Ζητείται Αριστερά



Μετά την απογοήτευση για τη στάση όλων των σχημάτων της αριστεράς απέναντι στην κρίση, ο φίλος μας Ανδρέας Γιάνναρος την αναζητεί και πάλι. Δεν θέλουμε να τον απογοητεύσουμε, αλλά μάλλον δεν θα τη βρει. Δεν θα τη βρει σίγουρα στους τρόφιμους των αριστερών  ιδρυμάτων. Η λύση σήμερα δεν είναι στην ελληνική ιδεόληπτη, κρατικιστική αριστερά. Είναι σε κάτι ευρύτερο, ανήσυχο, μεταρρυθμιστικό, παραγωγικό, αλληλέγγυο, ιδεολογικά ανατρεπτικό. Η δική μας Αριστερά έχει πάψει από καιρό να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. (leo)



του Ανδρέα Γιάνναρου (από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο)

Είναι λυπηρό και απογοητευτικό η κατεξοχήν δύναμη προόδου,το πολιτικό υποκείμενο που εξέφραζε τις εργαζόμενες αλλά και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, η Αριστερά όλων των τάσεων και των αποχρώσεων, να έχει ταυτιστεί με την συντήρηση και την καταγραφή των γεγονότων και να έχει αφήσει το πεδίο της παρέμβασης στην ακροδεξιά και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Και όμως όλα αυτά τα χρόνια, η μεταπολιτευτική αριστερά, η κατεξοχήν δύναμη μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών εναντιώθηκε σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναγκαίας αστικοποίησης της κοινωνίας. 
Έτσι με μια μπολσεβίκικη νοοτροπία του στυλ όλα ή τίποτα κατήγγειλε το νομοσχέδιο του Γιαννίτση ως νεοφιλελεύθερο, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ως αντιδραστική, την απόρριψη του ευρωπαικού συντάγματος ως επικράτηση κατά των δυνάμεων της αγοράς, ζήτησε την πρόσληψη 100.000 ατόμων στο δημόσιο, απαίτησε τη νομιμοπόίηση των stage και των συμβασιούχων, δηλαδή την νομιμοποίηση του ρουσφετιού, ενώ εναντιώθηκε σε κάθε ατελή μεταρρύθμιση που επιχειρήθηκε να γίνει στο κράτος και την δημόσια διοίκηση προσπερνώντας έτσι και τις δικές της αναλύσεις περί ριζικού μετασχηματισμού του κράτους. 
Δυστυχώς η χρεοκοπία του δημοσίου φανέρωσε και τη χρεοκοπία της μεταπολιτευτικής κρατικιστικής Αριστεράς.

Το πιο σημαντικό όμως πρόβλημα είναι ότι σήμερα όχι μόνο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά ούτε να τον ερμηνεύσει.
Έτσι εδώ και δύο χρόνια που μπήκαμε στην εποχή του μνημονίου προτίμησε την εύκολη και καθόλα αποδεκτή επιλογή της απόρριψης του μνημονίου.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι ποτέ δεν αποπειράθηκε να εξηγήσει με τεκμηριωμένο τρόπο ποια εναλλακτική προτείνει, αντίθετα επένδυσε στην συνθηματολογία, την καταστροφολογία και τον λαϊκισμό.
Αντί να συμβάλει με τις μικρές της δυνάμεις και να πιέσει μαζί με τα συνδικάτα και εκεί όπου έχει επιρροή, για δίκαιη κατανομή των βαρών, εξορθολογισμό δαπανών σε όλη την δημόσια διοίκηση, προστασία της εργασίας της κοινωνικής συνοχής, ένα δίκτυ κοινωνικής προστασίας για όλες τις ευπαθείς ομάδες, τους ανέργους, τους μετανάστες, συντάχθηκε εμμέσως με τις δυνάμεις της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης, της δραχμής.
Γιατί το πραγματικό δίλημμα δεν ήταν ναι ή όχι στο μνημόνιο ελλείψη αξιόπιστων εναλλακτικών αλλά ναι ή όχι σε διαρθρωτικές αλλαγές.'
Έτσι όπως πάντα γίνεται σε περιόδους κρίσεις διαμορφώθηκαν και τα ανάλογα στρατόπεδα μάχης, από την μία οι άκριτα μνημονιακές δυνάμεις, πιστωτές, αεριτζήδες, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που προσπάθησαν με πρόσχημα την κρίση να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της κρίσης στην κοινωνία και από την άλλη οι άκριτα αντιμνημονιακές (πολιτικές) δυνάμεις, συντεχνίες, παρασιτικό κεφάλαιο που αντιστάθηκαν σε κάθε αλλαγή με σκοπό την αναπαραγωγή και διαώνισή τους.
Κοινό σημείο των δυνάμεων αυτών παρά τον ετερόκλητο χαρακτήρα και τις εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογικές και πολιτικές τους αφετηρίες, η διατήρηση του σημερινού status quo.
Και ανάμεσα σε αυτά τα μέτωπα, οι δυνάμεις του ορθού λόγου, της ευθύνης, της κριτικής αποδοχής του μνημονίου ως αναγκαίου κακού ελλείψη άλλων σοβαρών αξιόπιστων εναλλακτικών, έμειναν άστεγες και λοιδωρήθηκαν ως βολεμένοι, αριστεροί του καναπέ, χαϊδεμένα παδιά της αστικής τάξης.

Σήμερα λοιπόν είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ η αριστερά, τουλάχιστον η ανανεωτική, δημοκρατική, μεταρρυθμιστική και ευρωπαϊστική να επανασυνδεθεί με το πεδίο των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, να κάνει σωστή αφήγηση της κατάστασης με ρεαλισμό και υπευθυνότητα, να ζητήσει ορθολογική διαχείριση της κρίσης αλλά και ομαλούς τρόπους μετάβασής της σε ένα υγιέστερο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Κυρίως να ανακτήσει και πάλι την αξία της ιδεολογικής ηγεμονίας, και να αξιοποήσει το ιδεολογικό της οπλοστάσιο.
Έτσι όταν οι άλλοι μιλάνε για απολύσεις, εκείνη να ζητά θέσεις εργασίας, όταν μιλάνε για περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, εκείνη να ζητά φορολογία στους έχοντες, όταν οι άλλοι κάνουν διορισμούς από το παράθυρο, να μιλά για αντισυνταγματικές και αντεργατικές εκτροπές, όταν αυξάνουν τις αμυντικές δαπάνες για την προστασία της χώρας, εκείνη να ζητά χρήματα για την παιδεία και την έρευνα.
Μία τέτοια αριστερά οφείλει να επανασυνδεθεί με τις εργαζόμενες δυνάμεις και τους πραγματικούς παραγωγούς του πλούτου, αλλά και δυνάμεις του δημοκρατικού και δημιουργικού καπιταλισμού που θα έχουν πραφανώς ως σκοπό την υπεραξία αλλά θα επενδύουν στην επιστημονική κατάρτιση, την τεχνογνωσία και την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων για τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό και δημοκρατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Ζητείται μια νέα αριστερά που θα συμβάλει στην πνευματική και ηθική ανασυγκρότηση του τόπου, ζητείται αριστερά που θα υπερβεί τον ίδιο της τον εαυτό, ζητείται αριστερά...

Σχόλια

  1. "όχι μόνο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά ούτε -θέλει, θα συμπλήρωνα- να τον ερμηνεύσει"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 1.Τολμω να πω οτι δεν υπαρχουν σημαντικες διαφορες σε δεξιους, πασοκους και "αριστερους" συνδικαλιστες που ξεχνωντας τι υποστηριζαν ως φοιτητες, μεταπηδησαν στην πολιτικη ως βουλευτες, γ.γ. η εγιναν απο τους χειροτερους κρατικοδιαιτους επιχειρηματιες.

    2.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκόμενων από την τοπική εκδικητικότατα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

    3. Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
    "Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!"

    Πρόσφατα από την Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. ειπώθηκε ότι άλλο η ατομική αντιμετώπιση στην κρίση (λ.χ. απολύσεις σε μια επιχείρηση) και άλλο η κοινωνική προοπτική, δικαιολογώντας μάλλον την μείωση μισθών και τις απολύσεις σε κομματικές επιχειρήσεις…

    4. Ο σταλινισμός είναι η ‘’αριστερή’’ έκφραση του εξουσιασμου και της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ‘’στήλη άλατος’’ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ‘’στελέχους’’ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ‘’κουτάκια’’, ‘’φάσεις’’, ‘’στάδια’’. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.

    Αφώτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 5. Μετά το 1981, αρκετοί πανεπιστημιακοί και ελεύθεροι επαγγελματίες της Ανανεωτικής Αριστεράς, χρησιμοποιώντας και το προσόν του ‘’αριστερού’’ και κάνοντας αρχικά ‘’κριτική υποστήριξη’’ στο ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια συνεργάσθηκαν –νωρίτερα ή αργότερα - με το καθεστώς ΠΑΣΟΚ, αποκομίζοντας διάφορα οφέλη και μερικοί εντάχθηκαν κομματικά. Δεν είναι υπερβολή να υποστηριχθεί ότι η Αριστερά, και ιδιαίτερα η Ανανεωτική, ’’λεηλατήθηκε’’ (φυσικά με το δέλεαρ της συμμετοχής στην εξουσία και στο μοίρασμα δουλειών) από το ΠΑΣΟΚ. Γνωστή και η ρήση αρκετών μελών του ΚΚΚΕεσ,. “κομμουνιστές είμαστε, μαλάκες δεν είμαστε”. Λέγεται μάλιστα ότι λίγα αλλά σημαντικά ‘’στελέχη’’ της σημερινής ΝΔ, την περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν μέλη του Ρήγα Φεραίου ή της φίλα προσκείμενης φοιτητικής παράταξης Δημοκρατικός Αγώνας.

    6. Κατά την εποχή Κοσκωτά, και αφού είχε προετοιμασθεί κατάλληλα το έδαφος, με ανάλογη πορεία, αρκετοί συνδικαλιστές του ΚΚΕ, ξέχασαν αυτά που υποστήριζαν μονολιθικά τόσα χρόνια (έτσι ξαφνικά, χωρίς καμιά εξήγηση ή συγνώμην στους φίλους τους και στους πρώην –υποτελείς σ’ αυτούς – συντρόφους τους) και έγιναν σκληροί μετα-γιάπις δηλ. μεταμοντέρνοι νεοφιλελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες (ιδιαίτερα εργολήπτες και προμηθευτές) χρησιμοποιώντας αρχικά τις κομματικές τους γνωριμίες σε Δήμους και Συνεταιρισμούς (που στη συνέχεια ταχύτατα έγινα υπερκομματικές) και τις γνώσεις για χειρισμό ανθρώπων, την εποχή του ‘’βρώμικου 1989’’. Απ’ όσα έγιναν γνωστά, μόνον ένας καλλιτέχνης ζήτησε δημόσια συγνώμην στους φίλους του και στους πρώην συντρόφους του γι΄ αυτά που υποστήριζε τόσα χρόνια.

    7. Επομενως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι "σταλινικοί" (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι "αριστεροί" φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών "ψηφοφόρων" δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.

    8.Είναι επάγγελμα η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ; Παραδοσιακά γιατί κάποιος δεν μπορεί να εκλεγεί ελεύθερα στα όργανα αριστερών κομματικών φορέων χωρίς εμπόδια και κρυφούς αποκλεισμούς, λόγω κομματικών ‘’μηχανισμών’’ , ‘’αυλών’’ και ‘’επετηρίδων’’ ;

    Πρέπει να είναι διαρκής και επί δεκαετίες η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ή πρέπει να υπάρχει διαρκής, ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών και όχι κυκλική εναλλαγή των ίδιων προσώπων ;

    Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά ;

    Είναι προφανώς επιθυμητό, κάποιος που διακρίνεται από τις επαγγελματικές του ικανότητες, το ήθος του και την εν γένει πορεία του και γνωρίζοντας την κοινωνία εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να εκτίθεται αρχικά ελεύθερα ως υποψήφιος στον συνδικαλιστικό του φορέα και στη συνέχεια –αν πάλι το επιθυμεί- στα όργανα κομματικών φορέων .

    9. Όλες αυτές οι πρακτικές (εξουσιομανείς αρχηγοί, ψυχολογικός χειρισμός-στρατολόγηση, φανατισμός, μαζί με τους παρελθόντες/πρόσφατους και μέλλοντες ‘’καυγάδες’’ δεν αρμόζουν σε ώριμες προσωπικότητες).

    Τι λοιπον να περιμενουμε απο τους επαγγελματιες της "αριστερης πολιτικης";

    Αφώτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Ειναι τυφλοι οι επαγγελματιες αριστεροι και δεν με κατακεραυνωνουν; Παρομοια κειμενα εχω αναρτησει τουλαχιστον δεκα φορες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aφώτιστε. Το ότι κάποιοι εκ των αριστερών κυβέρνησαν δεν είναι κακό. Κακό και μάλιστα πολύ κακό είναι ότι κυβέρνησαν κακά, πολύ κακά σε κακές λαϊκίστικες κυβερνήσεις που μας έφεραν μέχρι εδώ.Η συμμετοχή στην εξουσία διαφθείρει μεν αλλά δικαιώνει όταν το αποτέλεσμα είναι προς όφελος των πολιτών. Δυστυχώς δεν ευτυχήσαμε να συναντήσουμε πολλούς τέτοιους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γρηγόρη γεια σου
    Δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί να παίξει κανένα από τους ιστορικούς τις ρόλους. Ασχολείται μόνο με επιδόματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @leo

    Για να γίνω πλέον κατανοητός να συμπληρώσω στο 1. Oι πρωτοι επιθυμουσαν περισσοτερο την δυναμη μεσω της κρατικοδιαιτης επιχειρηματικοτητας με σημαδεμενη τραπουλα και ποσοστωσεις, οι δε ηγετες και "στελεχη" της αριστερας ηταν περισσοτερο εξουσιομανείς παρα φιλάργυροι.

    Αν και συμφωνούμε στο θέμα των αριστερών ηγεσιών και της εσωτερικής τους λειτουργίας, ο σταλινισμος ή η εξουσιομανια δεν ειναι προσωπικο προβλημα του εξουσιαστη-ηγετη/ηγετικης ομαδας, αλλα γινεται συλλογικο προβλημα που ενδεχεται να προκαλει σημαντικους κινδυνους-εκτος των αλλων- οταν ενα η περισσότερα αριστερα κομματα αποκτουν σημαντική απήχηση , λογω της συγκυριας.

    Λ.χ. σημερα φιλος μου μου ελεγε οτι κρυφες δημοσκοπησεις υποδεικνυουν οτι η ευρυτερη αριστερα + διαφυγοντες σοσιαλιστες συγκεντρωνει περι το 40%. Σε μια αλλη χωρα το επομενο βημα θα ηταν η συμπηξη λαικου μετωπου που με τον εκλογικο νομο θα προσεγγιζε τους 140 βουλευτες(ως 1ος συνασπισμος θα ελαμβανε + 50 βουλευτες).Αυτο το ενδεχομενο, οπως καταλαβανεις, μονον σε αφηγημα μπορω να το γραψω!!!


    Αφώτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ
    Με αφορμη το κατωθι πολυ ευστοχο σχολιο απο τον
    δείμος του πολίτη :
    "Το θέμα δεν είναι απλά να διεκδικεί, αλλά να θέτει και ρεαλιστικούς στόχους, προτάσεις επιστημονικά έγκυρες. Αλλά πρέπει πάντα αυτή η αριστερά να έχει το στρατηγικό στόχο μπροστά της, για να μην ξεφτίσει στα συνθήματα όπως το αλλοτινό προοδευτικό ΠΑΣΟΚ.

    Αρ. Στρουθ. 25 Νοεμβρίου 2011 7:20 μ.μ.
    και μια ερωτηση και την απαντηση
    Ο/Η Αλίκη είπε...
    Ερώτηση προς Δείμο του Πολίτη: Ποιοςείναι ο στρατηγικός στόχος της Αριστεράς;

    25 Νοεμβρίου 2011 9:36 μ.μ.

    Ο/Η ο δείμος του πολίτη είπε...
    Αλίκη, νόμιζα ήταν ο σοσιαλισμός.

    προεκυψε το εξης πολυ μικρο θεατρικο κειμενο.
    Υποθεστε οτι ειναι work in progress.

    ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ
    Σoσιαλισμος: Ακουσα καλα ; Σοσιαλισμος ειπατε ;
    Με φωναξε κανεις;

    ΑΦ: Σε φωναξαμε, αλλα μεχρι να αποφασισουμε αν θα ειναι σοσιαλισμος της αγορας, αγοραιος σοσιαλισμος, δεσποτικος, οικολογικος, "δημοκρατικος",..., καλυτερα μην ελθεις!
    Εκτος κι αν αποφασισω να γινω στελεχος σε αριστερο κομμα. Αφου γνωριζω αρκετα και μπορω να προσφερω στο κινημα. Μαλλον, θα πρεπει ν' αρχισω τις καταλληλες παρεες.
    Ομως τωρα που το ξανασκεφτομαι δεν εχω χρονο, σε 4 χρονια μπορω να παρω συνταξη. Βιαστειτε, θα χασω την αλλαγη, την μεταρρυθμιση (Που ' σαι Ηλια; )την επανασταση,... !!!

    Να ξεκουρασθουν και οι γεροντες πλεον Λαμπρακηδες και οι νεστορες της αριστερας και σε μερικα χρονια η γενια του πολυτεχνειου. Που στην πλειονοτητα δεν ηθελε την καταληψη.
    Η μηπως να φωναξουμε την εναπομεινασα γενια του πολυτεχνειου (ΕΚΚΕ, Μ-Λ, ...)μαζι με μερικους οικοδομους και Μεγαριτες να βοηθησουν. Αυτοι οντως ηταν επαναστατες. Μηπως ομως ειναι "χαλασμενοι" τωρα;
    Ωχ, σημερα ηταν 25 Νοεμβρίου, επετειος του πραξικοπηματος της χουντας του Ιωαννίδη.
    Βιαστειτε! Να κανουμε ΕΑΜΕ (Εθνικη Αντιμνημονιακη Ενοτητα). Αλλα δεν συμφωνουν ολοι.
    Ομως με δραχμες πως θα αγοραζουμε κατακοκκινες Alfa romeo;

    Αφώτιστος Φιλελλην

    Για τους νεωτερους :Η Χούντα του Ιωαννίδη ήταν το δικτατορικό καθεστώς το οποίο, στις 25 Νοεμβρίου 1973, με επίσης πραξικοπηματικό τρόπο, διαδέχθηκε τη Χούντα των Συνταγματαρχών η οποία κυβερνούσε την Ελλάδα από το 1967. Το καθεστώς έπεσε στις 24 Ιουλίου του 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το διαδέχθηκε Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

    ΥΓ Για να φτιαξει η αριστερα πρεπει να ενηλικιωθουν τα εγγονια μας και βαλε!Ασε που πρεπει τα παιδια και τα εγγονια των στελεχων της αριστερας να μην σκασουν μυτη ως νεαρα στελεχη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η Αριστερά που θέλουμε θα έπρεπε να είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται στο άρθρο και στο εισαγωγικό σημείωμα του Leo. Και ένα ακόμα, το βασικότερο και κάπως γενικότερο: να «πατάει» και στους δύο πόλους των παρακάτω διπολών: να είναι ταυτόχρονα θεσμική και κινηματική, μεταρρυθμιστική και αντισυστημική, ρεφορμιστική και επαναστατική.
    Η παραδοσιακή αριστερά ξεχνάει τον πρώτο πόλο και κρατάει μόνο τον δεύτερο. Έτσι έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουν διεξοδικά αναλυθεί σ’ αυτό το blog, μην τα ξαναλέμε. Γι’ αυτό και είναι κάθε άλλο παρά σύγχρονη αριστερά.
    Έρχεται μετά η ΔΗΜΑΡ και θέλει να κάνει το ακριβώς αντίθετο, που κι αυτό είναι λειψό: να κρατήσει μόνο τον πρώτο πόλο των παραπάνω διπόλων. Γιατί είναι λειψό; Γιατί δε νοείται αριστερά που, εκτός από τις προτάσεις για μεταρρύθμιση της κοινωνίας μέσα στο υπάρχον σύστημα, δεν έχει και όραμα, μακρυνό έστω, για την ανατροπή της και πρόταση για μια άλλη, τελείως διαφορετική κοινωνία. Η ΔΗΜΑΡ ποτέ δεν το είχε αυτό. Επιπλέον δε, κατάφερε να μην «πατάει» ούτε σ’ αυτόν τον ένα πόλο που επέλεξε και τελικά να αιωρείται στο κενό!!! Δεν κατάφερε να είναι ούτε απλά και σκέτα θεσμική, μεταρρυθμιστική και ρεφορμιστική αριστερά. Που κι αυτό, εμένα προσωπικά δε θα μου αρκούσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο σοσιαλισμός, κατά την άποψη μου,δεν μπορεί παρά να νοηθεί ως άσκηση πολιτικής παρέμβασης ή διακυβέρνησης βασισμένης στις αρχές και στην επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Επομένως, για την Αριστερά, δεν πρέπει να αποτελεί τελικό στόχο άλλά τον τρόπο με τον οποίον πολιτεύεται, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού.
    Η έννοια του σοσιαλισμού ως στρατηγικού (τελικού)στόχου, ο οποίος θα επιτευχθεί και εγκαθιδρυθεί -άπαξ δια παντός- όταν ωριμάσουν οι συνθήκες -ποιες άραγε;- και με αδιευκρίνιστα μέσα, είναι υπερβατολογική (θεολογική). Οδηγεί δε, συνειρμικά, σε επικίνδυνα ιστορικά παραδείγματα.
    Η ιδεολογία, η πολιτική και η δράση της Αριστεράς οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να δίνει απαντήσεις και διεξόδους σε προβλήματα του τώρα και του σήμερα κι όχι κάποιου αόριστου και αόρατου μελλοντικού χρόνου.
    Τα "οράματα" για "εντελώς διαφορετικές κοινωνίες", όπου -υποθέτω- θα επικρατεί πανανθρώπινη αγάπη και δικαιοσύνη, δεν είναι ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση,είναι θεολογία. Οράματα έβλεπε η Ζαν Ντ' Αρκ, αλλά αυτή ήταν θρησκόληπτη.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αλίκη,
    δεν εννοούσα το "όραμα" έτσι όπως το κατάλαβες. Κατά τα λοιπά που αναφέρεις, συμφωνώ απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αλίκη: Η ιδεολογία, η πολιτική και η δράση της Αριστεράς οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να δίνει απαντήσεις και διεξόδους σε προβλήματα του τώρα και του σήμερα κι όχι κάποιου αόριστου και αόρατου μελλοντικού χρόνου.
    Ακριβώς. Και να λαμβάνει υπόψη της το συσχετισμό δυνάμεων και την κρισιμότητα των επίδικων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σπύρο. Η ΔΗΜΑΡ έχει όραμα το σοσιαλισμό με δημοκρατία. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ξέρει τι είναι αυτό.
    Μήπως όμως πρέπει να έχει ιδέα για το κράτος που θέλει να οικοδομήσει, το είδος της οικονομίας, τις κατευθύνσεις της εκπαίδευσης, τη λειτουργία της δημοκρατίας κλπ; Σίγουρα πρέπει και δεν τα έχει. Κανένα κόμμα της αριστεράς δεν τα έχει, γιατί όλα ασχολούνται με τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης, της τάξης των μελών και στελεχών τους. Γιαυτό αποφεύγουν την εξουσία. Θα φανούν τελείως απροετοίμαστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία