Γιατί η ΔΗΜΑΡ μπορεί να κάνει τη διαφορά;

Ποια είναι η τύχη της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα; Ποιος είναι ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς; Μπορούμε να έχουμε προοδευτική διακυβέρνηση; Δύσκολα ερωτήματα στα οποία προσπαθούν να δώσουν απάντηση, έγκυροι αναλυτές, όπως ο Γιάννης Μεϊμάρογλου και ο Ριχάρδος Σωμερίτης, στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση

Tι (μπορούμε) να κάνουμε!

Γιάννης Μεϊμάρογλου, 17/04/2012

Είναι ίσως η πρώτη φορά, μεταπολιτευτικά, που η ευχή "καλή ανάσταση" παρέπεμπε τόσο έντονα τη σκέψη μας στην ανάσταση της Ελλάδας, στη δική μας ανάσταση!

Είναι δυνατόν οι επόμενες εκλογές να σημάνουν αυτή την ανάσταση;

Με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, τόσο από τις δημοσκοπήσεις (πρόθεση - κριτήριο ψήφου κ.λπ.), όσο και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο.

Μια κοινωνία διαλυμένη οικονομικά και ηθικά, βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση σχετικά με το πώς φτάσαμε ως εδώ, τι έφταιξε ακριβώς και - το πιο σπουδαίο - πώς θα ξεφύγουμε απ’ αυτήν την κατάσταση.

Στην κάλπη της 6ης Μαΐου, το θυμικό θα υπερισχύσει κατά κράτος της λογικής.

Επειδή όμως η εποχή του άσπρου - μαύρου, του όλα ή τίποτα, έχει περάσει πια - αν και όχι για όλους... - πιστεύω ότι κάποιες προσδοκίες μπορούμε να έχουμε και απ’ αυτήν την τόσο ιδιόμορφη εκλογική αναμέτρηση.

Πρώτα απ’ όλα, να αποφύγουμε τα χειρότερα: μια αυτοδυναμία της ΝΔ και μάλιστα της σημερινής, όπου η επικίνδυνη ηγεσία της συναγωνίζεται σε ακροδεξιά ρητορική και συνθήματα τα άλλα κόμματα της πολυκατοικίας της, θα είναι ό,τι χειρότερο και πιο καταστροφικό μπορεί να βγάλει η κάλπη. Η λαϊκίστικη δεξιά θα αναδείξει και θα ανοίξει όλα τα εθνικιστικά, ξενοφοβικά και αντιευρωπαϊκά μέτωπα, προκειμένου να καλύψει την πλήρη υποταγή της στις απαιτήσεις των δανειστών μας, όπως, άλλωστε, έκανε μέχρι σήμερα.

Ταυτόχρονα, μεγάλη σημασία έχει και η όσο γίνεται μεγαλύτερη συμπίεση των λαϊκίστικων - ακροδεξιών κομμάτων, με συμβολικό -και όχι μόνο- στόχο τον αποκλεισμό των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Πέρα όμως από τα προφανή, τουλάχιστον για τους προοδευτικούς πολίτες, μπορούμε να προχωρήσουμε τις προσδοκίες μας παραπέρα: μπορεί η κάλπη να αναδείξει μια ρεαλιστική διέξοδο και να βάλει τις βάσεις για μια προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου μας;

Κατ’ αρχήν, δεν θέλω ν’ αμφισβητήσω την ύπαρξη προοδευτικών ανθρώπων, εγκλωβισμένων ακόμα για διάφορους λόγους (συναισθηματικούς, ιστορικούς, δυσπιστίας κ.λπ.) σε κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς.

Και συμφωνώ, επίσης, ότι υπάρχουν και σημαντικές μεταρρυθμιστικές φωνές στον φιλελεύθερο χώρο, που μπορούν να συμβάλλουν στην προσπάθεια της χώρας να βγει από το αδιέξοδο και να τραβήξει μπροστά.

Η βάση όμως μιας προοδευτικής διακυβέρνησης, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί να είναι άλλη από την προγραμματική πολιτική συνάντηση του ΠΑΣΟΚ με τη Δημοκρατική Αριστερά.

Της Σοσαλδημοκρατίας, δηλαδή, με την κυβερνώσα Αριστερά, πράγμα που δεν θα αποτελέσει και κάποια παγκόσμια πρωτοτυπία!

Μόνο που στη χώρα μας έχουμε τις δικές μας πρωτοτυπίες...

Αφήνοντας στους ιστορικούς την ανάλυση και ερμηνεία του παρελθόντος, διερωτώμαι αν είναι μέσα στα σχέδια και τους οραματισμούς της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα του νέου προέδρου του, να μετατρέψει -γιατί περί μετατροπής θα πρόκειται- το κόμμα του σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Τη στιγμή μάλιστα που προδιαγράφονται αλλαγές στο συσχετισμό των δυνάμεων στην ευρωπαϊκή ηγεσία, υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία εντείνει τον προβληματισμό της για το ξαναστήσιμο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, για τη λειτουργία των αγορών, την πολιτική ενοποίηση κ.λπ. (αξίζει να διαβάσει κανείς, σχετικά, το άρθρο των ηγετικών στελεχών του SPD στα "ΝΕΑ" της Μ. Πέμπτης, καθώς και το πρόσφατο βιβλίο του Francois Hollande).

Μήπως, τελικά, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το πώς θα εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό, προκειμένου να έχει ένα όσο γίνεται πιο ισχυρό λόγο στη συνέχιση της συγκυβέρνησης με τη δεξιά; Κι αν έτσι είναι, απ’ ό,τι φαίνεται τουλάχιστον, τα πράγματα, αξίζει να καταργήσουμε το διαχωρισμό κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς, προόδου και συντήρησης, να δεχτούμε τον εξαγνισμό στην πολιτική συνείδηση του λαού όλων αυτών των διαπολυκατοικιακών ακροδεξιών στοιχείων και αντιλήψεων, τώρα πια και ναζιστικών πρακτικών, στο όνομα της "σωτηρίας της πατρίδας", που πάντως δεν ήρθε -το αντίθετο μάλιστα- τα τελευταία πέντε χρόνια, ούτε με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και με τη συγκυβέρνησή τους;

Και η ΔΗΜΑΡ; Το γεγονός ότι απεγκλωβίστηκε, με μεγάλη καθυστέρηση είναι η αλήθεια και χάνοντας πολύτιμο πολιτικά χρόνο, από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το ότι δηλώνει τη φιλοδοξία της να γίνει η κυβερνώσα αριστερά, δεν λύνει αυτομάτως και το ζήτημα της αξιοπιστίας της. Πολλά μένει να γίνουν στη πράξη και σε ό,τι αφορά τη δράση της και σε ό,τι αφορά την πολιτική και το πρόγραμμά της (η κριτική που δέχεται για τις προτάσεις της έχουν, σε μερικά σημεία, βάση).

Ας μην υπερβάλλουμε λοιπόν, αλλά και ας μην την αδικούμε. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι η πρώτη αριστερή δύναμη της χώρας που ενεργεί με υπευθυνότητα.

Παραμένει αμετακίνητη στον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, είναι μεταρρυθμιστική και αγωνίζεται για την αλλαγή της σημερινής πολιτικής που μας έφερε στο χείλος της χρεωκοπίας και της εξόδου από την ευρωζώνη.

Και -το κυριότερο- στοχεύει στη συγκρότηση μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας, δηλώνοντας έτοιμη (το προεκλογικό της σύνθημα, άλλωστε «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ!» είναι ιδιαίτερα εύγλωττο) να αναλάβει τις όποιες ευθύνες τής αναλογούν, σε μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας.

Η αλήθεια είναι ότι στη μεταπολιτευτική περίοδο, δεν μας έλειψαν ούτε οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, ούτε το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ. Η κυβερνώσα Αριστερά, με αποκλειστική ευθύνη της ίδιας της Αριστεράς, είναι που μας έλειψε.

Γι’ αυτό και αξίζει ίσως να στηρίξουμε το εγχείρημα αυτό της ΔΗΜΑΡ, στηρίζοντας ταυτόχρονα την έξοδο από την κρίση σε προοδευτική - μεταρρυθμιστική - αναπτυξιακή κατεύθυνση!

Γιατί η ΔΗΜΑΡ

Ριχάρδος Σωμερίτης, 17/04/2012

Λύσσαξαν (κυριολεκτικά) για πρόωρες εκλογές και το πέτυχαν: θα γίνουν, το ξέρετε, στις 6 του Μάη. Και ό,τι ήθελε προκύψει. Πάντως, το κυρίως ζητούμενο δε φαίνεται πιθανό να προκύψει. Και αυτό είναι μια αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που, με βάση ένα δεσμευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, θα  στηρίξει σταθερά μια νέα κυβέρνηση.

Η πιο πιθανή δυνατότητα είναι έτσι μια νέα συμπαράταξη Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ, αν φυσικά και οι δύο μαζί εξασφαλίσουν 150 συν κάτι έδρες στη νέα Βουλή. Λύση Σαμαρά-Καμμένου με την προσθήκη του Καρατζαφέρη, αν επιπλεύσει, θα προϋπέθετε και από τους τρείς συνιδιοκτήτες της σεισμόπληκτης δεξιάς πολυκατοικίας μια θρασύτατη επίδειξη κυνισμού, τόσο πολύ οι μεν έχουν βρίσει τους δε.

Το ίδιο θα προϋπέθετε και μια συμμαχία Νέας Δημοκρατίας – ΠαΣοΚ, αλλά με βάση το προηγούμενο της κυβέρνησης Παπαδήμου, αυτό μπορεί να “περάσει” πιο εύκολα, αν μάλιστα θυσιαστούν ορισμένα πρόσωπα φορτωμένα με κάθε λογής θανάσιμες αμαρτίες.

Θα έφταναν όμως τα κουκιά; Η απάντηση θα δοθεί στις 6 του Μάη. Αν δεν φτάνουν, θα βρεθεί η ΔΗΜΑΡ σε δύσκολη θέση. Και στην ίδια θέση θα βρεθεί -αλλά αυτό σήμερα δε φαίνεται πιθανό- αν προκύψει αριθμητικά από τις εκλογές δυνατότητα κυβέρνησης ΠαΣοΚ-ΔΗΜΑΡ. Αλλά με ποιό πρόγραμμα;

Η απάντηση είναι δοσμένη: ως προς την ουσία, το μνημόνιο Β΄. Όχι μόνο γιατί το “έχουμε” υπογράψει και το ψήφισε η απερχόμενη Βουλή, αλλά και γιατί, σοβαρός άνθρωπος που να ισχυρίζεται ότι μπορούμε εθνοπρεπώς να το παρακάμψουμε, δεν πρέπει να υπάρχει. Ορισμένες βελτιώσεις μπορεί να υπάρξουν αν ανατραπούν οι σημερινές δεξιές πλειοψηφίες που κυβερνούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και -ασφαλώς λιγότερες- αν η όποια δική μας κυβέρνηση αποφασίσει επιτέλους κάποια δικαιοσύνη στην κατανομή των τεράστιων θυσιών.

Εκλογές μόνον εδώ μπορούν να κρίνουν αν θα διαλέξουμε τη δραχμή και τη μετωπική σύγκρουση με το σύνολο των δανειστών μας, με βάση το θεώρημα τού “δεν πληρώνω”. Ηρωικό αυτό, μόνο που τα όπλα για μια τέτοια μετωπική σύγκρουση βρίσκονται στα χέρια των άλλων και όχι στα δικά μας.

Συνεπώς: δεν είναι βέβαιο ότι οι εκλογές θα οδηγήσουν σε λύσεις και αυτό που λέει ο Αντωνάκης Σαμαράς -για λόγους προσωπικής φιλοδοξίας- μπορεί να επαληθευτεί· να έχουμε δηλαδή και δεύτερο εκλογικό γύρο, με ό,τι αυτό σημαίνει κάτω από τις σημερινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Που περιλαμβάνουν και τον κίνδυνο αν όχι εκτροπής, τουλάχιστον εκτροπών.

Υπαρξιακό έτσι το ερώτημα: ψηφίζουμε στις 6, ΠαΣοΚ ή Νέα Δημοκρατία, γιατί σε αυτήν την επιλογή οδηγεί ο αντικειμενικός εκβιασμός που μας οργάνωσαν με μόνη προσφερόμενη (χλωμή) ελπίδα κάποιες μικροβελτιώσεις στην εφαρμογή της δανειακής σύμβασης;

Πιστεύω ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, είτε νικήσει ξανά, αλλά με τεράστιες φθορές, ο δικομματισμός, είτε όχι. Και αυτός ο δρόμος προσφέρεται από τη ΔΗΜΑΡ. Με διάφορα “αν” όμως.

Ότι δεν θα γκρεμίσει κάθε γέφυρα συμπαράταξης με την ευρύτερη κεντροαριστερά.

Ότι οι συνδυασμοί της θα είναι πεντακάθαροι και ως προς τα πρόσωπα και ως προς τα πιστεύω τους.

Ότι δεν θα υποκύψει ούτε μια στιγμή στην αναρχοαριστερή πολιτική “ιδεολογία” του Σύριζα.

Ότι δεν θα ξεχνάει ποτέ τα ιδανικά χωρίς να παραγνωρίζει την πραγματικότητα.

Όλα αυτά είναι δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα. Μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα μας. Αν η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην προσεχή Βουλή είναι ισχυρή, αλλά και αν με νέες εκλογές τεθεί το πρόβλημα της κεντροαριστεράς σε νέες βάσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους δέχτηκα την τιμητική πρόταση της συμμετοχής μου (αναγκαστικά, για λόγους προσωπικής συμβολής) στην εκλογική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος