Απλά διλήμματα αντί για δύσκολες πολιτικές προτάσεις

του Γιάννη Καρακάση ( Ανανεωτική)

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται από όλες τις πολιτικές πτέρυγες και όχι μόνο από έξαλλους αγανακτισμένους αλλά και από μάλλον νηφάλιους σχολιαστές ή πολιτικούς οι παρακάτω διαπιστώσεις:

α) Το μνημόνιο και η συνταγή της τρόικας ήταν λάθος γιατί η κρίση δεν ήταν μόνο ελληνική

β) Το μνημόνιο δεν θα σώσει ούτε την Ελλάδα ούτε την Ευρωζώνη

γ) Το μνημόνιο (και η κυβέρνηση Παπαδήμου) στηρίζονται από ακροδεξιούς

δ) Το μνημόνιο και οι απαιτήσεις για δέσμευση του Α. Σαμαρά συνιστούν βάναυση προσβολή της εθνικής κυριαρχίας και της ευρωπαϊκής παράδοσης σεβασμού των κρατών-μελών της Ευρώπης

ε) Το μνημόνιο εκπορεύεται από μια ανίσχυρη πολιτικά άνευρη, συντηρητική ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία
Το γεγονός ότι πολλά από τα παραπάνω ισχύουν (ίσως θα μπορούσε να τα περιγράψει κανείς ακόμη πιο δραματικά) οδηγούν πολλούς σε συμπεράσματα που κατά τη γνώμη μου δεν απορρέουν αναγκαστικά από τα παραπάνω 5 σημεία. Όπως ότι η κριτική αντιπαράθεση με το αντιμνημονιακό μέτωπο είναι ταύτιση με την ακροδεξιά, αποδοχή της Ευρώπης της παρακμής, επιδοκιμασία της ταπείνωσης από τους ξένους, συγκατάθεση σε σχέδια για ανεξέλεγκτη γερμανική ηγεμονία, συναίνεση σε ληστρικές πρακτικές απέναντι στο λαϊκό εισόδημα. Βαριές κουβέντες, για τόσο ανεπαρκείς λογικές συνεπαγωγές.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν αφορά τις πολλές και υπαρκτές αδυναμίες ή λανθασμένους χειρισμούς της πολιτικής της σημερινής ηγεσίας της ΕΕ ή τις ανεκδιήγητες παλινωδίες, ατολμίες, προχειρότητες και δειλίες των κυβερνήσεων Παπανδρέου. Εκφράζει όλα εκείνα που κάποτε είχαμε αφήσει πίσω ως ανανεωτική αριστερά:

· Την βία ως μέσο επίλυσης των διαφορών (και του λυντσαρίσματος του «άλλου» ακόμη και αν αυτός είναι ο Φ. Κουβέλης, θυμάσαι τα συνθήματα εναντίον του: «έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη του ΠΑΣΟΚ το δεκανίκι»;)

· Την αντιευρωπαϊκή ψύχωση (που μοιράστηκαν άλλωστε ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ για 7 τουλάχιστον χρόνια, ή όχι;)

· Την απόσταση από την κοινή λογική (δεν γίνεται να συντηρούμε ελλείμματα 40% του προϋπολογισμού όταν δεν μας δανείζει κανείς, γίνεται;)

· Την υιοθέτηση μια αντίληψης της ιστορίας και της πολιτικής που βασίζεται σε θεωρίες συνομωσίας

· Την πεποίθηση ότι έχουμε χούντα γιατί τι άλλο είναι η «αστική δημοκρατία» (συμφωνούμε ότι αυτό τουλάχιστον είναι ανοησία;).

Και βέβαια εκτός από όσους νοσταλγούν τον υπαρκτό σοσιαλισμό με τον οποίο γαλουχήθηκαν (Αλέκα και Αλέκος και Αλέξης, σύμπτωση;) και την δικτατορία του προλεταριάτου, την οποία ποτέ δεν απεμπόλησαν υπάρχει και ο κόσμος. Κόσμος πονεμένος και απελπισμένος γιατί μέχρι τώρα όλοι του έλεγαν ότι πάει από το καλό στο καλύτερο, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι η οικονομία είναι «θωρακισμένη» κ.ο.κ. Και είναι έτοιμος να ακούσει «καλά νέα» από οποιονδήποτε σταλινικό, χουντικό, νάρκισσο Πανεπιστημιακό, ή συνωμοσιολόγο δημοσιογράφο. Αρκεί η απάντηση να έχει κόλπο και όχι κόπο. Να λέει ότι υπάρχει μια μαγική λύση να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν το 2008 και να ξεχάσουμε όλον αυτό τον εφιάλτη.

Όμως αυτό δεν γίνεται. Και δεν γίνεται όχι μόνο γιατί ο καπιταλισμός των μοχλεύσεων και των «παραγώγων» - στοιχημάτων έχει εκτροχιαστεί, όχι μόνο γιατί φτιάχτηκαν τεράστιες φούσκες σε όλες τις χώρες και όλους τους τομείς της οικονομίας αλλά και γιατί αλλάζουν οι ισορροπίες στον πλανήτη:

Εισάγουμε (όχι μόνο ως Ελλάδα, αλλά και ως Ευρώπη) από τις πρώην χώρες του τρίτου κόσμου όχι μόνο τρόφιμα και πρώτες ύλες αλλά πλέον και βιομηχανικά προϊόντα και μάλιστα υψηλής τεχνολογίας (ρίξτε μια ματιά που κατασκευάστηκε ο υπολογιστής σας και τα περιφερειακά του). Και παρά ταύτα έχουμε ένα επίπεδο αμοιβών που δεν θα είναι διατηρήσιμο. Παριστάνουμε τους πλούσιους πελάτες χωρών που οι πολίτες τους έχουν το 1/10 του (για την ώρα) κατά κεφαλήν ΑΕΠ μας. Φυσικά και θα υπάρξει σύγκλιση, αλλά σύγκλιση με την Κίνα και όχι μόνο ημών (των Ελλήνων) αλλά και της υπόλοιπης Δύσης, βαθμιαία. «Δεν θα γίνουμε Ινδοί» είπε ο κ. Παπανδρέου. Και δηλαδή γιατί όχι, δεν είναι και αυτοί άνθρωποι, δεν έχουν δικαίωμα στα ίδια αγαθά που έχουμε (κατά κόρον ορισμένοι) γευθεί τα τελευταία 50 χρόνια; Θυμάμαι πριν μερικές δεκαετίες ένα άρθρο που υπολόγιζε ότι με βάση τον ρυθμό κατανάλωσης πόρων ο πληθυσμός των ΗΠΑ αντιστοιχούσε σε 10 δισ. Ινδούς. Εμείς είμαστε οικολόγοι και αριστεροί μεν αλλά θέλουμε επίπεδα κατανάλωσης ΗΠΑ, γιατί;

Ναι η κρίση δεν είναι μόνο της Ελλάδας, είναι πράγματι διεθνής. Και οι Αμερικάνοι χρωστάνε, και οι Ιταλοί και πολλοί άλλοι. Αλλά ένα-ένα τα προβλήματα. Ας βάλουμε, ως Ελλάδα, τάξη στην λεηλασία των ταμείων μας, στην γενικευμένη φοροδιαφυγή, στην διαφθορά, στην ανομία, στην αρνησιδικία και μετά κοιτάμε και το γενικό πρόβλημα της ανακατανομής του παγκόσμιου πλούτου. Αλλιώς μοιάζουμε με κάποιον που αρνείται να κόψει τα 3 πακέτα τσιγάρα που καπνίζει την ημέρα γιατί … έτσι και αλλιώς η ατμόσφαιρα είναι ρυπασμένη από τα αυτοκίνητα.

Οι αντιμνημονιακές κορώνες και κραυγές δεν θα μας βοηθήσουν να σκεφτούμε πως θα οικοδομήσουμε μια πιο βιώσιμη και ανθρώπινη κοινωνία ή μια πιο ήπια και διατηρήσιμη οικονομία. Απλώς θα επιτείνουν την άγονη αναζήτηση του «ενόχου που πήρε τα λεφτά» και την αντίσταση στους «ευρωναζί» που δεν μας δίνουν λευκές επιταγές ως όφειλαν. Και θα συντηρήσουν το ίδιο πολιτικό σύστημα και κλίμα που αντιγράφει τις χειρότερες παραδόσεις του λαϊκισμού που τόσο επιδέξια καλλιέργησε ο Α. Παπανδρέου και τόσο πολύ έχουν ενστερνιστεί όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί έκτοτε.

Όλοι συμφωνούμε ότι έχουν αλλάξει οι κανόνες (πάλι τέλος της Μεταπολίτευσης) και αυτό σημαίνει αλλαγές σε όλα εκτός όμως από εκείνα που αφορούν τον καθένα από μας.

Και με την ευκαιρία δεν με πειράζει καθόλου να με αποκαλούν επαρχιώτη. Έχω άλλωστε ζήσει περισσότερα από τα μισά μου χρόνια εκτός Αθήνας και προτιμώ να την επισκέπτομαι ως επαρχιώτης, αραιά και που.