Οι στρατοκρατικές ελίτ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων διαιωνίζουν το πρόβλημα
H συνεχιζόμενη αιματηρή βία στο μέτωπο Ισραήλ και Παλαιστίνης ένα
και μόνο στόχο έχει. Να μην υπάρξει ποτέ μια ειρηνική λύση. Αυτό εξάλλου απορρέει
και από το κοινό δόγμα των εμπλεκομένων. Ο ένας δεν ανέχεται την ύπαρξη του άλλου
στην ίδια περιοχή. Και επειδή φυσικά είναι αδύνατο να εκλείψουν τόσο οι
Ισραηλινοί όσο και οι Παλαιστίνιοι, η βία και οι σκοτωμοί αμάχων και αθώων θα
συνεχίζονται. Ανάλογα με τη πολιτική συγκυρία,
οι ηγετικές ομάδες χρησιμοποιούν τους βομβαρδισμούς και κάθε άλλο στρατιωτικό ή
τρομοκρατικό μέσο προκειμένου να επιτύχουν
το στόχο τους. Και αυτός είναι ένας. Η
διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των αντιπάλων ελίτ. Η βία
και των δύο καταστρέφει καθημερινά οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης, οποιοδήποτε
κίνημα ειρήνης και των δύο λαών, οποιαδήποτε
διεθνή πρωτοβουλία επίλυσης. Κάθε φορά που πάει κάτι να γίνει ή ο ένας ή ο άλλος
σέρνουν το γαϊτανάκι του θανάτου. Και οι δύο κοινωνίες υποφέρουν, τρομοκρατούνται,
απελπίζονται και παραδίνονται στους στρατοκράτες εξουσιαστές. Είναι πολύ πιθανό
οι ελίτ να επικοινωνούν και να σχεδιάζουν από κοινού τις κινήσεις τους κάθε φορά
που κάτι πάει να εναντιωθεί στη δική τους κυριαρχία. Και εχθρός τους είναι μόνο
ένας. Η ειρήνη.
Η λύση είναι προφανώς μόνο μία. Δύο χωριστά κράτη στα σύνορα
του 1967, ή σε όποια σύνορα συμφωνήσουν. Δύο κράτη. Ο κύκλος της βίας δεν ωφελεί
κανένα και φυσικά δεν ωφελεί κυρίως τον πιο αδύναμο που είναι οι Παλαιστίνιοι. Μόνο αν αναπτυχθεί ένα μαζικό δημοκρατικό φιλειρηνικό
κίνημα και από τις δύο πλευρές υπάρχει ελπίδα.
Ακολουθούν δύο κείμενα φίλων της «μαργαρίτας» σχετικά με το
θέμα. Ο κόσμος της Δημοκρατικής Αριστεράς ανησυχεί και συζητάει τα όσα συμβαίνουν
στην πολύπαθη περιοχή.
Λεωνίδας Καστανάς
Η γη της Παλαιστίνης
και ο κύκλος του αίματος
Σοφία Ανδριοπούλου
Η κατάσταση στη Γάζα έχει ξεκινήσει τουλάχιστον το
1967 για να μιλήσουμε για την τελευταία φάση και να μην πάμε πιο παλιά και
έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές χωρίς να έχουν γνωρίσει τίποτα διαφορετικό
από την απόλυτη μιλιταριστική πολιτική του Ισραήλ, η οποία δεν περιορίζεται
μονάχα κατά τη διάρκεια των εκάστοτε βομβαρδισμών, αλλά είναι διαρκής με
περιορισμούς και απαγορεύσεις που ούτε μπορούμε να φανταστούμε στο δικό μας
δυτικό κόσμο. Αν κανείς γνωρίσει τη ζωή των Παλαιστινίων, δε λέω ότι θα
δικαιολογήσει, αλλά θα μπορέσει να κατανοήσει καλύτερα την άποψη που λένε
πολλοί και όχι απαραίτητα μέλη της Χαμάς, ότι η ζωή τους έχει γίνει τόσο
αβάσταχτη ώστε δεν τους νοιάζει να πεθάνουν. Καταρχήν η πολιτική του Ισραήλ
είναι υπεύθυνη για αυτό και σε συνδυασμό με την Αμερικανική πολιτική -επιεικώς
αποτυχημένη- αν στόχευε στην ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, αν και κατά καιρούς
ξεκάθαρα και απροκάλυπτα εξυπηρετούσε άλλα συμφέροντα, έφεραν τον Παλαιστινιακό
λαό στην επιρροή και στην ανάγκη φονταμενταλιστών.
