Το άλμα εις τριπλούν της ΔΗΜΑΡ



του Νίκου Μπίστη από τη Μεταρρύθμιση

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα, επί 43 ημέρες, από τις 6 Μαΐου μέχρι τις 19 Ιουνίου που η ΚΕ της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι, φίλοι και αντίπαλοι, με έπρηξαν αμφισβητώντας έντονα τη δυνατότητα του κόμματος αυτού να αντέξει σε μια τριπλή, συνεχόμενη πρόκληση. Πρώτον, να διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση ( Εντολή για λύση), δεύτερον, να επιμείνει σε αυτήν και να αντέξει με αυτήν στην επίθεση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και τρίτον, να υλοποιήσει την εντολή συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση, ιδίως αν πρώτο κόμμα ήταν η ΝΔ. Όσο και αν ήταν σαφές ότι το πρώτο άλμα οδηγούσε στο δεύτερο και τα δύο μαζί φορσέ στο τρίτο, πολλοί πίστευαν ότι ένας από τους τρεις κρίκους – ιδιαίτερα ο τρίτος – θα έσπαγε, κάποια συσταλτική ερμηνεία τού «Εντολή για λύση» θα οδηγούσε τη ΔΗΜΑΡ στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης, ή, το πολύ-πολύ, σε μια αμφίσημη ψήφο ανοχής. Δεν πίστευαν ότι σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΑΡ θα αποτελέσει φρένο σε αντιευρωπαϊκές πολιτικές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και σε αντιμεταρρυθμιστικές εμμονές της ΝΔ, ενώ θα είναι γκάζι για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ανεξαρτήτως του μνημονίου. « Στο τέλος να δεις που θα βγάλετε την ουρά σας απέξω», ήταν η επωδός. Η παράδοση του Μπερλινγκουέρ ήταν πολύ μακρινή και θεωρητική (ο ιστορικός συμβιβασμός μετά τη δολοφονία του Άλντο Μόρο δεν έγινε πράξη), η μνήμη του ’89 πιο κοντινή και πρακτικά επώδυνη. Και όμως, ο Κουβέλης και το δίχρονο κόμμα του, όχι μόνο δεν τράβηξαν την ουρά τους απέξω, αλλά έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά, κατά την εύστοχη έκφραση του Γιώργου Τσακνιά, το άρθρο του οποίου με τον ευρηματικό και σχοινοτενή τίτλο  “Σκέψεις τινές περί του κυβερνάν, περί του συμμετέχειν, περί του αριστερίζειν και περί ευθύνης, καθώς μία επίκαιρος μνεία στον Θωμά Μαύρο, τον επιλεγόμενο και «φονιά»”, σας συνιστώ να διαβάσετε.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, έρχονται σήμερα να αναγνωρίσουν ότι η ΔΗΜΑΡ έκανε ένα τεράστιο (εις τριπλούν μάλιστα) άλμα. Και προσγειώθηκε με το κεφάλι στο ντορβά. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που μπορεί η ΔΗΜΑΡ να απαιτήσει από όσους έχουν καταγωγή από το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, είναι να βάλουν πλάτη ώστε να περάσει από την κυβερνητική δοκιμασία με το κεφάλι της στους ώμους. Καιρός πλέον, μια και η ΔΗΜΑΡ πέρασε την τριπλή δοκιμασία, να σταματήσουν την αφ’ υψηλού κριτική και τις εκ του μακρόθεν υποδείξεις και να στρωθούν στη δουλειά. Γιατί άλλη μια τριπλή πρόκληση μας περιμένει όλους και η ανάγκη για συστράτευση όλου του διαθέσιμου πολιτικού και επιστημονικού προσωπικού του «χώρου» είναι τόσο εμφανής, που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Η πρώτη αυτονόητη πρόκληση αφορά στην κυβέρνηση και γενικότερα στο κράτος. Από τις επιδόσεις της κυβέρνησης και την ικανότητά της να βελτιώσει την κατάσταση και να διαπραγματευτεί ευπρόσωπα με τους εταίρους μας, θα κριθεί η πορεία της χώρας και η ίδια η ύπαρξη της ΔΗΜΑΡ. Ασκείται ήδη κριτική για τη σύνθεση της κυβέρνησης και ορισμένες αιτιάσεις δεν ακούγονται παράλογες (Πολύ μπλε και κυρίως υποχώρηση από το μοντέλο με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων ευρύτερου κύρους και αποδοχής για το οικονομικό επιτελείο, μοντέλο που μέχρι την Πέμπτη το πρωί φαινόταν να προκρίνεται και είχε προκαλέσει θετικότατες αντιδράσεις. Επίσης πολλοί θα επιθυμούσαν μια πιο έντονη κομματική εμπλοκή, τόσο της ΔΗΜΑΡ – στην οποία πάντως αναγνωρίζουν ότι επέλεξε κρίσιμα υπουργεία με προσωπικότητες αναγνωρίσιμες και δεδομένης ικανότητας – όσο κυρίως του ΠΑΣΟΚ.) Η απάντηση στην κριτική τη συγκεκριμένη στιγμή είναι ότι το καλύτερο είναι εχθρός του καλού και ότι αυτή η κυβέρνηση έχει δρόμο μπροστά της και κατά τη διαδρομή μπορούν να βελτιωθούν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις.
Η δεύτερη επίσης αυτονόητη πρόκληση, αφορά στο ίδιο το κόμμα, τη ΔΗΜΑΡ. Το κόμμα δεν πρέπει να απορροφηθεί από την κυβέρνηση, πρέπει να διατηρήσει την πολιτική και οργανωτική αυτονομία του, να συνεχίσει να αναπτύσσεται.
Η τρίτη, όχι τόσο αυτονόητη αλλά εξ ίσου σημαντική πρόκληση, που αποτελεί επίσης ιδρυτική διακήρυξη και προεκλογική δέσμευση της ΔΗΜΑΡ, είναι η συγκρότηση του πόλου του δημοκρατικού  σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής, ευρωπαϊκής, σοσιαλιστικής και οικολογικής αριστεράς. Αυτός ο πόλος εμπεριέχει και έχει στον πυρήνα του τη ΔΗΜΑΡ, αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για κάτι πολύ ευρύτερο, τόσο ιδεολογικά, όσο και οργανωτικά. Ο κίνδυνος είναι οι δύο πρώτες άμεσες προκλήσεις να απωθήσουν την τρίτη. Θα είναι σοβαρό λάθος. Ο τρίτος, ευρύς μεταρρυθμιστικός πόλος, θα βοηθήσει το κυβερνητικό έργο και θα αποτελέσει μια ισχυρή και ευρύχωρη παράταξη ικανή να αντιπαρατεθεί στο άμεσο μέλλον στην καρικατούρα του νέου δικομματισμού. Η κατάσταση στο χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν επιτρέπει δισταγμούς, τις ευκαιρίες όταν παρουσιάζονται τις αρπάζουμε από τα μαλλιά. Ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει ένα σήμα… Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έλκεται από το μοντέλο της προδικτατορικής ΕΔΑ. Πρόκειται για ανιστόρητη μεταφορά που είναι εξαιρετικά πιθανό να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θέλει να επιλύσει, αν συνυπολογίσουμε την ιδεολογική του ανομοιογένεια. Αρκεί να μην τον αφήσουμε ανενόχλητο να κάνει παιγνίδι στον κεντροαριστερό χώρο.
Και μια και μιλάμε για παιγνίδι, ας κλείσω κι εγώ το κείμενό μου με μια ποδοσφαιρική αναφορά, όπως ο Γιώργος Τσακνιάς. Να εκφράσω κι εγώ τον θαυμασμό μου για τον «φονιά» Θωμά Μαύρο, αλλά και για το «θωρηκτό» Γιώργο Σιδέρη και το «στρατηγό» Μίμη Δομάζο. Τεράστιοι μπαλαδόροι, αλλά κανένας από τους τρεις αριστερός. Μια και ο Κουβέλης με τα αλλεπάλληλα ταξίδια του εξοικειώνεται ταχύτατα με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, να θυμίσω ένα μεγάλο μπαλαδόρο, Γάλλο και σοσιαλιστή, που έπιασε λιμάνι με του «Γουλανδρή το φορτηγό». Ήταν ο Ρομέν Αργυρούδης, ο αριστεροπόδαρος τεχνίτης μεσοεπιθετικός, που αγαπήθηκε από τους φιλάθλους και μισήθηκε από τη χούντα. Αν και Αεκτζής ο Φώτης, είμαι βέβαιος ότι τον παρακολουθούσε. Καλό και δημιουργικό καλοκαίρι σε όλους.

Σχόλια

  1. 0 σχόλια... Και τι σχόλια να υπήρχαν άραγε για το άρθρο του παμμέγιστου νικόλα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ζητούμενο του άρθρου γράφτηκε για να εστιάσει στην ανάγκη διαχείρισης από την ΔΗΜΑΡ, του Κεντροαριστερού χώρου αλλά και του χώρου των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.

    Κατά τον κ. Μπίστη λοιπόν:

    1. Η επανασύσταση του χώρου της Κεντροαριστεράς δεν αποτελεί ανιστόρητη μεταφορά, κάτι που βεβαίως ισχύει για την υιοθέτηση του αντίστοιχου μοντέλου της ΕΔΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

    (Το γεγονός ότι ο Φώτης Κουβέλης, εκφράζοντας προσωπικές απόψεις, επαναλάμβανει συνεχώς ότι η έννοια Κεντροαριστερά είναι φθαρμένη, είναι άνευ ουσίας).

    2. Η ΔΗΜΑΡ μαί με τις λοιπές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις είναι ανάγκη να συγκροτήσουν τον μεταρρυθμιστικό πόλο. Το γεγονός ότι αυτές οι λοιπές δυνάμεις δεν μπορεί να είναι άλλες από αυτές του οικονομικού φιλελευθερισμού, θα δημιουργήσει μεν μια ιδεολογική ανομοιογένεια, διαφορετικής ποιότητας όμως από αυτήν που δημιουργεί προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ.

    Επειδή ενδεχομένως κάποιοι να μην επείσθησαν από την παραπάνω επιχειρηματολογία και προβληματίζονται, οφείλω να ομολογήσω ότι οι ποδοσφαρικοί παραλληλισμοί ήταν περισσότερο πειστικοί.

    Είναι εμφανές ότι κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι οι Μαύρος Σιδέρης και Δομάζος δεν είναι αριστεροί και ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη το παράδειγμα Αργυρούδη.
    Το παραπάνω οδηγεί άμεσα στην ανάγκη δημιουργίας του προτεινόμενου πόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει ο κεντροαριστερός χώρος με το Σύριζα.
    Η ΔΗΜΑΡ θα αναζητήσει τη δημιουργία του 3ου πόλου στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και του αριστερού οικονομικού φιλελευθερισμού ευελπιστώντας σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζομαι ότι θα κινηθεί στο χώρο της κρατικιστικής παραδοσιακής ή μη αριστεράς ( αριστεριστές, ΚΚΕ) για ένα ευρύ αριστερό σχήμα που θα ακουμπάει στις παραδόσεις της λενινιστικής αριστεράς (με βασικό συστατικό τη βία). Οι τροχιές μας δεν τέμνονται πουθενά. Αντιθέτως είμαστε σε αντίπαλα, πολύ αντίπαλα στρατόπεδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένας κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ εντός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό παρά κεντροαριστερά. Το πως θα το διαχειριστεί αυτό στο εσωτερικό του είναι δικό του θέμα. Ούτως ή άλλως αυτή την στιγμή ηγεμονεύει στην κεντροαριστερά, ενώ η ΔΗΜΑΡ είναι τρίτη και καταιδρωμένη! Η οικονομική του πολιτική βασίζεται στην παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία των δεκαετιών 50-60. Όσο μπαίνει στην διαδικασία κυβερνητικού σχεδίου, τόσο θα εντάσσει στο πρόγραμμά του φιλελεύθερα στοιχεία. Η ΔΗΜΑΡ οφείλει να ενισχύσει την οικονομική της πολιτική μέσω του αριστερού οικονομικού φιλελευθερισμού ώστε να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, η οποία είναι προφανές ότι θα είναι πιο φιλελεύθερη από την παραδοσιακή. Μακριά όμως από επιλογές μπλαιρικού τύπου στο στυλ του αποτυχημένου πλέον τρίτου δρόμου. Την ΔΗΜΑΡ οφείλει να την ενδιαφέρει ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, με στοιχεία όμως αυτοορισμού και προσοχής απέναντι σε αυτό. Την άποψή μου την έχω ξαναγράψει. Για εμένα όχι μόνο τέμνονται, αλλά βρίσκονται και αρκετά κοντά με Δραγασάκη, Σταθάκη. Αντίπαλα στρατόπεδα οφείλουν να είναι ο Λοβέρδος και η Διαμαντοπούλου, όπως βέβαια και οι Λαφαζάνης, Στρατούλης.
      CM

      Διαγραφή
  4. Δραγασάκης και Σταθάκης είναι οι άλλες όψεις τους ίδιου νομίσματος. Είναι και αυτοί κομμουνιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Βρε leo, γράψτο σωστά. Κουμμουνιστές όχι κομμουνιστές!

    Μήπως κρύβεις (πολλά) χρόνια; Αν εξαιρέσω το μικρό λαθάκι που επεσήμανα παραπάνω, μιλάς σαν απόστρατος λοχαγός τού Εθνικού Στρατού στα χρόνια του εμφυλίου!


    Τα λέμε (αλλά πιο συνομωτικά, μας παίρνουν χαμπάρι! ;-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία