Η ισοτιμία της βίας





του Τάκη Θεοδωρόπουλου από τα ΝΕΑ

Ο Μαρκ Μαζάουερ στη συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» (13/10/2012), στην κρίσιμη ερώτηση παγιδεύεται από την ιδιότητα του ιστορικού. Οταν η Μικέλα Χαρτουλάρη τον ρωτάει αν πιστεύει ότι τη Χρυσή Αυγή την έφερε στο κοινωνικό προσκήνιο η αριστερή βία, εκείνος απαντάει πως όχι. Προσπαθώντας να τεκμηριώσει την άποψή του ανατρέχει στις μνήμες του Εμφυλίου του 1946-49 για να συμπεράνει, δικαιολογημένα, πως είναι πλέον πολύ θαμπές για να προκαλέσουν κοινωνικά αντανακλαστικά. Με μια φράση, ως ειρήσθω εν παρόδω, σημειώνει απλώς πως η ηγεσία της Αριστεράς, της σημερινής, δεν μπόρεσε να αποτρέψει τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών ή τραπεζών.
Ομως κανείς σήμερα δεν ισχυρίζεται ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής σχετίζεται με τον ιστορικό Εμφύλιο. Οπως και κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά πως η προσφάτως αφιχθείσα βία των νεοναζιστών είναι το άμεσο αντανακλαστικό στη βία των ακροαριστερών οργανωμένων ή μη. Δεν πρόκειται για σχέση δράσης - αντίδρασης. Αντιθέτως, εκείνο που μπορεί κανείς να υποστηρίξει είναι πως η βία που ασκήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης από ομάδες που επικαλούνται την αριστερή ιδεολογία είναι αυτή που νομιμοποίησε τη δυνατότητα επιβολής διεκδικήσεων ή πολιτικών απόψεων με βίαια μέσα. Οταν αναφερόμαστε στο φαινόμενο, έχουμε την τάση να το απομονώνουμε στα τελευταία χρόνια της κρίσης παραβλέποντας την πολύχρονη δράση της τρομοκρατίας η οποία, τουλάχιστον έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, απολάμβανε μια αρκετά εκτεταμένη κοινωνική ανοχή. Οι δολοφονίες της καταγράφονταν ως «εκτελέσεις», οι δε προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη σχολιάζονταν σαν πολιτικά κείμενα, αδιαφορώντας αν, εκτός από τη σημασία τους, οι λέξεις τους μετέφεραν και ανθρώπινα θύματα. Η Μεταπολίτευση δεν υπήρξε αναίμακτη. Οφείλουμε να σημειώσουμε επίσης πως η δράση όλων αυτών των «επαναστατικών» οργανώσεων δεν προκάλεσε τότε την αντίστοιχη δράση εκ μέρους των ακροδεξιών, όπως συνέβη στην Ιταλία, βλέπε τη σφαγή στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια.
Η βία έχει διαβαθμίσεις; Μπορεί. Αλλο να πετάς μολότοφ, έστω και εναντίον ανθρώπινου στόχου, και άλλο να παίρνεις ένα κουμπούρι και να πυροβολείς. Αλλο να καις την Αθήνα και άλλο να προσπαθείς να τινάξεις ένα οικοδομικό τετράγωνο στην Κηφισιά, όπως συνέβη με την αποτυχημένη απόπειρα στην Citibank. Η βία όμως, ακόμη και στην «ήπια» εκδοχή της, αυτή που «δεν σπάει κεφάλια αλλά μάρμαρα», παραμένει βία, ειδικά όταν ασκείται εν ψυχρώ, ως μέρος πολιτικού προγράμματος. Κι όταν το κράτος τής παραδοθεί, όπως έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, τότε νομιμοποιείται, περνάει στην κοινοτοπία της καθημερινότητας και ανοίγει έναν κοινωνικό χώρο έτοιμο να την υποδεχθεί χωρίς να της ζητάει ιδεολογικά πιστοποιητικά.  
Μου σηκώνεται η τρίχα όταν ακούω ότι συμμορίες της Χρυσής Αυγής ελέγχουν ταυτότητες για να αναγνωρίσουν τη φυλετική καθαρότητα. Οπως μου σηκωνόταν η τρίχα όταν οι «εξεγερμένοι» του 2008 έστηναν μπλόκα στους σταθμούς του Μετρό για να αποκαλύψουν αν πίσω από την πολιτική περιβολή κρύβεται κάποιος «μπάτσος».
Η δημοκρατία μας κρέμεται από μια κλωστή. Το ανοσοποιητικό της σύστημα μόλις που λειτουργεί. Γι' αυτό ας αφήσουμε τα παιχνίδια με τις λέξεις για τους πολιτικούς μας και ας αναλογιστούμε πως η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη από τις όποιες απόψεις μας. Γιατί, ως γνωστόν, μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν απόψεις.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία