Η κρίση και η Αθήνα


όπως λέμε «Ο θάνατος και η κόρη»
του Γιώργου Στόγια από το feleki
Περπατώ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτω από τον  πρωινό ήλιο και βλέπω τους τουρίστες να ανεβαίνουν στην Ακρόπολη (ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ισπανών αποσπάται από το γκρουπ και μπαίνει εσπευσμένα λόγω ζέστης  σε ένα ταξί).  Ότι επέλεξαν την Αθήνα για προορισμό τους παρά την όλη αρνητική σχετική ειδησιογραφία με κάνει να τους κοιτώ με ιδιαίτερη απορία αλλά και συμπάθεια. Βλέπω το Μουσείο στα αριστερά μου, μια μικρή ουρά που έχει σχηματιστεί στην είσοδο και νιώθω – κόντρα στις αλλεργίες μου- εθνικά υπερήφανος για την ύπαρξή του.
Το ίδιο βράδυ, σε μια ταράτσα στο Θησείο με μαγική θέα στην πόλη, με αφορμή την περιγραφή που σας μετέφερα κι εδώ, κουβεντιάζουμε με φίλους σχετικά με το αν η Αθήνα είναι μια όμορφη ή μια άσχημη πόλη για να ζεις σε αυτή ή να την επισκέπτεσαι, σε σύγκριση μάλιστα με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Επιγραμματικά, οι υποστηρικτές της πρώτης άποψης,  έλεγαν πως είναι μια πόλη ζωντανή, με κατοίκους ανοιχτούς στην επικοινωνία, απρόβλεπτη μέσα στις πολλαπλές εκφάνσεις της. Σε αντίθεση με άλλες πρωτεύουσες όπου το κέντρο έχει μεταμορφωθεί σε ένα θεματικό πάρκο προς τουριστική κατανάλωση (και τιμές ενοικίων απαγορευτικές για άλλη χρήση), το κέντρο της Αθήνας ανήκει στους κατοίκους της. Προβλήματα και βέβαια υπάρχουν, αλλά οποιαδήποτε αλλαγή  πρέπει να είναι σαφώς μικρής κλίμακας και να αποφασίζεται σε επίπεδο γειτονιάς, το πολύ Δήμου, από τους ανθρώπους που άμεσα αφορά. Όχι στα μεγάλα έργα με αποφάσεις της κυβέρνησης – εδώ η κουβέντα πήγε στην τύχη του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό. Αν οι επισκέπτες ωφεληθούν παραπλεύρως από ένα έργο έχει καλώς, ο γνώμονας όμως πρέπει πάντα και αποκλειστικά να είναι οι ανάγκες των μόνιμων κατοίκων της πόλης. Μια μεγάλη αύξηση του αριθμού των τουριστών θα κατέστρεφε τη γοητεία της Αθήνας, αυτή που αφήνει ενθουσιασμένους όσους ξένους έρχονται εκτός των μεγάλων γκρουπ και των τουριστικών πακέτων.
Άλλοι της παρέας, μεταξύ των οποίων και ο γράφων (όσο κι αν ο καθένας για δικούς του λόγους την αγαπάει βαθιά), υποστηρίζαμε ότι όχι μόνο είναι αφιλόξενη για τους επισκέπτες, αλλά, η ζωή στην Αθήνα συνιστά άθλο, ενίοτε μάλιστα και εφιάλτη. Αυτοί που δεν έχουν χρήματα αλλά έχουν παιδιά αποτελούν μια κατηγορία κατοίκων που καταλαβαίνει ακριβώς για τι πράγμα μιλούσαμε: μεταξύ άλλων, το κυνήγι μιας θέσης στον Δημοτικό Παιδικό Σταθμό και μιας άδειας κούνιας στην εγκαταλελειμμένη παιδική χαρά.  Η ανομία  (από το κάπνισμα μέσα στα μαγαζιά και τη μουσική στη διαπασών έως την αύξηση της παραβατικότητας), η πολιτική βία (από το κάψιμο του Κέντρου από τους μπαχαλάκηδες έως τις επιθέσεις των νεοναζί σε μετανάστες) και η  συνολική εικόνα της πόλης είναι στοιχεία που συνδέονται. Για πολλούς – από τα δεξιά και τα αριστερά- το τοπίο, η ζωή όπως συμβαίνει, είναι η ελληνική ιδιοπροσωπία  εν εξελίξει. Take it or leave it, τα ανοιχτά της θέματα θα προχωρήσουν εσωτερικά. Κάθε κριτική που έρχεται εξωτερικά, συνήθως υπό τα προτάγματα του εκσυγχρονισμού, του ορθολογισμού και του ευρωπαϊσμού, είναι ύποπτη νεοφιλελεύθερων και νεοαποικιακών στοχεύσεων. Αντίθετα, για εμένα, κατάφαση στα πιο υπέροχα στοιχεία της πόλης (την κρυμμένη δημιουργικότητα, τα πολύχρωμα νήματα, την αιώνια επιτυχημένη επιλογή της τοποθεσίας) δε σημαίνει μοιρολατρική αποδοχή των μύριων ατελειών της.
Τα τελευταία χρόνια, μετά την παράδοση και των τελευταίων σταθμών του Μετρό, τα μεγάλα έργα στην πόλη έχουν σταματήσει. Μερικές φορές μου φαίνεται ότι δε θα αλλάξει τίποτα ξανά, όπως σε ένα σπίτι που μια πτωχεύσασα οικογένεια αδυνατεί να το φροντίσει. Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική εξουσία, μέσα σε όλες τις μπαγαποντιές της, απολάμβανε μια μίνιμουμ εμπιστοσύνη εκ μέρους των πολιτών που της επέτρεψε να διεκπεραιώσει μια σειρά έργων  (Ελευθέριος Βενιζέλος, Μετρό, Αττική Οδός, Ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων, για να αναφέρω τα μεγαλύτερα αλλά όχι τα μόνα). Στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, καμία ανάλογη απόφαση – ακόμη κι αν υπήρχαν τα χρήματα- δεν θα μπορούσε να ληφθεί (θυμηθείτε πόσο και γιατί καθυστέρησε το Μουσείο της Ακρόπολης, και φανταστείτε την ανάλογη αντίσταση, στις σημερινές συνθήκες).
Θα ήθελα πολύ να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα το κείμενο. Μου το ζήτησε και ο Βασίλης από το Φελέκι (που ήταν παρών στην κουβέντα και προσπάθησε να συγκεράσει τις δυο αντιπαρατιθέμενες αντιλήψεις ) όταν του είπα για ποιο θέμα έγραφα. Δυστυχώς δε το καταφέρνω. Τα κλειστά μαγαζιά, το γεμάτο φόβο μούδιασμα των  ανθρώπων – είναι ιδέα μου ή την αγανάκτηση την αντικαθιστά προοδευτικά η ατονία;- παραλύουν την πίστη για ένα καλύτερο αύριο. Πώς θα προχωρήσουμε; Για πολλούς (πάλι τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά), η μόνη λύση περνάει μέσα από την ολική καταστροφή. Υποστηρίζουν ότι το σύστημα και οι άνθρωποι που μας έφερε έως εδώ είναι αδύνατον να μας βγάλει. Κι όμως, εγώ νομίζω ότι τα κύρια θύματα της ολικής καταστροφής θα είναι πάλι οι πιο αδύναμοι, ενώ οι ισχυροί – πέρα από κάποιους άτυχους που θα βρεθούν στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή- θα επιπλεύσουν ξανά. Έτσι κι αλλιώς, η ολική καταστροφή είναι ένα παλιό έργο που το έχουμε δει πολλές φορές στην ιστορία με πολύ κατώτερα των προσδοκιών αποτελέσματα.  Μπορούμε να πιστέψουμε  ξανά στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία;  Δεν έχω κάτι καλύτερο να προτείνω. Με βάση την ατομική ευθύνη, να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας και να απαιτήσουμε το ίδιο από τους άλλους, ακόμη και ενάντια στην ίδια τη λογική.

Σχόλια

  1. Γειά σου Μόνικα καλώς ήρθες. Ατομική ευθύνη; Υπάρχει αυτή η αξία ακόμα; Νόμιζα ότι την είχε καταπιεί η συλλογική ξαδέλφη της.Οκ όποιος τόχεο το κάνει, πασχίζει να βγάλει τον καλύτερο εαυατό του, δεν κλαίγεται, δεν ντρέπεται, απλώνει το χέρι του κρατιέται από κάπου από κάποιον, προχωράει. Έτσι θα πάμε καλή μου. Όχι όλοι σίγουρα, μα κάποιοι και κάποιες θα πάνε. Είμαστε μαζί τους.
    Σε χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχω να (ξανα) παρατηρησω οτι το "καντε κατι" απο πλευρας Ε.Ε. ή Τροϊκα ειναι μεν σωστο, αλλα υπαρχουν προτεραιοτητες ακομη και στις μεταρρυθμισεις,ή προαπαιτουμενα λ.χ. η αναγκαια προετοιμασια για μετεπειτα ενεργειες τον καταλληλο χρονο (οσον αφορα την αξιοποιηση της δημοσιας περιουσιας και οχι -αναγκαστικα - την πωληση) και αυτο δεν σημαινει οτι θα ξεπουλησουμε ολη την δημοσια περιουσια για ψιχουλα ή θα κανουμε τα "στραβα ματια" σε αθεμιτες πρακτικες επιχειρηματιων, προκειμενου να "σωθουμε".

    Τα πραγματα αργα, πολυ αργα ειναι αληθεια, κινουνται προς το καλυτερο. Ηδη σημερα αποφασιστηκε η μειωση του εφαπαξ των ΔΥ κατα 22.6%. Το θεμα ειναι οτι αν γινει οριζοντια περικοπη, χωρις να ληφθει υποψη η αναλογιστικη μελετη τι πρεπει να κοπει και απο που, αμναλογα τις κρατησεις για εφαπαξ, ενος εκαστου, θα προκυψουν 50.000 λαθη (αλλοι ευνοημενοι και αλλοι αδικημενοι).Η σημερινη τεχνολογια επιτρεπει την αυτοματοποιηση παραγωγης εγγραφων, δικαιολογητικων, συνταξεων, εφαπαξ, κ.λ.π. με μεγαλη ταχυτητα, αφου εισαχθουν τα δεδομενα. Ομως απο το 1992 οι ΔΥ επαιξαν πασιεντζες και μετα απο το 1998 εβλεπαν το χρηματιστηριο στο διαδικτυο.... Δεν ηταν η δουλεια τους να εισαγουν στοιχεια (φορολογικα, ασφαλιστικα, ....)
    Αν δεν υπαρχει η μηχανογραφικη εφαρμογη, ,μπορει να ενοποιηθουν οι φορεις (μειωση διαφθορας, οικονομιες κλιμακας)και να γινει με τροποποιηση υφισταμενης και να δοκιμαστει εντος 3 μηνων.Ρωτηστε ενα ειδικο της πληροφορικης. Ακομη κι εμεις οι μηχανικοι το γνωριζουμε.
    Απλως υπηρξε μια "μηχανη διαδοχικων αναθεσεων" σε ξεπερασμενα πληροφοριακα συστηματα, οχι γιατι ο προμηθευτης δεν ηξερε να κανει πιο συγχρονη εφαρμογη, αλλα ηθελε μετα απο μερικα χρονια να ξαναπουλησει μια λιγο καλυτερη αλλα επισης παρωχημενη κ.ο.κ.
    Αρα -νομιζω- πρεπει να ελεγχθουν ποινικα οι υπευθυνοι συνταξης και εγκρισης παρωχημενων προδιαγραφων ξεπερασμενων πληροφοριακων συστηματων με τεχνικο συμβουλο λ.χ. τον καθηγητη Σπινελλη.

    Τελειωνοντας θα ευχομουν σιγα -σιγα να κινηθούμε προς κυβερνησεις, δημοσια διοικηση και πολιτες με περισσοτερη ηθικη,δραση, προνοητικοτητα αντι για ψεματα, νωθροτητα, λαμογιά, διαφθορα, βραδυτητα,...

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Εγραψα ενα σχολιο που υποστηριζω οτι "τα κλεμμενα" αποτελουν εναν ανεξαντλητο οικονομικο πορο,για την χωρα, τωρα και εις το διηνεκες .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ Αφώτιστο: Σε επίρρωση αυτών που λέτε, σχετικά με την ηλεκτρονική παραγωγή εγγράφων, πιστοποιητικών κλπ. Για να διαπιστώσετε πόσο κοντά! βρισκόμαστε σε κάτι τέτοιο.

      Μετά από ενάμισυ μήνα από την κατάθεση της σχετικής αίτησης, και αφού είχαν μεσολαβήσει δύο παραστάσεις στην αρμόδια τμηματάρχη, πήγα την περασμένη εβδομάδα στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για να παραλάβω ένα πιστοποιητικό (κατά παρανοϊκή απαίτηση άλλης υπηρεσίας).

      Ο αρμόδιος υπάλληλος ήταν στο γκισέ υποδοχής κοινού. Προσπάθησα να του εξηγήσω σε τι αναφέρεται η αίτηση και γιατί επείγει η έκδοση του πιστοπιητικού, αλλά άρνήθηκε να με ακούσει, με το επιχείρημα ότι εκείνη τη στιγμή ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΟΙΝΟ. Σημειωτέον ότι ήμουν ο μόνος εκπρόσωπος του κοινού εκείνη τη στιγμή και ο υπάλληλος χάζευε και σαχλαμάριζε με δυο σεκιουριτάδες.

      Όταν ξαναπήγα στην τμηματάρχη -με την ελπίδα να συνεννοηθώ με τηνίδια- μου είπε ότ είμαι αγνώμων που δεν εκτιμώ το γεγονός ότι είχε χρεώσει το αίτημα (πριν από ενάμισυ μήνα), δείχνοντας κατανόηση για το επείγον του πράγματος, ενώ θα μπορούσε να το χρεώσει από τον ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ.
      Επιπλέον, αγανάκτησε που ενόχλησα τον αρμόδιο υπάλληλο "την πρώτη μέρα που γύρισε από την αδειά του" και απαίτησε "να τον αφήσουμε τον άνθρωπο να πάρει μια ανάσα".

      Στην ερώτησή μου πότε μπορώ να δω τον υπάλληλο "εκτός κοινού" για να συνεννοηθώ, μου απάντησε ότι δεν μπορώ να τον δω άλλη μέρα, διότι μόνο τις μέρες που δέχονται κοινό ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΟΙΝΟ, όμως τότε δεν μπορεί να ασχοληθεί με το θέμα μου διότι ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΟΙΝΟ.

      Τελικά, περίμενα τον υπάλληλο έξω από το γραφείο του μέχρι τις δυόμισυ το μεσημέρι και τον ανάγκασα να βρει τον φάκελλο με την αίτηση και να μου δώσει επιτόπου μια "βεβαιωσούλα", όπως τη χαρακτήρισε. Ήταν θέμα δέκα λεπτών!!

      Συμπέρασμα: Έχουμε εκθρέψει ένα γραφειοκρατικό τέρας, που ρουφάει τους πόρους και τις δυνάμεις ολόκληρης της κοινωνίας.

      Αλίκη

      Διαγραφή
  3. Εκτος απο τις μεταρρυθμισεις, δυο μεθοδοι υπαρχουν για να επιταχυνουν την λειτουργια των υπαλληλων της δημοσιας διοικησης:
    1. ο χρηματισμος ή η εντολη του υπουργου (ως τωρα)
    2.αν νομοθετηθει ενας βασικος μισθος 500 ευρω και η επιπλεον αμοιβη με την κλασσικη καπιταλιστικη μεθοδο "πληρωμη με το κομματι", ενδεχεται οι ΔΥ να εργαζονται πιο γρηγορα.

    Ως τελευταια μεθοδο θα σκεπτομουν την νομοθετηση της υποχρεωτικη ληψης...διεγερτικων απο τους ΔΥ, ωστε να αυξηθει η αποδοση τους, οπως την δεκαετια του 60 οπου οι φοιτητες στις εξετασεις επαιρναν αμφεταμινες.

    Νομιζω οτι -υποσυυνειδητα - εγραψα την λεξη κλειδι : "εξετασεις", δηλ. μηνιαια και ετησια αξιολογηση, επιβραβευση η τιμωρια, οπως οι ιδιωτικοι υπαλληλοι και οι αυτοαπασχολουμενοι.

    Στο πολυ μακρινο μελλον-οταν αυτα που γραφουμε θα ειναι η αρχαιολογια του διαδικτυου- ενδεχεται με συνειδητοποιηση των ΔΥ και υπευθυνη δημοκρατια ή αυταρχικες μεθοδους διοικησης, ολα αυτα να λυθουν.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Παραπεμπω στο σατιρικο κινηματογραφικο εργο του κουβανου Αλλεα "Ο θανατος ενος γραφεοκρατη"

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία