Ψήφος, Ντροπή, Χρυσή Αυγή

 «Είναι λάθος να νομίζουμε πως είμαστε πιο ελεύθεροι, όταν καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας μοιάζουν, διότι θα έρθει μια στιγμή, όπου κι εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους άλλους και θα καταδιωχθούμε, ενώ το παρελθόν μας δε θα μας προσφέρει κανένα στήριγμα , αφού κάποτε ανεχθήκαμε να καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας έμοιαζαν».
(Μάνος Χατζιδάκις)

του Γιώργου Μάλου από το Consesus

Το τέρας επιτέλους αποκαλύπτεται. Βγάζει τη μάσκα και φανερώνεται. Το θέμα είναι, όμως, πως λίγοι τρομάζουν. Λίγοι μορφάζουν αποδοκιμαστικά στη θέα του πολιτικού Φρανκενστάιν. Πολλοί αλαλάζουν σε πρωτογονικούς ρυθμούς, χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές στο στήθος και βροντοφωνάζουν συνθήματα με ακατάληπτο περιεχόμενο. Το τέρας κοιτάζεται στον καθρέφτη του τηλεοπτικού φακού και αρέσει σε πολλούς.

Η επίθεση του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής στα μέλη των δυο κομμάτων της Αριστεράς έγινεon camera – ευτυχώς. Η περιθωριοποίηση του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος από τα ΜΜΕ, ιδίως μετά το Νοέμβριο του 2010, οπότε κι η Χρυσή Αυγή εξέλεξε τον αρχηγό της στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας (αφού τα προηγούμενα χρόνια τα ποσοστά του κόμματος ήταν κάτω του 1%), οδήγησε σταδιακά στην ηρωποίησή της, ως αντισυστημικής δύναμης, η οποία θα φέρει έναν νέο αέρα στο μετα-μεταπολιτευτικό χάρτη της χώρας. Πράγματι, έφερε νέο αέρα. Μπόχα.
Μετά την Κυριακή των εκλογών της 6ης Μαΐου, τα φώτα στράφηκαν σε αυτούς τους μυστήριους τύπους, με τα μαύρα κολλητά φανελάκια και το μαίανδρο επί στήθους, που κραυγάζουν περί αίματος, τιμής και Χρυσής Αυγής. Ερωτήσεις περί Αδόλφου (πρόσωπο, που δεν έχει κριθεί ακόμα από την Ιστορία, σύμφωνα με τους ίδιους) και περί παράνομης μετανάστευσης (εγκατάσταση ναρκών κατά προσωπικού στα σύνορα, πάλι σύμφωνα με τους ίδιους) ακούγονταν ως προκάτ παιχνίδι ρόλων, όπου όλοι είχαν μάθει το ποιηματάκι τους. Τυποποιημένες απαντήσεις κι ειρωνικά χαμογελάκια. Το χαμόγελο του τέρατος.
Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει. Το εκρηκτικό μείγμα άγνοιας και φόβου, όταν βράζει στις υψηλές θερμοκρασίες της απελπισίας, τρέπεται σε ατόφιο, παρθένο μίσος. Τα συστατικά του εκφασισμού της νεοελληνικής κοινωνίας μας εντοπίζονται άφθονα σε πολλές κοιτίδες ανθρώπινης μιζέριας. Εκεί που ο Φρανκενστάιν γίνεται αφίσα στο εφηβικό δωμάτιο και εσωκλείεται σε μια ψήφο οργής, εκδίκησης και μίσους, όταν κλείσει τα δεκαοχτώ. Εκεί που η ανεργία χτυπάει την πόρτα κι αν δεν ανοίξεις, την κατεδαφίζει χωρίς δεύτερη κουβέντα, βγάζοντάς σε στο δρόμο, και βλέπεις τον εχθρό στο σκουρόχρωμο δέρμα του διπλανού σου. Εκεί που τελειώνουν τα όνειρά σου κι αρχίζουν οι εφιάλτες σου. Εκεί έρχεται το φίδι και σου προσφέρει το μήλο. Πολλοί θα το δαγκώσουν, άλλοι θα το φάνε, θα ζητήσουν κι άλλο. Όλοι θα δηλητηριαστούν στο τέλος.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα της κρίσης, δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο για κρίση. Τα αντανακλαστικά του λαού, εκπαιδευμένος επί χρόνια στην άλογη λογική της ήσσονος προσπάθειας, του ωχαδερφισηαμεσμού και της απολιτίκ ανεμελιάς, έχουν φθαρεί σε τέτοιο βαθμό, που η ανασυγκρότηση της κοινωνίας ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο. Σε συνθήκες όξυνσης των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, όπως κατ’εξοχήν είναι οι εποχές κρίσεις, ένας απαίδευτος λαός συμπεριφέρεται σαν μάζα ζελέ. Εύκολα μετατοπίσιμη, κυρίως προς τα άκρα, η μάζα αυτή υποφέρει από την επικόλληση της βδέλλας του λαϊκισμού και των φθηνών λύσεων, που εντοπίζουν το πρόβλημα στον διαφορετικό, στον ξένο, στον άγνωστο, αλλά και τη λύση του προβλήματος αυτού πάλι στο ίδιο πρόσωπο - μέσω της εξάλειψής του.
Η Χρυσή Αυγή είναι ένα έκτρωμα της κρίσης. Προϋπήρχε της κρίσης, αλλά σχεδόν κανένας δεν έδινε σημασία σε ένα καρκινικό μόρφωμα, το οποίο συγκέντρωνε μετά βίας 1%. Μεγάλωσε, γιγαντώθηκε και τώρα απειλεί πως «αυτοί έρχονται, κι η γη θα τρέμει» κατά το θείο Γκαίμπελς. Πολύ φοβάμαι πως οι μεταστάσεις του καρκινώματος θα επεκταθούν σε ολόκληρο το σώμα, μέχρις ότου να παραδώσει πνεύμα και ψυχή.
Ακούγεται τόσο τραγικά ειρωνικό το γεγονός πως στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία, εδώ υποφέρει, τραυματίζεται κι ενίοτε νεκρανασταίνεται. Κατά τον ελαφρώς παραλλαγμένο Σουρή, «Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι φασίστες βγάζεις τώρα;»

Σχόλια

  1. Αυτό το άρθρο πρέπει να το κάνουμε ευαγγέλιο. Στέκεται χωρίς αφορισμούς, χωρίς να ξεφεύγει από τον κεντρικό του άξονα. Πολύ καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία