Το αδιέξοδο του κουρέα

Το παράδοξο του κουρέα:
Επινοήθηκε το 1901 από τον Άγγλο φιλόσοφο και μαθηματικό Μπέρτραντ Ράσελ. 
Διατυπώνεται ως εξής: "
Σε μια χώρα που όλοι οι άντρες είναι καθημερινά ξυρισμένοι, υπάρχει ένας μόνο κουρέας. Αυτός ξυρίζει όλους τους άντρες που δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Τότε όμως ποιος ξυρίζει τον κουρέα;". Αναλύοντας το πρόβλημα με τη βοήθεια της Θεωρίας των Συνόλων, είναι σαφές ότι στη χώρα υπάρχουν το σύνολο εκείνων που ξυρίζονται μόνοι τους και το σύνολο εκείνων που ξυρίζονται στον κουρέα. Ο κουρέας ξυρίζεται μόνος του; Αδύνατον, αφού ξυρίζει όλους τους άντρες που δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Τον ξυρίζει κάποιος άλλος; Όχι, γιατί ο κουρέας ξυρίζει όλους όσοι δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σ' ένα παράδοξο. Σύμφωνα με τον Ράσελ, για να το ξεπεράσουμε πρέπει να διορθώσουμε τη δική μας λανθασμένη αντίληψη ότι για κάθε ιδιότητα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει ένα σύνολο. Σ' αυτή την περίπτωση δε δημιουργείται κανένα ομοιογενές σύνολο.

από το blog left liberal synthesis

Ολοι αναρωτιώνται για το επερχόμενο φθινόπωρο.Με δεδομένη την περαιτέρω απομείωση του βιoτικού επιπέδου είναι πιθανό να δούμε ένα νέο γύρο διαμαρτυριών με πολύπλευρο στίγμα : μια εμπλουτισμένη ,πολλαπλασιαστική εκδοχή του φαινομένου των δύο "Συνταγμάτων".Ως γνωστόν και οι δύο πλατείες ενίσχυσαν δραματικά τους συγγενείς πολιτικούς τους χώρους στις εκλογές και τελικά διαμόρφωσαν το σημερινό σκηνικό.

Ταυτόχρονα ,είναι σαφές ότι η Ευρωπαϊκή περιπλοκή συνεχίζεται και διαμορφώνει ένα, σχεδόν ,χαοτικό περιβάλλον .Ο λατινικός Νότος παρουσιάζει συμπτώματα Ελλάδας του 2009, μόνο που δεν θέλει να έχει σχέση με εμάς.Από την άλλη πλευρά, μάλλον, ο ιός της ασθένειας είναι ο ίδιος και έτσι η ελληνική συμπτωματολογία παραπέμπει σε εντατική θεραπεία, ενω οι υπόλοιποι αναζητούν κατ´οίκον νοσηλεία.Η Ελληνική περίπτωση παρουσιάζει χαρακτηριστικά υγειονομικής απομόνωσης.

Εξ´άλλου , η φύση των χρηματαγορών προυπολογίζει τους κινδύνους με  εσωτερικευμένους μηχανισμούς  και καθιστά το σενάριο "δραχμή" ή διπλό ευρώ απλή άσκηση επί χάρτου.Η υπόθεση επιστροφης στη δραχμή δεν υφίσταται , υφίσταται ως πρόβλημα η  προοπτική  να επιστρέψουμε στη δραχμή.Με άλλα λόγια η στατιστική αύξηση αυτής της πιθανότητας  μπορεί να διαλύσει το χρηματηστηριακό διεθνές πλέγμα ,πολύ πριν καν γίνει πραγματικότητα.Άρα δεν πρόκειται να προκληθεί κανένα σοκ, αν επιστρέψουμε στη δραχμή, αφού θα έχει διαλυθεί το σύμπαν με τη διακίνηση  της σχετικής πληροφορίας ,ως σοβαρής πιθανότητας.Το δυνητικό , ανύπαρκτο δημοψήφισμα ΓΑΠ μάς έδωσε τη γεύση του τι σημαίνει τιμολόγηση της προοπτικής.Όσοι αναμένουν μια σοβαρή ,νηφάλια συζήτηση για το ευρώ, δεν καταλαβαίνουν ότι παίζουν σε ριάλιτι σόου.Δεν έχει καμία σημασία τι ακριβως λένε οι ειδικοί  ,έχει σημασία ότι το λένε δημόσια και έτσι οι αγορές λειτουργούν ως tele voting.Πριν αποφασίσουν οι ειδικοί τι θα γίνει, οι " τηλεθεατές - αγορές " θα έχουν αποφασίσει για αυτούς.

Η κοινωνική δυσανεξία,η ελληνική  απομόνωση,η ευρωπαϊκή  εσωστρέφεια καθιστούν  την ερχόμενη περίοδο ένα  πολυαναμενόμενο splatter (πηγή) σε πρώτη προβολή.Θα κλάψουνε μανούλες.

Οι προοπτικές είναι δύο , αλλά ουσιαστικά είναι μία, με δύο παραλλαγές:

Ασθμαίνουσα, αγχωτική, εσωτερική υποτίμηση με σπασμωδικές προστασίες διαφόρων mega ή micro insiders, μέσω των ενδοκυβερνητικών lobby .Ταυτόχρονα, όσοι έχουν  το βλέμμα στραμμένο στις Ευρωπαϊκές Πλατείες και την ελπίδα μιας πανευρωπαϊκής αντίδρασης, θα προκαλέσουν μια πρόσθετη εξωτερική παρεμπόδιση.
Και οι δύο προοπτικές παρουσιάζονται δημόσια στη ρετουσαρισμένη τους εκδοχή:Η υποτίμηση υποτίθεται οτι συνοδεύεται με τυπικές, φιλελεύθερες , μεταρρυθμίσεις, ενώ αντίστοιχα η παρεμπόδιση της, υποτίθεται ότι έχει πανευρωπαϊκό ορίζοντα.Η πραγματικότητα είναι οδυνηρή.Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει φάει δύο μήνες μετρώντας ποιους από τους δικους της θα προστατεύσει από την αναπόφευκτη επιδείνωση ,ενω ο Τσίπρας δεν παρουσίασε κανένα Plan Β, όταν  η Ευρωπαϊκή Δεξιά έγραψε  στα παλιά παπούτσια της τα πρωτόκολα και τους θεσμούς.Και οι δύο δείχνουν τα όρια τους.Ο Σαμαράς αδυνατεί να ξεφύγει από το παλαιοδεξιό σύνδρομο ο δε Τσίπρας εξαρτάται  τελικά απο την αποδοχή της Ευρωπαϊκής Δεξιάς ,η οποία τον αντιμετωπίζει ως παραλλαγή του Ουγγρικου Tzobbig.Και οι δύο είναι μπλεγμένοι στο "παράδοξο του κουρέα"  : ο παλαιοδεξιός που θα κυβερνήσει ως μη παλαιοδεξιός και ο Ευρωπαιστής που δυσαρεστείται γιατί η υπαρκτή  Ευρώπη δεν τον θεωρεί Ευρωπαίο.Επειδή το "παράδοξο του κουρέα" άρθηκε , γιατί αναδιατύπωθηκε η θεωρία του ,τα αντίστοιχα παράδοξα  μπορούν να αρθούν μόνο με μια αντίστοιχη αναδιατύπωση.Ο παλαιοδεξιός Σαμαράς έχει μέλλον μόνο ως μεταμόρφωση - άρνηση του εαυτού του ,ο δε Τσίπρας έχει μέλλον ως ενίσχυση του υπαρκτού Ευρωπαισμού του.

Η συγκυρία δεν θα κριθεί στην ύπαρξη μιας τυπικής συναίνεσης,αλλά στη συμφωνία για τα όρια και τη μορφή της σύγκρουσης

Αν ο Σαμαράς δεν ολοκληρώσει ένα μέρος των μεταρρυθμίσεων και ο Τσίπρας δεν αντιταχθεί ,προσκομίζοντας ένα ρεαλιστικό σχέδιο υπαρκτών ευρωπαϊκών συμμαχιών, τότε κινδυνεύουμε να περιπέσουμε στο χειρότερο σενάριο της κρίσης: ανολοκλήρωτες ,φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ,υπο την πίεση ενός ανεδαφικού ψευδοευρωπαισμού.Ωστόσο υπάρχουν και καλύτερα σενάρια.Ακόμη και  η ακύρωση των μεταρρυθμίσεων, απο την πίεση ενός ευρωπαϊκού, υπαρκτού κυβερνητικού προγράμματος θα έχει τουλάχιστον υποθήκες ενός υπαρκτού κευνσιανού ρεαλισμού.Όμως ,η  βέλτιστη έξοδος είναι να πετύχουν οι μεταρρυθμίσεις ενάντια, στην πίεση ενός υπαρκτού ευρωπαϊκού ρεαλιστικού αντι - προγράμματος.

Εάν το splatter κάνει εισιτήρια δεν θα εξαρτηθεί από τους παίκτες του κοινοβουλίου.Ωστόσο, αυτοί δημιουργούν ένα αρχικό κλίμα.Παρά τις  κορώνες που προσιδιάζουν περισσότερο σε τηλεοπτικούς ρόλους ,τους οποίους ήδη έχουν καθιερώσει τα κανάλια, οι κύριοι παίκτες δείχνουν να διατηρούν την υπόρρητη συναίνεση.Η κοινωνική δυσανεξία μπορεί να πάρει αναπάντεχες μορφές που δεν αποκλείουν και τον λιτό εσωτερικό γογγυσμό.Είδωμεν