Η κυβέρνηση Παπαδήμου δαπανά ανώφελα το πολιτικό της κεφάλαιο, του Λεωνίδα Καστανά

του Λεωνίδα Καστανά

Οι τελευταίες ημέρες του 2011 στη δημοκρατία της αμηχανίας.

Η οργή μας ξεφούσκωσε, επαναφορτίζεται και  αναμένει.

Στέκουμε στην ουρά, πληρώνουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ μονολογώντας. Προσπερνάμε τις φτωχές βιτρίνες, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία.

Συνωστισμός στα καπνισμένα καφενεία. Στις δημοσκοπήσεις δηλώνουμε απαισιόδοξοι.

Χτες ο Τάκης βγήκε στην ανεργία. Εμείς πότε;

Αναζητάμε ελπίδα, στις οθόνες των pc και των ΤV, στα χείλη των πολιτικών, στις διεθνείς εξελίξεις.

Εμπιστευτήκαμε μαζικά τον Παπαδήμο, χωρίς να τον ακούσουμε, χωρίς να τον γνωρίζουμε. Απογοητευτήκαμε από τη σύνθεση της κυβέρνησής του, αλλά συνεχίσαμε να ελπίζουμε, αποκλειστικά σ’ αυτόν.

Tα προσωπικά μας radar σαρώνουν την έρημο του πολιτικού διαστήματος, αλλά δεν καταγράφουν επιστροφή σήματος. Φαίνεται σαν να έχει αδειάσει ο χώρος από ιδέες.

Υποστηρίξαμε την ανοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά οι εξελίξεις δεν φαίνεται να μας δικαιώνουν. Και βέβαια η λύση μας γλίτωσε από την άμεση χρεοκοπία και μας εξασφάλισε την 6^η δόση. Αλλά δεν βλέπουμε την κυβέρνηση να έχει σκοπό να προχωρησει στις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις ώστε να καταστεί εφικτή η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης με όρους ανεκτούς για την πλειοψηφία των εργαζομένων. Δεν φαίνεται από πουθενά ούτε η ανάπτυξη, ούτε η δημιουργία πλεονασμάτων, ούτε η ανακούφιση των αδυνάμων.

Φαίνεται ότι οι πολιτικοί ανέθεσαν στον Παπαδήμο την εκπροσώπηση της χώρας στην Ευρώπη, για να πάρει τα δανεικά, μιας και οι δανειστές δεν δέχονταν κανένα εκπρόσωπό τους ως συνομιλητή. Φαίνεται ότι ο Παπαδήμος λειτουργεί ως αμορτισέρ απόσβεσης της λαϊκής αγανάκτησης, ως μια πλαστή σανίδα σωτηρίας, την οποία είχε ανάγκη το σύστημα, για αν αποφύγει την άμεση κατάρρευση, να ανασυνταχθεί, να φυγαδεύσει και τα τελευταία του κεφάλαια και να οδεύσει προς τις εκλογές και τη δραχμή.

Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δεν προχωρά καμιά μεταρρύθμιση, αντιθέτως ακυρώνει τα όποια μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια της προηγούμενης. H απελευθέρωση των επαγγελμάτων καθυστερεί, φορολογικήμεταρρύθμιση δεν προβλέπεται, τα οριζόντια μέτρα συνεχίζονται, οι αδύναμοι δεν προστατεύονται, οι προνομιούχοι συνεχίζουν να απολαμβάνουν. Ο δημόσιος τομέας έχει παραλύσει, εφορίες, ΣΔΟΕ, τελωνεία παραμένουν φωλιές διαφθοράς. Ανέλεγκτοι παραμένουν οι ισολογισμοί 41 πολυεθνικών ομίλων με αποτέλεσμα το δημόσιο να χάνει δεκάδες εκατομμύρια. Οι καθυστερήσεις από την επιστροφή ΦΠΑ προς τις επιχειρήσεις δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τις επενδύσεις. Οι περικοπές των επικουρικών συντάξεων,  βασικού μοχλού του πελατειακού κράτους, που κρίθηκαν απ’ όλους απαραίτητες για να διασωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, υπονομεύονται από τους ίδιους που τις ψήφισαν. Κανένας από τους 22.348 οργανισμούς του δημοσίου δεν έχει καταργηθεί και ούτε πρόκειται, έστω και αν οι αποφάσεις έχουν ληφθεί εδώ και ένα χρόνο. Όσο το δημόσιο παραμένει κραταιό και δεν αποσαφηνίζεται το φορολογικό περιβάλλον δεν υπάρχει ελπίδα επενδύσεων στη χώρα μας. Η απορρόφηση του ΕΣΠΑ είναι χαμηλή, δεκάδες εκατομμύρια κινδυνεύουν να χαθούν.

Η εγκληματικότητα θερίζει, η Αθήνα είναι πλέον ανοχύρωτη πόλη στις επιδρομές μαύρων άσπρων, πρεζάκηδων, παράνομων εμπόρων, αντιεξουσιαστών. Τα σύνορα είναι πλέον επισήμως ανοικτά, η έννοια λαθρομετανάστης έχει καταργηθεί. Αντί μέτρων συλλαμβάνονται ένας διαβολόπαπας και φαλιρισμένες τηλεπερσόνες, που δεν έχουν τίποτα δικό τους πια για να τους πάρουν. Τη μπάζα τους την έκαναν. Στα νοσοκομεία το πάρτυ των πολυεθνικών και των μεσαζόντων συνεχίζεται παρόλα τα χτυπήματα που δέχτηκαν με τις αλλαγές των τιμών. Οι ελλείψεις σε ιατρικά υλικά είναι τραγικά μόνιμες.

Οι «πρυτάνεις» και άλλες «δημοκρατικές» δυνάμεις ασκούν  πιέσεις στον Παπαδήμο ώστε  να ακυρώσει το νέο νόμο για τα ΑΕΙ, παίρνοντας πίσω τις εκλογές για τα συμβούλια διοίκησης. Αυτός αντιστέκεται, αλλά άγνωστο για πόσο. Αν οι «αριστεροί» σαμποτέρ στήσουν το γνωστό πανηγύρι των καταλήψεων τους επόμενους μήνες, όλα είναι ανοικτά.

Παρατηρώντας όλα αυτά που συμβαίνουν σε πολλαπλασιαστικούς ρυθμούς, και μετρώντας την κυβερνητική αφωνία και απραξία αναρωτιέσαι τι χειρότερο θα έκανε  μια κυβέρνηση ΠαΣόκ με αρχηγό το ΓΑΠ; Προς τι οι ελπίδες που επενδύσαμε;

Αντιθέτως τα κόμματα που  «στηρίζουν» την κυβέρνηση είναι λαλίστατα με μόνιμη επωδό τη χρονολογία των εκλογών. Η άρχουσα πολιτική τάξη φαίνεται σαν να μετρά το χρόνο, μέχρι ο αφέτης να σημάνει την έναρξη της προεκλογικής κούρσας. Οι υποσχέσεις που δίνουν στις επικλήσεις και τα τελεσίγραφα του πρωθυπουργού είναι αστείες, αφού την ίδια στιγμή τις αθετούν. Η έγνοια τους είναι να μην περάσει κάποια μεταρρύθμιση που θίγει τα κοινωνικά στρώματα που τους στηρίζουν, γιατί έρχονται εκλογές. Να μη θιγεί το κράτος τους. Κανείς τους δε νοιάζεται για την πιθανότατη πια χρεοκοπία της χώρας, προφανώς όλοι έχουν κάνει το κουμάντο τους και οι Ελβετίες και οι off shore έχουν ασφαλίσει τους «κόπους μιας ζωής». 

Μια πληθώρα κομμάτων συνωστίζεται, σύμφωνα με τα γκάλοπ, για να εισέλθει στη βουλή με πρώτο και κυρίαρχο στόχο την οικονομική τους επιβίωση εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών. Αλλά και λόγω της πρωτόγνωρης εκλογικής διασποράς είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι πολυκομματικές πράγμα που σημαίνει συμμετοχή πολλών και νέων παικτών στη νομή της εξουσίας. Της εξουσίας μιας χώρας κατεστραμμένης, αλλά πάντοτε γλυκιάς εξουσίας. Η έξοδος από την Ευρωζώνη φαντάζει ολοένα και πιο ελκυστική στους αδαείς πολίτες, που είναι και οι περισσότεροι. Ο μπαμπούλας των Γερμανών, των αδηφάγων αγορών και του νεοφιλελευθερισμού φουσκώνει  τα πανιά του εθνικισμού, τόσο της λαϊκής δεξιάς όσο και της ομόλογής της αριστεράς. Η χώρα προετοιμάζεται από όλες τις πλευρές για να αποδεχθεί το μοιραίο. Αυτό δεν θα έρθει ξαφνικά μια Δευτέρα που θα είναι αργία (η Καθαρά Δευτέρα;) αλλά ως λύτρωση σε μια μακρά και επώδυνη πορεία. 

Υπάρχουν σοβαροί πολιτικοί παράγοντες που προσδοκούν την σύσταση του «κόμματος Παπαδήμου» ως κόμματος κοινής λογικής και μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσε να συσπειρώσει ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις από όλο το φάσμα. Δεν κρύβω, ότι μια τέτοια εξέλιξη θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Ίσως να ήταν η ΛΥΣΗ. Αλλά έχω την εντύπωση ότι μέρα με τη μέρα ο Παπαδήμος δαπανά το πολιτικό του κεφάλαιο, και μαζί με αυτό τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού που πίστεψε στον επίλεκτο τους συστήματος. Δεν φαίνεται να θέλει να αντισταθεί στην άρχουσα πολιτική τάξη. Δεν φαίνεται να έχει σχέδιο πολιτικής καθόδου, αλλά και ομάδα που θα το υπηρετήσει. Αποδέχτηκε όλο αυτό το υπουργικό συνονθύλευμα με τη συμμετοχή πολλών αποτυχημένων υπουργών του ΓΑΠ και άλλων clown της πολιτικής μας σκηνής και υπονόμευσε το ελπιδοφόρο εγχείρημά του εξ αρχής. 

Το σημαντικότερο, δεν φαίνεται να έχει πιστέψει πόσο πολιτικά «έκνομοι» είναι στα μάτια της κοινής γνώμης οι περισσότεροι από αυτούς που συνωστίζονται στα υπουργικά του συμβούλια, αλλά και οι αρχηγοί τους και οι φίλοι τους. Θα μπορούσε να εκβιάσει την άρχουσα πολιτική τάξη, που ήταν στριμωγμένη στα σχοινιά και να κάνει αυτός την επιλογή των προσώπων και της πολιτικής ατζέντας της κυβέρνησής του. Με τη βοήθεια της Ευρώπης και των πολιτών που επένδυσαν σ’ αυτόν, θα μπορούσε να παλέψει για τη σωτηρία. Αλλά δεν το τόλμησε. Ως εκ τούτου γιατί να επενδύουμε σ’ αυτόν; Μας παραδίδει σε μερικούς μήνες στο Σαμαρά και όσους θελήσουν να κάτσουν μαζί του στο κυβερνητικό τραπέζι και σε μια Αριστερά, που με πληθώρα βουλευτών, θα αναπαράγει τον ίδιο μονότονο απολίτικο, γεροντικό λόγο, με αποχρώσεις βεβαίως, αλλά με την ίδια πάντοτε μελαγχολία.

Είναι τότε που θα μπαίνει  η άνοιξη και δεν μας αξίζει.  

Εμείς όμως δεν έχουμε κανένα λόγο να πέφτουμε. Τα έργα των ανθρώπων συνεχίζονται, ο έρωτας είναι ακόμα εδώ, τα παιδιά ακόμα φωνάζουν στις αυλές των σχολείων και τα ραδιόφωνα ακόμα παίζουν μουσική.

Να αντιστεκόμαστε καθημερινά, κάνοντας όσο καλύτερα μπορούμε τη δουλειά μας, βοηθώντας με κάθε τρόπο αυτόν που έπεσε δίπλα μας, αναζητώντας ατομικά και συλλογικά διεξόδους από την κρίση, οργανώνοντας, στους τόπους ζωής και δουλειάς μας, την άμυνα στον τυφώνα που έρχεται.