Τα γιατί και πως τριών αποχωρήσεων

Δημοσιεύω σήμερα τις τρεις επιστολές αποχώρησης από τη ΔΗΜΑΡ των μελών της ΚΕ, Θανάση Αθανασίου,  Νικηφόρου Σταματάκη και  Στέλλας Νιώτη.  

Διαφωνώ σε πολλά με τους φίλους και τη φίλη μας. Αλλά κρίνω ότι οι επιστολές τους πρέπει να γίνουν αντικείμενο συζήτησης. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τις απόψεις των Αθανασίου και Σταματάκη, εμβληματικές φιγούρες της ανανεωτικής Αριστεράς από την εποχή της δικτατορίας και της ΠΟΝ Ρήγας Φεραίος, της οποίας είχα την τιμή να είμαι και εγώ μέλος. Δυστυχώς, οι διαφορετικές φωνές τους θα λείψουν από τη ΔΗΜΑΡ. Από εμένα θα λείψει κυρίως το ήθος τους και τα αστεία που λέγαμε με το Νικηφόρο. 

Επειδή όμως η Ανανεωτική Αριστερά είναι μια μεγάλη ιδέα, όλοι είμαστε μαζί, εδώ, εκεί, έξω και παντού. Φίλη και φίλοι  η ¨Μαργαρίτα" σας εύχεται υγεία και δύναμη. Από εκεί και μετά όλα τα άλλα γίνονται ( leo).

Προς την Εκτελεστική Επιτροπή και την Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ

Επιστολή παραίτησης από την ΚΕ και αποχώρησης από τη ΔΗΜ.ΑΡ του Θανάση Αθανασίου

Υπήρξαμε, ως «Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς, μια από τις κινητήριες δυνάμεις για την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Παρότι γνωρίζαμε τους περιορισμούς που εγγενώς εμπεριείχε και τους κινδύνους που δυνητικά ενείχε το πολιτικό μέγεθος και η ιδεολογικοπολιτική οπτική των στελεχών της ‘Ανανεωτικής Πτέρυγας» (Α.Π.) θελήσαμε να συμβάλουμε στο εγχείρημα για μια σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά χρήσιμη για το λαό για το σήμερα και το αύριο. Θέλαμε να πιστεύαμε ότι η ένταξη νέων μελών, ιδιαίτερα από το χώρο της νεολαίας, θα μπορούσε ίσως να έδινε την ευκαιρία για μια άλλη δυναμική που θα υπερέβαινε τους περιορισμούς που ήταν εγγεγραμμένοι στο πολιτικό ιστορικό, στο πολιτικό DNA των στελεχών της «Ανανεωτικής Πτέρυγας», όπως αυτό, επί μακρόν, είχε καταγραφεί στο πλαίσιο του «Συνασπισμού της Αριστεράς». Δυστυχώς, διαψευστήκαμε οικτρά.

Ήδη από τις διαδικασίες του ιδρυτικού συνεδρίου φάνηκε ότι οι διαχειριστές της (Α.Π.) το κύριο μέλημα που είχαν ήταν ο οργανωτικός έλεγχος του νέου κόμματος με τις παλιές, γνωστές, δοκιμασμένες μεθοδεύσεις των εκάστοτε κομματικών γραφειοκρατιών. Η κεντρική επιδίωξή τους ήταν να εγκαταστήσουν την ‘παράγκα’ της ηγετικής ομάδας για να διασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους και φυσικά την αναπαραγωγή της πολιτικής τους. Όσον αφορά ακριβώς στην πολιτική τους, φάνηκε αμέσως η ένδεια πολιτικής σκέψης, η αδυναμία παραγωγής πολιτικής πέρα από βερμπαλιστικά, ασυνάρτητα φληναφλήματα. Η συμμετοχή μας στις διαδικασίες της επιτροπής θέσεων συνέβαλε στο να διαφυλαχτεί ένα μίνιμουμ σοβαρής πολιτικής επένδυσης στις αποφάσεις του συνεδρίου. Δεν πρόκειται εδώ να αναφέρω κεντρικές επιλογές των αρχικών εισηγητικών κειμένων της εν λόγω ‘ηγεσίας’ αλλά αν χρειαστεί, κάποια στιγμή, θα το κάνω. Τις αποφάσεις του συνεδρίου ως δια μαγείας τις λησμόνησαν την επαύριον του συνεδρίου. Η κεντρική πολιτική πρόταση για τα αίτια και το χαρακτήρα της κρίσης στην Ελλάδα, την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου1, για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα απόδοσης, για τις διαρθρωτικές αλλαγές, τη μεσομακροπρόθεσμη πρόταση ανάπτυξης, την υπέρβαση του πολιτικού συστήματος που χρεοκόπησε την Ελλάδα, κλπ, ουδέποτε εκφωνήθηκε δημόσια, παρά αποσπασματικά την ψέλλισαν μια-δυο φορές σε δύο σχεδόν χρόνια. Αντ’ αυτού η ‘πολιτική’ διαμορφωνόταν προσωποπαγώς ή στον ‘πρωινό καφέ’ με χαρακτηριστικά τις αοριστίες, τη διγλωσσία, τον απολίτικο βερμπαλισμό, το κλείσιμο του ματιού στην ‘κεντροαριστερά’, το συντηρητισμό, αναιρώντας θεμελιώδη χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου, ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος που θέλει να δώσει μια άλλη ρεαλιστική, ριζοσπαστική προοπτική, ένα άλλο όραμα στο χειμαζόμενο λαό. Προφανώς δεν είχε ούτε έχει γίνει ακόμη αντιληπτό τι συμβαίνει και τι πρόκειται ακόμη να συμβεί στη σημερινή ελληνική κοινωνία… Αυτή η δημόσια έκθεση του κόμματος δημιουργούσε συστηματικά την εικόνα, την ταυτότητα ενός κόμματος που συνοδοιπορούσε πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά με το παλαιό πολιτικό σύστημα ως μια ‘ευγενής’ παραφυάδα του  και όχι ως ένα ‘άλλο κόμμα’. Σιγά-σιγά και με την κατάλληλη και πρόθυμη συνδρομή των ΜΜΕ, η ΔΗΜΑΡ καθιερώθηκε ως μια εκλογικευμένη δυνητικά κυβερνητική δύναμη με προοπτική συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, αφού, βέβαια, αυτό το τελευταίο θα έπρεπε να ‘ρετουσαριστεί’ κατάλληλα για να έχει προγραμματικές προτάσεις που θα συνέκλιναν με εκείνες της ΔΗΜΑΡ και …θα δεσμευόταν για μια …νέα αρχή! Έτσι λυνόταν και το θέμα των συμμαχιών και η ΔΗΜΑΡ θα ήταν κόμμα της ‘ευθύνης’! Όλες οι συνεντεύξεις, τα άρθρα, τα δελτία τύπου  όλων των εκφραστών δημόσιου λόγου του κόμματος δεν ξέφευγαν ούτε γραμμή από τη λογική αυτή. Υπήρξαν, από την πλευρά μας, επανειλημμένες προσπάθειες, άμεσα και έμμεσα, ιδιωτικά και δημόσια, αλλά και σε συνεδριάσεις της Κ.Ε. που επεσήμαιναν τα ζητήματα αυτά έτσι ώστε να διορθωθούν τα πράγματα. Αντιμετωπίσαμε δυσπιστία, πλήρη άρνηση, ακόμη και αλαζονεία. Η ‘παράγκα’ έδειχνε με κάθε τρόπο ότι ήμασταν ‘ενοχλητικοί’, ότι  μας έκαναν χάρη που μας ανέχονταν!

Πιο πρόσφατο, βέβαια, παράδειγμα της πολιτικής μυωπίας είναι η στάση που έχει διαμορφωθεί απέναντι στο Μνημόνιο2. Η επιτυχία που διατυμπανίστηκε από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν είναι παρά η προσωρινή αποφυγή της ανοιχτής χρεοκοπίας το Μάρτιο, με τη μονιμοποίηση  και το  βάθεμα της άγριας λιτότητας, τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, τη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει, την πλήρη και κατά προτεραιότητα κατοχύρωση των συμφερόντων των δανειστών, υπό την προστασία του αγγλικού δικαίου. Είναι η επιτομή της χρεοκοπίας. Πλήρης εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο για άδηλο χρόνο. Τη στιγμή μάλιστα που κανείς απολύτως δεν διαβεβαιώνει ότι με το πακέτο των συμφωνιών αυτών ρυθμίστηκε οριστικά το ελληνικό πρόβλημα. Αφού καταψηφίστηκε η δανειακή σύμβαση από τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (τι υπέρβαση κι’ αυτή!) προβάλλεται διαρκώς και αδιαλείπτως – για να το εμπεδώσουμε – ο δεσμευτικός χαρακτήρας της σύμβασης  (λες και το ζήτημα της Ελλάδας και της επιβίωσης των Ελλήνων είναι κάποιο άρθρο σε κάποια σύμβαση) για να επενδυθεί με τη ριζοσπαστική πρόταση των ‘ισοδυνάμων’ μέτρων στο πλαίσιο του μνημονίου2, οδηγώντας τον πολίτη να σκεφτεί ότι η καταψήφιση ήταν περισσότερο ένα ‘φύλλο συκής’ παρά μια στερεά πολιτική απόφαση. Από πότε, άραγε, δεν τροποποιούνται οι διεθνείς συμβάσεις, όταν μάλιστα τίθεται σε κίνδυνο η επιβίωση ενός ολόκληρου λαού; Από πότε η ζωή στην Ελλάδα οφείλει να ‘παγώσει’ στη χρονολογία της δανειακής σύμβασης και των μέτρων που τη συνοδεύουν; Ποια αριστερά μπορεί να συνεργεί στην κατάργηση της πολιτικής, στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, στην εξόντωση ενός λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας; Μπορεί να σκεφτείτε ότι σας αδικούμε. Όμως καλύτερα θα ήταν να σκεφτείτε ότι τα περιθώρια που παρέχει η εν λόγω συμφωνία είναι τα περιθώρια που δίνει ένα φέρετρο σε κάποιον που ενταφιάστηκε ζωντανός και προσπαθεί να βγει από τον τάφο του. Μια τέτοια στάση δεν παίρνει υπόψη της ούτε καν τις δυνατότητες που και το ίδιο το ευρωπαϊκό περιβάλλον μπορεί να δημιουργεί με αλλαγές και πιθανές ανακατατάξεις. Είναι μια θέση ακατανόητη, συντηρητική, φοβική, καθόλου ευρωπαϊστική, και καθόλου αριστερή. Οι καιροσκοπικές διγλωσσίες  δεν φτιάχνουν σύγχρονη αριστερά και έχουν κοντά πόδια, ιδιαίτερα σε περιόδους βαθιών, παρατεταμένων κρίσεων…

Ύστερα εφευρέθηκε η… κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ο σκαντζόχοιρος! Η ‘υπέρβαση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος’ ερμηνεύεται, στην πράξη, ως υποδοχή των πολιτευτών και καριεριστών της πολιτικής που υπηρέτησαν με συνέπεια από τη θέση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ τις πολιτικές εκείνες που οδήγησαν τη χώρα στη γενικευμένη διαφθορά και χρεοκοπία! Έτσι δημιουργούνται οι νέες ….συμμαχίες! Ηθική και πολιτική παίρνουν διαζύγιο. Δεν θα είχε κανείς αντίρρηση να συνεργαστούν ή να ενταχθούν στη ΔΗΜΑΡ πολιτικοί που υπηρέτησαν τις φαύλες πολιτικές αν έρχονταν σαν απλοί πολιτικοί που επανατοποθετούνται με δημόσια αυτοκριτική, χωρίς να διεκδικούν υποψηφιότητα, αλλά να συμμετέχουν από τη θέση μιας νέας κουλτούρας στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αντίθετα, δίνουν το υπέρτατο παράδειγμα ενός αριβισμού χωρίς αρχές όταν διεκδικούν υποψηφιότητα βουλευτή με όχημα τη ΔΗΜΑΡ. Και η ΔΗΜΑΡ δίνει ένα συμβολικό παράδειγμα ενός κόμματος που στα λόγια αρνείται την ‘Κολυμβήθρα του Σιλωάμ’ αλλά, στην πράξη, δέχεται να γίνει ‘Μαύρη Θάλασσα’ αποξενώνοντας αριστερούς ψηφοφόρους αλλά και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που διαμαρτύρονται…

Προτείναμε, στην Εκτελεστική Γραμματεία, στο πλαίσιο της ευχέρειας που έχει να υποδείξει το 30% των υποψηφίων, την υποψηφιότητα των Στέφανου Ηλιού, Βαγγέλη Γκιουγκή, Δημοσθένη Κασσαβέτη και Γιώργου Τσιάκαλου, (στηρίζουν πολιτικά τη ΔΗΜΑΡ χωρίς να είναι ενταγμένοι σε οργάνωση, εκτός του Βαγγέλη Γκιουγκή) αλλά απάντηση δεν πήραμε. Μήπως έπρεπε να αποσπαστούμε από τη ΔΗΜΑΡ και να δηλώναμε ‘συνεργαζόμενοι’ για να έχουμε, τότε, προνομιακή μεταχείριση και καμιά τριανταριά υποψηφίους πανελλαδικά; Δεν μας εκπλήττει πλέον η συμπεριφορά της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Έχει συνέπεια και συνέχεια στις επιλογές της τις οποίες επενδύει με συνδικαλιστικού τύπου μανούβρες και λεκτικές ακροβασίες!

Στο περιβάλλον τέτοιων πολιτικών επιλογών, τέτοιας ταυτότητας και φυσιογνωμίας δεν είναι παράξενο που η γενικότερη οπτική και προβληματική για την ανασυγκρότηση της αριστεράς σε σύγχρονες θεωρητικές και ιδεολογικές βάσεις απουσιάζει εντελώς. Η τρέχουσα πολιτική συγκυρία απορροφά την όλη προβληματική των διαχειριστών της ΔΗΜΑΡ. Ζητήματα για ένα νέο όραμα της αριστεράς, για τη σχέση παράδοσης και νεωτερισμού στη σκέψη είναι μακριά από την τρέχουσα χρησιμοθηρία με αποτέλεσμα οι οργανώσεις να μην έχουν κίνητρο μιας ευρύτερης σκέψης και προβληματικής. Αλλά και για τις ανάγκες της τρέχουσας πολιτικής αποσιωπώνται ή υποβαθμίζονται, τραγικά, κεντρικά ζητήματα όπως εκείνα της εξωτερικής πολιτικής, της ενεργειακής πολιτικής, της ΑΟΖ, της μετανάστευσης, της ασφάλειας των πολιτών, της ανάλυσης της σημερινής κοινωνίας κλπ. Συναφώς, η αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης, των ανθρώπων που ανιδιοτελώς μπορούν να προσφέρουν έργο σημαντικό σε κρίσιμους τομείς, είναι έξω από το πεδίο της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Εκεί, ο ‘σκαντζόχοιρος’ κρατάει γερά!  Δεν  συζητάμε, βέβαια, για την ανάδειξη του πατριωτικού χαρακτήρα της αριστεράς στις σύγχρονες συνθήκες, για τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό στοιχείο μιας σύγχρονης αριστεράς δεμένης με το λαό, την ταυτότητά του, την ιστορία του. Εδώ, το ‘λάιφ στάιλ’ κάνει τη δουλειά του.

Ενόψει των προαναφερθέντων είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας πληροφορήσω ότι: 1) δεν μπορώ να αποδεχτώ την υποψηφιότητά μου για τη Β εκλογική περιφέρεια της Αθήνας, όπως με πρότεινε η γραμματεία της Β της Αθήνας την οποία και ευχαριστώ θερμά. 2) παραιτούμαι από την Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ και 3) παύω να είμαι μέλος της ΔΗΜΑΡ. Παρακαλώ να ενημερωθούν όλα τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.

Θεσσαλονίκη, 21/3/2012

Θανάσης Αθανασίου

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ

Η εικόνα της ΔΗΜΑΡ ολοκληρώθηκε.

Δεν είναι πλέον το κόμμα στο οποίο θα μπορούσαν οι νέοι, ο εργαζόμενος λαός, οι άνθρωποι του μόχθου, οι απόμαχοι της εργασίας, να επενδύσουν τις ελπίδες τους για μια πορεία ρήξης με τις δυνάμεις της διαπλοκής και της διαφθοράς, με το μπλοκ εξουσίας που λυμαίνεται τον τόπο από τη μεταπολίτευση.

Και ενώ η Δημοκρατική Αριστερά αναδύθηκε από το Α' Συνέδριό της ως μια αξιόπιστη πολιτική δύναμη υπέρβασης του παλιού πολιτικού συστήματος, η ηγετική ομάδα του κόμματος κατάφερε, με συνεχείς διολισθήσεις, να την μετατρέψει, κόντρα στο πνεύμα και στο γράμμα των αποφάσεων του Συνεδρίου, σε ένα ακόμη κόμμα της «κεντροαριστεράς» και του «κυβερνητισμού», δηλαδή σε κόμμα που φιλοδοξεί να τοποθετηθεί στην καρδιά του παλιού πολιτικού συστήματος.

Σε ένα τέτοιο κόμμα εννοείται δεν μπορώ να έχω θέση. Παραιτούμαι, λοιπόν, και από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και από μέλος του κόμματος.  

Νικηφόρος Σταματάκης

Επιστολή παραίτησης- αποχώρησης από τη ΔΗΜ.ΑΡ. (Στέλλα Νιώτη)

Με την επιστολή μου αυτή καταθέτω την παραίτησή μου από μέλος της ΚΕ και την αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ για τους παρακάτω λόγους:

1. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ, τον Ιούνιο του 2010, το κόμμα, με ευθύνη της ηγεσίας του, απομακρύνθηκε από τις διακηρυγμένες αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, προκειμένου να υπηρετήσει πολιτικές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με στόχο να εξυπηρετήσει έναν αδιέξοδο κυβερνητισμό σ’ ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με μοναδική πυξίδα το εφεύρημα της κυβερνώσας Αριστεράς, επιδιώκει να ενταχθεί στο κάδρο των δυνάμεων «ευθύνης»- και υπεύθυνων για την κατάντια της χώρας-, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

2. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, επέλεξε να επενδύσει σ’ ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, που αποδομείται, για να δρέψει από τους σάπιους καρπούς του, χωρίς προοπτική και όραμα για την υπέρβαση της κρίσης.

3. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, πολιτεύεται αντιθετικά προς τις δυνάμεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, επιδιώκοντας να διευρύνει τις αποστάσεις της από τις αναφορές των μελών και των στελεχών της στην ΕΔΑ, το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ. Επιδιώκει να πάρει αποστάσεις από τις δυνάμεις εκείνες που ταυτίστηκαν με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και τα ριζοσπαστικά κινήματα, το φεμινιστικό, το φιλειρηνικό, το οικολογικό κ.α. Με σύνθημα την «Αριστερά της ευθύνης» διεκδικεί τη συμμετοχή της στις πολιτικές δυνάμεις που μονοπωλούν τον έλεγχο της εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

4. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, επιλέγει, στην ουσία, να υπηρετήσει την πολιτική του Μνημονίου. Με σκοπό να πείσει για την αξιοπιστία της αποδέχεται ότι «η δανειακή σύμβαση διαμορφώνει δεσμευτικό πλαίσιο για την χώρα», αλλά και ότι «το μνημόνιο ήρθε να αντισταθμίσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας», όπως αναφέρεται στο προεκλογικό πρόγραμμά της. Κατά την έννοια αυτή η καταψήφιση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και της νέας δανειακής σύμβασης αποτελούν προσχηματικές ενέργειες, προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις ενός αριστερού ακροατηρίου που παραμένει η αφετηρία της.

5. Στο παραπάνω πλαίσιο η ΔΗΜΑΡ υποχωρεί από βασικές αρχές και αξιώσεις της Αριστεράς, προκρίνοντας την επιλογή ενός «αναλογικού εκλογικού συστήματος»- που αποτελεί προφανή αξιακή έκπτωση από το αίτημα της απλής αναλογικής-, ικανού να εξυπηρετήσει τις ανάγκες «κοστολόγησης του πολιτικού συστήματος». Η τελευταία θέση βρίσκεται σε προφανή αντίθεση με την ανάγκη της δημοκρατικής ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος σε αριστερή κατεύθυνση.

6. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, ταυτίζεται με τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ στην περιστολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, προκρίνοντας ότι «δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή για την ανακήρυξη της ΑΟΖ».

7. Το προφανές διακύβευμα αφορά στην συνταύτιση της ΔΗΜΑΡ με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ενταχθεί στα «όρια» της κεντροαριστεράς και ν’ αποτελέσει μέρος του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων που μονοπωλούν, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, την διακυβέρνηση της χώρας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. 

8. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι η ΔΗΜΑΡ μετασχηματίσθηκε με ταχείς ρυθμούς σε συνάθροιση ανθρώπων, με κυρίαρχη πολιτική διαδικασία τον παραγοντισμό. Στο πλαίσιο αυτό περιορίστηκε η συλλογική δράση, υποτιμήθηκε η υποχρέωση σεβασμού και τήρησης των αποφάσεων του Συνεδρίου και της ΚΕ, περιθωριοποιήθηκαν απόψεις και υπέστησαν λεκτικό προπηλακισμό σύντροφοι που συμμετέχουν σε αυτήν την υπόθεση ανιδιοτελώς, θεωρώντας ότι συμβάλλουν, έστω και σε αυτές τις συνθήκες, στην αναγέννηση της Αριστεράς. Σε αντίθεση διευκολύνεται η έκφραση των ιδιοτελειών και η ικανοποίηση των ατομικών στοχεύσεων, δηλαδή πρακτικών που προσφέρονται ως ασφαλής γέφυρα για την υποδοχή στελεχών και παραγόντων του ΠΑΣΟΚ.

9. Η ΔΗΜΑΡ, είκοσι μήνες μετά την ίδρυση της, με την ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας έχει μεταβληθεί σε χώρο υποδοχής παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Γαλανός, «εκσυγχρονιστών» και γνωστών για τον πολιτικό αριβισμό τους, όπως ο Μπίστης και ο Παναγιώτου, λαϊκιστών όπως ο Γιομπαζολιάς, ή χώρο στάθμευσης βουλευτών που, προφανώς, δεν θα έχουν θέση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ οψέποτε γίνουν οι εκλογές. Οι περισσότεροι από αυτούς θα κοσμήσουν τα ψηφοδέλτια της δίπλα σε επαγγελματίες και έμμισθους της πολιτικής ή επιφανείς για το μειοδοτικό ρόλο τους ιστορικούς, όπως η Ρεπούση. Στο πλαίσιο αυτό, προσφάτως, η ΚΕ μεταβλήθηκε από πολιτικό καθοδηγητικό όργανο σε επιτροπή υποδοχής και επικύρωσης συμφωνιών που είχαν ήδη αποφασισθεί και ανακοινωθεί στα ΜΜΕ.

10. Διανύθηκε πολύς δρόμος και καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρει η ΔΗΜΑΡ να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα, το 60% της οποίας προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να θεωρηθεί τυχαία η χθεσινή αναφορά του Προέδρου στο «πολιτικό κίνημα» της ΔΗΜΑΡ, που, προφανώς, εξυπηρετεί τη σύσφιξη των συγγενικών σχέσεων με το πολιτικό κίνημα του λαϊκισμού, της αδιαφάνειας και της διαφθοράς που εξέφρασε και υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις εκδοχές του.
Ως εργαζόμενη που έχω απολέσει σημαντικό μέρος του εισοδήματός μου και βιώνω την εργασιακή ανασφάλεια που συνεπάγεται η συρρίκνωση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων μου, είμαι θέσει αντίθετη σε πολιτικές που στηρίζουν και δυνάμεις που υπηρετούν το σαθρό πολιτικό σύστημα και απεργάζονται την αξία της εργασίας, τα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων.

Ως αριστερή πολίτης αρνούμαι να υποστηρίξω την αναστήλωση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος και να υπηρετήσω πολιτικές που ανατρέπουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου. Πολύ περισσότερο αρνούμαι να συμμετέχω σ’ ένα επονείδιστο έργο που έχει στόχο να υποθηκεύσει την υπόθεση της Ανανεωτικής Αριστεράς για τις επόμενες γενιές ανθρώπων.

Ως αριστερή πολίτης επιμένω να αναζητώ τις πολιτικές υπερβάσεις και τις διεξόδους στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, γιατί θεωρώ ότι η αποδόμηση του σαθρού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το υπηρετούν θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις και θα επιτρέψει τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και της πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό επιμένω να επιδιώκω τις μεγαλύτερες δυνατές συνθέσεις στο χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, ανταποκρινόμενη στο κοινωνικό αίτημα επικράτησης αριστερών λύσεων για τη διέξοδο από την ύφεση και την κρίση.

Οι παραπάνω λόγοι επιβάλλουν την παραίτησή μου από την ΚΕ και την αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ.

Στέλλα Νιώτη

Πειραιάς, 23/3/12