Symbiosis σύντροφε.....

¨Οπως το είχαμε προβλέψει ο καλός  φίλος μας Γιάννης Παγιασλής επεμβαίνει, με τον καλύτερο τρόπο νομίζω, στην συζήτηση για την αριστερά.


Από το left liberal synthesis


Αν δει κάποιος τις δημοσκοπήσεις τότε ,αναμφίβολα το άθροισμα των ποσοστών των αυτοριζομένων ως αριστερών σχηματισμών είναι το μεγαλύτερο της μεταπολίτευσης.Ταυτόχρονα διαμορφώνεται μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανάγκης μιας αριστερής αντιπρότασης που πηγάζει από τις δυο τυπικά φιλοευρωπαϊκές μερίδες της αριστεράς συν και δημαρ. Ο συν προτείνει ένα αντιμνημονιακό αριστερό μέτωπο και η δημαρ περιγράφει μια ευρύτερη συνεργασία κεντροαριστεράς με ήπιο αντιμνημονιακό προφίλ.Οι προτάσεις ουσιαστικά απευθύνονται σε μερίδες του ΠΑΣΟΚ ,με διαφορετική ατζέντα .Ο Συν φλερτάρει με τους κλασικούς "αντιμνημονιακους¨ η δε Δημαρ με τους επιλεκτικά μνημονιακους του " εκσυγχρονισμού ".Οι λοιπές μερίδες της αριστεράς παραμένουν αδιάφορες προτάσσοντας διαφορετικά σκεπτικά.Η γνώμη μου είναι πως ο άτυπος διάλογος είναι εξαιρετικά χρήσιμος, και μπορεί να αποβεί ως και καταλυτικός εάν οριοθετηθεί με πιο σύγχρονα εργαλεία .

 Πως γίνονται οι διάλογοι εντός αριστεράς ;

 Οι διάλογοι εντός αριστεράς γίνονται συνεχώς έστω και ατύπως η μέσω αποσπασμάτων, ημιτελών δηλώσεων ,δηλητηριωδών σχολίων και νευμάτων. Δεν είναι θεσμισμένη αντιμαχία αλλά είναι άτυπος ουσιαστικός διάλογος, όπου όσοι συμμετέχουν καταλαβαίνουν τι ακριβώς διαμείβεται .Είναι μύθος η λεγόμενη απουσία διαλόγου, γιατί ουσιαστικά αναφέρεται στην απουσία επίσημου διαλόγου.Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι αυτοί οι διάλογοι διεξάγονται σε ένα πλαίσιο αναχρονισμού, ιστορικού εγκλωβισμού, και θεωρητικής αρτηριοσκλήρωσης. Η μορφή του διαλόγου χοντρικά είναι η εξής : 

Μια η ιστορία , ένα το προλεταριατο, ένα το κόμμα πολλές οι απόψεις , ποια είναι η πιο σωστή ; Ο διάλογος γίνεται ως εάν να προϋπάρχει ένα εμμενές υποκείμενο της ιστορίας το οποίο " πάσχει " από ιστορική εκπροσώπηση. Η θεματολογία του άτυπου διαλόγου, ο οποίος υποτίθεται κάποτε θα επιλύσει και το ζήτημα .είναι το επίδικο λοιπόν της ιστορικής ( λέγε με μεταφυσικής ) εκπροσώπησης . Οι φορείς του διαλόγου είναι υπόλογοι απέναντι στην " ιστορία " η οποία καλείται να τους δικαιώσει οψέποτε.Η μορφή αυτή του διαλόγου είναι εξαιρετικά αγχολυτική γιατί είναι άεναη, επαναλαμβανόμενη σχεδόν υπεριστορική .Οι φορείς αυτοκατατάσονται σε ένα οριζόντιο άξονα δεξιά - αριστερά και αντιπαρατίθενται ενταγμένοι σε μια πλοκή copy -paste από τον 19 αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι εάν συμμετέχοντες διαθέτουν ιστορική αποσκευή σε χρόνο dt μεταφέρουν τον διάλογο σε παραστάσεις του 1920, όπου και κατά γενική ομολογία είναι η χρυσή δεκαετία των ενδοαριστερών διαλόγων .Ποια είναι η σωστή γραμμή του κόμματος ; That’s the question .

Είναι όμως αυτό το επίδικο σήμερα ; Είναι η πλοκή του διαλόγου αυτή παραγωγική ;

 Υποστηρίζω πως ενώ ο διάλογος είναι αναγκαίος , αυτός μπορεί να αποβεί παραγωγικός μόνο αν αρθρωθεί στο ακόλουθο πλαίσιο :

• Οι πολιτικές εκφράσεις οι οποίες αυτορίζονται αριστερές, εκπροσωπούν και διαμορφώνουν ταυτόχρονα διαφορετικές μερίδες , στάσεις, όψεις, δυναμικές, ρητορικές στρατηγικές και συμφραζόμενα, του κόσμου της εργασίας. Οι πολιτικοί φορείς της αριστεράς "παριστάνουν" τους επόγονους ενός τύπου ΕΑΜ με συμπαγή ιστορική και ιδεολογική προοπτική, ενώ ουσιαστικά είναι σχήματα που αναδύονται, αυτοκατασκευαζονται μέσω της πολιτικής βούλησης σύγχρονων υπαρκτών κοινωνικών διαφορετικών οντοτήτων που αναπτύσσονται στους κάτω ορόφους και τα υπόγεια της κοινωνικής πολυκατοικίας σήμερα . Με την έννοια αυτή το μοναδικό επίδικο που έχει κάθε φορέας δεν είναι παρά η εσωτερική του συνέπεια , η συμμόρφωση του προς τις ιδρυτικές του συντεταγμένες όπως όμως αυτές συνεχώς μεταβάλλονται .

Η συνέχεια εδώ