Μη ξεχνάμε ότι ακόμα και στο Ισραήλ, έχει αναπτυχθεί τα
τελευταία χρόνια ισχυρό κίνημα από Ισραηλινούς, άνδρες και γυναίκες, που
αντιτίθενται στην κυρίαρχη πολιτική της χώρας τους και φτάνουν μέχρι και να
διώκονται για αυτό.
Και τώρα, όμως, τι;
Συμφωνώ απόλυτα ότι οι βόμβες είναι βόμβες και οι
νεκροί είναι νεκροί. Και η ένοπλη πάλη κάθε φορά πιο άγρια, αφού οι νεκροί και
τα βάσανα πληθαίνουν και τα μίση ενισχύονται.
Η ευθύνη, όμως, του δυνατού, του Ισραήλ, είναι
μεγάλη, κρατάει πάνω από 40 χρόνια, δυναμιτίζει οποιαδήποτε προτεινόμενη λύση
και κυρίως διαιωνίζει τον κύκλο του αίματος και του μίσους. Η ευθύνη των
δυνατών του κόσμου μεγάλη, που ο βασικός τους στόχος κινείται μακράν από την
ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και την καλή γειτονία των λαών της. Ο ΟΗΕ, αν και
έχει πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες, έχει καταστεί αδύνατος παίχτης και η
διεθνής γνώμη δείχνει σημάδια «κούρασης» με το θέμα, θεωρώντας και τους
ακτιβιστές ολίγον τι γραφικούς, ιδίως σε εποχή που η οικονομική κρίση του
δυτικού κόσμου πρωταγωνιστεί στην ατζέντα.
Ας μην υποπέσουμε στο φόβο μήπως προκαλέσουμε υπόνοιες
αντισημιτισμού από τη μία ή αντιαραβικού ρατσισμού από την άλλη.
Η γη της Παλαιστίνης είναι βαθιά ριζωμένη στην ιστορία και
το θυμικό όλων των εμπλεκομένων και οποιαδήποτε στρατιωτική διευθέτηση δεν
μπορεί να είναι παρά μόνο προσωρινή και να αφήνει ανοιχτό τον κύκλο του
αίματος.
Χρειάζεται διεθνής παρέμβαση για τη διερεύνηση λύσεων, οι
οποίες πρέπει να στηρίζονται στη βούληση για την οριστικοποίησή τους και να
τροφοδοτούνται από γενναιοδωρία και θάρρος για να τεθούν σε εφαρμογή.
Με αφορμή την
ανάρτηση της Σοφίας Ανδριοπούλου (και όχι μόνον)
Haim Politis
Haim Politis
Ευκαιρία είναι να συζητηθούν κάποιοι «μύθοι» για το παλαιστινιακό ζήτημα, που με περισσή ευκολία, χρόνια τώρα, συνεγείρουν τις ευαίσθητες αριστερές μας ψυχές και έχουν συντείνει στην έκδοση ταχείας ετυμηγορίας για τον βέβαιο ένοχο παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα της άλλης πλευράς. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αρκούμαστε σε εκκλήσεις για «δίκαιη ειρήνη».
Θα σταθώ, επιλεκτικά, σε κάποια χαρακτηριστικά σημεία του κειμένου και θα προσπαθήσω να ανασκευάσω, στο μέτρο του δυνατού, τα επιχειρήματα, που επικαλείται ώστε να φθάσει σε μονομερή – κατά την άποψή μου - συμπεράσματα για να καταλήξει στο γνωστό ευχολόγιο ¨είθε να επικρατήσει η σύνεση και η λογική¨ (η φράση δεν αναφέρεται στο κείμενο της Σοφίας, αλλά τεκμαίρεται , κατά τη γνώμη μου)
….«Η κατάσταση στη Γάζα έχει ξεκινήσει τουλάχιστον το 1967 για να μιλήσουμε για την τελευταία φάση και να μην πάμε πιο παλιά και έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές χωρίς να έχουν γνωρίσει τίποτα διαφορετικό από την απόλυτη μιλιταριστική πολιτική του Ισραήλ, η οποία δεν περιορίζεται μονάχα κατά τη διάρκεια των εκάστοτε βομβαρδισμών, αλλά είναι διαρκής με περιορισμούς και απαγορεύσεις που ούτε μπορούμε να φανταστούμε στο δικό μας δυτικό κόσμο».......
…«Η ευθύνη, όμως, του δυνατού, του Ισραήλ, είναι μεγάλη, κρατάει πάνω από 40 χρόνια, δυναμιτίζει οποιαδήποτε προτεινόμενη λύση και κυρίως διαιωνίζει τον κύκλο του αίματος και του μίσους. Η ευθύνη των δυνατών του κόσμου μεγάλη, που ο βασικός τους στόχος κινείται μακράν από την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και την καλή γειτονία των λαών της»…..
Η κατάσταση στη Γάζα έχει αφετηρία τουλάχιστον το 1947 και το ψήφισμα του ΟΗΕ για τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών - Ισραήλ και Παλαιστίνης – που σύσσωμος ο Αραβικός κόσμος απέρριψε. Τα Αραβικά κράτη επιτέθηκαν εν μια νυκτί στο νέο κράτος, που τότε μόνο «πολεμική μηχανή» δεν ήταν - τρία χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο στρατός του αποτελούταν αποκλειστικά από τις ένοπλες ομάδες, που είχαν δημιουργηθεί στη Μέση Ανατολή και λάβει μέρος, αρχικά, στην αντίσταση κατά του Άξονα και στη συνέχεια κατά της Αγγλικής εντολής, που απαγόρευε τη μετανάστευση των Εβραίων, επιζώντων του ολοκαυτώματος, κυρίως, και με τη γνώριμη αποικιοκρατική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» προσπαθούσε να διασώσει την επικυριαρχία της στην ευαίσθητη για τα στρατηγικά συμφέροντα της καταρρέουσας Βρετανικής Αυτοκρατορίας περιοχή. Ας μην παραλείπουμε στις αναλύσεις μας να παραθέτουμε τα πραγματικά γεγονότα και να επιμερίζουμε τις ευθύνες με ειλικρίνεια, κατά πώς οφείλουμε κι όχι κατά πώς η ψυχή μας επιτάσσει.
Ο Αραβικός κόσμος με ηγεσίες εγνωσμένων δημοκρατικών πεποιθήσεων επέλεγε διαχρονικά να κρατά σε ομηρία έναν (τουλάχιστον) ολόκληρο λαό και να τον χρησιμοποιεί για πάνω από 60 χρόνια ως ¨χρήσιμο ηλίθιο¨ για τις δικές του επιδιώξεις. Θέτοντας διαρκώς μαξιμαλιστικούς στόχους, και αρνούμενος να αναγνωρίσει το αυτονόητο (κάτι που επιδιώκεις για σένα δεν μπορεί να το αρνείσαι για το άλλο μέρος) δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, αποδείκνυε εν τοις πράγμασι την επιθυμία του για ειρήνευση και αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού. Ας μην ξεχνούμε το ¨Μαύρο Σεπτέμβρη¨ το 1970 και τις σφαγές του βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας, αλλά και την εξαφάνιση του λιβανέζικου κράτους από τις επιλογές της παλαιστινιακής και συριακής πολιτικής.
Είναι τόσες πολλές, και δίκαια, οι φωνές, που ζητούν πατρίδα για το χειμαζόμενο Παλαιστινιακό λαό, αλλά ¨παραλείπουν¨ να αναφερθούν στο, αντίστοιχα, αυτονόητο δικαίωμα του Ισραηλινού λαού να ζει με ασφάλεια. Στο «δικό μας δυτικό κόσμο» είναι αδιανόητο να φαντασθούμε την αίσθηση να ζεις μια καθημερινότητα ανασφάλειας ακόμη και από τη χρήση των ΜΜΜ. Κι αν σήμερα ακούγονται φωνές για την ανασφάλεια, που βιώνουν οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας ας σκεφτούμε πώς είναι να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις – κι αυτό ισχύει για τους εμπλεκόμενους εκατέρωθεν - σε μια εμπόλεμη περιοχή και η ζωή σου, οι δραστηριότητές σου να έχουν διαρκώς το στοιχείο της αβεβαιότητας. Κάποιοι διατείνονται ότι μαθαίνεις να ζεις έτσι. Ενδιαφέρουσα, σίγουρα, ζωή!
Αυτά, όμως, είναι δευτεροτριτεύοντα για τους ευαίσθητους και αγανακτούντες, όταν απέναντί τους βρίσκεται αυτός που στο απλουστευτικό, αλλά σίγουρο, σχήμα ¨καλό -κακό¨ αντιπροσωπεύει το κακό του μύθου, αυτό με «την απόλυτα μιλιταριστική του πολιτική, που ούτε μπορούμε να φαντασθούμε στο Δυτικό κόσμο» και με «ευθύνη του δυναμιτίζει οποιαδήποτε προτεινόμενη λύση και κυρίως διαιωνίζει τον κύκλο του αίματος και του μίσους».
Οι βεβαιότητες περισσεύουν κι εδώ (όπως και σε πολλά άλλα, άλλωστε).
Για περισσότερα: http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=14199
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου