Μια διαφορετική διατύπωση στο στοίχημα της ελληνικής κοινωνίας

Πάντα αναρωτιόμουνα πως τα καταφέρνει ένα υπουργός, που στο επάγγελμά είναι δικηγόρος ( και πιθανότατα να το έχει ασκήσει από ελάχιστα έως καθόλου), να αναλαμβάνει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, μετά δύο χρόνια να μετατίθεται στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ στην επόμενη τετραετία να ρυθμίζει την τύχη της Οικονομίας. Τι super τύπος νάναι άραγε, για να μπορεί μέσα σε 5 χρόνια να κάνει 3 τελείως διαφορετικές δουλειές από την πιο υπεύθυνη θέση που υπάρχει στη διοικητική πυραμίδα μιας χώρας; Και μάλιστα να παίρνει το ρίσκο ριζικών αλλαγών, να αντιμετωπίζει κρίσεις ή να καθορίζει με τις αποφάσεις του τη ζωή και την περιουσία εκατομμυρίων ανθρώπων. Μαζί του, περιδιαβαίνει τα υπουργεία και το προσωπικό του think tank, το ίδιο άσχετο με τα τόσα διαφορετικά αντικείμενα για τα οποία πρέπει να συμβουλέψει τον υπουργό ή να σχεδιάσει νομοθετήματα. Ως συνήθεις άνθρωποι κάνουμε ένα επάγγελμα και χρειαζόμαστε σχεδόν μια ζωή για να το μάθουμε σε όλο του το πλάτος και το βάθος. Αυτοί πως τα καταφέρνουν να περνάνε σε 10 χρόνια πολιτικής καριέρας από 5 διαφορετικά υπουργεία;

Προφανώς και δεν είναι υπεράνθρωποι. Απλά τις συνέπειες των «δεξιοτήτων» και των «επιτυχημένων» τους αποφάσεων τις βιώνουν όλοι οι πολίτες της χώρας τους με τα γνωστά αποτελέσματα.  Εδώ ο χαρακτηρισμός «ξερόλας» είναι κυριολεκτικός. Μόνο που έχει να κάνει με τη ζωή σου πολίτη - ψηφοφόρε.

O φίλος μας minority  opinion  μας δίνει την δική του απάντηση από μια αιρετική οπτική γωνία. Ας τον απολαύσουμε. (Leo)

Μια διαφορετική διατύπωση στο στοίχημα της ελληνικής κοινωνίας

του minority opinion

‘η επαγγελματική πολιτική διαδικασία, όχι τυχαία, αναδεικνύει και προωθεί πάντοτε στην εξουσία τα χειρότερα στελέχη κάθε κοινωνίας’

Με αφορμή την κρίση που βιώνει τα τελευταία τρία χρόνια η χώρα μας, έχει ανάψει για τα καλά η συζήτηση σχετικά με το άθλιο επίπεδο της ελληνικής πολιτικής τάξης και τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το σημερινό ανίκανο και διεφθαρμένο ‘πολιτικό προσωπικό’, με νέους ικανούς και άφθαρτους, που θα μπορέσουν να μας βγάλουν από το σημερινό τέλμα, να μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη, την ευημερία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Αρκεί λοιπόν να βρούμε αυτούς τους ‘νέους’ πολιτικούς και τους αντίστοιχους πολιτικούς σχηματισμούς μέσα στους οποίους δραστηριοποιούνται, για να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.

Από τον χαρακτηρισμό ‘πολιτικό προσωπικό’, γίνεται κατανοητό ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, η οποία απαιτεί σοβαρούς επαγγελματίες αποκλειστικής απασχόλησης, οι οποίοι πρέπει να θυσιάσουν τις προσωπικές τους ασχολίες και φιλοδοξίες, για να αφιερωθούν ψυχή τε και σώματι στο κοινό καλό.

Ας εξετάσουμε λοιπόν τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει κάποιος, για να επιβιώσει επαγγελματικά στον πολιτικό στίβο και να αποκτήσει πρόσβαση σε κυβερνητική εξουσία, ανεξάρτητα από τον πολιτικό σχηματισμό που έχει επιλέξει σαν φορέα των φιλοδοξιών του για κοινωνική προσφορά και από την εποχή ή τη χώρα στην οποία πολιτεύεται.

1. Απόλυτη πίστη στην ιδεολογία και τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνταγές που προκύπτουν από την ιδεολογία αυτή, χωρίς υπονομευτικές αμφιβολίες. Η ιδεολογία και οι συνταγές, μπορεί να αλλάζουν κατά καιρούς, αλλά η πίστη προς αυτές, ποτέ. Αυτό αποκλείει από την επαγγελματική πολιτική διαδικασία, οποιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο, ο οποίος συνήθως διατηρεί επιφυλάξεις για την απόλυτη αλήθεια των απόψεών του, τις οποίες βασανίζει και μεταβάλλει συνεχώς, μέσα από το κόσκινο της εμπειρίας, των νέων δεδομένων και της γνώσης που αποκτά μεγαλώνοντας.

2. Ισχυρή επιθυμία για άσκηση εξουσίας πάνω στους συμπολίτες του, πολλές φορές ενάντια στη θέληση τους. Αυτό αποκλείει τους πιο καλοπροαίρετους συμπολίτες μας, οι οποίοι δεν έχουν καμιά διάθεση να χρησιμοποιήσουν την κρατική βία, για να επιβάλουν τις απόψεις ή τα οράματά τους, σε όσους διαφωνούν.

3. Τυφλή υπακοή στην κομματική ιεραρχία, μέχρι να αναρριχηθεί ο ίδιος στα ηγετικά κομματικά κλιμάκια. Όντας μέλος της ηγεσίας, μπορεί να χρησιμοποιήσει την κομματική πειθαρχία, με τη σειρά του, για να επιβάλει τις απόψεις του στον κομματικό μηχανισμό. Αυτό αναδεικνύει τους πιο τιποτένιους συμπολίτες μας, σε υψηλόβαθμα στελέχη σε όλους τους κομματικούς μηχανισμούς.

4. Απουσία ηθικών αναστολών. Όταν το ζητούμενο είναι η εξουσία και η δυνατότητα να κυβερνήσει κάποιος την πατρίδα του και να την οδηγήσει προς ένα λαμπρό μέλλον, τότε η μάχη φυσικά γίνεται με όλα τα θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, μέχρι εσχάτων και χωρίς ηθικές αναστολές. Οι εσωκομματικοί και οι αντίπαλοι πολιτικοί των άλλων κομμάτων πρέπει να εξοντωθούν, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ηθικά και προσωπικά.

5. Απόλυτη πίστη στο αξίωμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Για έναν επαγγελματία πολιτικό, ο σκοπός της σωτηρίας της πατρίδας, εξαγνίζει τα αναγκαία μέσα (εξαγορά ψήφων με δημόσιο χρήμα, ενίσχυση του κομματικού ή και του προσωπικού ταμείου, με μαύρο δημόσιο ή ιδιωτικό χρήμα, ελαστική ερμηνεία των νόμων και του συντάγματος, για πράξεις και παραλείψεις οι οποίες προωθούν τους σκοπούς του κόμματος και κατά συνέπεια της πατρίδας κλπ). Αυτό φιλτράρει και επιτρέπει να επιβιώσουν στον πολιτικό στίβο, στην καλύτερη περίπτωση άνθρωποι με ελαστική συνείδηση και στην πιο συνηθισμένη απατεώνες και κλέφτες, που δεν έχουν τα κότσια να ασκήσουν το πραγματικό τους επάγγελμα, χωρίς πολιτική και κρατική προστασία.

6. Απουσία προσωπικής αξιοπρέπειας. Από την περίοδο της αφισοκόλλησης μέχρι και την εισαγωγή στον στενό κύκλο της ηγετικής ομάδας, ένας πολιτικός πρέπει να ανέχεται χωρίς διαμαρτυρίες, όλες τις προσωπικές προσβολές των ανώτερων κομματικών στελεχών, γιατί σε αντίθετη περίπτωση αποβάλλεται σαν ξένο, εχθρικό σώμα. Ένας επαγγελματίας πολιτικός θα πρέπει επίσης να ξεπερνά, χωρίς δεύτερη σκέψη, την αμηχανία και ταπείνωση που θα ένοιωθε ένας φυσιολογικός άνθρωπος, από τις ψευδείς και αντιφατικές υποσχέσεις που είναι υποχρεωμένος να δίνει, προς κάθε λογής ψηφοφόρους, οι οποίες διαψεύδονται σχεδόν αμέσως σε περίπτωση κατάληψης της εξουσίας. Η ενθουσιώδης υποστήριξη αλλοπρόσαλλων, αντιφατικών και πολλές φορές αντίθετων μεταξύ τους κομματικών πολιτικών θέσεων, δεν πρέπει να μειώνεται από μικροαστικές ευαισθησίες τύπου προσωπικής αξιοπρέπειας. Στο βωμό της κομματικής ανέλιξης, πολλοί πολιτικοί στην χώρα μας αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από το γλοιώδες λιβάνισμα του εκάστοτε καραγκιόζη αρχηγού, έχουν χρησιμοποιήσει ακόμα και τις υπηρεσίες των συζύγων τους. Με τον τρόπο αυτό, η πολιτική διαδικασία αποβάλλει οιονδήποτε διαθέτει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αναδεικνύει αυτούς που όλοι ξέρουμε και αποφεύγουμε στο επαγγελματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον.

7. Ικανή δόση ανοησίας. Η ανοησία είναι εντελώς απαραίτητη σε έναν επαγγελματία πολιτικό, για να μπορεί να πείσει τον εαυτό του, ότι ξέρει καλύτερα από τους ίδιους, τι είναι καλό για τους συμπολίτες του. Ο καθένας από εμάς αγωνίζεται σε όλη του τη ζωή, για να καταφέρει να γνωρίσει τον τομέα με τον οποίο ασχολείται επαγγελματικά, να καταφέρει να χαράξει τον προσωπικό του δρόμο προς την ευτυχία, να συγκροτήσει τους δικούς του κανόνες ηθικής συμπεριφοράς απέναντι στην οικογένεια και τους συμπολίτες του. Ενώ λοιπόν ο καθένας μας έχει δημιουργήσει με μεγάλο κόπο, γνώση και δυσκολία τη δική του ισορροπία σε όλα αυτά, έρχεται η πολιτική τάξη, μέσα από πολυβολισμούς νόμων και διοικητικών αποφάσεων επί παντός επιστητού, να τα ανατρέψει, γιατί μας θεωρεί ανίκανους να φροντίσουμε τον εαυτό και τις οικογένειές μας. Μέσα από το φίλτρο της ανοησίας, προωθούνται και αναδεικνύονται άνθρωποι που περιφρονούν βαθιά τους συμπολίτες και ψηφοφόρους τους, τους οποίους θεωρούν σαν χρήσιμη πρώτη ύλη για να εφαρμόσουν τα κοινωνικά και οικονομικά πειράματα που απορρέουν από τις διάφορες ιδεολογίες του συρμού.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι στο παρελθόν είχαν δοκιμάσει να ασχοληθούν επαγγελματικά με την πολιτική, άνθρωποι ικανοί, έντιμοι και με διάθεση κοινωνικής προσφοράς. Το πολιτικό σύστημα, η πολιτική διαδικασία και το εκλογικό σώμα τους απέβαλε, χωρίς καμιά εξαίρεση, με συνοπτικές διαδικασίες

Λαμβάνοντας υπόψιν τα πάρα πάνω, είναι κατά τη γνώμη μου φανερό, ότι η επαγγελματική πολιτική διαδικασία, όχι τυχαία, αναδεικνύει και προωθεί πάντοτε στην εξουσία τα χειρότερα στελέχη κάθε κοινωνίας. Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την πολιτική, δηλαδή με στόχο να αποκτήσουν την εξουσία και να επιβάλουν πάσι θυσία το όραμά τους στους συμπολίτες τους, θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν με την ίδια επιτυχία και σε παρεμφερείς εγκληματικές οργανώσεις, όπως η Καμόρα, με τις οποίες τα πολιτικά κόμματα εξουσίας, μοιράζονται πολλά κοινά χαρακτηριστικά.

Γι' αυτό το λόγο, θα έλεγα ότι είναι πιο εύκολο και πρακτικό, αντί να ψάχνουμε κάτι που δεν είναι εφικτό, δηλαδή την ανάδειξη στην εξουσία, ανθρώπων ικανών, έντιμων και αλτρουιστών, να προσπαθήσουμε, πράγμα καθόλου εύκολο, να περιορίσουμε το μέγεθος της ζημιάς που κάνουν, οι ανέντιμοι απατεώνες, που τελικά παίρνουν πάντοτε την εξουσία. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο να περιοριστεί η δυνατότητα παρέμβασης της πολιτικής ομάδας που βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία, πάνω στην κοινωνία των πολιτών.

Στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα, με ένα ποσοστό γύρω στο 35-40% του εκλογικού σώματος, ένα κόμμα αποκτά απόλυτη πλειοψηφία στην νομοθετική, στην εκτελεστική και εμμέσως και στη δικαστική εξουσία. Επιπλέον μπορεί να ψηφίσει οποιονδήποτε νόμο επιθυμεί, για οποιοδήποτε θέμα, χωρίς κανένα περιορισμό, γιατί ελέγχει εμμέσως και το συνταγματικό δικαστήριο, που ελέγχει την εφαρμογή του τρισάθλιου συντάγματος που βρίσκεται σε ισχύ στη χώρα μας και αλλάζει κάθε τόσο, σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες της πολιτικής τάξης. Σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα, οι πολίτες δεν διαθέτουν κανένα αναφαίρετο δικαίωμα. Όλα ανεξαιρέτως τα δικαιώματα, πηγάζουν από το κράτος, το οποίο τα παραχωρεί προσωρινά στους πολίτες, διατηρώντας πάντοτε το δικαίωμα να τα αφαιρέσει αν κρίνει σκόπιμο.

Αυτού του είδους η απόλυτη ασυδοσία στην άσκηση της κρατικής εξουσίας, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, γιατί σε αντίθεση με άλλα εξίσου ασύδοτα καθεστώτα του παρελθόντος, το σημερινό διαθέτει και την δημοκρατική εκλογική νομιμοποίηση, που αποτρέπει τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις που είχαν τα καθεστώτα αυτά.

Οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να περιοριστή η ασυδοσία της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι πολλοί. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε συντάγματα άλλων ανεπτυγμένων χωρών για να βρούμε αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πολιτειακός χάρτης της Αρχαίας Αθήνας, με την δεδομένη επιφύλαξη απέναντι στην κατάχρηση της πολιτικής εξουσίας, μπορεί να μας δώσει ακόμα περισσότερες ιδέες προς την ίδια κατεύθυνση, γιατί τα πολιτικά προβλήματα, παραμένουν στην ουσία τους αναλλοίωτα ανά τους αιώνες.

Μια γρήγορη παράθεση από σκόρπιες προτάσεις που θα μπορούσαν να μπουν στο νέο συνταγματικό χάρτη της χώρας, θα μπορούσε να περιλαμβάνει:

1. Την ομοσπονδιακή δομή διακυβέρνησης, όπου κάθε περιφέρεια θα αποφασίζει για οτιδήποτε την αφορά, εκτός από την εξωτερική πολιτική, την εξωτερική ασφάλεια και μια χαμηλή εθνική φορολογία για την χρηματοδότηση των λειτουργιών που διαχειρίζεται το κεντρικό κράτος. Με τον τρόπο αυτό η όποια αποτυχία θα περιοριζόταν γεωγραφικά και πληθυσμιακά σε επίπεδο περιφέρειας. Επιπλέον μέσα από τον ανταγωνισμό των διαφορετικών κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών, θα μπορούσαν να αναδειχθούν οι πιο επιτυχημένες και να εφαρμοστούν εθελοντικά και από τις άλλες περιφέρειες.

2. Τον περιορισμό των πόρων που αφαιρεί το κράτος από την κοινωνία, μέσα από την φορολογία, επιστρέφοντας με τον τρόπο αυτό ένα μέρος της εξουσίας του, πίσω στους ίδιους τους πολίτες, αυξάνοντας τις επιλογές τους.

3. Για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της δημοκρατίας μας, είναι νομίζω απαραίτητος ο πλήρης διαχωρισμός της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, μέσα από ανεξάρτητες χωριστές εκλογικές διαδικασίες για κάθε εξουσία, στα πλαίσια ενός προεδρικού συστήματος διακυβέρνησης, με την ελπίδα ότι κάθε κλάδος θα ανήκει σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα και θα ελέγχεται ο ένας από τον άλλο. Ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό, θα ήταν να μην συμπίπτουν χρονικά οι εκλογές για τους τρείς κλάδους της εξουσίας.

4. Στην ίδια λογική οι βουλευτικές εκλογές θα μπορούσαν να γίνονται σταδιακά. Οι μισοί βουλευτές να εκλέγονται ανά 2 χρόνια με τετραετή θητεία, για να πιέζεται συνεχώς το πολιτικό σύστημα, με την προοπτική απώλειας της νομοθετικής πλειοψηφίας. Το σύνταγμα θα μπορούσε να δίνει επιπλέον, την δυνατότητα απόλυσης εν ενεργεία βουλευτών οποιαδήποτε στιγμή, με την συλλογή ικανού αριθμού υπογραφών από ψηφοφόρους της εκλογικής τους περιφέρειας και ενδεχομένως, υποχρεωτική προκήρυξη νέων εκλογών για πρόεδρο και κυβέρνηση, με την αντίστοιχη συλλογή υπογραφών σε εθνικό επίπεδο.

5. Η συνταγματική απαγόρευση μεταφοράς χρεών στις μελλοντικές γενιές, μέσα από την υποχρέωση για ισοσκελισμένους κρατικούς προϋπολογισμούς, θα έβαζε ένα πολύ ισχυρό χαλινάρι στη δυνατότητα διασπάθισης του ιδρώτα των εργαζομένων αυτής της χώρας και θα εξασφάλιζε την αποφυγή καταστροφών, όπως αυτές που ζούμε σήμερα.

Για την τέταρτη εξουσία ενδεχομένως να μην χρειάζεται να γίνει οτιδήποτε, εφόσον παραμείνει ελεύθερο το διαδίκτυο, που θα αντικαταστήσει πολύ σύντομα τα χρεωκοπημένα ΜΜΕ της διαπλοκής.

Είμαι σίγουρος ότι αν η ελληνική κοινωνία συμφωνούσε στον στόχο του περιορισμού της ζημιάς που κάνει η εκάστοτε πολιτική τάξη της χώρας, θα μπορούσε να βρει περισσότερους και καλύτερους τρόπους για να το πετύχει, από αυτούς που αναφέρω πιο πάνω, βαθαίνοντας ταυτόχρονα την δημοκρατική διαδικασία και τη δική της συμμετοχή.

Η μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών, θα μπορούσε φυσικά να οδηγήσει και στα αντίθετα αποτελέσματα, αλλά αυτό είναι και το ρίσκο της δημοκρατίας, όπου η κοινωνία παίρνει στο τέλος αυτό που δικαιούται. Ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο.