Μερικοί λόγοι για τους οποίους δε θα συμμετάσχω στην τρίωρη στάση εργασίας της ........ του Γιώργου Στόγια




Ένα θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Στόγια που εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο δημόσιο σχολείο της Κύπρου και ένα ακόμα κείμενο για την κρίση και τις μεταρρυθμίσεις στην Κυπριακή οικονομία.

Μερικοί λόγοι για τους οποίους δε θα συμμετάσχω στην τρίωρη στάση εργασίας της Τρίτης: 1) Στην παρούσα οικονομική συγκυρία, με μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα να βιώνουν εδώ και καιρό τις συνέπειες τις κρίσης με μείωση αποδοχών και το φόβο (ή και την πραγματικότητα) των απολύσεων, βρίσκω ότι η διαμαρτυρία αυτή δεν στέλνει το σωστό μήνυμα στην κοινωνία. Επειδή βρεθήκαμε να εργαζόμαστε με εργοδότη το κράτος, αυτό δεν μας κάνει παιδιά ενός ανώτερου θεού.

2) Στην προηγούμενη στάση εργασίας στην οποία συμμετείχα, έφυγα από το σχολείο με σκυμμένο κεφάλι για να μην συναντήσω το βλέμμα γονιών των μαθητών μου που ζουν μόνιμα σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Η ρητορική ότι η διαμαρτυρία μας αφορά όχι μόνο τα δικά μας κεκτημένα αλλά και τη δική τους κατάσταση δεν είναι πειστική.

3) Ειδικά σε σχέση με τις αποφάσεις του συνδικαλιστικού μου οργάνου, της ΠΟΕΔ, διαφωνούσα τόσο με το μέτρο της άρνησης για επιμόρφωση όσο και με αυτό της αποχής από γιορτές και εκδηλώσεις εκτός διδακτικού χρόνου. Αν εργαζόμασταν ως εκπαιδευτικοί σε ιδιωτικό σχολείο, παρόμοιες πρακτικές θα ήταν αδιανόητες. Ομολογώ ότι όσα χρόνια είμαι μέλος της ΠΟΕΔ δεν έχω ενεργοποιηθεί για να συνεισφέρω με τις απόψεις και τη δράση μου σε επίπεδο μεγαλύτερο από το σχολείο στο οποίο κάθε φορά υπηρετώ. Η αλήθεια είναι πως δε βρήκα τη διάθεση να εμπλακώ σε μία οργάνωση που οι θέσεις της – ή η απουσία τους- σε μια σειρά από παιδαγωγικά ζητήματα (π.χ. στόχος συμφιλίωσης με Τουρκοκύπριους, εορτασμός εθνικών εορτών, θρησκευτική αγωγή και εξομολόγηση) ήταν ιδεολογικά συντηρητικότατες.

4) Αρνούμαι να δώσω άλλη τροφή και δικαίωμα σε σχόλια και ανέκδοτα δημοσιογράφων, μπλόγκερς και άλλων που διακωμωδούν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού με τη λογική πως δουλεύουμε ελάχιστα κι έχουμε και παράπονο (αναφέρομαι σε σχόλια του τύπου «το αδιαχώρητο σε καφετέριες και πολυκαταστήματα από εκπαιδευτικούς που πραγματοποιούσαν στάση εργασίας» και «δεν κάνουν σχολική γιορτή για να μην κουραστούν πριν τις διακοπές τους»). Είμαι υπερήφανος που ασκώ το συγκεκριμένο επάγγελμα και το οποίο αποτελούσε συνειδητή μου επιλογή. Ας έρθει όποιος χαβαλετζής ή σοβαρός αναλυτής θέλει να δουλέψει πέντε με έξι ώρες καθημερινά μέσα στην τάξη. Να έχει μαζί του 15-25 παιδιά και να σταθεί με αξιοπρέπεια σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ρόλου του. Δεν αναφέρομαι καν στην προετοιμασία, το διόρθωμα, την ενημέρωση των φακέλων αξιολόγησης. Κάθε τύπος εργασίας έχει τις δυσκολίες του και τις «καβάντζες» του, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Αυτός του εκπαιδευτικού έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Χωρίς πρόθεση για κλάψα ή ηρωοποίηση, σημειώνω ότι ενώ σε άλλες εργασίες μπορείς ενίοτε να τα «βγάλεις τη μέρα» με τη δύναμη της συνήθειας, έχοντας να διδάξεις παιδιά, αν δεν είσαι καλά (είτε σε προσωπικό επίπεδο ή σε προετοιμασία του μαθήματος) η αίσθηση αδυναμίας επιστρέφει πολλαπλά – εξού και τα μεγάλα ποσοστά ψυχικών διαταραχών ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς. Απλώς λέω ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο πολλές φορές διαδίδεται. Όταν βέβαια το μάθημα πηγαίνει καλά και οι μαθητές αντιλαμβάνονται ότι μέσω της μαθησιακής διαδικασίας αλλάζουν και πως αυτό σχετίζεται θετικά με τη ζωή του εκτός σχολείου, τότε το αίσθημα ικανοποίησης είναι τεράστιο (όπως φαντάζομαι πως συμβαίνει και σε πολλές άλλες εργασίες).

5) Τα περισσότερα από τα οποία αναφέρονται στις ανακοινώσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στο Δημόσιο σχετικά με την φοροδιαφυγή είναι σωστά. Το θέμα όμως είναι πείσουμε την κοινωνία πως όντως νοιαζόμαστε για το ευρύτερο καλό και για την βελτίωση των υπηρεσιών που παρέχουμε. ( Ένα τέτοιο δείγμα θα ήταν προτάσεις από τις συντεχνίες στην κατεύθυνση της μείωσης προκλητικών αμοιβών και εφάπαξ των μελών τους που βρίσκονται στις ανώτερες κλίμακες). Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση οδηγούμαστε σε έναν εμφύλιο μεταξύ κοινωνικών ομάδων, σε έναν ανελέητο αγώνα για να «σώσει ο καθένας το τομάρι του», αποτέλεσμα του οποίου θα είναι η εισαγωγή πιο άδικων και συντηρητικών «λύσεων» τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά. Βέβαια υπάρχει και το επιχείρημα που υποστηρίζει ότι αυτός ο εμφύλιος είναι τεχνητός και επιβάλλεται από τα πάνω με τελικό σκοπό να περάσουν αυτές ακριβώς οι πολιτικές που απευχόμαστε. Σε τελική ανάλυση, μέσα στον κυκεώνα οικονομικών πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν, δεν έχουμε τις επιστημονικές γνώσεις για να κρίνουμε επακριβώς τι ευσταθεί και τι όχι. Αυτό που μας απομένει είναι η πολιτική εκτίμηση του αν αυτή η κρίση είναι πραγματική ή είναι μέρος ενός σχεδίου προλεταριοποίησης των πληθυσμών της Δύσης στο επίπεδο των εργατών της Κίνας και των άλλων αναπτυσσόμενων χωρών. Το πρώτο σενάριο υποστηρίζεται από αναλυτές που, επιγραμματικά ανήκουν σε μια φιλελεύθερη πολιτικά και οικονομικά σκέψη και είναι υπέρ των ανοιχτών κοινωνιών και της ελεύθερης αγοράς. Μια τέτοια γενικά φιλοσοφία η οποία προσωπικά με αντιπροσωπεύει, δείχνει ως αίτια της κρίσης την αυτονόμηση του χρηματοπιστωτικού τομέα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης από οποιοδήποτε εθνικό ή υπερεθνικό έλεγχο και το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο των μεγάλων οικονομιών της Δύσης. Αντίθετα, το δεύτερο σενάριο διακονείται, σε διάφορες παραλλαγές, από (μετά)κομμουνιστικές προσεγγίσεις και , συγχρόνως, από τους υπέρμαχους μιας επιστροφής στα κλειστά σύνορα των εθνικών κρατών και των εθνικών οικονομιών. Η δική μου εκτίμηση συγκλίνει με αυτή του πρώτου σεναρίου και μου φαίνεται παράλογο να πράξω αντίθετα με αυτό που καταλαβαίνω. Τι θα έπρεπε να γίνει; Μια κινητοποίηση των πολιτών, μέσα και έξω από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες, μέσα και έξω από κόμματα, για την στήριξη οικονομικών λύσεων που θα προστατεύουν τους πραγματικά ευάλωτους και την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία και στην κρατική διοίκηση προς την κατεύθυνση της δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων και καλυτέρευσης των βασικών παρεχόμενων υπηρεσιών (με αιχμή την Υγεία και την Εκπαίδευση) προς όλους τους πολίτες. Για το περίγραμμα ενός τέτοιου προγράμματος έχουν ήδη γραφτεί αρκετά στον κυπριακό τύπο και στο διαδίκτυο. Σαν παράδειγμα επισυνάπτω στα σχόλια το άρθρο των Χόπλαρου- Σταυρινίδη «Επειδή λεφτά δεν υπάρχουν...» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πολίτης στις 23/10/11.

Επειδή λεφτά δεν υπάρχουν...

της Ρένας Χόπλαρου και του Γιάννου Σταυρινίδη

Η κυπριακή οικονομία στο έλεος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της δικής της εν γένει αδυναμίας να παραμείνει ανταγωνιστική, χρειάζεται γενναίες και συνάμα στοχευμένες πολιτικές για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Η οικονομία χρειάζεται, αφενός ανάπτυξη για να αποφύγει την ύφεση με την οποία απειλείται και αφετέρου, σοβαρά και μελετημένα μέτρα διόρθωσης.


  Οι αλλαγές ή θα γίνουν συντεταγμένα με αποκοπή της σπατάλης για να επιμεριστούν τα βάρη ώστε να μην εξοντωθούν οι οικονομικά ασθενέστεροι ή θα γίνει δια μιας με την κατάρρευση της οικονομίας μας. Αν συμβεί το δεύτερο οι δαπάνες αμέσως θα ελαχιστοποιηθούν με αποτέλεσμα τη συντριβή της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα νέα δεδομένα αναδεικνύουν προς το παρόν δύο τεράστια ζητήματα. Δείχνουν πως: 1) οι συνδικαλιστικές μάχες είναι μέχρι τώρα μάχες οπισθοφυλακής για κεκτημένα που έχουν σαρωθεί από τα νέα δεδομένα. Καμία μάχη δεν δίνεται για ουσιαστική κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Οι περικοπές πρέπει να στοχεύουν τους πιο ευνοημένους και να υπερασπίζονται το εισόδημα των πιο φτωχών. Τα επιμέρους συνδικαλιστικά συμφέροντα, είτε αυτά αφορούν τον δημόσιο τομέα είτε τον ιδιωτικό μεγαλώνουν τη σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων για τους ολοένα και λιγότερους πόρους της κοινωνίας μας, 2) οδηγούν στην ολοένα και μεγαλύτερη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού το οποίο μοιάζει στο μεγαλύτερο σύνολό του ανίκανο, αναξιόπιστο, αναποτελεσματικό ή λειτουργεί ως εκφραστής των επιμέρους συμφερόντων και όχι του συνολικού δημοσίου συμφέροντος.

                Επιχειρούμε εδώ να παρουσιάσουμε κάποιες προτάσεις που κατά τη γνώμη μας δεν απασχόλησαν όσο θα έπρεπε τον δημόσιο διάλογο:
1.   Πρέπει να σταματήσουν οι οριζόντιες περικοπές οι οποίες πλήττουν την κατανάλωση και σπρώχνουν ολοταχώς προς την ύφεση. Το κρατικό μισθολόγιο μπορεί να αντιμετωπιστεί με συμπίεση των μισθών από πάνω προς τα κάτω αφήνοντας εκτός συζήτησης τους χαμηλόμισθους που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο. Ο ανώτερος μισθός στην δημόσια υπηρεσία θα πρέπει να συμπιεστεί προς τον αμέσως επόμενο υψηλότερο και πάει λέγοντας. Η άσκηση αυτή θα πρέπει να σταματήσει στο σημείο που βρίσκεται η μεγάλη μάζα των εργαζομένων.
2.    Η αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους, σε αντίθεση με το δημόσιο, βρίσκεται σε μη διαχειριστή κατάσταση δημιουργώντας σημαντική πίεση στην αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, την κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Πρέπει επιτέλους να τεθεί στη δημόσια συζήτηση. Η συνεχής αύξηση των δανειστικών επιτοκίων και η έλλειψη ρευστότητας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικές παρεμβάσεις.
3.   Οι κρατικές επιχειρήσεις με καλές προοπτικές κερδοφορίας θα πρέπει να αλλάξουν καθεστώς λειτουργίας με αποκλειστικό μέτοχο σε πρώτη φάση το δημόσιο. Η «απελευθέρωση» τους από σειρά θεσμικών αγκυλώσεων θα επιτρέψει μεγαλύτερη κερδοφορία και περισσότερο κοινωνικό μέρισμα για τους Κύπριους πολίτες. Η ανάκαμψη της κερδοφορίας τους θα επιτρέψει σε επόμενο στάδιο να εξευρεθεί στρατηγικός επενδυτής για συμμετοχή στο μετοχικό τους κεφάλαιο αποφέροντας σημαντικά έσοδα για το κράτος.
4.   Η μαύρη οικονομία δημιουργεί πληθωρισμό και διάβρωση της ανταγωνιστικότητας. Η πάταξη της φοροδιαφυγής αποτελεί μονόδρομο για τη διόρθωση της κατάστασης. Οι πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από γενναιότητα. Η εισαγωγή της φορολογικής κάρτας μπορεί με αξιοποίηση της τεχνολογίας να αποκαλύψει τα κρυμμένα εισοδήματα επιτρέποντας αυξημένα φορολογικά έσοδα για το κράτος και εξορθολογισμό της οικονομικής δραστηριότητας. Πρώτοι να δεχτούν να εφαρμόσουν ένα πραγματικό και αμείλικτο «πόθεν έσχες» οι ίδιοι οι πολιτικοί. Έτσι ίσως καταφέρουν να αποκτήσουν τη χαμένη αξιοπιστία τους στους πολίτες.   
5.    Να δοθεί η ιθαγένεια σε όποιον ζει πολλά χρόνια στην Κύπρο, γεννιέται εδώ και πληρώνει φόρους. Κύπριοι του 21ου αιώνα είναι οι μετέχοντες της ημετέρας φορολογίας.
6.   Να σταματήσει για 3 χρόνια, κάθε επιχορήγηση, επιδότηση των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας, των δήμων που σπαταλάνε χιλιάδες ευρώ για να φέρουν «καλλιτέχνες» από την Ελλάδα, των πολιτιστικών συλλόγων, αθλητικών ομίλων, θεατρικών ομάδων, φίλων του Αη-Γιώργη και μη κυβερνητικων οργανώσεων. Είναι άδικο για κάποιους, αλλά δεν έχουμε λεφτά. Έτσι θα φανεί σε 3 χρόνια ποιοι απ’ όλους αυτούς είναι υπαρκτές συλλογικές κινήσεις και ποιες είναι κατασκευές που κάνουν αφαίμαξη στα δημόσια ταμεία. Να συμμαζευτεί επίσης ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Για παράδειγμα, ένα κράτος των 700.000 χιλιάδων δεν χρειάζεται δύο κρατικά κανάλια τα οποία μάλιστα λειτουργούν χωρίς ποιοτική αξιολόγηση των προγραμμάτων τους.

7.   Σταθεροί και φερέγγυοι μηχανισμοί αξιολόγησης σ’ όλο το δημόσιο τομέα [διοίκηση, εκπαίδευση] που θα επιβραβεύουν τους ικανούς, θα εξοστρακίζουν τους φαύλους και τους ανίκανους και θα δίνουν κίνητρα στους μέτριους για να βελτιωθούν. Να υπάρχουν κίνητρα απόδοσης-προαγωγής που θα ανταμείβουν τους έξυπνους, τους ικανούς, τους εργατικούς, αυτούς με συναισθηματική νοημοσύνη. Άμεση μετεκπαίδευση και μετάταξη των δημοσίων υπαλλήλων αν δεν δικαιολογείται η παρουσία τους στη συγκεκριμένη θέση. Οι υπηρεσίες που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του ’80 σε αρκετές περιπτώσεις δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας μας 30 χρόνια αργότερα.

8.   Να απελευθερωθούν ωράρια και μέρες λειτουργίας των καταστημάτων, να πάψει κάθε φραγμός στην εργασία. Όποιος θέλει να μπορεί να δουλέψει όποτε θέλει, παντού. Μετά από λίγα χρόνια ελεύθερης λειτουργίας χωρίς απαγορεύσεις και στρεβλώσεις, οι ανάγκες της αγοράς θα δείξουν πού και πότε αξίζει να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά.
9.   Να εφαρμοστεί ο νόμος. Τόσο απλά. Να εφαρμοστεί για τους χουλιγκάνους που τα σπάνε, για τους νονούς των γηπέδων και τα αφεντικά του υπόκοσμου, για τους λειτουργούς που τα πιάνουν και τους πολιτικούς που διεφθάρησαν. Να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια του κράτους δικαίου, δίχως ανοχή και άλλοθι. Αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανομίας και ατιμωρησίας που είναι διάχυτες στην κοινωνία. Η διαρκής ή επαναλαμβανόμενη ανοχή αυτών των φαινομένων από τα αρμόδια για την αντιμετώπισή τους όργανα, που παραλείπουν να πάρουν τα αναγκαία μέτρα, συνιστά παράβαση καθήκοντος, που  επιτέλους πρέπει και αυτή να τιμωρείται.
10.             Εκπαίδευση ορθολογισμού και εθνικής εξωστρέφειας. Να απαλλαγούμε από τις αράχνες, την προγονοπληξία και το σύνδρομο του περιούσιου και μονίμως αδικημένου λαού. Να χτίσουμε σύγχρονο πατριωτισμό ατομικής ευθύνης και εθνική αυτοπεποίθηση σε στέρεες βάσεις συλλογικής αυτογνωσίας. Περισσότερο ορθολογισμό, λιγότερη παραμυθία, συνομωσιολογία, δαιμονολογία και ανοητολογία. Και να αποκτούν όλοι οι μαθητές βασικές γνώσεις οικονομίας (τι σημαίνει έλλειμμα, χρέος, ύφεση, πώς προκύπτει η ανάπτυξη). Για να μην ξαναπέσουμε στην παγίδα των λαϊκιστών.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία