα ρυθμίσουν τις σχεσεις τους κάπως αρμονικά και δίκαια.

    Το περήφανο 2004 2008 η τάξη των υπαλλήλων σε σούπερ μάρκετ, σε μικρές βιοτεχνίες, στα πολυκαταστήματα, σε μικρά εμπορικά να υπομένουν το τουπέ το πετσόκομα των ενσήμων τους και την αναισχυντία του ιδιοκτήτη, καθαρίστριες (αλλοδαπές ή όχι) εργάτες (αλλοδαποί ή όχι) φυτοζωούσαν. Ακόμα και σχετικά καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των 1600 ευρώ αν δεν είχαν δικό τους σπίτι τα βγάζαν πολύ δύσκολα πέρα. Ναι, όλα αυτά στο θαυμαστό 2004

    Κανείς δε μιλούσε γι αυτούς καμία απεργία για αυτούς και θυμάμαι πόσο με εξόργιζε αυτό.

    Ντρέπομαι κάπως που το λέω γιατί είναι απάνθρωπο αλλα θυμάμαι πως όταν είδα τη χρεοκοπία του κράτους να συμπαρασύρει σε χρεοκοπία όλους τους αντιπαραγωγικούς αστούς και μικροαστούς, όταν άκουσα τις κραυγές τους και είδα την οργή τους αλλα και την απελπισία τους, χαμογέλασα λίγο. Ντροπή μου, το ξέρω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στις σύγχρονες κοινωνίες (και στην Ελλάδα) η εργατική τάξη όπως νοείται στο κείμενο δεν αποτελούν παρά μια μικρή μειοψηφία.
    Η πλειοψηφία των μισθωτών εργάζεται εκτός της καπιταλιστικής βιομηχανίας σε μικρές (από άποψη κεφαλαίου)εταιρείες (κυρίως παροχής υπηρεσιών), με λίγες ελπίδες, αφού και η τήρηση της εργατικής νομοθεσίας αποτελεί την εξαίρεση.
    Όντως ισχύει ότι οι στόχοι τους είναι περισσότερο μικροαστικοί παρά προλεταριακοί.
    Το συμπέρασμα όμως, ότι η αριστερά πρέπει να μένει αγκιστρωμένη στην εργατική τάξη, δεν είναι λιγότερο αυθαίρετο από τη ανάγκη αναθεώρησης, χωρίς όμως να χάνει τους στόχους της, αλλιώς παύει να είναι αριστερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι ρε Δημήτρη είναι μειοψηφία, είναι αυτός λόγος να τους πηδάμε οι υπόλοιποι; 'Η είναι λογος να μην τους υπερασπίζεται κανένα κόμμα;

    Πάλι δλδ η αριστερά πηγαίνει για τα μεγάλα και τα σπουδαία αδιαφορώντας για ανθρώπους που υποφέρουν, για ανθρώπους που τελικά στηρίζουν την οποια παραγωγική βάση μας απέμεινε..

    Τέλος πάντων, η καλή ζωή των αστών σε ολόκληρη τη δύση τελειώνει μέσα σ'αυτή τη δεκαετία, μαζί με το τέλος των δανείων. Η θα μπούν δασμοί οπότε θα αυξηθεί η παραγωγή και η δύναμη της εργατικής τάξης αλλα και ο κίνδυνος πολέμων ή θα πάμε σε ένα νέο μοντέλο χαμηλής κατανάλωσης και ανθρωπιάς ή θα μας πάρει ο διάολος.

    Θα δείξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νίκο δεν ανέφερα πουθενά ότι η αριστερά επιτρέπεται να αδιαφορεί για ανθρώπους που υποφέρουν κλπ. Το αντίθετο υποστηρίζω.
    Προσπάθησα επιγραμματικά να δείξω, το ιστορικά αστήρικτο της εμμονής μέρους της αριστεράς, στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης "να ηγεμονεύσει επί των υπόλοιπων καταπιεζόμενων στρωμάτων και να οδηγήσει έτσι στην κοινωνική απελευθέρωση".
    Συγγνώμη που δεν ήμουν αρκετά σαφής.
    Και εγώ προβλέπω ότι το βιοτικό επίπεδο στην δύση θα βαίνει μειούμενο. Καμία "Αγία Γραφή" δεν επιβάλει ευημερία στην δύση και την απαραίτητη για αυτό φτώχεια στους υπολοίπους.
    Η απαιτούμενη από τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό αύξηση της παραγωγής για την διατήρηση κατά κάποιο τρόπο της υφιστάμενης κατάστασης προσκρούει σε οικολογικά όρια.
    Η μόνη ελπίδα που απομένει είναι όντως ένα νέο μοντέλο μειωμένης κατανάλωσης, μόνο που ο δρόμος προς αυτό, από την στιγμή που δεν έχει ήδη εφαρμοσθεί σε κάποιο βαθμό παράλληλα προς το υπάρχον, κάθε άλλο παρά ανώδυνος θα είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σας αρέσει βλέπω το κείμενο. Και μένα μου αρέσει. Αυτές οι κομμουνιστικές αλλά καθαρές και ορθολογικές μέσα στο μοντέλο τους απόψεις μου αρέσουν, γιατί έχουν συνοχή και μπορείς με αυτές να συζητήσεις ή και να συμφωνήσεις.
    Προσέξτε ότι το ΚΚΕ δεν ανακατεύτηκε στην ιστορία των παρελάσεων.Κατάλαβε ότι δεν θα έπρεπε να μπει στο κάδρο του εθνικισμού, αλλά του ήταν και αδύνατο να διαμαρτυρηθεί μονάχο. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δηλαδή ο μικροαστικός αναρχο- και μια πρέζα -φασισμός δεν είχε κανένα πρόβλημα. Πρόταξε το υποκείμενο "λαός", οπότε εκεί μέσα χωρούσαν όλοι. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος και αν το οργάνωσε. Σημασία έχει ότι υπήρξε μέρος λαού που το χειροκρότησε. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο λαός ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του. Ευτυχώς δεν υπάρχει Πούτιν στην χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όσο για το μοντέλο ανάπτυξης που συζητάτε η γνώμη μου είναι η αποανάπτυξη με ένα ελαφρύ προστατευτισμό τουλάχιστον για οικονομίες σαν τις δικές μας. Μια ηθελημένη οικολογική και αριστερή λιτότητα, με πλεονάσματα, μέλημα για τους αδύναμους, έμφαση στην παιδεία και την έρευνα, λιγότερο καταναλωτισμό και κούρεμα των υψηλόμισθων του δημοσίου και της σπατάλης, μάζεμα των φόρων, αλλά όχι αύξηση των φόρων. Διευκόλυνση των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα. Τότε και οι τιμές θα πέσουν μόνες τους και οι φούσκες θα ξεφουσκώσουν και η ανεργία θα αρχίσει να υποχωρεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η φτώχεια δεν αφήνει, δυστυχώς, περιθώρια για φροντίδα των αδυνάτων, ούτε για έμφαση στην παιδεία, ούτε σε τίποτα άλλο (βλέπε Πακιστάν: φτωχό, αποβιομηχανοποιημένο, οικολογικό, πράσινο κλπ).
    Οι κοινωνίες γίνονται γενναιόδωρες απο το περίσευμα και όχι απο το υστέρημά τους.
    Η αποανάπτυξη δεν έχει πάτο. Όταν πάρεις αυτό τον δρόμο γυρίζεις σιγά σιγά (ή και γρήγορα) στο επίπεδο της Αιγύπτο ή της Αλβανίας του Χότζα, όπου το μοναδικό μέλημα είναι να βρεθεί αρκετή τροφή για όλους.
    Το θέμα του καταναλωτισμού έχει ήδη λυθεί, στο βαθμό που δεν μας δανείζουν πλέον και σε κανένα δυό μήνες θα τελειώσουν και οι οικονομίες που είχαν βάλει στην άκρη τα νοικοκυριά.
    Με την Ελληνική οικονομία χρεοκοπημένη και με τις τράπεζες χωρίς λεφτά, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γίνουν επενδύσεις στην χώρα μας σε αυτή τη φάση (το πόσο θα κρατήσει αυτή η φάση είναι μια μεγάλη συζήτηση που αφορά την φορολογία, το ασφαλιστικό κόστος, την τερατώδη γραφειοκρατία που ακυρώνει ακόμα και σήμερα μεγάλες επενδύσεις στον τουρισμό, την αρνησιδικία, την διαφθορά κλπ κλπ κλπ).
    Ο προστατευτισμός θα πλουτίσει κάποιους επιτήδειους που θα μπορούν να πουλούν ακριβά, κακής ποιότητας προιόντα και θα μας αποκλείσει πιθανότατα και απο τις τελευταίες πηγές συναλλάγματος που είναι απαραίτητες για να εισάγουμε πράγματα όπως πρώτες ύλες, τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο για να επιβιώσουμε.
    Έχουμε μεγάλη ανηφόρα μπροστά μας και θα κρατήσει πολλά χρόνια για να ξαναμπούμε στον δρόμο της ανάπτυξης.
    Πρέπει όμως να ξεκινήσουμε, να κάνουμε τα πρώτα βήματα πρός αυτή την κατεύθυνση και όχι προς τα κάτω.
    Απαραίτητη προυπόθεση για να ξεκινήσουμε είναι να παραδεχθούμε ότι χρεωκοπήσαμε (όπως την καταστροφή της Κυπριακής οικονομίας το 1974). Ολοκληρωτικά.
    Τα πράγματα δεν θα είναι ξανά όπως τα τελευταία 40 χρόνια. Όχι με τον ίδιο τρόπο τουλάχιστον. Δεν υπάρχει κανένα κρατούμενο.
    Οι επιλογές μας είναι μεταξύ "κακών" και "χειρότερων" λύσεων σε όλα τα θέματα που μας καίνε σαν κοινωνία. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι προαιρετική.
    Θα χρειαστεί να ζήσουμε με όσα βγάζουμε σαν κοινωνία και οικονομία. Αυτό προυποθέτει σκληρές επιλογές που θα χωράνε στο πορτοφόλι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. (συνέχεια)
    Σημαίνει πχ ότι η υγεία θα είναι δωρεάν μόνο για όσους πραγματικά δεν έχουν άλλη οικονομική επιλογή και δυνατότητα, το ίδιο και η παιδεία, το ίδιο όλα τα δημόσια αγαθά που πρέπει να πληρώνονται στο πραγματικό κόστος απο αυτούς που διαθέτουν την ικανότητα να πληρώσουν.
    Σημαίνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες ΔΥ θα πρέπει να βρούν τον δρόμο (απίστευτα δύσκολο και σκληρό το ξέρω πολύ καλά)προς την παραγωγή και αυτοί που θα μείνουν να δουν τις αποδοχές τους να βελτιώνονται για να έχουν κίνητρο να δουλέψουν.
    Σημαίνει ακόμα ότι πολλοί συνταξιούχοι θα πρέπει να σταματήσουν να παίρνουν σύνταξη, εάν έχουν άλλους πόρους (εισοδηματίες, ακίνητα υψηλής αξίας κλπ).
    Η συντάξιμη ηλικία θα πρέπει να ανέβει άμεσα, όσο χρειάζεται για να μην ξεπερνούν οι δαπάνες για συντάξεις το μερίδιο του προυπολογισμού που θα έχουμε στοιχειωδώς συμφωνήσει (πχ 5-10% των κρατικών εσόδων).
    Φυσικά και θα πρέπει άμεσα να σταματήσουν τα λογής λογής εφάπαξ, άτοκα δάνεια κλπ κλπ με λεφτά που δανειζόμαστε.
    Το κράτος θα μπορούσε άμεσα να μεταφέρει ένα μεγάλο μέρος ή και ολόκληρη την ακίνητη περιουσία του στα ασφαλιστικά ταμεία και να ξεφορτωθεί ένα τεράστιο βάρος απο τον προυπολογισμό και τα ελλείμματα (επίσης και για να την προστατέψει απο τους πολιτικούς και τις οικογένειες που την επιβουλεύονται). Αυτή η κίνηση θα κρατούσε στην ζωή τα ταμεία τουλάχιστον για 30-40 χρόνια χωρίς τα δεκανίκια του κράτους.
    Οι ζημιογόνες κρατικές,δημοτικές και "συνεταιριστικές" επιχειρήσεις θα πρέπει άμεσα να κλείσουν ή να πουληθούν, με ταυτόχρονο άνοιγμα της αντίστοιχης αγοράς, για τα έσοδα, τις χαμηλότερες τιμές για τον καταναλωτή και τις επενδύσεις και θέσεις εργασίας που θα αποφέρει το μέτρο της απελευθέρωσης.
    Ας ανοίξουν ΟΛΑ τα επαγγέλματα με ένα νόμο ενός μοναδικού άρθρου. Όταν χρειάζονται δεκάδες σελίδες για την απελευθέρωση ενός επαγγέλματος, καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν μπορεί να είναι απελευθέρωση, αλλά το αντίθετο.
    Ας κατεβάσουμε όλους τους φόρους σε επίπεδα αντίστοιχα με τις χώρες με αντίστοιχη παραγωγικότητα και συσσώρευση κεφαλαίου.
    Ακόμα πιο σημαντικό είναι να φτιάξουμε την παιδεία, με άμεση έμφαση στην ανώτατη. Είναι απαραίτητο για την οικονομία, τα πανεπιστήμια να παράγουν πολλούς καλούς επιστήμονες με έμφαση στην καινοτομία, την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια όσον αφορά τις αγορές. Υπάρχουν ήδη πυρήνες, ας πολλαπλασιαστούν με κάποιες μεθόδους που είμαι σίγουρος ότι πολλοί εκπαιδευτικοί θα έχουν στο μυαλό τους.
    Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει ανταγωγιζόμενη την Τυνησία. Πρέπει δυστυχώς να ανταγωνιστούμε τους Γερμανούς και τους Γάλλους, αν θέλουμε το ίδιο επίπεδο ζωής με αυτούς. Δεν είναι αδύνατο, το έχουμε καταφέρει σε αρκετούς τομείς (ναυτιλία, ιχθυοκαλλιέργειες, επεξεργασία αλουμινίου κλπ)
    Αν ξεκινήσουμε να τα κάνουμε όλα αυτά και ίσως πολύ περισσότερα, μετά απο μια βαθιά βουτιά, θα ξεκινήσει η αντίστροφη πορεία της ανάπτυξης.
    Απο χαμηλά.
    Αλλά πάνω σε δυνατές βάσεις.
    Όταν αρχίσει να δουλεύει ξανά η παραγωγική οικονομία στην χώρα μας και έχουμε πλεονάσματα στον προυπολογισμό, μπορούμε να ξαναδώσουμε σαν κοινωνία αυτά που στερήσαμε (άδικα τις πιο πολλές φορές) σε όσους βοήθησαν, έστω και χωρίς την θέλησή τους, την χώρα να ορθοποδήσει. Αυξήσεις σε μισθούς ΔΥ, στις συντάξεις εφάπαξ και ότι άλλο μας κατέβει στο κεφάλι.
    Απο το πλεόνασμα και όχι απο δανεικά.
    Σε αντίθετη περίπτωση ο πελέκυς της πραγματικότητας θα πέσει επι δικαίων και αδίκων (χωρίς επιστροφή).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ minority opinion νομίζω δε μιλάει κανείς για προστατευτισμό ή δασμούς σε εθνικό επίπεδο αλλα σε επίπεδο ΕΕ, ή ίσως και ΗΠΑ μαζί. Αλλιώς βρές μου εσύ τρόπο να πείσεις τους πλουτοκράτες να μη βάζουν παιδιά να δουλεύουν 12 ώρες ή να δίνουν ένα καλό μισθό στον Κινέζο. Η ανεργία φίλε μου δεν παλεύεται.

    Οσον αφορά την μειωμένη κατανάλωση δε μιλάμε να γίνει η Ευρώπη τριτοκοσμική. Αλλα πολλά πράγματα μπορούν να μοιράζονται πχ. Παράδειγμα, δε νομίζω οτι η Ευρώπη έχει χάσει σε σχέση με την Αμερική επειδή έχει καλές μαζικές μεταφορές. Αυτό το μοντέλο μπορεί να επεκταθεί με pool ποδήλατα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Βάλε στο καπάκι και μία γενναία μείωση ωρών εργασίας και έδεσε όμορφα το πράγμα.

    Επίσης η μειωμένη κατανάλωση επιβάλλεται και για λόγους φυσικών πόρων, μη ξεχνάς οτι αυτά τα παίρνει η γενιά μας εις βάρος των μελλοντικών.

    Τέλος πάντων, θα μου πείς εδώ η Ελλάδα καίγεται και εγώ χτενίζομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. minority η διαφωνία μας είναι γνωστή πάνω σε αυτό το θέμα. Και καλά που διαφωνούμε γιατί έτσι μαθαίνουμε και σκεφτόμαστε. ¨Οπως γράφει και ο Νικος, μιλάμε για μια ελεγχόμενη λιτότητα και όχι για Αλβανία. Και αυτά που εσύ προτείνεις εκεί οδηγούν σε μια φτωχότερη διαβίωση, ισοδύναμη όμως με την παραγωγική της ικανότητα. Δηλαδή για μια σταθεροποίηση, κάτι που τελικά θα γίνει και από μόνο του. Όσο για αυτά που προτείνεις κάπως έτσι θα γίνουν αναγκαστικά. Από τι στιγμή που τελείωσε ο δανεισμός θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να ανακτήσουμε το επίπεδο της προηγούμενης ζωής μας και αν.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @leo
    Η σταθεροποίηση δεν μπορεί να γίνει απο μόνη της, γιατί προυποθέτει έντιμη πολιτική τάξη και δημόσια διοίκηση. Πιο πιθανό σενάριο είναι η φορολόγηση μέχρι θανάτου (κυριολεκτικά) του ιδιωτικού τομέα και των πολιτών (περιλαμβανομένων και των όποιων περουσιακών στοιχείων διαθέτουν οι πολίτες πχ ακίνητα) για να επιβιώσει έστω και για λίγο ακόμα ο δημόσιος τομέας χωρίς ουσιαστικές αλλαγές. Στο διάστημα αυτό θα γίνουν και οι τελευταίες αρπακτές με την δημόσια περιουσία.
    Μην ξεχνάμε ότι τόσο ο κρατικός προυπολογισμός όσο και το έλλειμμα του προυπολογισμού είναι σημαντικά μεγαλύτερα το 2011 απο το 2010. Τον 3ο χρόνο της κρίσης.
    Η πολιτική τάξη της χώρας, σε συνεργασία με τις γνωστές οικογένειες (Kόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Κοπελούζος, Ψυχάρης κλπ) και τους γνωστούς "συνδικαλιστές" θα προτιμήσουν να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας (μέσω του κρατικού μηχανισμού) μιας Ελλάδας της δραχμής και της εξαθλίωσης, παρά την αυτοκατάργησή τους μέσα απο ένα νέο ξεκίνημα επι χωρίς κρατικά δοσίματα και προνόμια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ niko
    Η κρατικές μηχανές της ΕΕ και των ΗΠΑ, χρειάζονται περίπου 2,5 τρις Ευρώ ετησίως νέα δανεικά για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν στο σημερινό τους επίπεδο. Άραγε, για πόσο ακόμα θα μπορούν να βρίσκουν χρηματοδότες. Πιστεύω όχι για πολύ. Γι' αυτό και ο πανικός με την Ελλάδα. Δείχνει στις αγορές πιο θα είναι το τέλος και για τις ΗΠΑ και την ΕΕ αν συνεχιστούν τα τερατώση ελλείμματα.
    Ο προστατευτισμός θα μπορούσε να προσθέσει και το τελευταίο συστατικό στην συνταγή της καταστροφής. Τον υψηλό πληθωρισμό. Ο πιο σημαντικός λόγος της συγκράτησης του πληθωρισμού είναι οι εισαγωγές φθηνών προιόντων απο χώρες εκτός ΗΠΑ και ΕΕ (Ν. Κορέα, Ταιβάν, Κίνα, Ινδία κλπ)
    Οι μισθοί στην Κίνα για ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού (300 εκ. περίπου) δεν είναι χαμηλότεροι απο τους Ελληνικούς. Η ανάπτυξη έχει δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη μεσαία τάξη εξειδικευμένων στελεχών, επιχειρηματιών και επαγγελματιών οι οποίοι διεκδικούν όχι μόνο μεγακλύτερη συμμετοχή στην οικονομική πίττα αλλά και στην πολιτική εξουσία.
    Η ιδέα ότι πρέπει να δουλεύουμε λιγότερο, δηλαδή να παράγουμε λιγότερα προιόντα και υπηρεσίες μου φαίνεται παράξενη, ιδιαίτερα κάτω απο τις παρούσες συνθήκες.
    Οι καλές μαζικές μεταφορές μπορούν να πληρώνονται απο αυτούς που τις χρησιμοποιούν, εάν δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ minority opinion

    Οντως. Ο μόνος λόγος που τα δυτικά κράτη ακόμα δανείζονται είναι η υπερπροσφορά χρήματος. Ομως ο πληθωρισμός δεν αυξάνεται μόνο και μόνο επειδή όλο αυτό το χρήμα είναι στα χέρια λίγων οι οποίοι όσο φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλουν δε μπορούν να καταναλώσουν περισσότερο. Φαντάζομαι τον γνωρίζεις το νόμο της οριακής ροπής προς κατανάλωση χμμ??

    και μάλιστα στα χέρια λίγων. Νομίζω οτι κάνεις το εξής λάθος. Πιστεύεις οτι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη ικανή να σπάσει την ανεργία. Θα μπορούσε κάτω απο μία και μόνο προϋπόθεση. Αναδιανομή του πλούτου. Φαντάζομαι το γνωρίζεις το θεώρημα οριακής ροπής προς κατανάλωση.

    Απο την άλλη οι μεγάλες μάζες μικρού και μεσαίου εισοδήματος καταναλώνουν με δανεικά αφού το εισόδημα δεν φτάνει. Οτι βγάζουν το ξοδεύουν. Το αποτέλεσμα? Οι χώρες που υποτίθεται δεν έχουν πρόβλημα πχ ελβετία, Ολλανδία έχουν τεράστιο ιδιωτικό χρέος, τα μεσαία εισοδήματα είναι τρελά υπερχρεωμένα.

    Εσύ λοιπόν προτείνεις να περιοριστούν και άλλο τα εισοδήματά τους με περιορισμό των κρατικών δαπανών = ύφεση = περαιτέρω δανεισμός ή αθέτηση υποχρεώσεων απο τα μεσαία νοικοκυριά.

    Ουτε ανάπτυξη απο την ανατολή πρόκειται να έρθει. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, η Κίνα πνίγεται απο την ανεργία. Ανεργοι είναι οι ανειδίκευτοι, άνεργοι και οι απόφοιτοι πανεπιστημίων, και επιλέγουν όσοι μπορούν τη λύση του στρατού. Στα ακίνητα ήδη έχουν φούσκες που μεγαλώνουν σαν τρελές αφού δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα με ικανό εισόδημα ωστε να αγοράσει όλα αυτά που χτίζονται.

    Για τη Δύση λοιπόν, η μόνες λύσεις είναι ή να τυπωθεί χρήμα = πληθωρισμός ή θα γίνει κάποιας άλλης μορφή αναδιανομή ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση και αρα η παραγωγή.

    Για μένα πάντως ούτε αυτό δεν είναι λύση διατηρήσιμη. Αντιθέτως μια μείωση των ωρών εργασίας μπορεί να κάνει πολλά, μέχρι και την κατανάλωση να αυξήσει. Κι αυτή η λύση όμως υπονοεί μια μορφή αναδιανομής. Δεν γίνεται αλλιώς, θα εξαθλιωθούν τεράστιες μάζες πληθυσμών..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Copy paste copy paste, ιδού τα αποτελέσματα.. Ξέμειναν κάποια κομμάτια εδώ και εκεί.. πφφ.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία