Αγώνας δρόμου...

του Κώστα Αυγερόπουλου από το "δεν είμαι blog"

"Βρισκόμαστε σήμερα σε έναν παγκόσμιο αγώνα δρόμου. Και αυτό σημαίνει την ώρα της αναμέτρησης για μια χώρα σαν τη δική μας. Κολυμπάμε ή βουλιάζουμε. Δρούμε ή παρακμάζουμε."

-- Ντ. Κάμερον, 10/10/2012΄

Εκπομπή στο Euronews: ο Ζαν Κλωντ Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μέχρι τον Οκτώβριο του 2011 απαντάει σε ερωτήσεις νέων Ευρωπαίων για την κρίση, τις αιτίες της και τους τρόπους εξόδου από αυτήν. Η ερωτήσεις και οι απαντήσεις κινούνται σε ένα γνωστό, κλισέ πλέον μοτίβο: αν το ευρωομόλογο θα ήταν η λύση, αν πρέπει να προστατευτούν οι τραπεζίτες, αν η λιτότητα οδηγεί πουθενά και το ότι η διέξοδος σύμφωνα με τον κ. Τρισέ είναι, "όπως σε ένα νοικοκυριό, να ξοδεύουμε τόσα όσα κερδίζουμε".

Είναι εντυπωσιακό: μπαίνουμε στον πέμπτο χρόνο της κρίσης και ακόμη δεν φαίνεται να έχουμε καταλήξει, στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα για το τι προκάλεσε την κρίση και κυρίως πώς θα εξέλθουμε από αυτήν. Οι συντηρητικοί αναλυτές και οικονομολόγοι επιμένουν ότι οι αιτίες βρίσκονται στη δημοσιονομική χαλάρωση και ότι η λιτότητα είναι η λύση που θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πανικόβλητων αγορών. Το προοδευτικό στρατόπεδο, έχοντας ξανανακαλύψει τον Keynes επιμένει στις "αντικυκλικές" κινήσεις, να πέσει χρήμα στην αγορά για να τονωθεί η ανάπτυξη (δημιουργώντας τη γνωστή, κλισέ πλέον, αντιπαράθεση "λιτότητα ή ανάπτυξη"). Οι πιο ψαγμένοι επιμένουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στις ανισομέρειες του ευρώ. Οι πιο λαϊκιστές κατηγορούν τους τραπεζίτες και τους διευθυντές ταμείων για "καπιταλισμό καζίνο", για ασυδοσία και απληστία. Στην Ελλάδα μεγάλο μέρος της ευθύνης επιρρίπτεται στα "λαμόγια": τους κάθε λογής απατεώνες πολίτες και πολιτικούς. Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το πρόβλημα οφείλεται στο δημόσιο χρέος ορισμένων κρατών, είναι ευρωπαϊκό και ότι η παντοδύναμη Ευρώπη, αν δράσει συλλογικά, μπορεί με δυο-τρία οικονομικά ή θεσμικά τρικ  (ευρωομόλογο, κούρεμα χρέους, τύπωση νομισμάτων, ομοσπονδοποίηση της οικονομικής πολιτικής, κ.α.) να ξεμπερδέψει με την κρίση.

Σχεδόν όλοι όμως μοιάζουν να αγνοούν τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην παγκόσμια οικονομία την τελευταία δεκαετία. Τον Ιανουάριο του 2001 η Κίνα εισήλθε ως μέλος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, 6 χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1995. Το γεγονός αυτό σηματοδότησε μία κατακόρυφη άνοδο για την κινεζική οικονομία που συμπαρέσυρε ολόκληρη την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανέτρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά τις διεθνείς οικονομικές ισορροπίες. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοί τους, έχοντας απολαύσει μία δεκαετία πρωτοφανούς οικονομικής άνθισης και ευημερίας, βρέθηκαν ξαφνικά υπό την αφόρητη πίεση των νέων τους ανταγωνιστών στην παγκόσμια σκακιέρα του διεθνούς εμπορίου. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που ξεκίνησε από την Αμερική, ήταν στην ουσία η αφορμή για να αποκαλυφθεί το πόσο αδύναμες, ανέτοιμες και εκτεθειμένες ήταν οι περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες απέναντι στη νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα.

Το γεγονός α υτό σηματοδότησε μία κατακόρυφη άνοδο για την κινεζική οικονομία που συμπαρέσυρε ολόκληρη την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανέτρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά τις διεθνείς οικονομικές ισορροπίες. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοί τους, έχοντας απολαύσει μία δεκαετία πρωτοφανούς οικονομικής άνθισης και ευημερίας, βρέθηκαν ξαφνικά υπό την αφόρητη πίεση των νέων τους ανταγωνιστών στην παγκόσμια σκακιέρα του διεθνούς εμπορίου. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που ξεκίνησε από την Αμερική, ήταν στην ουσία η αφορμή για να αποκαλυφθεί το πόσο αδύναμες, ανέτοιμες και εκτεθειμένες ήταν οι περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες απέναντι στη νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα.

Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια του άρθρου εδώ