Η συζήτηση για τον προοδευτικό χώρο
του Αντύπα Καρίπογλου από τα ΝΕΑ
Μία από τις πολλές στρεβλώσεις που απαγορεύουν τη σοβαρή πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα είναι η σύγχυση των εννοιών. Αναρωτιόμαστε ποιο είναι το μέλλον του προοδευτικού χώρου και περιορίζουμε τη συζήτηση στο αριστερό μέρος του πολιτικού φάσματος, γιατί έχουμε ταυτίσει την Αριστερά με την πρόοδο (όπως και με την κοινωνική ευαισθησία, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη). Σήμερα, που βρίσκονται σε τεράστιο κίνδυνο όλα τα επιτεύγματα του παρελθόντος, ας επιστρέψουμε στους ορθούς ορισμούς των εννοιών, μια και για να δώσεις μια απάντηση το σημαντικότερο είναι να έχεις καταλάβει την ερώτηση.
Προοδευτικός είναι αυτός που επιζητεί την εξέλιξη, την αλλαγή προς το καλύτερο. Περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ευημερία. Συντηρητικός αυτός που δεν επιθυμεί την αλλαγή. Γιατί, λοιπόν, μιλώντας για τον προοδευτικό χώρο ασχολούμαστε με τις πολιτικές δυνάμεις που δίνουν λυσσαλέα μάχη για τη διατήρηση όλων όσα μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ;
Γνήσια προοδευτικοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τους φιλελεύθερους που έμειναν στη ΝΔ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ. Βαυκαλίζονται, όμως, αν πιστεύουν ότι θα εξυγιάνουν με την παρουσία τους τούς βαριά άρρωστους οργανισμούς που τους φιλοξενούν. Ο οργανισμός θα τους μεταδώσει την αρρώστια ή θα τους αποβάλει.
Το μέλλον του προοδευτικού χώρου βρίσκεται έξω από το σημερινό πολιτικό σύστημα. Και θα υπάρξει μόνον όταν οι προοδευτικοί αποφασίσουν να δράσουν από κοινού για να υπερασπιστούν την πρόοδο, πέρα από ιδεολογικές διαφορές, κοσμοθεωρίες και - πολύ περισσότερο - μωροφιλοδοξίες και ιδεοληψίες.
Τα τελευταία τρία χρόνια όσοι συμμερίζονται την ίδια αγωνία και αντιλαμβάνονται ότι μόνο με γενναίες αποφάσεις για δραματικές αλλαγές μπορούμε να σώσουμε ό,τι σώζεται και να ελπίζουμε σε καλύτερο μέλλον, επιδίδονται σ' έναν σουρεαλιστικό «μεταρρυθμιστικό τουρισμό». Περιηγούνται από κόμμα σε όμιλο προβληματισμού και από πρωτοβουλία σε κίνημα πολιτών, εκφράζοντας την εκτίμηση του ενός προς τον άλλον και συμφωνώντας στα ήδη συμφωνημένα. Η αγωνία είναι ειλικρινής, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο με της αμεριμνησίας που επιδείξαμε τόσα χρόνια: δουλειά δεν γίνεται!
Υπεράσπιση με κάθε μέσο των δημοκρατικών θεσμών και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, προσπάθεια να μη διαρραγεί τελείως το, έστω λειψό, κοινωνικό μας συμβόλαιο, περικοπή όλου του περιττού κράτους προκειμένου να διασωθεί το αναγκαίο, αυτό που θα εγγυάται και θα επιβάλλει την εφαρμογή του νόμου, θα προστατεύει τη ζωή και την περιουσία των πολιτών και θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε τροφή, υπηρεσίες Υγείας και εκπαίδευση των πιο αδύναμων, είναι το ελάχιστο πλαίσιο στο οποίο συμφωνούμε οι προοδευτικοί, όπως αλλιώς και αν αυτοπροσδιοριζόμαστε: φιλελεύθεροι της Δεξιάς και της Αριστεράς, μεταρρυθμιστές, κεντροαριστεροί, κεντρώοι ριζοσπάστες και δεν ξέρω 'γώ τι άλλο. Πλαίσιο ικανό και αναγκαίο για μια νέα πολιτική συμμαχία.
Η συζήτηση για τον προοδευτικό χώρο απλώς πρέπει επιτέλους να λήξει. Και να τον φτιάξουμε σήμερα. Γιατί αύριο το μόνο που θα μπορούμε να συζητήσουμε θα είναι το ποιος έφταιγε.
Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι πρόεδρος της Δράσης
Για μας τους αριστερούς προοδευτικούς πολίτες, η κοινωνική πρόοδος έρχεται μέσα από την βελτίωση της θέσης της μισθωτής εργασίας και την πλήρη απασχόληση. Πρόοδος δεν είναι (μόνο) η διεύρυνση των επιλογών, αλλά (κυρίως) η άρση των περιορισμών προς τις εκάστοτε επιλογές για την πλειονότητα των πολιτών. Αντίθετα με αυτά, ο αρθρογράφος, αλλά βέβαια και το κόμμα το οποίο εκπροσωπεί, παρουσιάζει ως προοδευτικό την περισσότερη ελευθερία την οποία επί της ουσίας ταυτίζει με την διεύρυνση των επιλογών, και βέβαια πέρα και πάνω απόλα το αυταρχικό νεοδεξιό κράτος της ασφάλειας-αστυνόμευσης-άμυνας, εμπλουτισμένο με τα ιδεολογήματα του Φρίντμαν περί υπηρεσίες (υγείας,παιδείας και γενικά κοινωνικό κράτος) στους πιο αδύναμους, απλά για να μην πεθάνουν! Και προσέξτε, όλα τα άλλα ούτε καν στην αγορά. Αντίθετα, στο κεφάλαιο, δηλαδή σε αμιγώς ολιγοπωλιακές και μονοπωλιακές καταστάσεις, επί της ουσίας σε ημέτερους. Ο νεοφιλελευθερισμός τον οποίον πρεσβεύει η Δράση, ταυτιζόμενη με τα αντίστοιχα υποτιθέμενα φιλελεύθερα ευρωπαϊκά κόμματα, πρεσβεύει την υποτιθέμενη θρησκευτική πίστη στον θεσμό της αγοράς, και ταυτόχρονα μία συντηριτική κρατική παρέμβαση υπέρ του κεφαλαίου και κατά της μισθωτής εργασίας. Και συγκεκριμένα για την Δράση, ο ρόλος που έχουν παίξει συγκεκριμένα στελέχη της (Ξαφά, Ληξουριώτης) τα τελευταία 2 χρόνια στην χώρα δεν θα έλεγα ότι είναι και ο πιο καθαρός!
ΑπάντησηΔιαγραφήCM
Ο συντάκτης διακρίνει μια σύγχυση των εννοιών. Δεν κατανοώ όμως, πως (θεωρεί ότι) συμβάλλει στην αποσαφήνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έννοια της προόδου στην ιστορία είναι σχετικά πρόσφατη, και θεμελιώνεται κυρίως στην επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα, θεωρώντας ότι είναι δυνατή η συνεχής και διαρκής αλλαγή προς το καλλίτερο, με ότι αυτό σημαίνει.
"Περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ευημερία" είναι τα χαρακτηριστικά που προκρίνει ο συντάκτης προσδιορίζοντάς το.
Ακόμη και να συμφωνήσουμε σε αυτό, ο συντάκτης μάλλον θεωρεί αδιανόητο να μην κατανοεί ο χαμηλόμισθος / χαμηλοσυνταξιούχος ότι επιπλέον μείωση του μισθού του συμβάλλει στην ευημερία κυρίως αλλά και στην Δημοκρατία και στην ελευθερία.
Ποίου την ευημερία / δημοκρατία / ελευθερία βέβαια είναι δευτερεύον ζήτημα.
Ας το κάνουμε όμως πιο πρακτικό σε ένα (ανώδυνο) παράδειγμα που υπάρχει μια κατ' αρχην συμφωνία. Ο Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων όπως ισχύει εξυπηρετεί μόνον τους ελεγκτές εφοριακούς, και όλοι συμφωνούν ότι χρήζει αλλαγής.
Η ΝΔ π.χ. φέρνει ένα νομοσχέδιο που αφαιρεί την ευχέρεια συναλλαγής εφοριακών / επιχειρήσεων. Το Νομοσχέδιο όμως δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στα κοινώς αποδεκτά.
Π.χ. οι προβλεπόμενες συνέπειες των παραβατών σύμφωνα με το νέο Νομοσχέδιο κρίνονται από το ΚΚΕ (π.χ.) εντελώς διαφορετικά απ' ότι από την Δράση (π.χ.) και αυτό είναι αυτονόητο. Και οι δύο διαφωνούν με την προωθούμενη αλλαγή.
Δικαιούμαι εγώ να κρίνω, ότι και οι δύο ανθίστανται στην πρόοδο;