Μεταρρύθμιση με το στανιό

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο

Γολγοθάς αποδείχθηκε η υπόθεση της υιοθέτησης μιας συλλογικής στάσης απέναντι στην κρίση και η διαμόρφωση μιας ελληνικής αντιπρότασης στο μνημόνιο.
Γολγοθάς αποδείχθηκε η ενότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων απέναντι στην ισχυροποίηση του λαϊκισμού, δεξιού και αριστερού.
Γολγοθάς η διαβούλευση στις τοπικές κοινωνίες για την επίλυση προβλημάτων διαχείρισης των σκουπιδιών, εγκατάστασης αιολικών πάρκων, εφαρμογής επενδυτικών προγραμμάτων, αλλαγής καλλιεργειών, σκοπιμότητας έργων διαχείρισης υδάτινων πόρων, ακόμη και προτεραιότητας κοινωνικών ομάδων σε συμμετοχή σε επιδοτούμενα προγράμματα. 

Φαίνεται ότι όλα όσα απαιτούν συνεργασία είναι δύσκολα σε αυτήν την χώρα. Και επειδή το κράτος διαιρεί παραδοσιακά τις κοινωνικές ομάδες και κάνει ανταγωνιστές τους πολίτες, δεκαετίες τώρα, προκειμένου να ευχαριστήσει τους πελάτες του και να απομονώσει τους "άλλους", η κατάσταση αυτή είναι πια κάτι σαν εθιμικό δίκαιο.

Το δίκαιο της ομάδας, της παρέας, της συντεχνίας, του κόμματος απαιτεί από τα μέλη πειθαρχία και υπακοή - τους νόμους όλοι/ες τους έχουμε "γραμμένους" - την φατρία ποτέ. 
Από αυτήν περιμένουμε δουλειά, καταξίωση, επιτυχία, εισόδημα - ποτέ από την ικανότητα και την αξιολόγηση (σε αυτό το κράτος άλλωστε δεν συνηθίζεται...). 
Όλοι όλες ξέρουν άλλωστε στο πετσί τους πόσο μεροληπτικό είναι το κομματικό κράτος και την ανυπαρξία πραγματικά ανεξάρτητων θεσμών με εξουσία στους οποίους θα μπορούσε ο Πολίτης να απευθυνθεί. Έτσι, το κράτος μαριονέτα των κομμάτων είναι εντελώς αναξιόπιστο ενώ η φατρία αρκετά πιο υπολογίσιμη. 

Η διαφθορά επομένως δεν είναι μια μετρήσιμη παρέκκλιση από το κανονικό - όπως σε άλλες χώρες της δημοκρατικής Δύσης -  αλλά στην περίπτωσή μας, το ίδιο το "κανονικό". Εξαίρεση είναι η τήρηση της νομιμότητας (που πάει μαζί με την αφέλεια και την χαζομάρα) και η συνεργασία.

Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ένα ολόκληρο "έθνος" ξυπνώντας εξ ανάγκης (των δανεικών) από τον λήθαργο της Ανατολίας και του Βυζαντινισμού; Νομίζω ...τίποτα. Θα πρέπει πιθανότατα να υποστεί την κατάρρευση ...
του υπάρχοντος συστήματος και μετά ίσως μπορέσει να χτίσει κάτι καινούργιο. Όσο προσπαθεί να αρνηθεί την πραγματικότητα με λαϊκιστικούς μύθους διαβολικών εισβολέων, τόσο πέφτει στην ανάγκη των δανειστών του και των όρων τους, σωστών ή λαθεμένων. Γιατί χάνει τις ευκαιρίες την μια μετά την άλλη και τα κρίσιμα χρονικά deadlines των κρίσιμων πρωτοβουλιών.

Η έλλειψη συνεργασίας των νεοελλήνων μεταξύ τους (μας), είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει. Όσο χωριζόμαστε σε ομάδες που μάχονται με φανατισμό η μια την άλλη ξορκίζοντας το κακό που μας βρήκε σε αποδιοπομπαίους τράγους, απλά επιδεινώνουμε την κατάσταση. 

Χρειάζεται ένα πραγματικά νέο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου ο καθένας/καθεμιά μας να αναλάβουν αναλογικά τις ευθύνες τους - και πάλι αναλογικά να αναλάβουν τις απαραίτητες θυσίες. 

Το πολιτικό μας σύστημα όμως βρίσκεται πολύ πίσω ως προς αυτήν την επίγνωση και την συνακόλουθη υπευθυνότητα. Άρα το πιθανότερο είναι να αντικατασταθεί βίαια - από τους όρους των δανειστών μας που εξ αιτίας της εσωτερικής έριδας μόνοι μας καταστήσαμε επικυρίαρχους (ποτέ μην πιστέψουμε ότι πραγματικά θέλησαν ένα τέτοιο βάρος, δηλαδή να μας δανείζουν και ταυτόχρονα να αγωνιούν που θα πάνε τα δανεικά...).
Οι τοπικές κοινωνίες από την άλλη, ενώ βρίθουν από τοπάρχες, κομματάρχες, και "βλαχοδήμαρχους", έχουν μεγάλη έλλειψη πραγματικών διαδικασιών διαβούλευσης και τοπικών συμφώνων ποιότητας και αειφορίας. Θα τους επιβληθεί λοιπόν τελικά οποιαδήποτε κεντρική απόφαση, σωστή ή λάθος, με την βία, εφόσον δεν έχουν φωνή πραγματιστική και συλλογικά επεξεργασμένη και λειτουργική ενότητα.

Όπως και στην τρέλα του εμφυλίου που προηγήθηκε της ναυμαχίας του Ναυαρίνου και έφερε τον Ιμπραήμ να κάνει περίπατο στην επαναστατημένη Ελλάδα, έτσι και ο σημερινός εμφύλιος των ομάδων συμφερόντων του χτες, αντικαθιστά την απαραίτητη εθνική συνεργασία.

Ίσως γιατί "εδώ" σε αυτόν την γεωγραφική ενότητα της βαλκανικής χερσονήσου, δεν υπάρχει πραγματικά "έθνος" παρά διάσπαρτες ομάδες συμφερόντων που ασφυκτιούν στα "στενά" κρατικά σύνορα και νοιώθουν πλησιέστερο τον συνεργάτη της offshore, την ξένη τράπεζα, τον κομματικό φίλο ή τον συνδικαλιστή της συντεχνίας από την ίδια την χώρα και την αειφορία της...

Είναι να ντρέπεται πχ η Αριστερά που επενδύει στην καταστροφή, ενώ δεν έχει καμιά εναλλακτική λύση ούτε ανθρώπους ικανούς και νηφάλιους και αφήνει τον λόγο της να σαπίζει μέσα στον βούρκο της καταστροφολογίας. Ένα λόγο που μοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνον των εθνικιστών Ανεξάρτητων Ελλήνων αλλά και της ...αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής.

Αρματωλοί της δεξιάς και κλέφτες της αριστεράς λοιπόν, έτοιμοι να ξαναδολοφονήσουν τον Καποδίστρια της μεταρρύθμισης και να επιτρέψουν στα στρατεύματα των Αιγυπτίων της Χρυσής Αυγής να κάψουν την κοινωνική συνοχή και να χωρίσουν το λαό σε δικούς μας και τους άλλους προετοιμάζουν την νέα υποχρεωτική επικυριαρχία των Βαυαρών της ΕΕ. Μοιραίοι τώρα όπως και τότε. 

Ας ελπίσουμε ότι οι φιλέλληνες, συνεργαζόμενοι με τους ατάκτους μεταρρυθμιστές που συναντά κανείς μεν σε όλες τις πολιτικές οικογένειες αλλά ως απόβλητους των φατριών, θα απαλύνουν τον πόνο και τις καταστροφές του νεοελληνικού εμφυλίου των ομάδων συμφερόντων και θα επανεισάγουν ταχύτατα στα ερείπια του πελατειακού κράτους αξίες δημοκρατίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης πριν μας πλακώσουν όλους/ες οριστικά.

Βάστα λοιπόν λίγο ακόμη, άγνωστε μεταρρυθμιστή... ας είναι και με πατίνι.