Ένα γελαστό απόγευμα




του Πάνου Θεοδωρίδη από τον Αγγελιοφόρο
Πέρασα ένα γελαστικό απόγευμα, παρακολουθώντας τον επικεφαλής των Νεοελλήνων τακτικιστών (τον λένε και πρωθυπουργό των Ελλήνων) να εξηγεί στο πόπολο ότι κατάφερε με την τακτική του να παρασύρει τον Σαμαρά σε συμπαραγωγή. Θυμήθηκα απλώς το παμπάλαιο ανέκδοτο με τον καουμπόη που ήθελε να γλιτώσει το σκαλπ του από τη φυλή των Νάβαχο που του αντιπρότειναν να σκοτώσει μια αρκούδα και να έρθει εις γάμου κοινωνία με μια γριά Ινδιάνα. Χώνεται αυτός στη σπηλιά, ακούγονται βρυχηθμοί, φωνές και φασαρία, βγαίνει ο καουμπόης καταματωμένος, με σπασμένο χέρι και τα άντερα στο άλλο χέρι και φωνάζει: «Πού είναι τώρα, σκοτώσω γριά Ινδιάνα;».
Η πρωθυπουργική ομιλία στο υπουργικό συμβούλιο ήρθε στο κοινό μέσω σπασμένου τηλεφώνου. Είμαι σίγουρος πως δεν πρέπει να πέρασε από τη φροντίδα ενός επαρκούς αναγνώστη (ίσως είναι πολύ να απαιτείς επιμελητή κειμένου). Διότι ξενύχτησα ακούοντας τη Μερκέλα και τον Σαρκοζήν, διάβασα αποσπάσματα ενός έξαλλου εναντίον μας ευρωπαϊκού Τύπου, είχα ήδη ντραπεί φοβερά με το ρεζίλι, αλλά ομολογώ πως ο πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί μια άλλη διεθνή συνάντηση. Επιπλέον, άρχισε να λειτουργεί στα ιστολόγια ένας παναθεματισμένος «πλαγιαρισμός» που κατηγορούσε ανθρώπους σαν κι εμένα πως είμαι παπαγαλάκι εξωνημένο του Λαμπρακιστάν ή άλλης μαφίας, διότι ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται, αν δεν βαφτιστεί πλειοψηφικώς με την εμπιστοσύνη της Βουλής, ότι μπορεί να παραμείνει όσο τον γουστάρουν οι βουλευτές του, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αλλά μάλλον δεν θα έχει κανένα λόγο να συνεννοείται με τον Σαμαρά περί νέου πρωθυπουργού: είναι ζήτημα του νέου αρχηγού του κράτους, που σε πρώτη ματιά φαίνεται πως πρέπει να εκλεγεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κι ας μείνει εκεί για δέκα λεπτά.
Θα μου πείτε ότι ζούμε στην Ελλάδα, όπου οι κόλακες και ο ορφανοί χαρακτήρες είναι περισσότεροι από τα ντιλίβερι που ιδρύονται κάθε μέρα στη χώρα. Επίσης, πρέπει να παραδεχτώ πως ο άνθρωπος που μας κυβερνάει με κανέναν τρόπο δεν ψεύδεται, επειδή το ψεύδος απαιτεί μιας μορφής ματαιωμένη πονηριά και λάθος ερμηνευμένη αίσθηση κινδύνου, ιδιότητες που δεν διαθέτει ευτυχώς, διατηρώντας τον ηθικό του ρόλο στη ζωή. Καλύπτεται απλώς από την παροιμιώδη φράση «ό,τι να 'ναι» ή από την άλλη έκφραση «άλλού γι' αλλού». Το ότι εύκολα βρίσκεις ανέκδοτα να ερμηνεύσεις μερικές συμπεριφορές του, οφείλεται στο ότι διαθέτει βαριά εκπαίδευση, επίμονη και συνεχή, με το λεγόμενο «λαϊκό ενδιάθετο». Οποιος διαβάσει τα ενδιαφέροντα βιβλία του αδελφού του, καταλαβαίνει τον ιδιότυπο τρόπο της λαϊκής συμπάθειας και καταξίωσης που διαθέτει. Εάν ενίοτε θυμίζει τον Χαρούντι Βι Μπάγκσι στο «Πάρτι» του Μπλέικ Εντουαρντς, οφείλεται στο ανάγωγο πνεύμα των ημιθανών χίπηδων που επιμένουν να μην το βουλώνουν.
Τελευταίο, μα όχι ελάχιστο, οι αντίπαλοί του δεν έχουν διάρκεια. Φέρονται σαν άθεοι σε μια πολιτεία με θρησκόληπτους, σαν τον Σπάρτακο που τον κάλεσαν σε τραπέζι του Λούκουλλου και η γενναιότητά του δεν σημαίνει πως μπορεί να φάει μια καραβίδα χωρίς το καβούκι της. Πέρα από τη σαρκαστική ευθυμία που δημιουργεί αυτό το βαθύ νεοελληνικό δράμα, πρέπει να παραδεχτούμε πως ο πρωθυπουργός δεν μας φορτώνει με συμπλεγματα κατωτερότητας…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία