Αντιφασιστικό μέτωπο και «μεταρρυθμιστικός» σεχταρισμός



Αναδημοσιεύω, έστω και καθυστερημένα, το άρθρο του Σωτήρη Βαλντέν στο οποίο απάντησε ο Νίκος Μπίστης. Ακολουθεί ένα σχόλιο του Κώστα Σοφούλη στη Μεταρρύθμιση.

του Σωτήρη Βαλντέν   από τη Μεταρρύθμιση

Έντρομοι παρακολουθούμε -εμείς και η Ευρώπη- τη ραγδαία άνοδο του νεοναζισμού στη χώρα μας, με σκηνές και καταστάσεις που όλο και περισσότερο θυμίζουν Γερμανία του ’30. Θα περίμενε κανείς μια πανδημοκρατική αντιφασιστική κινητοποίηση. Δυστυχώς όμως, κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται.
Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν είναι -τουλάχιστον μέχρις στιγμής- υποτονικές. O πανικός μπροστά στη δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής, φαίνεται να επιδρά παραλυτικά. Λόγια ακούμε, αλλά ουσιαστικά μέτρα -πολιτικά, επικοινωνιακά, κατασταλτικά- δεν βλέπουμε. Στα ΜΜΕ φαίνεται να έχει απήχηση η θεωρία ότι «συμφέρει» (τη δημοκρατία ή την ακροαματικότητα;) να αντιμετωπίζεται η ΧΑ ως κανονικό κόμμα, όπως έγινε με τον Καρατζαφέρη. Κάποιοι άλλοι φαντάζονται πως θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο με ψευδεπίγραφες και κακομελετημένες επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζευς».
Δυστυχώς όμως, παρατηρούμε και μια προβληματική στάση στους κύκλους των μνημονιακών «μεταρρυθμιστών», από τους οποίους θα περίμενε κανείς πιο ισχυρά αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Για πολλούς από τους φίλους αυτούς (υπάρχουν βέβαια και τιμητικές εξαιρέσεις), η άνοδος της ΧΑ χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για τη «δικαίωση» των απόψεών τους για την αριστερά και την ελληνική κοινωνία:
Η επέλαση του φασισμού ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της ανομίας που καλλιεργούν αριστερά και συνδικάτα. Άλλος θυμάται τα ΚΝΑΤ, άλλος τον Φωτόπουλο, άλλος τα γιαουρτώματα και όλοι μαζί τον Τσίπρα. Να ποιοι επώασαν το φίδι! Προχθές, μάλιστα, γνωστός εκπρόσωπος αυτού του κλίματος απέδωσε -από τη ΝΕΤ- ευθύνη και στο (παλιό) ΠΑΣΟΚ, με το σύνθημά του «Η Ελλάδα στους Έλληνες».
Το κύριο πρόβλημα με τέτοιες προσεγγίσεις, δεν είναι η επιστημονική τους εγκυρότητα. Ο φασισμός σίγουρα δεν έπεσε από τον ουρανό. Διερευνώντας τις ρίζες του, ασφαλώς επισημαίνουμε νοοτροπίες και πρακτικές που προϋπήρχαν διάχυτες στην κοινωνία και που τροφοδότησαν το φαινόμενο αυτό. Βέβαια και εδώ παρατηρούμε μιαν ασυμμετρία στην ανάλυση. Το πάθος κατά του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών αντιμνημονιακών, οδηγεί τους «μεταρρυθμιστές» μας να παραβλέπουν πως το φαινόμενο ΧΑ δεν άνθησε, λ.χ., το 2000 επί Σημίτη, αλλά σήμερα, που ο έλληνας πολίτης έχει φθάσει σε απόγνωση από τα βάρβαρα μέτρα της «προσαρμογής» και τιμωρίας των Ελλήνων, σήμερα που η ανεργία είναι στο 25% -και 55% στους νέους, σήμερα που η παράνομη μετανάστευση έχει γιγαντωθεί με τους «εταίρους» μας να σφυρίζουν αδιάφοροι, σήμερα, τέλος, που η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου έχει φθάσει στο μηδέν. Αν συνεπώς ψάχνουμε για τις ρίζες του κακού, καλά θα κάνουμε να βλέπουμε και το δάσος, όχι μόνο κάποια δέντρα.
Για τους παλαιότερους, η υπόθεση αυτή θυμίζει μια προ τεσσαρακονταετίας συζήτηση για το ποιος έφερε τη δικτατορία. Οι ανανεωτές της αριστεράς είχαν τότε στηλιτεύσει τις ευθύνες του μαξιμαλισμού του Αντρέα Παπανδρέου και της ΕΔΑ. Κάποιοι όμως το πήγαιναν παραπέρα και -μαζί με τη δεξιά και τη χούντα- ισχυρίζονταν ότι τη δικτατορία την έφερε… ο Αντρέας, και όχι το Παλάτι, το παρακράτος και η δεξιά.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι ακαδημαϊκό, αλλά πολιτικό. Καλλιεργείται από καιρό μια νέα διχοτομία στην ελληνική κοινωνία: από τη μια πλευρά οι «κακοί» με τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΧΑ, Καμμένο, συνδικάτα, παλαιο-Πασόκους και γενικότερα κάθε αντιμνημονιακό (με αιχμή πάντα τον Τσίπρα), και από την άλλη οι «καλοί», με τη ΝΔ, ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, την «κυβερνώσα» ΔΗΜΑΡ (πλην Βουδούρη) και τον κ.Μάνο. Η διαίρεση αυτή είναι προβληματική για πολλούς λόγους. Εν προκειμένω, έρχεται σε αντίθεση και με τις επιταγές ενός πανδημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου, που εμφανίζεται έτσι να αποπροσανατολίζει από τον «κύριο εχθρό». Με τις (μονόπλευρες) κοινωνιολογικές αναλύσεις, στην πράξη υποβαθμίζεται ο κίνδυνος της ΧΑ, ισοπεδώνονται τα πάντα (ακόμη και το γιαούρτι με τα τάγματα εφόδου) και, κυρίως, υπονομεύεται ή συρρικνώνεται στα μέτρα του μικρού μετώπου των μνημονιακών, κάθε πλατιά αντιφασιστική ενότητα. Άλλος κομψά και άλλος ωμά, κάποιοι «μεταρρυθμιστές» λένε ότι ο Τσίπρας και οι άλλοι, δεν διαφέρουν κατά βάθος και τόσο από τους τραμπούκους του Μιχαλολιάκου. Οπότε, πώς να συμπαραταχθούμε μαζί τους εναντίον της ΧΑ;
Σήμερα χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα αντιφασιστικό μέτωπο που να περιλάβει τους πάντες, από τη ΝΔ ως το ΚΚΕ και κυρίως τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, που δεν πρέπει να ταυτίσει την αντίθεση στα βάρβαρα μέτρα και στην υπαρκτή σήψη του πολιτικού κατεστημένου με τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς. Χρειάζονται πανεθνικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις. Είναι γι’ αυτό νομίζω επείγον, οι «μεταρρυθμιστές» να εγκαταλείψουν τον σεχταρισμό τους, τουλάχιστον στο ζήτημα της ΧΑ και να δραστηριοποιηθούν στον κοινό αγώνα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για όσους «εξ αριστερών» θα ήθελαν να περιορίσουν το εύρος μιας αντιφασιστικής κινητοποίησης. Ας επικεντρωθούμε εδώ όλοι στον ανερχόμενο κίνδυνο, όχι στη δικαίωση των απόψεών μας για το μνημόνιο.


Ο Κώστας Σοφούλης σχολιάζει:

Μάλλον δεν κατάλαβα καλά! Η υποβάθμιση του επιπεδου ζωής τι ακριβώς φέρνει; Την επανάσταση, τις "επαναστάσεις" ή τον φασισμό; Υπάρχουν τέτοιες νομοτελειακές συσχετίσεις;

Σκέφτομαι: Όταν τα παιδιά μας μαθαίνουν στα δέκαοκτώ χρόνια της σχολικής ζωής τους ότι οι καταλήψει, οι προπηλακισμοί αντιπάλων, οι καταστροφές δημόσιας περιουσίας, η παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησις ιδεών, είναι οι "προοδευτικοί"τρόποι της πολιτικής τους έκφρασης, τότε τι περιμένουμε να συμβαίνει στον "μαζικοποιημένο πολιτικό πολιτισμό"; Πάνω σε αυτή την πολουσχιδή βιωματική παιδεία της βίας και της αδιαλλαξίας μήπως είναι εξαιρετικά εύκολο να χτίσει το εθνικολαϊκός φασισμός τις παγίδες του;

Μήπως ο κ. Τσίπρας διακρίθηκε, λ.χ. για την υποδειγματική οργάνωση και λειτουργία της σχολικής του συνεταιριστικής καντίνας του σχολείου του (ως πρακτική εξάσκηση στην υπεύθυνη συλλογική δράση με επίκεντρο το κοινό συμφέρον), ή μάλλον ως "ηγέτης" καταλήψεων με σύμβολο το λουκέτο στο σχολείο.

Φαίνεται οτι δεν κατάλαβα καλά και γιαυτό εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι ολοκληρωτικές συμπεριφορές επωάζουν τις ολοκληρωτικές πολιτικές εκφράσεις και αυτές μετά παίρνουν το πάνω χέρι για να γίνουν φασισμός, σταλινισμός, πολποτισμός και διάφορα άλλα. Κατά τα άλλα τα λόγια μένουν άπρακτα (κατά Μέγα Βασίλειο)

Σχόλια

  1. Δύο κείμενα για το φαινόμενο Χρυσή Αυγή και τα αίτια της ανόδου της και αποδοχής. Αποφεύγω να το εξισώσω με τον φασισμό αλλά αυτό είναι δευτερεύον.
    Ως κύρια αιτία για μεν τον Σ. Βαλντέν είναι η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και η όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, ενώ για τον Ν. Μπίστη η ανομία που καλλιεργούν αριστερά και συνδικάτα.
    Το κείμενο του Ν. Μπίστη αποτελεί κριτική σε αυτό του Βαλντέν και τον εγκαλεί για λογική ασυνέπεια (μέρος Α) και επικαλείται την αντίστοιχη ύπαρξη του φαινομένου στην Αυστρία Φινλανδία Σκανδιναβικές χώρες κλπ. που απουσιάζει η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης.
    Όμως επικαλούμενος αυτό το επιχείρημα αυτοακυρώνει την δική του θέση, αφού ούτε φαινόμενα ανομίας από αριστερά και συνδικάτα υπάρχουν στις παραπάνω χώρες.
    Μήπως ακολουθώντας την μέθοδο Μπίστη θα πρέπει να βρούμε τα κοινά στοιχεία των χωρών αυτών και της Ελλάδας ώστε να ερμηνεύσομε την άνοδο της ακροδεξιάς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Apo to arthro tou Mpisti den kratisa tipota, oute leksi. Den voithai oti den ta pao kala me theories.

    Apo to arhtro tou Valden kratisa oti xriazomaste antifasistiko metopo ke panethnikes kinitopiisis (isos giati thimame akoma ekini tin EADE ton 70's!) Diladi xriazomaste ksorkia (poles fores ta ksorkia mperdevonte me sintages ke lisis apo theories tis aristeras).

    Opos egrapsa ke prin liges meres, i X.A. gigantonente giati to KENO pou gemizi megaloni. Keno anomias, paranomis metanastefsis, egklimatikotitas...(se ena geniko perivalon amathias, dismetrias, Fotopoulismou, Milopoulismou).

    Ksefouskonis to keno, ksefouskonoun ke i Kasidiarides. Ta lipa ine theories (poli liges dikeononte apo ti fisi, afti ine i mira tous).

    Kalo Savatokiriako.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο απλά και εξηγούμαι. Πολλές από τις ιδέες που εκφράζει η ΧΑ τις ενστερνίζεται σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, κύρια αιτία για αυτό είναι η εθνικοκεντρική παιδεία που λαμβάνουμαι στο σχολείο μέσω της ιστορίας και των θρησκευτικών, αλλά και η κυβερνητική δεξιά (ΕΡΕ, ΝΔ) με την ρητορική και τις επιλογές της. Τέτοιες απόψεις πάντα υπήρχαν σε ανθρώπους γύρω μας. Απλά τα προηγούμενα χρόνια δεν τις μοιράζονταν με τον τρόπο και την ευκολία που τις μοιράζονται σήμερα. Το κομβικό σημείο είναι η κοινωνική νομιμοποίηση αυτών των απόψεων, η οποία νομίζω πως έλαβε χώρα στους Αγανακτισμένους. Βρέθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι μαζί στην πάνω πλατεία με τέτοιες απόψεις, ώσπου σιγά σιγά κατάλαβαν ότι δεν είναι μόνοι, έτσι επήλθε η κοινωνική νομιμοποίηση του φαινομένου, με αποκορύφωμα τα 2 εκλογικά αποτελέσματα. Προφανώς και γίνεται λόγω της κρίσης που βιώνουμε, η οποία είναι ολική κρίση (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, κτλ.). Τί τους προσφέρει τώρα η ΧΑ; Δύο πράγματα κατ εμέ: αντισυστημικότητα και ακτιβισμό! Δεν φωνάζει για τα κακώς κείμενα, αλλά τα διορθώνει μόνη της. Όσο θα υπάρχουν, που θα υπάρχουν, τα προβλήματα της γκετοποίησης της μη νόμιμης μετανάστευσης και της εγκληματικότητας που πηγάζει από αυτήν, της ανεργίας, και της διαφθοράς, και η ΧΑ συνεχίσει να δρα ακτιβιστικά, η εκλογική της βάση θα διευρύνεται. Γιαυτό και η ΧΑ δεν επιζητά την λύση των παραπάνω προβλημάτων. Ο Βαλντέν έχει απόλυτο δίκιο ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα μπλοκ των κομμάτων απέναντι στην φασιστική απειλή. Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ΧΑ δεν είναι ένα ακροδεξιό πολιτικό κόμμα, είναι μία ημιπαράνομη νεοναζιστική φασιστική πολιτική οργάνωση. Ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από το δημοκρατικό τόξο, οι πρακτικές τις εμπίπτουν εκτός νόμου, οπότε η απάντηση θα πρέπει να είναι δυναμική. Μιλάμε για δολοφονικές επιθέσεις! Ακροδεξιά η χώρα μας έχει, τον Καρατζαφέρη και τον Καμμένο. Για να επανέλθω, θεωρώ ότι το φιάσκο με το ψήφισμα στην Βουλή έδειξε για ακόμη μία φορά την ανικανότητα των δημοκρατικών μας αντιπροσώπων να αντιληφθούν τον κίνδυνο που ελοχεύει. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) ή η δεξιά (ΝΔ, ΑΝΕΛ), νομίζω ότι οι ευθύνες μοιράζονται. Το αποτέλεσμα όμως είναι πραγματικά απογοητευτικό. Ούτε ένα κείμενο κατά της φασιστικής απειλής δεν μπόρεσαν να συντάξουν! Νομίζω ότι η ώρα ολικής απόσχισης της ελληνικής κοινωνίας από τα μεταπολιτευτικά κόμματα έχει ήδη έλθει, είναι επιτακτική ανάγκη η δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών. Οι ευθύνοι προφανώς και πέφτει στους νέους ηλικιακά ανθρώπους. Οι αντιπρόσωποί μας δείχνουν πραγματικά σαστησμένοι απέναντι στην χειρότερη απειλή αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Την φασιστική.
    CM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κενό, το κενό που αφήνει η Δημοκρατία. Δεν ξέρω αν είναι κενό. Εξήγησα σε ανάλογο άρθρο Ο φασισμός φιλούσε υπέροχα ότι το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό, σίγουρα δεν είναι αποκλειστικά οικονομικό αλλά η κρίση παίζει ρόλο, οπως και η βία, η παιδεία, η κουλτούρα κλπ. Θεωρώ όμως ως το σημαντικότερο τον εθνολαϊκισμό που καλλιεργούν όλοι για να χαϊδέψουν αυτιά και να πάρουν ψήφους. Σε αυτό το οργωμένο χωράφι ήρθε να σπείρει και η ΧΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. I X.A., otan o LAOS epapse na ine to koma afton pou den sinanastrefonte me "aristerous, gays ke Evreous", egine o neos LAOS. Gemise ena keno tou 3% thiladi.

      Ta data iparxoun gia tin eksigisi tou allou, ipo anodo, 4% (exit polls metaksi allon). Ime sigouros oti i metavliti Agios Panteleimonas (opou megalosa) tha ine "highly correlated". Sigoura den tha diksoun kapio keno Dimokratias ston Agio P.

      Otan political scientists analisoun ta dedomena ke katalavoume giati 1) 2 istorika paromia sintiritiki nomi, Korinthia ke Evritania dinoun DIAFORETIKA 10% ke 5%, antistixa, pososta sti X.A. ke 2) istorika proodeftiki nomi, B Pirea ke Iraklio dinoun DIAFORETIKA 10% ke 4%, antistixa, tha exoume kani ena kalo vima.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία