Αριστεροί, ευρωπαϊστές, μεταρρυθμιστές του Μάνου Ματσαγγάνη


του Μάνου Ματσαγγάνη

Ένα σύντομο σχόλιο στο άρθρο του Σωτήρη Βαλντέν «Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται» (ηλεκτρονικό περιοδικό «Μεταρρύθμιση», 2 Μαρτίου 2012). Δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό (Σάββατο 3 Μαρτίου 2012)

Ως γνωστόν, στο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς έχουμε ακόμη απομείνει αρκετοί που και αριστεροί ευρωπαϊστές είμαστε και την αναγκαιότητα κάποιου είδους Μνημονίου αναγνωρίζουμε.

Επειδή θεωρούμε ότι μια οργανωμένη κοινωνία χρειάζεται ένα οργανωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και επειδή φοβόμαστε ότι, ελλείψει τέτοιου σχεδίου, τα πρώτα θύματα μιας άτακτης υποχώρησης είναι τα αδύναμα στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπούμε. Πώς αλλιώς θα γίνει συντεταγμένα και δίκαια η μείωση των ελλειμμάτων, η αναδιοργάνωση του κράτους και η προετοιμασία μιας καλύτερης (υγιούς, ακριβής, βιώσιμης) ανάπτυξης;

Κάπως έτσι εννοούμε τον αριστερό μεταρρυθμισμό. Ίσως κάνουμε λάθος. Εάν υπάρχει εναλλακτικός ορισμός, θα χαρώ να τον ακούσω.

Τα συγκεκριμένα Μνημόνια (της τρόικας) δεν είναι του γούστου μας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχουμε δει κανένα άλλο. Ούτε είδαμε μεγάλη ανταπόκριση των κομμάτων - συμπεριλαμβανομένης και της ΔΗΜΑΡ! - στην προτροπή (και στις συγκεκριμένες προτάσεις) μας να εκπονηθεί ένα τέτοιο άλλο Μνημόνιο από εμάς. Ώστε να βοηθήσουμε να παραμείνει η Ελλάδα μια ευρωπαϊκού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία (δηλ. να μην γίνουμε μπανανία).

Βάσει των παραπάνω, θα ήθελα να διαβεβαιώσω τον αγαπητό Σωτήρη Βαλντέν ότι εμάς τους αριστερούς ευρωπαϊστές μεταρρυθμιστές μας ενθουσιάζει και μας παραενθουσιάζει το ότι αρκετοί στην Ευρώπη ενεργοποιούνται υπέρ μιας πιο αλληλέγγυας στάσης προς στην Ελλάδα. Ακριβώς για αυτό, αγωνιζόμαστε για να μην επιβεβαιώνονται τα ανθελληνικά στερεότυπα των αντιπάλων τους: ότι δηλ. στην Ελλάδα τα κόμματα δημαγωγούν, ότι δεν ενδιαφέρονται για το συμμάζεμα της χώρας τους, ότι ψάχνουν πώς θα βρουν και άλλα λεφτά για την "ανάπτυξη" (για να τα αξιοποιήσουν όπως ακριβώς αξιοποίησαν τα ΟΜΠ, Α ΚΠΣ, Β ΚΠΣ, Γ ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κ.ο.κ.), έτσι ώστε να αναβάλλουν μια ακόμη φορά όλα αυτά που ακόμη και οι ίδιοι ξέρουν ότι πρέπει να γίνουν.

Για αυτό εξ άλλου έχουμε στρέψει την προσοχή μας στην αντιμετώπιση των εγχώριων παθογενειών. Όχι βέβαια επειδή παραγνωρίζουμε τη σημασία θετικών μεταβολών στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Αλλά επειδή νομίζουμε ότι έτσι είμαστε πιο χρήσιμοι στη χώρα.

Προφανώς μπορεί να κάνουμε λάθος - και ο Σωτήρης Βαλντέν δικαιούται απολύτως να το νομίζει. Αλλά σε τι ακριβώς συμβάλλει η ανάγκη του να εκφράζει τη διαφωνία του αυτή με χαρακτηρισμούς τύπου "συμμαχία των προθύμων";

Συμβάλλει στον διάλογο μεταξύ των αριστερών ευρωπαϊστών; Ειλικρινά δεν βλέπω πώς αυτός εξυπηρετείται με συκοφαντίες. Στο κάτω-κάτω τη γνώμη μας λέμε, δεν είμαστε πράκτορες της τρόικας. (Ενημερώνω όσους ψάχνουν για τον κατάλληλο τριτοδιεθνιστικό όρο ότι αυτός είναι "χρήσιμοι ηλίθιοι".)

Εάν αντίθετα σε κάτι φαίνεται να συμβάλλει η καταγγελία του αριστερού μεταρρυθμισμού (και των εκπροσώπων του ως "προθύμων μνημονιακών") – ανεξαρτήτως ελπίζω των προθέσεων του Σωτήρη Βαλντέν – είναι η επαναπροσέγγιση σε "αντιμνημονιακή" βάση μέρους της ΔΗΜΑΡ και μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί ίσως με κάποιους που στέκονται αναποφάσιστοι στον ενδιάμεσο χώρο.

Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση: περί ορέξεως κολοκυθόπιττες. Ο προφανής κίνδυνος για όσους έχουν τέτοια όρεξη είναι ότι οποιαδήποτε συμμαχία σε "αντιμνημονιακή" βάση εύκολα "καπελώνεται" από τους αντιπάλους των μεταρρυθμίσεων – όλων των μεταρρυθμίσεων. Οι οποίοι δεν διστάζουν καθόλου να σταματήσουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση δεν τους αρέσει (δηλ.όλες τις μεταρρυθμίσεις) με οποιοδήποτε μέσο, συμπεριλαμβανομένης της βίας.

(Παρεμπιπτόντως: Κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύει η συλλογή υπογραφών κάτω από το κείμενο "Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας", την ίδια στιγμοί που οι μισοί από τους υπογράφοντες εργάζονταν - ή απλώς επέχαιραν - για τη βίαιη ακύρωση των εκλογών συμβουλίων διοίκησης στα πανεπιστήμια; Αυτή βέβαια είναι μια άλλη συζήτηση - εκτός και αν είναι η ίδια συζήτηση.)

Για να ανακεφαλαιώσω. Στο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς δεν υπάρχουν ούτε "πρόθυμοι" ούτε πράκτορες της τρόικας (σε έμμισθη ή εθελοντική βάση). Υπάρχουν μόνο αριστεροί ευρωπαϊστές μεταρρυθμιστές.

Μέχρι τώρα νόμιζα ότι ο μόνος τρόπος για να είναι κανείςαριστερός ευρωπαϊστής είναι να είναι ταυτόχρονα καιμεταρρυθμιστής. Διαφωνεί ο αγαπητός Σωτήρης Βαλντέν; Εάν όχι, τότε ας πει κάτι μεταρρυθμιστικό - ή τουλάχιστον ας επιτρέψει σε εμάς να το κάνουμε. Εάν ναι, εάν δηλ. πιστεύει ότι η λυσσαλέα αντίδραση σε κάθε μεταρρύθμιση, στην ανάγκη και με τη βία, χωράει στον αριστερό ευρωπαϊσμό, τότε – με όλο τον σεβασμό - φοβάμαι ότι μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Το κείμενο του  Σωτήρη Βαλντέν:



Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται


Την περασμένη εβδομάδα, παράλληλα με τις λοιδορίες κατά της χώρας μας του κ.Σόιμπλε και των συμμάχων του από τις χώρες-δορυφόρους, υπήρξε μια νέα, ελπιδοφόρα για την Ελλάδα, εξέλιξη. Για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, σημαντικές ευρωπαϊκές προσωπικότητες από ένα πλατύτατο φάσμα πολιτικών δυνάμεω, εκφράστηκαν με σαφήνεια κατά της ασκούμενης έναντι της Ελλάδας πολιτικής. Στο ευρωκοινοβούλιο και αλλού, Σουλτς, Σβόμποντα, Κον-Μπεντίτ, Φερχόιγκεν, αλλά και Φερχόφσταντ, Μόντι και Λεβί, προσέθεσαν τις φωνές τους σ’ αυτές των Σμιτ, Ολλάντ, Ντελόρ και αρκετών άλλων, για να καταγγείλουν τόσο την ουσία της πολιτικής της τρόικας, όσο και το ύφος και τον τόνο των διαφόρων τιμητών μας, συχνά δε με οξύτατους χαρακτηρισμούς ("ακρίδα" χαρακτήρισε την τρόικα ο Σβόμποντα).

Υπάρχει λοιπόν και μια άλλη Ευρώπη. Δεν πρόκειται για κάποιους συμπαθείς μεν, αλλά περιθωριακούς φιλέλληνες ή διεθνιστές. Πρόκειται για τη μισή τουλάχιστον πολιτική Ευρώπη, κυρίως την αριστερή, αλλά όχι μόνο. Πρόκειται και για τη μισή πολιτική Γερμανία, πράγμα που δεν πρέπει να παραβλέπουν όσοι εύκολα και απαράδεκτα εξισώνουν τους σημερινούς Γερμανούς με τους ναζί.

Αυτή η άλλη Ευρώπη, είναι η δική μας Ευρώπη. Όχι επειδή εκφράζεται υπέρ της Ελλάδας, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται με ευρύτητα το ευρωπαϊκό συμφέρον, βλέπει την αλληλεγγύη, όχι ως ελεημοσύνη που παραχωρείται στη βάση εκβιασμών, αλλά ως υποχρέωση που προκύπτει από το καλώς νοούμενο δικό της συμφέρον. Επειδή αντιλαμβάνεται ότι όσα γίνονται με την Ελλάδα, θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την Ευρώπη.

Ναι, η πολιτική της τρόικας και των εντολοδόχων της αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης. Το μείζον εδώ, δεν είναι αν οι αγορές θα κινδυνεύσουν από μιαν ελληνική άτακτη χρεοκοπία στην οποία μας οδηγεί η πολιτική αυτή. Ασφαλώς, όσοι βιάζονται να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους από μιαν ελληνική χρεοκοπία για να μας εξωθήσουν προς αυτήν, είναι πολύ χειρότεροι "τζογαδόροι" από όσους στην Ελλάδα θέλουν να δοκιμάσουμε τη μπλόφα των πιστωτών μας. Πολλώ μάλλον που οι εξεταστέες παράμετροι δεν είναι μόνο ποιος έχει τα ελληνικά ομόλογα, αλλά και οι ψυχολογικές και πολιτικές επιπτώσεις μιας επιβεβαίωσης ότι το ευρώ, είναι αντιστρέψιμο. Όμως, το ζήτημα δεν εξαντλείται στο αν ή όχι η ευρωζώνη θα συμπαρασυρθεί από μια τυχόν ελληνική κατάρρευση.


Επί δύο χρόνια, στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια μέσα ενημέρωσης κυριαρχεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, αποκλειστικά με τη μορφή μέτρων λιτότητας, περιορισμού των κατακτήσεων των εργαζομένων, πολιτικών που αυξάνουν την ύφεση, την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες. Στο βορρά προστίθενται ιστορίες για χαριστικές μεταβιβάσεις προς τεμπέληδες στο νότο, ενώ στο νότο κυριαρχεί η όψη της Ευρώπης ως αδίστακτου τοκογλύφου. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να διαβρωθεί παραπέρα η ήδη μειωμένη εμπιστοσύνη των λαών της ηπείρου μας προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό επιθυμούμε όσοι δηλώνουμε ευρωπαϊστές; Ή μήπως δουλεύουμε για τους εχθρούς μας;

Ειδικά στην Ελλάδα, η "συμμαχία των προθύμων" μνημονιακών που διεκδικεί το μονοπώλιο του φιλοευρωπαϊσμού, έχει περιορίσει την προπαγάνδα της στο "δίλημμα του τρόμου": ή μένουμε στην Ευρώπη κουτσοί και κουλοί, ή οι εταίροι μας θα μας ρίξουν στον Καιάδα (σκεφτείτε να μην ήσαν και "εταίροι"!). Κανείς πια δεν επιχειρηματολογεί θετικά για τα μνημόνια, μετά την παταγώδη αποτυχία του πρώτου. Μιαν αποκρουστική Ευρώπη προσπαθούν να επιβάλουν με τον τρόμο. Αν η Ευρώπη έχει τέτοιους υποστηρικτές, τι να τους κάνει τους αντιπάλους!

Όμως η πολιτική της τρόικας ανησυχεί πολλούς Ευρωπαίους και για άλλους λόγους:

• Η βάναυση επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και η περιφρόνηση προς τις δημοκρατικές διαδικασίες στην Ελλάδα, αποτελεί προοίμιο παρόμοιων πρακτικών και αλλού. Μετά την Ελλάδα, ποιος, ρωτούν πολλοί.

• Οι αντιδράσεις στην Ελλάδα φουντώνουν και παίρνουν συχνά εκρηκτικές και αντικοινωνικές μορφές. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης;

• Τέλος, ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στους λαούς του βορρά και του νότου της Ευρώπης, έχει αρχίσει να δημιουργείται. Ένα ρήγμα που ήδη εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το χάσμα βορρά-νότου, στις ψυχές των Ευρωπαίων μπορεί να αποτελέσει χαριστική βολή για την Ευρώπη.

Βέβαια η άλλη Ευρώπη της αλληλεγγύης, είναι σήμερα μειοψηφική, αν και σύντομα μπορεί να ενισχυθεί σε χώρες κλειδιά. Δεν πρέπει όμως να υποτιμάται το ότι "μπαίνει στη μάχη" της Ελλάδας. Στις δημοκρατίες, κρίσιμος παράγοντας είναι η ηγεμονία στην κοινή γνώμη. Όταν ο λαϊκισμός της δεξιάς, που αποτελεί το υπόβαθρο της γερμανικής ύβρεως, συναντά σθεναρή αντίσταση, αυτό, αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί και στους συσχετισμούς και στις πολιτικές.

Η ύπαρξη και ενεργοποίηση της άλλης Ευρώπης, υπενθυμίζει πως οι αντιστάσεις στο νέο ηγεμονισμό της συντηρητικής Γερμανίας, είναι ισχυρές. Υπογραμμίζει και τη σημασία της οικοδόμησης συμμαχιών στο ευρωπαϊκό επίπεδο και διαψεύδει τους κήρυκες της εθνικής μοναξιάς. Χωρίς μάχη και σ’ αυτό το επίπεδο και τους θεσμούς του, δεν μπορεί να κερδηθεί η μάχη της Ελλάδας.

Παραδόξως όμως, η ομοβροντία της αλληλεγγύης των Ευρωπαίων συμπολιτών μας δεν φαίνεται να ενθουσιάζει την παρ’ ημίν "συμμαχία των προθύμων", ακόμη κι όσους έχουν αριστερές και κεντροαριστερές καταβολές. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς πως στενοχωρούνται. Σπεύδουν να μας υπενθυμίσουν -ενίοτε και με ειρωνικούς τόνους- ότι Ευρώπη δεν είναι οι φωνές αυτές, αλλά η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, συμφωνώντας σ’ αυτό με τους ευρωσκεπτικιστές.

Το θλιβερό αυτό φαινόμενο της σύμπλευσης ημετέρων "προθύμων" με την γερμανική συντήρηση, έχει την προφανή του εξήγηση. Στην Ελλάδα, όποιος διαφωνεί ή καταγγέλλει την πολιτική των μνημονίων, χαρακτηρίζεται από τους "πρόθυμους" ως ανεύθυνος, λαϊκιστής, "τζάμπα μάγκας" και "Τσίπρας". Ιδιαίτερα δε ενοχλούνται οι «πρόθυμοι» όταν κάποιοι -όπως η ΔΗΜΑΡ- τολμούν να είναι και ευρωπαϊστές και αντιμνημονιακοί. Πώς λοιπόν να χαρούν που η μισή Ευρώπη -και μάλιστα με αδιαμφισβήτητα διαπιστευτήρια ευρωπαϊσμού- λέει τα ίδια; Πώς να χαρούν όταν Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες ονομάζουν την τρόικα "ακρίδα", αντί να τη συγχαίρουν για τα 130 δις με τα οποία «σώζει» τους Έλληνες; Θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι το ιδεολογικό τους οικοδόμημα είναι σαθρό, ή να κατατάξουν και όλους αυτούς τους Ευρωπαίους στο λαϊκισμό. Θα έπρεπε να ισχυριστούν ότι όλοι αυτοί είναι αιθεροβάμονες και ότι οι μόνοι «υπεύθυνοι» στην Ευρώπη είναι η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι σύμμαχοι και υποτακτικοί τους. Μην εκπλαγείτε αν σε λίγο καταγγείλουν τον Σμιτ και τους άλλους για «τζάμπα μάγκες»!

Η προοδευτική Ευρώπη, κι ακόμη άλλοι, πολλοί, έχουν κατανοήσει αυτό που οι ημέτεροι «πρόθυμοι» αρνούνται επίμονα να δουν: το ελληνικό πρόβλημα και η αντιμετώπισή του είναι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Όσο κι αν η Ελλάδα αποτελεί ακραία περίπτωση, όσο κι αν οι Έλληνες -ή ορισμένοι Έλληνες, με πρώτους αυτούς που σήμερα υλοποιούν το μνημόνιο- έχουν μεγάλη ευθύνη για το ότι φθάσαμε ως εδώ, η ένταση της κρίσης έχει και ευρωπαϊκές ρίζες, οι δε σημερινές συνταγές, που είναι ευρωπαϊκής/γερμανικής ευρεσιτεχνίας, καταστρέφουν, δεν σώζουν την Ελλάδα, αλλά απειλούν άμεσα και την οικονομία και τη συνοχή της Ευρώπης. Είναι λοιπόν ίσως καιρός -έστω και με τη βοήθεια της task force της Ευρώπης της αλληλεγγύης- οι ημέτεροι «πρόθυμοι» να κατανοήσουν ότι το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, είναι οι ασκούμενες πολιτικές και οι καταστροφικές τους επιπτώσεις. Με τέτοιες πολιτικές, ούτε οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την ανάπτυξη θα πραγματοποιηθούν, ούτε οι δυνάμεις της αδράνειας και της εθνικής αναδίπλωσης στη χώρα μας θα αντιμετωπιστούν.

:

Σχόλια

  1. κάτι τύποι σαν τον βαλντέν είναι που σε κάνουν να γελάς πικρά. στα εύκολα από δίπλα και στα δύσκολα τον πούλο. και μάλιστα με καταγγελτικούς αφορισμούς. μια ζωή ανθρωπάκια. δήθεν διανοούμενοι της "αριστεράς". άξιοι "σύντροφοι" του κυρ φώτη που, όπως μας πληροφορεί μέσω του "Παρασκηνίου", θέλει αίμα και είναι έτοιμος να μας κυβερνήσει. τελικά ρε ΓΑΠ ήσουν πολύ μαλάκας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναπτύσσεται ένα αντιμεταρρυθμιστικό κίνημα από τους οιονεί μεταρρυθμιστές. Είναι αυτοί που πήδηξαν εγκαίρως ( νομίζουν) από το άρμα του ΠΑΣΟΚ και τώρα υπερασπίζονται στο κράτος που δόμησαν στο όνομα του λαού. Είναι προφανώς χειρότεροι από τους βαθυπασόκους. Θορυβήθηκαν από την στροφούλα της ΔΗΜΑΡ στο θέμα των φαρμάκων και καταλαβαίνουν ότι αν προχωρήσει η αποκαθήλωση του κράτους τους δεν θα βρουν τίποτα να διαχειριστούν όταν έρθουν πάλι εν τη βασιλεία τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βλ. και Μπίστη, ο οποίος βγήκε με άρθρο στο Protagon την επομένη -αν δεν κάνω λάθος- της καταψήφισης του PSI από τη ΔΗΜΑΡ και μας παρακινούσε να μην "πυροβολούμε" την πολιτική της, υπεραμυνόμενος όλων των πεπραγμένων και μερικών ακόμη -γενικόλογα. Για την ταμπακιέρα της προηγουμένης, ουδέν! Πόσες στροφές θα κάνει αυτός ο άνθρωπος; Σεβαστό -εννοείται- το δικαίωμα κάποιου ν' αλλάζει γνώμη και πολιτική κατεύθυνση, όμως υπόκειται σε κριτική, Κι εδώ, δημιουργούνται υπόνοιες -έως βεβαιότητες- καιροσκοπισμού.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτή την περίοδο άνθρωποι που δεν έχουν πολιτικά "που να βάλουν το κεφαλάκι τους" απωθούνται βέβαια από τη ΔΗΜΑΡ όταν βλέπουν με πόση ευκολία δέχεται στους κόλπους της κάτι εκσυγχρονιστάρια του τύπου Μπίστη που είναι κατα πολύ υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση και που σήμερα καταδικάζουν κάθε προσπάθεια πραγματικού εκσυγχρονισμού της χώρας.... φτύνουν εκεί που έγλειφαν πριν λίγο αλλά σ' αυτό είναι συνηθισμένοι...
    επίσης η διγλωσία που χαρακτηρίζει τη ΔΗΜΑΡ, όπως στο θέμα του μνημονίου... από τη μια καταψηφίζει στη βουλή και από την άλλη καταγγέλει το αριστερό κόμμα της Γερμανικής βουλής που καταψήφισε τη βοήθεια στην Ελλάδα... από τη μια καψηφίζει το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια και από την άλλη καταδικάζει όλα τα έκτρωπα που γίνονται τον τελευταίο καιρό...
    δηλάδη "και έτσι και γιουβέτσι"... για να το πούμε χαριτολογώντας

    πως λοιπον θα προσελκύσει η ΔΗΜΑΡ το προοδευτκό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που θέλει πραγματικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγή σε όλα τα κακώς κείμενα μέχρι σήμερα...?? (δεν θα πω αριστερό γιατί το "αριστερό" σήμερα το συνδιάζουν με τη στείρα αντίδραση και άρνηση σε όλα...)
    ez

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλοί μου φίλοι και φίλες δεν έχω πρόβλημα να καταδικάζει κάποιος το μνημόνιο να έχει τις αντιρρήσεις του με τα άρθρα του να τονίζει κάποια και άλλα όχι. Το ίδιο κάνω και γω και όλος ο κόσμος. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που προ του μνημονίου καταδικάζουν συλλήβδην τις μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια. Στη στάση αυτή βλέπω μόνο δόλο. Εμμονή στο διεφθαρμένο κράτος των κολλητών. Επιστροφή στην καθημάς Ανατολή, στη δραχμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία