Ανατροπή εκλογικών προτεραιοτήτων μετά την αυτοαπομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ




Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο

Σαφής πλέον (και μοναδική) προοπτική η κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το ερώτημα στους ψηφοφόρους είναι από ποιους και με τι δύναμη ο καθένας 

Μέχρι χθες η πιθανότητα "κυβέρνησης της Αριστεράς" φάνταζε σαν πιθανό σενάριο, με την αναμενόμενη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωπαϊκό πλάνο  αλλάκαι την συμμετοχή σε μια τέτοια προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς και άλλων μικρότερων δυνάμεων. 
Από χτες όμως όλα έχουν αλλάξει: 
Η εμμονή Τσίπρα σε μονομερή ακύρωση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης τα τίναξε όλα στον αέρα. Με δεδομένη την άρνηση της Δημοκρατικής Αριστεράς να τραβήξει μαζί του αυτόν τον καταστροφικό δρόμο, την πάγια άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την καταγγελία της εξοδιακής πολιτικής του και από μικρότερες δυναμεις σαν τους Οικολόγους Πράσινους, η εικόνα για τις ανάγκες στις 18 του Ιουνίου αλλάζουν καθοριστικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει μόνος του από το κάδρο της διακυβέρνησης. Η εφαρμογή της πολιτικής του απαιτεί πλέον αυτοδυναμία, εφόσον κανείς άλλος δεν είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μαζί του στο απευκταίο σενάριο της εξόδου της χώρας μονομερώς από την ευρωζώνη με ότι αυτό συνεπάγεται. Άρα ο ρόλος του περιορίζεται είτε στην αντιπολίτευση (και μάλλον αυτό επιθυμεί διακαώς και με όσο μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται, αφού δεν έχει εσωτερική συνοχή ούτε πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης) είτε στην συμμετοχή του σε μια οικουμενική κυβέρνηση σωτηρίας ως ενός εκ των εταίρων (πράγμα που μάλλον θα αποφύγει για να μην αναλάβει καμία ευθύνη).

Η κυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ ακόμη και αν βγουν οι αριθμοί, δεν νομιμοποιείται να συνεχίσει την διαχείριση, εφόσον έχει χρεωθεί από τον λαό με τα λάθη της διετίας, την ακινησία των μεταρρυθμίσεων και την παράλυση κάθε διαδικασίας εκπόνησης εναλλακτικής πρότασης (μόνο και μόνο για την προστασία του πελατειακού συστήματος). Ακόμη και αν πράγματα έχουν αλλάξει μέσα στα κόμματα του παλιού δικομματισμού, μια τέτοια κυβέρνηση απαιτεί μεγαλύτερη βάση, δηλαδή την συμμετοχή τουλάχιστον και της ΔΗΜΑΡ (κάτι που απερρίφθη στις προηγούμενες διερευνητικές ως παροχή "αριστερού άλλοθι").
Μόνη λοιπόν εκδοχή διακυβέρνησης είναι η συμμετοχή "όλων" ή των περισσοτέρων σε κυβέρνηση συνεργασίας που θα διαπραγματευτεί ένα εθνικό εναλλακτικό σχέδιο, ένα δικό μας μνημόνιο σε σταδιακή αντικατάσταση του τρέχοντος. Και που οι εταίροι μας και δανειστές δεν έχουν πρόβλημα να αποδεχτούν αρκεί να βγαίνουν τα νούμερα της δημοσιονομικής προσαρμογής και να αποπληρώνεται  με κάποιον τρόπο το δάνειο.
Οι ψηφοφόροι έτσι έχουν πια μπροστά τους ένα και μοναδικό ερώτημα: ποιον να στηρίξουν από όσους θέλουν να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες (και δεν υπεκφεύγουν με  παραπλανητικά διλήμματα) και πόσο (δηλαδή πόσο σημαντικό να είναι το βάρος του στη νέα κυβέρνηση).

Με αυτό το νέο κριτήριο, πολλά μπορούν να αλλάξουν τις επόμενες μέρες. Κόμματα που δεσμεύονται να προσφέρουν στην δημιουργία κυβέρνησης και την αποφυγή καταστροφικών περιπετειών έχουν την δυνατότητα να ενισχυθούν σημαντικά (όπως η Δημοκρατική Αριστερά) ή και να ανατρέψουν την δημοσκοπική τάση και να εκπροσωπηθούν στην Βουλή (όπως η Δράση/ΔΞ και οι Οικολόγοι Πράσινοι). 
Προφανώς η κυβέρνηση εθνικής ενότητας τους χρειάζεται όλους όσους/ες σκέφτονται θετικά και έχουν συγκεκριμένες προτάσεις και δέσμευση διαλόγου και συναινέσεων. 
Οι υπόλοιποι αποφάσισαν να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο - το πόσοι θα τους ακολουθήσουν γίνεται σιγά σιγά δικό τους πρόβλημα - γιατί ο ανορθολογισμός και ο μεσσιανισμός έπιασε ήδη το μέγιστό του και οι πηγές τους στερεύουν. Πήραν την διαμαρτυρία, έπρεπε πια και να πείσουν κάποιους/ες από το υπόλοιπο κοινό. Όμως προτίμησαν την αυτοαπομόνωση σε μια μονοδιάστατη και καταδικασμένη εξοδιακή πολιτική: "μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ". Και η αλαζονεία ανταμείβεται...

Σχόλια

  1. ''και μάλλον αυτό επιθυμεί διακαώς και με όσο μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται''
    και ετσι ανοιγεται ο Δρομος στην Χειροτερη εκδοχ΄ δεξιας απο καταβολής Δεξιας . Ντροπή και αισχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω.

    Όλα τα ελληνικά κόμματα, θεωρούν ότι το μνημόνιο που συνοδεύει την δανειακή σύμβαση, δεν είναι ένα συγκεκριμένο κείμενο με συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά μια μεταφυσική οντότητα, την οποία θέλουν, γενικώς και αορίστως, είτε:

    1. Να την αλλάξουν με ισοδύναμα μέτρα
    2. Να την αλλάξουν χωρίς ισοδύναμα μέτρα
    3. Να την καταργήσουν κατόπιν συμφωνίας
    4. Να την καταργήσουν μονομερώς
    5. Να την επαναδιαπραγματευθούν μέχρι θανάτου
    6. Όλα τα παραπάνω

    Όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, υπόσχονται να παλέψουν ενάντια σε αυτό το μεταφυσικό τέρας, με περίπου τον ίδιο στόχο. Να μην αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τέλειο, από κάθε άποψη, τόπο.

    Ορισμένοι μεταφέρουν την υπόσχεση αυτή κατ’ ιδίαν και ντροπαλά, στις διάφορες ενδιαφερόμενες συμμορίες, συγγνώμη κοινωνικές ομάδες ήθελα να πω. Άλλοι πάλι, όπως ο Σύριζα βγαίνουν στις πλατείες και τις τηλεοράσεις και το διαλαλούν με τον κατάλληλο εθνικό και ταξικό ενθουσιασμό.

    Κανένας όμως δεν βγαίνει και να πει σε απλά ελληνικά ότι, για παράδειγμα, το άρθρο 1,2,5,8,17 θα το εφαρμόσω ως έχει, το 20 και 25 θα το καταργήσω και στη θέση τους προτείνω αυτό και αυτό και επιπλέον θα προτείνω και αυτό που κοστίζει τόσο και τα λεφτά θα τα πάρω από τον Γιάννη και τον Κώστα. Κανένας δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες, γιατί οι λεπτομέρειες πολύ δύσκολα φέρνουν, ενώ πολύ εύκολα κοστίζουν, ψήφους.

    Όλοι θέλουν να αλλάξει επιτέλους αυτός ο τόπος, φτάνει να μην κάνουμε αλλαγές. Όλοι είναι υπέρ των “μεταρρυθμίσεων” και της “ανάπτυξης”, φτάνει να μην αλλάξουμε τίποτα.

    Σε αυτό όμως το παιχνίδι της εξαπάτησης και εξαγοράς των ψηφοφόρων, κερδίζει όποιος φωνάζει ποιο δυνατά και καθαρά. Κερδίζει αυτός που έχει τις λιγότερες αναστολές. Αυτός που έχει πολύ λίγα να χάσει σε περίπτωση αποτυχίας και πάρα πολλά να κερδίσει, αν καταφέρει να εξαργυρώσει το λαχνό που του χάρισαν όλοι οι υπόλοιποι μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (Συνέχεια)
    Για τον Σύριζα τα πράγματα από δω και πέρα είναι πολύ εύκολα. Φρόντισαν γι αυτό όλοι οι υπόλοιποι.

    Αρκεί να μην βιαστεί.

    Αρκεί να μείνει σταθερός στις παράλογες θέσεις του μέχρι τέλους.

    Ο μόνος κίνδυνος για τον Σύριζα είναι η δίψα των μικρομεσαίων στελεχών του για εξουσία, προνόμια και λεφτά, που μπορεί να τον σπρώξει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες πριν την ώρα του. Δεν νομίζω ότι είναι πιθανόν γιατί οι παλιοί και πιο έμπειροι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα επιβάλουν την άποψή τους, γιατί ήδη βλέπουν το τελικό ‘έπαθλο’.

    Ακόμα και να βγει πρώτο κόμμα, δεν πρόκειται να κάνει κυβέρνηση αν δεν έχει ισχυρή αυτοδυναμία. Θα αφήσει τους άλλους να φάνε τα μούτρα τους σε “επαναδιαπραγματεύσεις” και σε παλινδρομήσεις, ενώ η οικονομία και η κοινωνία θα καταρρέει.

    Όλοι ξέρουν ότι μετά τις εκλογές, η όποια “οικουμενική” κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει πολύ βαρύτερα μέτρα από αυτά που προβλέπονται στο μνημόνιο, γιατί με τις αλλεπάλληλες εκλογές, τα νούμερα του προϋπολογισμού έχουν ξεφύγει εντελώς και η ύφεση που καλπάζει, αποτελειώνει μέρα με τη μέρα, όσες επιχειρήσεις κατάφεραν με νύχια και δόντια, να αντέξουν μέχρι τώρα. Τα προβλήματα στα φάρμακα και στην ενέργεια είναι ένα μικρό δείγμα, για το τι έχει να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση.

    Σε κάποια από τις αναπόφευκτες επόμενες εκλογές, ο Σύριζα θα πάρει την ισχυρή αυτοδυναμία που επιδιώκει, γιατί η χώρα θα βρίσκεται σε διάλυση και η μετατροπή της σε σοβιέτ θα φαντάζει σαν η μοναδική λύση.

    Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο Σύριζα.

    Το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η εκκωφαντική απουσία ειλικρίνειας από όλους.

    Και όταν λέω όλους, εννοώ όλους εκτός από τον Σύριζα, που μας δουλεύει ευθέως και με κάθε ειλικρίνεια.

    Γι αυτό και ο ελληνικός λαός τελικά θα τον “δοκιμάσει”.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία