Για κεντροαριστερά, πάρτο αλλιώς, του Λεωνίδα Καστανά



Η «μαργαρίτα» ξεκινά μια συζήτηση με τίτλο «Κεντροαριστερά, η λύση της μεθεπόμενης μέρας». Όσοι φίλοι επιθυμούν μπορούν να μου στέλνουν σχετικά κείμενα, είτε δικά τους, είτε άλλων που βρίσκουν στο διαδίκτυο, προς ανάρτηση. Σήμερα ανεβάζω, μια δική μου πρώτη απόπειρα να θέσω μερικά ερωτήματα γύρω από το πιθανολογούμενο εγχείρημα. Όσο για τις απαντήσεις έχουμε καιρό.
Το mail επικοινωνίας: leokastanas@yahoo.gr

του Λεωνίδα Καστανά

Η υπόθεση της κεντροαριστεράς βγαίνει δειλά στο προσκήνιο. Η αποψίλωση των ποσοστών του ΠαΣόκ και η κρίση ηγεσίας του, η δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜ.ΑΡ, η κινητικότητα στελεχών του σοσιαλιστικού χώρου, αλλά πάνω απ’ όλα η ανάγκη χάραξης μια άλλης πορείας διεξόδου από την κρίση, ορίζουν σήμερα το πλαίσιο για τις πολιτικές συμμαχίες της μεθεπόμενης μέρας. Προς το παρόν, το ΠαΣόκ θα αναζητήσει τη δική του ανασύνταξη που μπορεί να σημάνει και διάσπαση, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ την είσοδό της στην επόμενη βουλή και την καθιέρωσή της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι διάφοροι ανεξάρτητοι ή ημιανεξάρτητοι παράγοντες του χώρου  θα αναζητήσουν όπως - όπως μια θέση στη βουλή ή απλώς στην επικαιρότητα, προετοιμάζοντας το ρόλο τους, στο πάλκο της μεθεπόμενης, πάντοτε, μέρας.

Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια κεντροαριστερή συμφωνία; Δίχως άλλο ναι. Είναι πλέον κοινή πεποίθηση ότι η απελευθέρωση αριστερών δυνάμεων από την δογματική αριστερά δεν έγινε για να στηθεί ένα ακόμα κομματικό μαγαζί, αλλά για να διαδραματίσει η έλλογη αριστερά κεντρικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Ακόμα και αν η ηγεσία φανεί διστακτική, η βάση θα το απαιτήσει και θα την πείσει. Το έδειξε, ότι μπορεί, στην πρόσφατη κρίση, αρκεί η έντονα μεταρρυθμιστική πτέρυγα να δυναμώσει. Από την άλλη όχθη, στο πολυσυλλεκτικό ΠαΣόκ, η κρίση αναδεικνύει τις χαώδεις διαφορές μεταξύ  ομάδων και  ρευμάτων που μέχρι χτες συνυπήρχαν. Εσωτερικές, αντίθετες δυνάμεις τις απομακρύνουν αμοιβαία μέσα σε περιβάλλον κενού ηγεσίας. Αν διαβάσει κανείς τα άρθρα της  Άννας Διαμαντοπούλου και του Ηλία Μόσιαλου στα Νέα, θα βρει πάμπολλα στοιχεία πολιτικής επαφής τόσο με τη ΔΗΜΑΡ, όσο και με τον Κοινωνικό Σύνδεσμο.

Νέο αίμα, νέες λογικές και νέα κουλτούρα σε συνδυασμό με εμπειρία και έργο, πρέπει να δώσουν την αναγκαία ανασυγκρότηση σε κόμματα και πολιτικό σύστημα.
Αυτό κατ' εξοχήν αφορά την ευρύτατη δημοκρατική παράταξη, που πλειοψηφικά έχει εκφραστεί μέχρι σήμερα από το ΠΑΣΟΚ. Τις κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα αποστρέφονται την πολιτική και καλύπτουν διαχρονικά τον χώρο του δυναμικού Κέντρου και της υπεύθυνης Αριστεράς. Με νέες προσεγγίσεις, νέα δομή και κατάλληλη ηγεσία να προωθηθεί πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης με οργανωμένο διάλογο.

Η σύγχρονη κεντροαριστερή πρόταση δεν μπορεί να προκύψει με παλιά εργαλεία και μέσα. Το μοντέλο του κόμματος του δημόσιου τομέα και του κόμματος-μηχανισμού βασιζόταν στην αντίληψη ότι η άρση ανισοτήτων γίνεται μόνο μέσα από τη μεγέθυνση του κράτους και του κρατισμού. Αυτό είναι το μοντέλο που εφαρμόσαμε στη χώρα και απέτυχε παταγωδώς. Το πολύ μεγάλο κράτος είναι γραφειοκρατικό, δυσκίνητο και αντιπαραγωγικό. Εξυπηρετεί κυρίως συγκεκριμένα οργανωμένα συμφέροντα και όχι την κοινωνία και τους πολίτες. Στερεί επίσης πόρους από την πραγματική οικονομία. Μόνο το επικεντρωμένο σε σωστές δραστηριότητες κράτος έχει τη δυνατότητα να συμβάλει στη μείωση των ανισοτήτων και στην οικονομική πρόοδο.
Είναι αμφίβολο αν οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις μπορούν να κερδίσουν το όλον ΠαΣόκ. Αν δεν τα καταφέρουν, που είναι και το πιθανότερο, είναι ιστορικά αναγκαίο να τολμήσουν την έξοδο και να εργαστούν σοβαρά για την δημιουργία ενός προοδευτικού κεντροαριστερού τόξου. Διαφορετικά, αν δεν το κάνουν τώρα, στη μέση της πιο μεγάλης κρίσης, δεν θα βρουν ποτέ καλύτερη ευκαιρία να απογαλακτιστούν και να χειραφετηθούν. Θα διχαστούν και θα φυλλορροήσουν. Επιτέλους κάποιοι και κυρίως κάποιες πρέπει να τελειώνουν με τη λογική των προβάτων της στρούγκας και του κληρονομικού τσομπάνη. Και έχουν τα φόντα να το κάνουν. Η συγκυρία τους ευνοεί.

Το πρόβλημα δεν είναι το ποιες δυνάμεις θα συμμετάσχουν τελικά στο πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα. Λίγο πολύ τις φανταζόμαστε. Το εκσυγχρονιστικό ΠαΣόκ, η ΔΗΜ.ΑΡ, ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, η Μεταρρύθμιση, ίσως και δυνάμεις από το φιλελεύθερο χώρο. Για την πολιτική οικολογία δεν ξέρω. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο θα στηθεί η πολιτική συνεννόηση. Η ασάφεια και η αμφισημία που διακρίνει συχνά τον πολιτικό λόγο του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου, μπορεί να του προσθέτει σε στυλ, αλλά του αφαιρεί φερεγγυότητα. Απαιτείται, οι ηγεσίες να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Από τη μια είναι τα πρόσωπα.
Είναι φερέγγυα, και πόσο; Ποιος και με ποια κριτήρια το κρίνει; Η κοινή γνώμη είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στα πρόσωπα, όταν μάλιστα αυτά έχουν κυβερνήσει κατά το παρελθόν και έχουν ενεργή συμμετοχή στο σημερινό αποτέλεσμα. Ήδη η αντιμαχία ξεκίνησε. Τι έκανε στο παρελθόν ο τάδε; Νομιμοποιείται ο δείνα να προτείνει τώρα αυτά που δεν προσπάθησε ως υπουργός; Αλλά και ένα επαγγελματικό στέλεχος της Αριστεράς που δεν έχει «λερώσει» τα χέρια του με την εξουσία, γιατί νομιμοποιείται να θέλει να μας κυβερνήσει; Ειδικά όταν το μόνο επάγγελμα που άσκησε στη ζωή του είναι αυτό του διαδρομιστή και αναγνώστη εφημερίδων και αυτό με σχετική επιτυχία.

Τα ερωτήματα ορθώνονται απειλητικά, κυριαρχούν και διχάζουν, όταν δεν υπάρχουν ή δεν επιτρέπεται σε νέα, φρέσκα, άφθαρτα και ικανά πρόσωπα να αναλάβουν ηγετικό ρόλο. Και η διέξοδος απαιτεί μπόλιασμα με ανθρώπους που είναι κάπως αλλιώς, όπως και να το κάνουμε. Ικανά, νουνεχή, μορφωμένα αλλά με άλλες παραστάσεις, ξένες προς τα κομματικά ιδρύματα που καθόρισαν την μεταπολιτευτική περίοδο. Με μια άλλη κουλτούρα, άλλο πολιτικό λόγο, άλλο look και style. Είναι αδύνατο, η κεντροαριστερά να βγει στο προσκήνιο μόνο με πρόσωπα του παρόντος πολιτικού συστήματος. Η νεολαία θα την κράξει και με το δίκιο της.

Από την άλλη είναι και η πολιτική.

Οι προερχόμενες από το ΠαΣόκ πολιτικές δυνάμεις πρέπει να δώσουν απαντήσεις. Έχουν αλήθεια πειστεί ότι το προεδρικό μοντέλο κόμματος είναι πια ξεπερασμένο; Πιστεύουν ότι θα πρέπει να τηρήσουμε τις συμφωνίες με τους δανειστές; Θα υποστηρίξουν την υγιή επιχειρηματικότητα, θα πατάξουν τη φοροδιαφυγή και θα βοηθήσουν τους πραγματικά αδύναμους; Θα επανιδρύσουν στα σοβαρά το κράτος σε ευρωπαϊκά πρότυπα; Θα δεχτούν να πάνε κόντρα με το βυζί που τους βύζαξε το πολιτικό τους γάλα, δηλαδή την ελληνική νοοτροπία και τον κοτζαμπασισμό; Θα απαρνηθούν το λαϊκισμό;  Και αν όλα αυτά έχουν θετική κατάληξη, υπάρχει από μεριάς τους το απαραίτητο τεχνοκρατικό και πολιτικό κεφάλαιο για να οργανώσει το κράτος,  να αλλάξει το παράδειγμα, να κάνει πράξη τις καινοτόμες ιδέες και μάλιστα με επιτυχία; Υπάρχουν στο χώρο του εκσυγχρονιστικού ΠαΣόκ τόσο ισχυρές και ικανές πολιτικές δυνάμεις με τις αντίστοιχες επεξεργασίες, που απελευθερωμένες από βαρίδια τύπου ΓΑΠ, Βενιζέλου κλπ, μπορούν να δημιουργήσουν; 

Αν τα ερωτήματα για το ΠαΣόκ είναι δύσκολο να απαντηθούν, αντίστοιχα δύσκολα ερωτήματα υπάρχουν και για την Αριστερά.

Θα θελήσει η έλλογη Αριστερά να γίνει τόσο υπεύθυνη, όσο απαιτούν οι περιστάσεις; Θα τολμήσει να μιλήσει στο λαό τη γλώσσα της αλήθειας; Και το κυριότερο, είναι σε θέση να δει αυτή η ίδια την πραγματικότητα; Έχει εγκαταλείψει τις ιδεοληψίες του παρελθόντος; Καταλαβαίνει ότι η χώρα πρέπει να βγει καταρχήν από τη κρίση, δηλαδή να διασωθεί σε ευρωπαϊκό περιβάλλον και αυτό δεν έχει αριστερό ή δεξιό πρόσημο, προοδευτική ή αντιδραστική χροιά; Καταλαβαίνει ότι η σωτηρία είναι από μόνη της προοδευτική και αριστερή, γιατί είναι κυρίως η σωτηρία των λαϊκών στρωμάτων; Γιατί αναζητώντας το αριστερό πρόσημο και την «προοδευτική» λύση μπορεί να βρεθούμε με τη δραχμή στα χέρια και την πείνα στο στομάχι μέσα σε μια νύχτα.
 Η διέξοδος από την  κρίση με την κοινωνία όρθια, σημαίνει επιστροφή στην επιδοματική πολιτική του παρελθόντος, ή μια εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας με ηθελημένη λιτότητα, λιγότερο και καλύτερο κράτος και σκληρή δουλειά; Όταν μιλάει για κοινωνία όρθια υπονοεί μια κοινωνία που θρηνεί και ολοφύρεται στους δρόμους και περιμένει να βρέξει δανεικά Ευρώ, ή μια κοινωνία που αυτό - οργανώνεται και εργάζεται πυρετωδώς για να κλείσει τις πληγές της, να παράγει την τροφή της, να θρέψει και να μορφώσει τα παιδιά της; Έχει, πραγματικά, η έλλογη Αριστερά τη διάθεση να συγκρουστεί με τα «αδελφά» αριστερά κόμματα των σταλινικών σαμποτέρ των οποίων η καταστροφική δράση θα ενταθεί στην επόμενη περίοδο, καθώς οι πιθανότητες επιστροφής στη δραχμή πολλαπλασιάζονται; Γιατί, μέχρι τη στιγμή αυτή, δεν το έχει δείξει.

Γράφει ο φίλος μου ΓιάννηςΠαγιασλής στο LLS: Δεν χρειάζεται καμία εμπειρική μελέτη για να καταγραφεί η μαζική ψυχολογική εξουθένωση , η γενικευμένη δυσθυμία , διάσπαρτη ασφυξία . Δεν είναι άραγε δημόσιο πένθος δηλαδή ενεργητικό, τελετουργικό και παραγωγικό η μεγάλη ακολουθία λαϊκών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας με επαναλαμβανόμενα μοτίβα ; Ας μην ξεχνάμε ότι το  πένθος είναι  "εργασία " και τελετή , δεν είναι άμορφος θρήνος, δεν είναι υπομονετική δυσανεξία. Δεν είναι δημόσιο πένθος η αδυναμία αποδοχής ενός παρόντος που εξέλειπε για πάντα , καθώς κατέρρευσαν οι οικονομικές συντεταγμένες που το στερέωναν;

Αμφιβάλω αν η Αριστερά της ευθύνης έχει συνειδητοποιήσει ότι οι ξένοι δεν είναι πια υποχρεωμένοι να μας σώσουν. Ότι, όσο περνάει ο χρόνος και εμείς παίζουμε ακόμα τις κουμπάρες και αναζητούμε την υπογραφή του Σαμαρά, η κρίση στην Ευρωζώνη απλώνεται και η Ελλάδα γίνεται παρωνυχίδα, την οποία ο Γερμανός σκέφτεται να κόψει και να απαλλαγεί. Αμφιβάλλω αν έχει καταλάβει ότι μια πιθανή αποτυχία της κυβέρνησης Παπαδήμου, την οποία καταψήφισε μετά πολλών επαίνων, μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στην έξοδο από την ΕΕ.
Γενικώς στην Αριστερά μας απασχολεί περισσότερο η αριστερομέτρηση, το πολιτικό κόστος, η χροιά και το ύψος του παραδοσιακού αριστερού βερμπαλισμού, παρά  το μέλλον των παιδιών μας. Είναι η πρόσφατη ιστορία μας αυτή που μας κάνει να στέκουμε αμέτοχοι μπροστά στο δράμα της κοινωνίας. Μια ιστορία αμετροέπειας και αυτοκαταστροφής. Ο Συνασπισμός χρειάστηκε να διανύσει δρόμο 20 χρόνων, για να φτάσει να ρίχνει γιαούρτια στους πολιτικούς αντιπάλους του και αυτό δυστυχώς το χρεώνεται όλη η ανανεωτική αριστερά. 20 χρόνια και δεν κατάλαβε τίποτα;
Αν όλα αυτά μπουν σε ένα δρόμο, τα πρόσωπα δουλέψουν και οι πολιτικές πατήσουν στη γη, αν όλα αυτά κουμπώσουν κατά πως πρέπει, τότε η λύση της κεντροαριστεράς θα είναι μια σοβαρή απόπειρα σωτηρίας. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί η συμφωνία, αλλά μάλλον δεν υπάρχει και τίποτα άλλο ενδιαφέρον να περιμένουμε από την πολιτική σκηνή. Μέσα στο Ευρώ ή έξω από αυτό ( μετά την επέλαση της ακροδεξιάς), η μεθεπόμενη μέρα απαιτεί κοινή λογική, συνεργασία,  πειραματισμό, σύνθεση και θετικό αποτέλεσμα.
Κυρίως απαιτεί αυτό το αλλιώς, από ανθρώπους που είναι αλλιώς. Καταλαβαινόμαστε φαντάζομαι.

ΥΓ. Ο Παπαγιαννάκης έμεινε ως ένας εκ των κορυφαίων στην ιστορία της ανανεωτικής αριστεράς όχι μόνο γιατί είπε πράγματα σπουδαία, αλλά γιατί ήταν και σαν τύπος αλλιώς.

Σχόλια

  1. Πολύ ενδιαφέρον. Θα μου επιτρέψετε κάποιες παρατηρήσεις, καλοπροαίρετες πάντα.
    Το θέμα είναι οι δυνάμεις που θα συμμαχήσουν, να είναι και καθαρές δυνάμεις. Το μεταρρυθμιστικό/προοδευτικό Πασοκ, δεν ταυτίζεται με το εκσυγχρονιστικό.
    Στον χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, παρατηρούμε οτι η ανάληψη ευθυνών, αντιμετωπίζεται ακόμη με φοβικότητα.
    Λυπάμαι που χαρακτηρίζετε τον Γιώργο Παπανδρέου, έναν πολιτικό πολύ πιο προοδευτικό από όσους χαρακτηρίζονται "εκσυγχρονιστές", βαρίδι, πόσο μάλλον που τον βάζετε στο ίδιο καζάνι με τον Βενιζέλο.

    Χαίρομαι πάντως που ανοίγετε αυτή τη συζήτηση, θα έχει ενδιαφέρον. Θα είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν η πρόσκληση για συζήτηση απευθυνόταν και στην κεντροδεξιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τσούγδω:
    Ερώτηση: Είναι αλλο το εκσυγχρονιστικό και άλλο το μεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ; Και οι εκπρόσωποι;
    Οχι μάλλον το κατάλαβες αλλιώς για τον ΓΑΠ. Βαρίδι τον εννοώ ως κληρονομικό άρχοντα και ως απονομιμοποιημένο ηγέτη. Η συζήτηση με την κεντροδεξιά θα είχε μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον. Απλά οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είναι λίγοι και λίγοι. Αντίθετα υπάρχουν πολλοί εξωκοινουβουλευτικοί και ενδιαφέροντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @leo

    Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούνται εκσυγχρονιστές και είναι αλλού αυτοί, αλλού η μεταρρύθμιση. Αν μπορούσα να το πω απλά: Οι μεταρρυθμιστές είναι και εκσυγχρονιστές, οι εκσυγχρονιστές δεν είναι και μεταρρυθμιστές και πάλι όμως δεν είναι απόλυτα αυτά.

    Ξέρετε αυτό με τον "κληρονομικό άρχοντα" βαράει άσχημα σε όσους τον έχουμε επιλέξει και ψηφίσει. Είναι σαν να μας λένε οτι κριτήριο ήταν οτι είναι γιός του Ανδρέας ας πούμε. Συμφωνώ πάντως οτι η φθορά του είναι τεράστια, οπότε θα μπορούσε υπο αυτή την έννοια να θεωρηθεί βαρίδι.
    Όσον αφορά στην κεντροδεξιά, εκεί θα είναι το ενδιαφέρον, οι προοδευτικές πολιτικές δεν είναι μόνο κεντροαριστερές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τσούγδω
    Για την κεντροδεξιά: Ναι θα έχει ενδιαφέρον αν θελήσει να απαλλαγεί από το "δεξιά" και δώσει περισσότερο σημασία στο φιλελεύθερο μέρος της. Την παρακολουθώ με ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πράγματι η δημιουργία ενός τέτοιου σχήματος θα ήταν θετική κι ενδεχομένως να δημιουργούσε νέα δυναμική στο νεκρό πολιτικό τοπίο. Η πολιτική βάση "κεντροαριστερά" είναι βέβαια θολή, όμως αυτό είναι μάλλον φυσικό -όταν ξεκινάει μια πολιτική κίνηση, δεν είναι δυνατόν οι βασικές αρχές της να υπολογίζονται με το υποδεκάμετρο.
    Μερικές επιφυλάξεις: Οι πολιτεία των λεγόμενων "εκσυγχρονιστών" του ΠΑΣΟΚ δεν έχει δείξει τι και πώς θέλει να εκσυγχρονίσει και γενικά ο όρος εκσυγχρονισμός μπορεί να σημαίνει τα πάντα (όπως την περίοδο της Σημιτικής χρηματιστηριολαμογιάς, κρατικοδίοαιτης -δήθεν- επιχειρηματικότητας και χρυσοπληρωμένης -στους ευνοούμενους εργολάβους- ολυμπιακής κραιπάλης. Κι αυτά εκσυγρονισμός κι επενδύσεις είχαν βαφτιστεί).
    Ως προς τα πρόσωπα: Η Διαμαντοπούλου, κατά τη γνώμη μου, όχι απλώς δεν κομίζει τίποτε νέο αλλά μεταφέρει τα χειρότερα στοιχεία της πολιτικής που μας οδήγησε εδώ (κομματισμός, πολιτικαντισμός, προσχηματικός λόγος, ανενδοίαστοι ελιγμοί και μηδέν έργο).
    Επικίνδυνος -ως επικεφαλής μάλιστα- ο γνωστός Φώτης (και αντημνημονιακός, επ' εσχάτων).
    Εν πάση περιπτώσει, ας μην είμαστε μεμψίμοιροι, όλα από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν. Και φυσικά μπορεί να ελπίζει κανείς στη δυναμική της πορείας.
    ΥΓ: Μου κάνει εντύπωση το ότι κάποιοι χαρακτηρίζουν ακόμη τον ΓΑΠ ως προοδευτικό και μάλιστα αγανακτούν όταν δεν το συμμερίζονται κι οι υπόλοιποι. Σημειολογικά, υπενθυμίζω ότι περάτωσε τη γνωστή -ολέθρια- πρωθυπουργία του, συνωμοτώντας με το βαθύτερο και αθλιότερο ΠΑΣΟΚ (Καστανίδης, Αθανασάκης, Πετσάλνικος), με σκοπό να μας φορτώσει τον τελευταίο για να σώσει το τομάρι του. Οι όποιοι υποστηρικτές του θα έπρεπε να έχουν τη συναίσθηση να τον υποστηρίζουν σιωπηρά, ώστε να μην προκαλούν.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @leo

    Μα φυσικά πάντα μιλάμε για τους φιλελευθέρους.

    @ Αλίκη

    Θα μπορούσατε να το απευθύνετε σ' εμένα. Απάντησα σε ένα κείμενο που μιλάει για διάλογο για το μέλλον της κεντροαριστεράς και δέχομαι την έμμεση συμβουλή/παραίνεσή σας, να σιωπήσω για να μην προκαλώ λέγοντας την άποψή μου ή συγκεκριμένα καταθέτοντας τη διαφωνία μου, δηλαδή αυτό που καταθέτει ο καθένας σε έναν διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κορίτσια, αυτοσυγκράτηση, απαγορεύεται να τσακωθείτε.
    @Αλίκη
    Την Διαμαντοπούλου τη συμπαθώ. Γιατί μέσα σε 2 χρόνια άλλαξε το χάρτη της παιδείας συνολικά, ξεκόλλησε το κάρο από το τέλμα, του έδωσε ελπίδα να πάει κάπου. Αγνωστο που, θα δείξει αλλά κάθε αλλαγή δίνει προσδοκίες, αλλάζει τα δεδομένα. Η στασιμότητα είναι ο θάνατος.
    Υπάρχουν φάουλ, έχω διαφωνίες, κυρίως στο νέο Λύκειο, αλλά η κυρία τόλμησε, λερώθηκε, τσακώθηκε και νίκησε. Δεν ξέρω άλλον ή άλλη που να το τόλμησε και να πέτυχε.
    Στα υπόλοιπα του εκσυγχρονισμού δεν μπορώ να διαφωνήσω. Τα όποια στελέχη κινούνται σήμερα φέρουν φορτίο αρνητικό αυτό είναι σίγουρο. Αυτό έχει ιδιαίτερη βαρύτητα όταν αυτά προβάλλονται μόνα τους σε γυμνό τοπίο. Αντίθετα αν υπήρχε μια γενικότερη κίνηση από ανθρώπους που είναι φίλοι της μεταρρύθμισης, δεν θα με ενοχλούσε η παρουσία τους. Με ενοχλεί ότι αξιώνουν να είναι επικεφαλής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Leo, δεν είχα πρόθεση να τσακωθώ με κανέναν, η πολιτική αντιπαράθεση όμως περιέχει και οξύτητα (και στο θέμα ΓΑΠ, η δική μου οξύτητα χτυπάει κόκκινο -ο άνθρωπος έκανε ανήκουστα πράγματα).
    Ως προς τη Διαμαντοπούλου, ομολογώ ότι δεν έχω τόσο εξειδικευμένη πληροφόρηση για το έργο της στη Μέση Εκπαίδευση (είμαι βέβαιη ότι τα ξέρεις καλύτερα, κι αφού το κρίνεις θετικά, έτσι θα είναι). Πίστευα ότι η μόνη σημαντική της πρωτοβουλία ήταν ό νόμος για τα ΑΕΙ, που μολονότι σε σωστή κατεύθυνση, έχω μάθει ότι είναι τόσο προχειρογραμμένος ώστε ενδεχομένως καταντάει ανεφάρμοστος (νομίζω πάντως ότι αυτό είναι τυπικό χαρακτηριστικό των μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων του ΠΑΣΟΚ: και όταν υιοθετούν σωστές αρχές, επειδή πρωτίστως προσβλέπουν στη φιγούρα και την επικοινωνία, τις ακυρώνουν με την προχειρότητα και την έλλειψη του σωστού μαστορέματος που θα οδηγούσε στην επίτευξη του σκοπού, τον οποίον υποτίθεται ότι επιδιώκουν). Κατά τα λοιπά, η Διαμαντοπούλου είναι τυπικό δείγμα παιδιού του κομματικού σωλήνα.
    Σε όλα τα υπόλοιπα, συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα του άρθρου σου, το οποίο βρήκα εξαιρετικό. Μου άρεσε ιδιαίτερα το "αλλιώς" -επειδή είναι αφαιρετικό, συμπυκνώνει πολλά νοήματα.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. http://www.youtube.com/watch?v=PzLZR-oW5EY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αλίκη
    Το απαγορεύεται να τσακωθείτε ήταν προφανώς χιούμορ. Εδώ κανείς δεν τσακώνεται, δεν υπάρχει λόγος, αγαπιόμαστε μεταξύ μας και αγαπάμε τη ζωή.¨Ολοι(ες) οι πολιτικοί μας είναι ξένοι και ελάχιστοι(ες) είναι αλλιώς. Και χαίρομαι που έπιασες το υπονοούμενο του "αλλιώς". Ωστόσο αν θέλουμε να κάνουμε πολιτική και να παίξουμε ρόλο στη σωτηρία της χώρας καταρχήν πρέπει να δουλέψουμε, να κάνουμε τη μεταρρύθμιση στο χώρο μας. Από εκεί και μετά βλέπουμε. Αναγκαστικά θα πρέπει να πάρουμε θέση απέναντι σε επίδικα, να διαλέξουμε πλευρά κλπ. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. ΚΑι σε πληροφορώ ότι ο χώρος αυτός δεν μου είναι καθόλου οικείος. Γιαυτό ας συνεχίσουμε το rockin και στην πολιτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γιώργο το είδα και χάρηκα. Τα αδελφά και ανάδελφα blog συντονίζονται. Όπου νάναι θα βγει και ο llS είμαι σίγουρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. http://www.realpolitics.gr/archives/39652/

    Αυτοί συσπειρώνονται, λέτε να σας αφήσουν απέξω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητέ Leo, μια καλοπροαίρετη απλή ερώτηση έχω μόνο: γιατί ν' αρχίσουμε διάλογο για την κεντροαριστερά κι όχι απλά για την αριστερά; Αυτό το συνθετικό κέντρο- ποτέ δεν το κατάλαβα. Πολύ περισσότερο τώρα, που η (αυτοαποκαλούμενη) κεντροαριστερά (βλ. ΠΑΣΟΚ), αποδείχτηκε καθόλου κέντρο- αλλά εντελώς ακρο- δεξιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία