H Δημοκρατική Αριστερά κρίνεται τώρα, του Ευθύμη Δημόπουλου


του Ευθύμη Δημόπουλου*

Τα δημοσκοπικά ευρήματα των τελευταίων μηνών δείχνουν μια σταθερή άνοδο της ΔΗΜΑΡ. Αναδεικνύεται ως το κόμμα που υποδέχεται ένα πλήθος ψηφοφόρων το οποίο φεύγει από το ΠΑΣΟΚ αλλά παράλληλα δε συμμερίζεται τις κραυγές της παλαβής αριστεράς. Το γεγονός είναι οπωσδήποτε θετικό όχι μόνο για τη ΔΗΜΑΡ αλλά και για την ελληνική πολιτική ζωή, όμως από μόνο του δεν αρκεί για να έχει η Δημοκρατική Αριστερά έναν ωφέλιμο ρόλο στην υπόθεση της διάσωσης της Ελλάδας. Το μειλίχιο και χαμηλότονο ύφος του προέδρου Κουβέλη οπωσδήποτε συνιστά αρετή μέσα σε ένα περιβάλλον αριστερής εξαλλοσύνης και κερδίζει πόντους στο χρηματιστήριο συναισθημάτων της πολιτικής. Εντούτοις δεν ισοδυναμεί με τις εμπράγματες πολιτικές εγγυήσεις που οφείλει να παρέχει ένα κόμμα αν φιλοδοξεί να μπολιάσει με τις ιδέες και τις τεχνικές του προτάσεις του τη μεταρρύθμιση στη χώρα.
Η πολιτική της ΔΗΜΑΡ περιστρέφεται τον τελευταίο καιρό κυρίως γύρω από τις έννοιες της υπεύθυνης και κυβερνώσας αριστεράς. Αυτές οι έννοιες προβάλλονται ως διακριτό χαρακτηριστικό της, προτάσσονται ως ο πυρήνας του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού ενός κόμματος που δημοσκοπικά θέτει υποψηφιότητα για τρίτο κόμμα. Ωστόσο, οι έννοιες αυτές αν δεν αποτυπωθούν στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, αν δεν συνοδευτούν από πολιτικό λόγο και δράση που ευνοούν τον αναπροσανατολισμό του εκλογικού σώματος στην κατεύθυνση του ρεαλισμού, του συμβιβασμού και της συνεννόησης της ελληνικής κοινωνίας, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε ρητορικό σχήμα. Αυτό είναι το πεδίο στο οποίο θα κριθεί ο πολιτικός λόγος της ΔΗΜΑΡ και μάλιστα τώρα, όχι αύριο. Επομένως, παλινωδίες και βολονταρισμοί της δημαρικής πολιτικής που δείχνουν φοβία και σύγχυση, αλλά και μια προσπάθεια να διατηρηθούμε στην επιφάνεια της πολιτικής επικαιρότητας χωρίς ανάληψη ευθυνών και χωρίς κόστος, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και βλάπτουν την ισχυροποίηση του μεταρρυθμιστικού μετώπου. Ας εξετάσουμε αυτές τις διαστάσεις πιο συγκεκριμένα.
Καταρχήν, η ΔΗΜΑΡ αν και αρχικά είχε υποστηρίξει το κούρεμα του ελληνικού χρέους ως μέρος μιας ευρύτερης λύσης του χρέους, όταν συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου με πρωταρχικό στόχο τη διαχείριση αυτού του ζητήματος, δηλαδή τη διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων με τους ιδιώτες, αρνήθηκε τη συμμετοχή της σε αυτή, υποστηρίζοντας πως πρέπει να προηγηθούν εκλογές οι οποίες θα εξασφάλιζαν τη δημοκρατική νομιμοποίηση στη νέα κυβέρνηση για να διαπραγματευτεί το ζήτημα. Η απόφαση αυτή προκάλεσε αναστάτωση στο κόμμα και στην Κ.Ε., συνοδεύτηκε από παραιτήσεις και αποχωρήσεις. Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά πως η απόφαση αυτή ήταν εσφαλμένη και περιείχε τεράστιο ρίσκο, γιατί οι χρόνοι δεν επαρκούσαν σε καμία περίπτωση και αν προκηρύσσονταν εκλογές, πολύ σύντομα, ίσως και εν μέσω εκλογών, θα οδηγούμαστε σε χρεοκοπία. Η όλη στάση οφείλουμε να παραδεχθούμε πως καθόλου δεν ταίριαζε με το προφίλ ενός κόμματος που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως κυβερνώσα αριστερά. Σήμερα βέβαια η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει και σωστά πως οι εκλογές πρέπει να ακολουθήσουν την ολοκλήρωση του PSI, αναγνωρίζοντας έτσι τη σημασία αυτής της διαδικασίας στην υπόθεση της ελληνικής διάσωσης. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Ωστόσο, πολύ γρήγορα η ΔΗΜΑΡ διολισθαίνει σε νέο σφάλμα. Η διαδικασία ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων δεν είναι σε καμία περίπτωση ανεξάρτητη από τη νέα Δανειακή Σύμβαση. Χωρίς τη σύναψη της δεύτερης, η επιτυχία της πρώτης είναι απλώς χωρίς νόημα. Παρόλα αυτά η ΔΗΜΑΡ θα καταψηφίσει την επικείμενη Δανειακή Σύμβαση για την εκταμίευση του νέου πακέτου βοήθειας, απορρίπτοντας τα μέτρα τα οποία εισηγούνται εταίροι και δανειστές ως μέτρα που «αποσαρθρώνουν την κοινωνία, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, διογκώνουν την ύφεση και την ανεργία». Κάπου εκεί εξαντλείται η συμβολή της ΔΗΜΑΡ στην υπόθεση διαπραγμάτευσης της νέας Δανειακής Σύμβασης. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα είδος πολιτικής, συνηθισμένο στην ελληνική αντιπολιτευτική πρακτική, που αγνοεί την πραγματικότητα και προσφεύγει στον βολονταρισμό, παρασύροντας το δημόσιο λόγο στα μονοπάτια του λαϊκισμού. Τι εννοώ ;
Πρώτα απ’ όλα, δεν είναι όλα τα μέτρα που προτείνουν οι δανειστές μας «αποσαρθρωτικά και διαλυτικά για την κοινωνία». Γιατί επί παραδείγματι η μείωση επικουρικών συντάξεων και η δημιουργία ενιαίου επικουρικού ταμείου, η καθιέρωση ετήσιου ελέγχου των περιουσιακών στοιχείων όσων εμπλέκονται στη φορολογική διαχείριση, ο περιορισμός των ρυθμίσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και η επιτάχυνση των δικαστικών διαδικασιών περί τα φορολογικά μάς αποσαρθρώνουν ως κοινωνία ; Από πότε η απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, η κατάργηση των ειδικών μισθολογίων στις ΔΕΚΟ, η μείωση των εισαγόμενων στα σώματα ασφαλείας, ο τρόπος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η πώληση εισηγμένων επιχειρήσεων του Δημοσίου παράλληλα με την ολοκληρωμένη απογραφή των χρήσεων γης και το ξεκαθάρισμα τίτλων είναι μέτρα διαλυτικά του κοινωνικού ιστού ; Βέβαια, παράλληλα απαιτείται από την Τρόικα μείωση του κατώτατου μισθού, κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, κλείσιμο δημοσίων οργανισμών και απολύσεις στο Δημόσιο. Τα μέτρα αυτά είναι οπωσδήποτε επώδυνα για τη ζωή και την καθημερινότητα πολλών συμπολιτών μας. Ωστόσο, μια χώρα που είναι χρεοκοπημένη οφείλει είτε στο επίπεδο των κοινωνικών εταίρων είτε στο επίπεδο των πολιτικών δυνάμεων να τα συζητήσει νηφάλια και διεξοδικά μέσα σε ένα οργανωμένο και δίκαιο πλάνο εσωτερικής υποτίμησης και όχι να κραυγάζει περί «κόκκινων γραμμών» ή να υπεκφεύγει διαρκώς κάνοντας καθυστέρηση ή επικαλούμενη το φαντομά «κάποιων ισοδύναμων μέτρων».
Κατά συνέπεια, με το να εξαντλεί η ΔΗΜΑΡ την προπαγάνδα της στη συνθηματολογία για τα «ανάλγητα μέτρα» καθόλου δεν δίνει εγγυήσεις υπευθυνότητας τόσο για το παρόν όσο και για άμεσο μέλλον. Πρώτον, γιατί αυτού του είδους ο συνθηματολογικός κατά Τρόικας και μνημονίου λόγος ψαρεύει στα θολά νερά της αγωνίας και της οργής, καλλιεργεί ψεύτικες προσδοκίες και εξασθενεί τις δυνατότητες συνεννόησης σε μια κοινωνία που την έχει μεγάλη ανάγκη. Δεύτερον, γιατί η Δανειακή Σύμβαση και το υπερδεκαετές Μνημόνιο θα έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή πριν τις εκλογές. Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορώ να καταλάβω αφενός τι είδους προγραμματικές συγκλίσεις και με ποιους θα αναζητήσει εκ των υστέρων η ΔΗΜΑΡ και αφετέρου σε ποια κατεύθυνση θα προσανατολίσει τον ελληνικό λαό την επόμενη των εκλογών.
Τέλος, η επίσημη ΔΗΜΑΡ, ειδικά μετά το συνέδριο, προσεγγίζει την ελληνική χρεοκοπία με μια νοοτροπία εθνικής μεροληψίας. Δηλαδή εντάσσει το ελληνικό ζήτημα κυρίως στο ευρωπαϊκό του πλαίσιο και συνδέει την επίλυσή του σχεδόν αποκλειστικά με πανευρωζωνικές λύσεις (π.χ. σχέδια Μάρσαλ και ευρωομόλογα). Οπωσδήποτε αυτή η διάσταση είναι απαραίτητη για τη διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας. Ωστόσο, δεν μπορούμε ούτε ως κοινωνία ούτε ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη να την επικαλούμαστε ως άλλοθι για να μην αλλάξουμε τίποτα στα του οίκου μας. Τι είδους αντίληψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι αυτή που μας επιτρέπει από τη μια να κοπτόμαστε για βαθύτερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και την ίδια στιγμή, αν και υπερχρεωμένη χώρα, αρνούμαστε να αναλάβουμε τις δεσμεύσεις που μας αναλογούν ; Πως από τη μια διεκδικούμε τη συνδρομή των εταίρων μας για τη διάσωσή μας και από την άλλη, αν και βρισκόμαστε μέσα σε συνθήκες διαρκώς αυξανόμενων αλληλεξαρτήσεων, αρνούμαστε να δεχθούμε δημοσιονομική επιτήρηση και εποπτεία (π.χ. κάποιο είδος επιτήρησης επί του προϋπολογισμού). Δυστυχώς, μέσα σε αυτό το περιβάλλον της αποποίησης των εθνικών ευθυνών οι καναλάρχες της δραχμής κραυγάζουν για τη «γερμανική μπότα της Τρόικα» και αποκαλούν τον Ράιχενμπαχ γκαουλάιτερ.
Μαζί με την «Αθηνά» (οικονομική βοήθεια δανειστών και εταίρων) πρέπει να υπάρχει και ένα «χείρα κίνει» (θυσίες, μεταρρύθμιση, δημιουργία) στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Χωρίς ριζική αλλαγή των δομών του μεταπολιτευτικού οικονομικού, κοινωνικού, κρατικού και πολιτισμικού προτύπου, χωρίς την ήττα και την ταπείνωση των προνομιούχων της μεταπολίτευσης δεν υπάρχει καμία περίπτωση να διασωθούμε. Αντιθέτως αν συνεχίσουμε να ανάγουμε το ελληνικό ζήτημα μόνο στην ευρωπαϊκή του διάσταση, αποσιωπώντας τις τεράστιες εγχώριες ευθύνες, σύντομα ως κοινωνία θα παραδοθούμε στο βολικό εθνικό νανούρισμα, που τόσο συχνά έχει ακουστεί στην ελληνική ιστορία, πως «φταίνε οι ξένοι» και θα αποκοιμηθούμε μακάρια, αλλά στο βυθό.

*Ο Ευθύμης Δημόπουλος είναι δάσκαλος και μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς

Σχόλια

  1. Το μεγάλο ενδιαφέρον και αυτό που τόσο διαφοροποιεί τη ΔΗΜΑΡ από τα άλλα κόμματα είναι ότι όλες οι μειοψηφείσες φωνές βγαίνουν προς τα έξω (έστω και σε ιστολόγια) χωρίς να απειλούνται με περιθωριοποίηση ή διαγραφές. Αυτό είναι πράγματι ένα νέο ήθος που συνάδει με την ελευθεριότητα της εποχής των νέων τεχνολογιών.

    Με το κείμενο έχω φυσικά σημαντικές διαφωνίες (μου βγαίνει πολύ δεξιά η λογική τούτη της συνδιαχείρισης και αποκαλύπτει έναν διακαή πόθο για συγκυβέρνηση ή συγκυβερνητική συμφωνία και κοινή δράση). Φαίνεται ότι κάποια μέλη αγωνιούν να φανούν ως κόμμα συναινετικό και διαφορετικό από την ριζοσπαστική και την κομμουνιστική αριστερά. Ωστόσο, στην αγωνία να αλλάξουν, να διαφοροποιηθούν, πέφτουν στην παγίδα των μονοδρόμων (τυχαίο; λάθος; αποπροσανατολισμός στα μέλη; τυχοδιωκτισμός κάποιων;) ταυτίζουν το λαϊκό συμφέρον με εκείνο των ευρωπαϊκών κι εθνικών ελίτ. Και στην ουσία συμφωνίες με τις ελίτ σήμερα, απλά ενισχύουν την πτώχευση του λαού και σφίγγουν τη θηλιά της μεσαίας τάξης που ήδη ψυχορραγεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δείμο.
    Ο Λαφαζάνης είναι ακέραιος άνθρωπος. Τι λέει; Δεν θέλουμε ούτε την Ευρώπη ούτε τα λεφτά της. Θα κλειστούμε εδώ μέσα και θα κοιτάξουμε πως θα τη βγάλουμε. Δεκτό ή όχι είναι καθαρό και τίμιο. Υπό άλλες συνθήκες θα το υποστήριζα.
    Για όποιον όμως θέλει να είναι στην ΕΕ δεν μπορεί να θέλει μόνο τα δανεικά και όχι τις υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να μην θέλει να αλλάξει αυτός τίποτα , αλλά οι άλλοι να τον ενισχύουν και να τον διασώζουν επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αυτή είναι η πολιτική που ταιριάζει βέβαια στην πλειοψηφία του Πασοκοθρεμμένου λαού αλλά δυστυχώς αυτή η πλάκα τέλειωσε. Τα υπόλοιπα ηχηρά περί νεοφιλελευθερισμού καπιταλισμού κλπ δεν έχουν κανένα νόημα όταν μπλέκεις με τα ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Και κάποια στιγμή ακόμα και ο κυρίαρχος λαός πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Leo, ουσιαστικά δε με νοιάζει τι λέει ο Λαφαζάνης. Η προσωπική μου θέση είναι μονομερής διαγραφή του χρέους και νέο ξεκίνημα (κάπου μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ). Είναι φιλοευρωπαϊστής, αλλά όχι στην Ευρώπη που έδινε δανεικά ενώ γνώριζε πώς σπαταλούνται αυτά και δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει προκειμένου να ευνοήσει τις τράπεζές της (και σήμερα το ίδιο κάνει). Στο κάτω κάτω ας κάνουμε δημοψήφισμα: θέλουμε ή όχι τη νέα δανειακή σύμβαση; Ας αποφασίσει ο λαός άμεσα χωρίς τερτίπια. Ούτε οι εκλογές είναι λύση. Δημοψήφισμα. Και αν στο κάτω κάτω θέσουν πάλι ζήτημα ευρώ ή δραχμή, ας γίνει διπλό δημοψήφισμα. Ας αποφασίσει ο λαός άμεσα, κι ας πάρουν όλοι θέση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δείμο, μόνο μια παρατήρηση. Ακόμη και αν προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους, πολύ γρήγορα, λόγω των γνωστών ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό και στο ισοζύγιο θα αναγκαστούμε ως χώρα να δανειστούμε. Αυτά τα λεφτά ποιος θα μας τα δώσει και με ποιος όρους ;;;;
    Dimef

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δείμο, οι διάφορες βαρύγδουπες αναλύσεις και σχόλια που εκπέμπεις, κατά καιρούς, αυτή την παιδαριώδη πολιτική άποψη και αντίληψη της πραγματικότητας υποκρύπτουν; Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άσε, ρε ανώνυμε, που θα μας την πεις κι ανάποδα; Ποιες είναι δηλαδή οι βαρύγδουπες αναλύσεις μας (γιατί αν τα σχόλια τα βλέπεις ως βαρύγδουπα, μάλλον έχεις πρόβλημα γλωσσικό πολύ σοβαρό); Δηλαδή αν η άποψη διαφέρει από τη δική σου είναι παιδαριώδης, έτσι; Εσύ μπορείς να ταυτίζεσαι με όποιον θέλεις. Εγώ προτιμώ το παιδικό ΜΟΥ όνειρο, γιατί πρωτίστως είναι δικό μου και δεν εξυπηρετώ συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά άλλων.

    Dimef, αυτό είναι κάτι που κι εμένα με απασχολεί. Ωστόσο, η έξοδος από το ευρώ μπορεί να αναθερμάνει τη μηχανή της οικονομίας μέσα από την υποτίμηση του νομισματος. Σήμερα βιώνουμε την εσωτερική υποτίμηση και χωρίς να έχουμε καμία πολιτική ελευθερία να αντιτάξουμε μια δική μας πρόταση ανάπτυξης, αλλά λειτουργούμε ως γνήσια ανδράποδα. Η υποτίμηση και το εθνικό νόμισμα θα μπορέσει να λειτουργήσει ως ανεξάρτητος μοχλός. Εξάλλου, μέσα στο ευρώ όντες, δεν μπορούμε να δανειστούμε από άλλες χώρες (πχ Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, Βενεζουέλα κλπ) αντιτάσσοντας μία άλλη πρόταση δανεισμού. Βλέπεις άλλο δανεισμός κι άλλο τρόικα. Ένας ανεξάρητος δανεισμός επιτρέπει -και το έχουν ανάγκη ως αντίπραξη ορισμένες χώρες- να κινηθείς πιο ελεύθερα χωρίς τις πιέσεις άλλων.

    Εξάλλου, μέσα στην Ευρώπη ήδη έχουμε φτάσει σε πτώχευση ως κράτος και οι πολίτες ακόμα χειρότερα. Μας λέει η κυβέρνηση και όσοι μέσα ή έξω τη στηρίζουν (όπως μέλη της ΔΗΜΑΡ, η Ντόρα, δημοσιογράφοι κλπ) ότι θα χρεωκοπήσουμε. Κι όμως οι μισθοί έπεσαν ήδη 25-30% (3 στους 14 μισθούς του δημοσίου και 25% στον ιδιωτικό τομέα). Θα κόψουν κι άλλο τους μισθούς, λένε (άλλο 20-30%). Ο τιμάριθμος τρέχει με +10%. Και αυτά χωρίς να προσθέσουμε χαράτσι, μειώσεις δαπανών σε παιδεία και υγεία (περίπου 20-30% επί του μηνιαίου μισθού). Άθροισμα; 75%-100%. Αν αυτό δεν είναι χρεωκοπία, τότε τι χειρότερο να περιμένουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι εννοεις οτι δεν μπορουμε να δανειστουμε απο αλλες χωρες;οτι δεν μπορουμε ναβγουμε στις αγορες;καταννοεις .φανταζομαι πια θα ειναι τα επιτοκια που θα μας δανεισουν; ανβρεθουν καποιοινα πεταξουν,κυριολεκτικα,τα λεφτα τους,εστω και για αντιπραξη,οπως ισχυριζεσαι;Τι θα πουν στους λαους τους αυτοι που θα το εκαναν-πραγμα κατ εμε απιθανο.Εκτος απο κανα δυο ταγκερ πετρελαιο απο τον τσαβες-ετσι για να μπει στο ματι των ιμπεριαλιστων δεν πιστευω να περιμενουμε τιποτα αλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η λογική των μονοδρόμων, δεν είναι λογική ούτε αριστερή ούτε ρεαλιστική. Είναι λογική υποταγής. προτιμώ ένα δύσκολο, αλλά δικό μου, ανεξάρτητο δρόμο ελευθερίας, όπου θα διασφαλίζω τα δικά μου συμφέροντα, παρά ένα χαραγμένο δρόμο στις ανάγκες άλλων που θα περπατώ ως ανδράποδο.

    Κανείς δε μου εγγυάται ότι τα σημερινά δάνεια είναι φτηνότερα από απευθείας αγορές ομολόγων από κράτη όπως η Ρωσία ή η Κίνα. Εξάλλου, δε μίλησα για έξοδο στις αγορές (δική σου ερμηνεία είναι). Απευθείας αγορές ομολόγων και δανεισμός, είναι η πρόταση που πολλάκις είχε πέσει στο τραπέζι.

    Μέχρι σήμερα το έλλειμμα τριπλασιάστηκε λόγω του μνημονιακών κλπ δανείων. Άρα, το επιχείρημα για μεγάλα επιτόκια κλπ είναι αίολο κι έωλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος, με τα σωστά του, ότι ενώ έχει φεσώσει ολοκληρωτικά τους προηγούμενους δανειστές, θα βρεθούν κάποιοι επόμενοι που θα σκοτωθούν να τον δανείσουν -και μάλιστα με λογικό επιτόκιο; Πολιτική άποψη να σου πετύχει! Διπλά συγχαρητήρια Δείμο τάδε. Δεν ξέρω αν εκπροσωπείς συμφέρονβτα, πάντως σίγουρα την κοινή νοημοσύνη δεν την εκπροσωπείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν εκπροσωπώ κανέναν παρά μο΄νο τον εαυτό μου. όποιον όρισα να με εκπροσωπήσει, με απογοήτευσε. Πλέον εκπροσωπούμαι μόνος μου. Αν είμαι παράλογος, είναι άλλη ιστορία. Βλέπεις, εσύ επιλέγεις να βλέπεις τις αγορές, ενώ εγώ βλέπω εναλλακτικούς δρόμους. Εσύ βλέπεις εμπρός σου ένα μονόδρομο, αλλά εγώ προσπαθώ να εντοπίσω κι άλλους δρόμους. Πτωχευμένος εθνικά κι ατομικά, χρεοκοπημένος για το παρόν και το μέλλον, έχω καταθέσει πολλάκις προτάσεις -επισήμως κι ανεπισήμως- για κοινωνική ανάπτυξη.

    Η ειδοποιός διαφορά μου από τη λογική του μονοδρόμου, είναι ότι δεν αποζητώ την οικονομική ανάπτυξη, αλλά την κοινωνική. Οι αγορές δε νοιάζονται για τη δεύτερη ούτε η τρόικα. Εσύ βλέπεις μόνο αυτές. Δικαίωμά σου.

    Πάντως, ανώνυμε, μέσα στη λογική σου αποφεύγεις να εκθέσεις ολοκληρωμένη άποψη, αλλά μόνο παπαγαλιζεις προσβολές. Τέτοια παπαγαλάκια δεν τα δεχόμουν στην παράταξή μου, δε θα τα ανεχτώ κρυμμένα πίσω από την ανωνυμία (σσ ανωνυμία είναι ο φόβος σταθερής έκθεσης άποψης και κρίσης, είναι ο τυχαίος σχολιασμός. Επώνυμος είναι όποιος τολμά να εκφράζει απόψεις και δέχεται κριτική, όπως ο οικοδεσπότης και τόσοι άλλοι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει ο αρθρογράφος και όσοι εκφράζουν παρόμοιο προβληματισμό είναι πως οι θέσεις που εκφράζει η Δημαρ στην Ελλάδα εκφράζονται απο Γάλλους σοσιαλιστές και Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες. Προφανώς και το psi ως την αναγνώριση του χρέους είναι κάτι διαφορετικό από την δανειακή σύμβαση η οποία με τα μέτρα που περιλαμβάνει καθορίζει ποιοι και πως θα πληρώσουν το χρέος.

    Και το χρέος πληρώνεται δισανάλογα από την μισθωτή εργασία σε σχέση με τους επιχειρηματίες. άλλωστε κατά την περίοδο της ευημερίας οι επιχειρηματίες κέρδισαν πολύ περισσότερα απ την Μ Ε και τώρα το βάρος αυτό σηκώνεται από την μισθωτή εργασία και την μεσαία τάξη. όσο για την εσωτερική υποτίμηση και αυτή είναι μονομερής εφόσον η μόνη υποτίμηση είναι αυτή των μισθών. Αλιώς θα είχαμε φαινόμενα αποπληθωρισμού. Τέλος δεν έχουμε μία συντεταγμένη πτώχευση ή μείωση του βιοτικού επιπέδου αλλά μία αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των αδύναμων και υπέρ των πλουσιότερων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το άρθρο κάνει κάποιες σημαντικές διαπιστώσεις. Σε ότι αφορά τη ΔΗΜΑΡ, που εμφανίζει μια διαρκώς διευρυνόμενη δημοσκοπική ευφορία (ευθέως ανάλογη με τη δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, έχω κάποιες παρατηρήσεις. Πόρω απέχει από τον χαρακτηρισμό "κυβερνώσα Αριστερά", δεν έχει σαφείς θέσεις, σχεδόν για τίποτα, στεγάζει ασύμβατες μεταξύ τους τάσεις, από τέως "πατριωτικό" ΠΑΣΟΚ μέχρι αριστερο(νεο)φιλελεύθερους, είναι ένα είδος ΠΑΣΟΚ-Β. Η επί χρόνια ευπρεπής παρουσία του Κουβέλη στο δημόσιο βίο, την κάνει σχετικά ελκυστική εναλλακτική, για πολύ κόσμο, που όμως δεν γνωρίζει (δεν είναι και σαφές) τι πρεσβεύει ακριβώς το κόμμα αυτό.
    Leo, συμφωνώ για τα μαθηματικά. Κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα αν δεν μετρά και δεν αξιολογεί και στην Ελλάδα δεν κάνουμε τίποτα από τα δύο. Απλώς διερωτώμαι τι διαφορετικό λέει ο Μάνος; Γιατί να μην πάει κάποιος στη Δράση και να πάει στη ΔΗΜΑΡ, γιατί πρέπει να χρησιμοποιείται και ο όρος "Αριστερά";

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία